Aspirine tegen spinvoeten

Zaterdag liep ik rondje Ameland en later op die zaterdag viel ik flauw in de pizzeria. Het een heeft vast met het ander te maken.

Ik vroeg me af of je over zoiets een column voor de krant kunt schrijven. Dat deed ik uiteindelijk wel, want alles is goed afgelopen en ik vond de gebeurtenis eerder gek en verbazend dan griezelig en zorgwekkend.

Daar denkt niet iedereen zo over, dat blijkt wel uit alle reacties met tips en troost.

Waar de een meldt dat het hem na het lopen van de Slachte ook is overkomen, vindt een ander dat ik niet ,,sokke libbensbedriigjende tochten'' meer moet ondernemen. ,,Foar alles is in tiid, ek op It Amelân'', meent ze.

Verschillende mensen koppelen het aan mijn leeftijd. Iemand haalt een wijsheid uit De Stelp aan, het bejaardentehuis in Hollum: Als ze beginnen te spinvoeten dan is er wat aan de hand: dat is het begin.

Gelukkig schrijft iemand anders: ,,Mijn opa zei altijd, oud worden is niet erg, maar oud zijn is geen flikker an. Dan krijg je van die dingen dus. Hij is 103 geworden, dus je hebt nog even.''

De dag na het rondje Ameland, toen ik met de hond van het strand terugkwam (want er waren geen blijvende effecten) trof ik Henk, die het rondje jarenlang heeft gelopen. Hij wist wat ik had moeten doen: voor de tocht twee aspirines, op het Oerd weer twee en ergens bij Ballum nog een keer. Dat is goed voor de doorbloeding en je hebt minder last van van alles. Zo had een topsporter hem dat vertelt, en hij doet het sindsdien zelf ook altijd.

Misschien moet ik dat onthouden voor een volgende keer. Aan de andere kant raadt Henk me ook steevast aan om net als hij die volle vijftig kilometer op klompen te lopen (hulsten, op zijn Amelands). Die raad, hoe goed bedoeld ook, heb ik nog nooit opgevolgd.

(De prachtige foto hierboven is, denk ik, van Wesley Akkerman)

We, the jury

,,Wat in skatsje'', zeiden de drie gebodpainte dames na afloop van de Game of Thrones-pubquiz van talkshow Iepen Up, woensdag in Neushoorn. Ze bedoelden Schumi, met wie ik de jury van de quiz vormde. Ze wilden graag met hem op de foto.

De grote zaal van Neushoorn was tot het balkon toe gevuld met mensen, die allemaal kans maakten op een reis voor vier personen naar Ierland. Echt prachtig om te zien, zo'n ruimte vol liefhebbers, die heel intensief en vol plezier bezig zijn met het beantwoorden van vragen over een televisieserie waar niet-ingewijden vermoedelijk hun schouders over ophalen.

De vragen hadden presentator Jacco en ik een paar dagen eerder bedacht.

Wij meenden dat het heel moeilijk zou zijn, bijvoorbeeld de tits and ass-ronde die we erin hadden gestopt: foto's van borsten en mannenbillen, met de vraag bij welk personage die hoorden. Maar die had bijna iedereen goed, alleen zorgde het blote achterwerk van Jaimie Lannister voor verwarring.

De drie gebodypainte vrouwen waren ook vragen, want op elk van hun stond het zegel van een van de adellijke huizen uit de serie. Die had iedereen goed.

De muziekvragen bleken redelijk moeilijk. De muziek van Ramin Djawadi werd live gespeeld door Wiebe Kaspers en zijn band, die vooral van Night King iets prachtigs hadden gemaakt.

Die reis werd gewonnen door een tweeling, twee vrouwen die zich We Demand Trivia By Combat noemden. Kenners van de serie snappen wel waar dat op slaat. Ze hadden hun vrienden mee, maar die zeiden dat ze er vooral zaten voor de morele steun.

De tweeling was heel gedetailleerd in de antwoorden. Op de vraag wat er in de pie zit die Walder Frey geserveerd krijgt antwoordden ze niet alleen ,,zijn twee zoons'', wat we als jury al goed rekenden, maar noemden ze ook de namen van die zoons. Verdiende winnaars, kortom.

Als jurylid zat ik op een troon van kunstleer. Ik had een Starbucksbeker koffie meegebracht, weer zoiets dat kenners van de serie meteen snappen.

Voor Schumi had de organisatie een zak hondensnacks gekocht, dus die had het ook naar zijn zin. Een groot deel van de kwis heeft hij liggen slapen, zie hiernaast.

Fotograaf Marc Quere had van te voren gevraagd: ,,Is het afgelopen voor Ajax-Tottenham Hotspur begint?''

Zo was het gepland. Toen de quiz klaar was begon de wedstrijd. Wij gingen de antwoorden nakijken, verder bleef iedereen zitten om op het grote doek naar de wedstrijd te kijken. Ook dat was prachtig om te zien: al die liefhebbers, die heel intensief en vol plezier meeleven met een sportevenement waar  niet-ingewijden vermoedelijk hun schouders over ophalen.

(De foto's zijn van Marc Quere. De bovenste heb ik zelf vierkant gemaakt, sorry Marc.)

Wij gaan voor eetbaarheid

Omdat Schumi en ik de Leeuwarder Courant een warm hart toedragen, gingen we zonet in de stand op het Bevrijdingsfestival samen op de foto.

Dat is gratis, je krijgt de foto meteen mee en ze sturen ook nog eens een digitale versie toe. #Wij Staan Voor Vrijheid, is erbij gezet. Nou, vooruit maar, daar staan Schumi en ik in principe wel achter, al bedoelen mensen van alles als ze vrijheid zeggen.

Voor dieren is het nog weer anders. Schumi bijvoorbeeld keek een deel van de tijd recht de lens in maar de blik ging net op het afdrukmoment weer naar beneden. Want op een bevrijdingsfestival liggen overal patatjes en stukjes kibbeling. Schumi bedoelt met vrijheid vooral onbeperkte eetbaarheid.

IJs voor jonge millennials

,,Je weet dat de zomer echt begonnen is als je vrijwillig twintig minuten bij La Venezia in de rij gaat staan voor een ijsje'', zei ik tegen de man voor me in de rij bij La Venezia. Die rij krulde een heel eind over de stoep, het was half negen vrijdagavond en lekker weer.

,,En als je kinderen dan klagen dat ze het te koud vinden en in de auto gaan zitten'', vulde de man aan.

Die kinderen bleken een zoon en een dochter te zijn. De zoon liet zich niet zien, de dochter wel. Die kwam af en toe even naar haar vader, en ging dan weer terug naar de auto.

,,Uitkijken met oversteken'', waarschuwde haar vader steeds, want ze vloog zo de weg op.

,,Ik wil hazelnoot'', kwam ze bijvoorbeeld melden.

Of even later, schreeuwend van naast de auto: ,,Mama zegt aardbei.''

Of de mooiste: ,,Tycho vraagt of je foto's van het ijs kunt maken en sturen, dan kan hij uitkiezen.''

,,Tycho komt hier zelf maar kijken'', zei de vader onder algemeen gegrinnik.

Dat deed Tycho uiteindelijk ook, toen de rij ver genoeg opgeschoten was en vader net binnen stond. Hij was een jaar of negen denk ik, zo'n lange lijs met een T-shirt.

,,Ho ho'', zei vader streng. ,,Gewoon achteraan sluiten hoor, dat moet iedereen hier.''

Tycho keek verschrikt naar ons. ,,Piek maar lekker voor hoor'', zei de vrouw achter mij.

Kwart voor negen liep ik weg met mijn ijsje, stracciatella en vanille. Het was het wachten waard geweest.

De gemaskerde vrijheid

Op de Voorstreek fietste Hedzer Klarenbeek, oud-voorlichter van Leeuwarden en nu met pensioen.

Het is heerlijk, vertelde hij, met pensioen zijn. Voor het eerst was hij drie dagen bij vrienden in Maastricht geweest, waar hij anders op doorreis naar Frankrijk altijd maar kort is.

Nu hadden ze gezegd: ,,Je bent met pensioen, dan kun je carnaval ook wel eens meemaken.''

Dus hij is met de meest fantastische schmink op de stad in geweest. Toen ik om foto's vroeg kreeg ik het allemaal te zien. Een dag als een soort horror-monnik, met zo'n spierwit gezicht met vuurrode adertjes en holle ogen, een dag als travestiet - nou ja, een enorme achttiende-eeuwse vrouw was het, onherkenbaar- en eentje als clown. Die laat hij op de foto zien.

,,Prachtig'', was het geweest.

Dat iedereen zo vermomd door Maastricht loopt geeft een enorme vrijheid, had hij gemerkt. Amelanders weten dat al jaren: met een masker op kun je je anders gedragen. Hedzer ook, die was op een plein met dance-muziek in zijn achttiende-eeuwse jurk op een podium geklommen en had daar in zijn eentje staan dansen, boven de massa uit.

Rara betrapt

Een paar weken geleden was Christiaan Triebert te gast bij talkshow Iepen Up in Neushoorn. Ik was er met Schumi.

Christiaan, de man met het meest Christopher-Nolan-achtige haar naast Christoper Nolan zelf, gaf vroeger hoog op van de zegeningen van het liften. Tegenwoordig is hij journalist bij de New York Times.

Hij is een avontuurlijke figuur van de generatie cyberjournalisten die gehaaid zijn in het uitvogelen waar foto's gemaakt zijn en wie erop staan, of filmpjes wel echt laten zien wat er over beweerd wordt - van grote waarde in tijden van propaganda en namaakberichten.

Volgens hem kan iedereen dat, met een beetje nadenken en slim zoeken. Om dat te laten zien kwam hij ineens met een foto op het scherm die ik een paar jaar terug op Facebook had gezet, toen ik in Warschau zat. Rara, waar ben ik, had ik erbij gezet. Dat vind ik leuk om te doen.

,,Dit is van Asing'', zei hij alsof het publiek dan genoeg wist. ,,Ik heb zijn achternaam geblurred, maar dat is eh... iedereen denk ik kent wel…veel mensen hier…''

Iemand uit het publiek vooraan zei iets tegen hem.

,,Asing zit hier?'', herhaalde Christiaan verrast. Ja, ik zat achterin.

Hij legde uit dat hij er destijds zo achter was dat dit Warschau is, maar dat was hem niet genoeg. Met wat aanvullend onderzoek had hij vastgesteld dat ik in Hotel Logos zat. Hij schreef dat toen op Facebook, met de opmerking: ,,Ik gok vijfde of zesde verdieping.''

,,Vierde'', had ik hem toen verbeterd. ,,Maar er is een soort tussenverdieping tussen de begane grond en de eerste verdieping.''

,,Dus ik zat toen redelijk in de buurt'', zei Christiaan tegen het publiek.

Na afloop vertelde ik hem hoe geruststellend het is als mensen als hij, die online razendsnel kunnen vaststellen waar ik ben en zelfs op welke verdieping, me over het hoofd zien als ik levend en wel bij ze in de zaal zit.

Nanne zet streep door rondje

Bij de onthulling van de ijsfontein in Dokkum vrijdag trof ik Nanne Nicolai.

Hoe zou het ook anders, die man is overal, hij loopt ook elk jaar het Rondje Ameland, dat ditmaal wat vroeger is dan anders, in mei al.

Ik vroeg of hij er klaar voor was. Het antwoord was een grotere onthulling dan die fontein, dus heb ik er een filmpje van gemaakt.

Later zette hij mij dan weer op de foto. Zo houden we elkaar wat aan de gang.

If you don't like Texas weather

Vier dingen die ik overhield aan mijn surrealistische tripje naar Fort Worth, Texas - maandag heen, woensdag terug.

➽ Veel tijd om zomaar wat rond te lopen was er niet, maar het kon net lang genoeg om in een souvenirwinkel met laarzen, leren riemen, namaak-nummerplaten met voornamen en stickers If you don't like Texas weather, wait a minute ook een Trump-peper en zoutstel te zien. En een Trump-wijnfleshouder. Ze hadden ze ook van cowboys en armadillo's, maar deze waren raarder. Ik heb er niet een gekocht, misschien had het gemoeten.

➽ In de bus naar het vliegveld zat ik naast iemand die tot 2011 bij de Koninklijke Luchtmacht had gezeten. Hij was eruit geraakt bij de grote bezuinigingen, had wat anders gedaan, maar toen het weer aantrok was hij bij de luchtmacht teruggekeerd.

Alle toelatingstests moest hij opnieuw doen, zelfs de psychologische test. ,,Daar kwam uit dat ik niet creatief ben en niet van kunst hou, dus ik ben geschikt voor defensie'', zei hij. ,,Dat had ik ze zo ook wel kunnen vertellen.''

➽ De woensdagochtend dat we naar Lockheed Martin zouden om de onthulling van de Nederlandse F-35 bij de wonen, stond een reisbus met geblindeerde ramen voor ons klaar bij het Marriott Hotel At The Stockyards. Die ceremonie was pas om tien uur, maar we moesten om kwart voor acht al in het hotel klaarstaan.

Alleen mochten we de bus nog niet in. Een klein vrouwtje in een jas met K9 Unit was met een herdershond de bus aan het inspecteren.

 ,,His name is Boomer’’, vertelde ze  toen ze weer buiten was. ,,He's looking for stuff that goes boom.’’

Het was een niet eens heel grote herdershond, met een spitse kop, die schrander uit de ogen keek. Hij droeg een tuigje, waarop stond Don’t Pet Me. Niet aaien.

 In mijn broekzak voelde ik dat ik daar nog een pepernootvormig koekje had van Schumi.

,,Mag ik u een koekje voor hem geven?’’, vroeg ik de vrouw.  ,,Ik heb het nog bij me van mijn eigen hond.’’

 Ze stak het in haar zak. Voor later, denk ik, als Boomer zijn best had gedaan.

 ,,Het is Nederlands, dus misschien smaakt het anders dan hij gewend is’’, waarschuwde ik.

 ,,That’s great’’, zei de vrouw, met echt Amerikaans enthousiasme. ,,Boomer komt ook uit the Netherlands!’’

➽ De presentatie, daar is genoeg over geschreven.

Het was een kruising tussen showbizz, geopolitiek en economie, het Wilhelmus en de Star Spangled Banner klonken, ik zong ze allebei zachtjes mee maar niet veel anderen deden dan.

Een hangar van Lockheed Martin was als theaterzaal aangekleed en op alle stoelen lag een oranje cowboyhoed met de kleuren van de Nederlandse vlag als een streep erover. Verschillende bezoekers zetten hem op, maar dat was mij net wat te gek. Er waren zoveel van die hoeden, dat een doos vol mee terug ging naar Nederland. Wie er nog wat meer wilde voor zijn kinderen of zo kon op het vliegveld in Eindhoven naar hartenlust grabbelen.

Ik heb hem alleen op verzoek van Kirsten even opgehad, zodat ze er een foto van kon maken.

,,Snel zijn'', waarschuwde ik. ,,Want dit gaat echt niet lang duren.''

Willem Helfferich was er ook, die als een nestor geldt van de journalisten die over straaljagers schrijven. Hij was er ook al in 1979, toen de F-16 naar Nederland kwam, vertelde hij.

,,Ging dat ook zo?'', vroeg ik. ,,Met een show van dj's en oranje cowboyhoeden?''

,,Wat denk je zelf'', zei Willem Helfferich.

(De onderste foto is van Kirsten Beek)

De dia's van Paping

Reinier Paping, winnaar van de Elfstedentocht van 1963, kwam vrijdag een kijkje nemen in Tresoar. Daar werd een dik vijf uur lange compilatie vertoond van bewegende beelden van Elfstedentochten, te beginnen met die van 1917.

Ik had dit wat amateuristische filmpje (voor de website van de LC werd het afgekeurd...) naar Wybren gestuurd, die terug mailde: ,,Held! Held!'' Daarom dacht ik, ik zet het hier even neer. Voor de liefhebber. 

I don't like Sneek / I love it

Toen Graham Gouldman als jonge twintiger in de jaren zestig zijn eerste Britse hits schreef, voor allerlei bands uit die tijd, deed zijn vader hem vaak ideeën aan de hand voor teksten.

Goldman, inmiddels 72, vertelde dat zaterdagavond in het Bolwerk in Sneek, waar hij optrad. Ik was er met Arjen.

Zo wilde zijn pa op een dag langsgaan bij vrienden, die hij al een tijd niet had gezien. Maar die waren niet thuis. Wel stond er een lege melkfles op de stoep met een briefje voor de melkboer: 'No milk today'.

Goed idee voor een liedje, zei pa.

,,That is a really terrible idea'', zei zoon. ,,Een liedje over melkflessen.''

,,You're missing the point'', ging pa door. ,,De melkfles is een metafoor voor eenzaamheid.'' Zo leer je songs schrijven.

Gouldman leek ze zo uit zijn mouw te kunnen schudden. Zo vertelde hij bij een andere song, Memory lane (kende ik niet, komt van een recent album Love and work). Had hij geschreven in de tijd dat hij bij 10cc zat en er even een pauze was in een reeks optredens. Een goede gelegenheid, dacht hij, om zijn vrouw zijn geboortestad Manchester te laten zien, dus daar waren ze die dag doorheen gewandeld, hij had zijn huis van vroeger laten zien en zijn school. ,,It was a really beautiful day'', zei hij weemoedig. ,,Beautiful.'' En zoiets is dan genoeg voor een song.

Gouldman heeft een bril op en speelt zittend op een barkruk. Hij klinkt soms een beetje als Paul McCartney als hij zingt, maar dan wat nasaler. En McCartney is soms echt schor.

Hij liet zich begeleiden door drie anderen, die eveneens zaten. Een van hen was van tevoren al op het toneel om alle gitaren en een ukelele tegen zijn oor te houden; die deed later slagwerk. Het publiek zat trouwens ook.

Al die gitaren op standaards leidden soms tot ingewikkelde toneeltjes, omdat de drie ze tussen de nummers door onderling ruilden of andere pakten. ,,You can not have enough guitars'', zei Gouldman, na een bijzonder ingewikkeld heen-en-weer gedoe.

Hij begon in zijn eentje, met Pamela Pamela, dat een hitje was van Wayne Fontana. Goed begin, want dat is een liedje over vroeger (,,When Laurel and Hardy were shown at the flicks'') en eigenlijk ging dit hele concert ook over vroeger. Zelfs het publiek was in zekere zin van vroeger.

De playlist was verder:

Heart full of Soul (hit van de Yardbirds)
No Milk Today (hit van Herman's Hermits)
Good Morning Judge 
Sunburn (dat schreef hij voor een film met Farrah Fawcett, die geflopt is)
Love's not for me (uit de tekenfilm Animalympics)
Look through any window (hit van de Hollies, bedacht toen hij in de trein zat en overal naar binnen kon kijken)
Daylight
Dancing Days 
Bridge to your Heart (hit van Wax. ,,Heeft hij dat ook al geschreven'', zei Arjen verbaasd.)
Let's get Lost
I'm not in Love (,,Probably the song thet 10cc will always be remembered for'')
Bus Stop (hit van de Hollies)
Ariella (zo heet mevrouw Gouldman)
The Things we do for Love 
Memory Lane 
For your Love (hit van de Yardbirds)
Ready to go Home 
Dreadlock Holiday (de zaal mocht meezingen, wat een beetje gebeurde. Hij sloot af met ,,I don't like Sneek / I love it.'')

Minder 10cc-nummers dan toen hij tien jaar geleden met grotere bezetting in de Oosterpoort speelde, maar dat werd destijds als 10cc-concert verkocht.

Na afloop bleven bezoekers nog wat dralen in het café van Het Bolwerk. Je wist maar nooit of deze legende zich nog onder het gewone volk zou begeven.

Een oudere man die de elpee Animalympics bij zich had klampte mensen van het Bolwerk aan om te kijken of hij een handtekening van Gouldman kon krijgen. Maar die signeerde vanavond niet, hij is net terug uit Japan, begreep ik en gaat volgende week in Engeland toeren.

Zelf kocht ik voor de aardigheid dat laatste album, Love and work. Als elpee. Dat is ook iets van vroeger.

De Eposhoed

Vorige week vlogen we met de DC10 van Defensie naar Texas.

Heel veel verschil is er niet met een burgervlucht, maar er is meer beenruimte, je moet je eigen muziek, films of boek meenemen, je krijgt veel meer chips en de demonstratie van de veiligheidsriem - zo aantrekken! - , het zuurstofmasker - zo op het gezicht doen! - en het zwemvest - bevindt zich onder uw stoel! - wordt gedaan door mensen in groene overalls met militaire badges.

Ze trokken ook nog een propperig opgevouwen dingetje uit een gele plastic hoes, ter demonstratie. Uitgevouwen leek het op de kap van een imker, afgezet met aluminiumfolie. Onderaan zit een afsluiting die aan nylon of zo doet denken, waar je je hoofd door moet steken en dan heb je voor veertig minuten zuurstof. Korter als je paniekerig en snel gaat ademen.

Dat is de EPOS-hoed. Epos staat voor Emergency Passenger Oxygen System. Je doet hem op als er ineens giftige gassen in de lucht zijn.

Hij mag pas weer af, zeiden de stewards, als zij het zeggen. ,,Of als je blauw begint aan te lopen’’, mompelde mijn buurman, die intussen zat te lezen in The 7 Habits of Highly Effective People. De stewards propten intussen de eposhoed weer terug in het hoesje, wat veel meer tijd kostte dan het eruit halen.

Op de spiegel van het toilet waren stripfiguurtjes geplakt, om te voorkomen dat je handdoekjes in het toilet gooit. Daar is een speciaal prullenbakje voor. Links veegt een van die figuurtjes mijn mond schoon.

Nog een verschil met burgervluchten is dat iedereen hier met elkaar kletst. Mensen staan in groepjes bij elkaar en praten zo een uur lang. Dat komt waarschijnlijk omdat ze elkaar allemaal kennen: de KDC10 is gevuld met militairen, leden van de luchtmachtkapel, zakenmensen en pers.

Ook bij mijn buurman, die al was gestopt zich te verdiepen in de gewoonten van uiterst efficiente mensen en op zijn laptop officiele stukken las, kreeg nu en dan bezoek. Een van hen keek mee op de laptop en riep uit: ,,Zit je Nato-stukken te lezen? Ik heb net een hele stapel Nato-boeken weggeflikkerd! Lekker de boekenkast opgeruimd.’’

 Dat klonk als de gewoonte van een uiterst efficiënt mens.

Good & Bad & Ugly & ik

Hier sta ik tussen The good, the bad and the ugly in de Cinémathèque Française in Parijs. Deze wand met negen verlichte foto's was meer verleiding dan ik aankon. Vandaar dat Joop me er op de foto heeft gezet.

The good (Clint Eastwood) en the ugly (Eli Wallach) doen net of ze me niet doorhebben, maar Lee van Cleef (the bad) kijkt me aan vanuit zijn ooghoeken.

De Cinémachèque is het Franse filmmuseum en -archief. Vroeger zat het in Palais de Tokyo, vlakbij de Eiffeltoren, maar daar vloog twintig jaar geleden het dak in de fik. Daarom zit het nu in nieuwbouw in het Parc de Bercy, ontworpen door sterarchitect Frank Gehry. Het is een beetje weggestopt tussen lelijke hotels, overheidskantoren en een stadion, maar dat geeft niet, want het gaat om de binnenkant.

De vaste opstelling in het filmmuseum is aardig. Een paar tandwielen uit Modern times van Charlie Chaplin, het gemummificeerde hoofd van de moeder uit Psycho, van Alfred Hitchcock, veel kostuums en heel veel apparaten uit de oertijd van de film.

Maar ik was er voor de speciale tentoonstelling over Sergio Leone. De Italiaanse filmmaker die minder aanzien heeft dan  Fellini, Pasolini, Antonioni of Bertolucci, maar die wel The Good, the Bad and the Ugly heeft gemaakt, waar ik als vijftienjarige heel, heel diep van onder de indruk was.

Dat ben ik trouwens nog.

Daarnaast maakte Leone ook Once upon a time in the west, waar Bertolucci trouwens aan het script meewerkte - die claimde dat dankzij hem een vrouw de hoofdpersoon was. En Once upon a time in America, die ik hoognodig moet terugzien. En dan die lange, gerestaureerde versie.

Het is geen reusachtige tentoonstelling, maar wel een mooie. Veel over zijn voorgeschiedenis, dankzij zijn pa (filmmaker) en moeder (actrice) was hij al vroeg bij de film betrokken.

Zijn kleine rolletje in Ladri di bicicletti is te zien, wat foto's uit de eerste film die hij zelfstandig regisseerde (Il colosso di Rodi).

 En dan gaat het los, met die klassieke westerns met de ultrastoere Clint Eastwood.

Over een paspop hangt de poncho die Eastwood bij A Fistful of Dollars, For a Few Dollars More of The Good, the Bad and the Ugly aan zou hebben gehad, maar die ziet er eigenlijk veel te nieuw en niet-gedragen uit voor een kledingstuk midden jaren zestig.

Mijn wantrouwen werd nog versterkt door de soortgelijke poncho's die je voor 79,90 euro in de museumwinkel kon kopen.

Nou ja, over die tentoonstelling heb ik in de Leeuwarder Courant wel geschreven.

Erectie-alarm

Pim de la Parra, die met Wim Verstappen een geruchtmakend filmduo vormde in de jaren zeventig, sprak ons toe vanaf het scherm. Dat was in Eye in Amsterdam, waar maandag een gerestaureerde versie van Blue Movie uit 1971 vertoond werd.

De kern van het Cinema Ascona-bestuur was erbij. Het kwam goed uit dat de penningmeester juist een vintage-stoel verkocht had aan iemand in Amsterdam en er met zijn grote auto toch heen moest.

De uitwisseling gebeurde, heel filmisch, in het schemerduister voor het Eye-gebouw.

Zelf had ik het Scorpio Scrapbook in de tas, een aardig boekje over de films van Pim & Wim en een aflevering van het blad Skoop over het Blue-Movie-gedoe van toen.

De film gaat over een jongeman (Hugo Metsers) die vijf jaar vast heeft gezeten omdat hij gerotzooid had met de vijftienjarige dochter van een notaris uit zijn dorp. De reclassering (Helmert Woudenberg) heeft hem een woning in de splinternieuwe Bijlmer in Amsterdam toegewezen.

De flat zit vol verveelde geile huisvrouwen, die als smoesje voor seks kopjes suiker lenen. Dus Metsers doet het overal, tot in de lift toe met een blondine van wie ons kritisch bestuurslid na afloop per se de naam wilde weten. Die heet Marijke Boonstra.

Zij is niet Fries, maar we vonden toch een Fries tintje in de film. Want in een van de woningen hangt de poster Artis Moet Blijven in de gang. En daar staat José op, al heel lang de vriendin van de vaste Ascona-bezoekers. Die in Surhuizum wonen. Voilà, trivia!

De film was eerst afgewezen door de filmkeuring - toen bestond er nog zoiets - en na een krachtig en erudiet verweer van Verstappen (dat in zijn geheel in Skoop werd afgedrukt) alsnog goedgekeurd. Kort daarna hield de filmkeuring op te bestaan.

Pim de la Parra, die de bezoekers van te voren toesprak in een filmpje vanuit Suriname, vertelde gniffelend hoe weinig er maar gebumsd werd (dat woord gebruikte hij) en hoeveel aanstoot er was geweest omdat het lid van Hugo Metsers zich tijdens de opnamen verhief en je dat net in het kader van het beeld kon zien.

Zo herinnert hij zich dat misschien, maar er klopt weinig van. Hugo Metsers zijn piemel, slap en half stijf, kwam ruim in beeld. Hij doet het vooral met Carry Tefsen, die later bekend zou worden als Mien Dobbelsteen in de serie Zeg eens Aaa.

Na afloop werden allerlei betrokkenen voor het doek gehaald, voor een nagesprek. Dat was een wonderlijk gedoe, omdat de microfoons niet goed werkten en bovendien onduidelijk was of iedereen er wel was.

Bill van Dijk bijvoorbeeld, later een musicalster en in deze film een burgermannetje dat er aan de geile flat ten onder gaat, was er niet.

Maar wel Hugo Metsers (rechts op de foto) en Carry Tefsen. Zij was goed te herkennen, maar hij is volkomen veranderd.

De indrukwekkende bakkebaarden zijn verdwenen en er staat nu een vriendelijke, kale senior met een brilletje.

,,Mag ik u een handtekening vragen in mijn Scorpio Scrapbook'', vroeg ik hem.

,,Ja leuk, natuurlijk'', zei hij, en zette een elegante lange krabbel onder een foto waar hij zelf een halve eeuw jonger op staat.

Ook Carry Tefsen zette een handtekening, maar dat was meer het soort paraaf dat leraren vroeger in klassenboeken zetten. ,,Hij is niet zo mooi'', zei ze er zelf bij.

Er waren meer van zulke fans. Achter ons zaten twee jongens die allerlei posters hadden meegenomen en dezelfde Skoop die ik ook had.

De secretaris van Cinema Ascona liet de dvd van Blue Movie door haar tekenen, zodat we nu al over drie gesigneerde dvd's beschikken:

Andy, Bloed en Blond Haar
Spetters
en deze.

We hadden destijds Daniel ook moeten laten signeren, maar daar hebben we toen zo snel niet aan gedacht.

Drie keer John Denver

Het was de laatste donderdag van 2018 en ik hoorde drie keer John Denver.

Bij de begrafenis van omke Libbe, in het kerkje van Oudehaske, klonk die ochtend niet alleen Jim Reeves en Wonderful world van Louis Armstrong, maar ook Sunshine on my shoulders van John Denver. Onmiddellijk dacht ik aan collega Fedde, die zo'n diep gewortelde weerzin tegen John Denver heeft.

Sunshine on my shoulders makes me happy
Sunshine in my eyes can make me cry
Sunshine on the water looks so lovely
Sunshine almost always makes me high

Een van de toespraken was door een schaatsmaat, een reusachtige man met een rode trui, die stram het podium opzwaaide en memoreerde hoe Omke Libbe niet lang voor zijn dood nog had gezegd: ,,Wat binne wy moai te riden west, no?''

Die man liep voor me toen we de begraafplaats in IJlst opliepen, die overigens vlakbij de ijsbaan is.

,,Sjochst it wol?'', vroeg hij een metgezel. Hij wees op zijn benen. Hij was aan een knie geopereerd vertelde hij, en de andere zou volgen in januari. Daarom was het ene been nu recht, het andere nog krom.

Iedereen keek. Het was inderdaad duidelijk te zien.

Bij de koffie in Het Wapen van IJlst sprak ik Popkje, de zus van Libbe. Ik vertelde hoe ik vroeger in de boerderij van hun ouders in IJlst onder de indruk was van de koekoeksklok. Die hing hoog aan de muur van de keuken, tussen talloze geweien op plankjes en opgezette hertenkoppen.

Bijna ademloos kon ik staan wachten tot het wonder zich voltrok: een deurtje ging open en er kwam een vogeltje tevoorschijn dat de tijd aangaf.

,,Wolst him ha?'', vroeg Pop. ,,Hij hinget by ús this, mar hy stiet út. Myn man koe der net oer.''

Bij de terugrit naar Leeuwarden klonk nummer 1326 van de Top 2000 uit de radio. Perhaps love van Placido Domingo en John Denver, een zeiknummer van heb ik jou daar.

Perhaps love is like the ocean full of conflict, full of pain
Like a fire when it's cold outside or thunder when it rains
If I should live forever and all my dreams come true
My memories of love will be of you 

Ik begon zowaar collega Fedde te begrijpen.

's Avonds was de Barre Krystkuier van Easterlittens, een avondwandeling van vijftien kilometer.

Pieter had me ervoor uitgenodigd, mede omdat hij die dag jarig was.
Vanuit Easterlittens werden we met bussen naar de mistfontein in Leeuwarden gereden, en vandaar liepen we terug. Wie goed kijkt, kan ons rechts op de groepsfoto zien. Sita, de zus van Pieter, was mee, net als Schumi.

,,Gaat die hond ook mee?'', vroeg een organisator vlak voor bij de groepsfoto werd gemaakt. Pieter had me van tevoren gezegd dat het wel kon. ,,Dat is de bedoeling'', zei ik.

,,Het mag niet'', zei de man. ,,Staat met zulke letters in het reglement. Je loopt onderweg door natuurgebied en je komt ook bij een boerderij waar een waakhond is.''

,,Er was mij verteld dat het goed zou zijn'', zei ik. ,,Maar dan bind ik hem hier zolang wel aan een boom.''

,,Dat is zielig'', zei de man, die een goed hart had. ,,Neem hem dan maar mee.''

Die wandeling voerde langs allerlei schuren waar kerstkoren stonden te zingen, Nynke Rixt Jukema uitlegde hoe het met de lichtvervuiling is gesteld of een accordeonist speelde. Daar kreeg je je warme chocolademelk, een broodje worst of glühwein.

Ook stonden daar dixies, met natuurlijk een rij vrouwen ervoor.

Uit een ervan klonk gerommel, en de vrouw vooraan in de rij riep: ,,Laat je de boel een beetje heel?''

,,Je moet niet denken dat ik naar zo'n dixie ga'', zei de zus van Pieter. ,,Nou helemaal niet meer.''

In een schuur bij Hoptille - dat was de boerderij met de waakhond, maar die liet zich niet zien - stond muziek op. En net toen wij er onze broodjes knakworst zaten te eten klonk daar Calypso. Van John Denver.

Aye Calypso the places you've been to
The things that you've shown us the stories you tell
Aye Calypso, I sing to your spirit
The men who have served you so long and so well

Aan John Denver heb ik niet echt een hekel, maar daarmee was het voor een dag wel genoeg geweest.