donderdag 31 maart 2011

De hikikomori hadden ongelijk



,,Gut gut gut wat zijn we weer nobel'', zei de FM Herder, die binnen het bestuur van Cinema Ascona de taak van moppersmurf op zich neemt.

Woensdagavond was er een speciale filmvertoning in restaurant Doozo met alleen Japanse fragmenten, sushi en noodles. Het kostte 20 euro, de helft ervan gaat naar Demira.

Er kwamen 43 filmliefhebbers, Japanminnaars en eters op af en er was nog een extra tientje van een mevrouw die iets in het restaurant afhaalde. Die mevrouw was echt nobel.

Maar het was een goede oogst, zeker voor een filmavond die we zondag pas bekend hebben gemaakt. Hoewel het Asconabeleid is om de pers niet te zoeken, haalde de Facebook-aankondiging beide Friese kranten. De voorzitter en de pr-man lieten zich zelfs verleiden om iets te vertellen op Omrop Fryslan. De Asconavoorzitter pleitte er voor om in Friesland - dat kampt met achterstandsverschijnselen - meer pornostrips in in de bus te lezen, naar Japans voorbeeld, want daar hebben ze de welstand goed voor elkaar.




Het programma:

01. Nihon Chinbotsu (2006 Shinji Higuchi). Rampenfilm volgens vast recept, met zowel een tsunami als een aardbeving.

02. Ponyo (2006, Hiyao Miyazaki). Anime: Een sprookjesachtig mooie tsunami met een soort kind, dat op de golven loopt.

03. Metropolis (2001, Rintaro). Anime: Gebouwen storten in, in een stad van de toekomst, op I can't stop loving you van Ray Charles.

04. Tampopo (1985, Jûzô Itami). Man en vrouw genieten van slagroom, zout, citroen en een groot soort garnalen.

05. Vis & Bief. Stukjes documentaire van Arte, over vis die stuiptrekkend geserveerd wordt en koeien die gemasseerd worden om wagyu-bief te worden.

06. Hard Gay. Stukje televisieshow met Hard Gay, ofwel worstelaar Masaki Sumitami, die in strak leer met zijn heupen wiegt waar kinderen bij zijn.

07. Enter the Void (2009, Gaspar Noé). Trippen boven Tokio

08. Lost in translation (2003, Sofia Coppola) Bill Murray neemt een reclame op voor Suntory whisky.

09. Advertenties: Francis Ford Coppola, Akira Kurosawa en Sean Connery drinken Suntory, Tommy Lee Jones, Brad Pitt en Arnold Schwarzenegger drinken andere Japanse drankjes.

10. Tokyo Breakfast (2000). Grappig bedoelde televisiesketch van Japans gezin dat hiphop spreekt en elkaar met nigga! aanspreekt.

11. Kagemusha (1980, Akira Kurosawa). Traditionele Japanse strijders stuiten op geweren.

12. Akira (1988, Katsuhiro Ôtomo). Anima: Jongen in ziekenhuis belaagd door speelgoedbeer, -konijn en -auto.




13. Pokemon voor beginners (2011, Asing Walthaus). Jelle Dijkstra heeft aan de bestaande vijfhonderd pokemonbeestjes niet genoeg en maakt zijn eigen.

14. The big Yokai War (2005, Takashi Miike). Ontelbaar veel fantasiewezens trekken ten strijde.




15. Ken Uw Godzilla. Een speciale kwis om te zien of de bezoekers alle monsters naast Godzilla wel herkennen. De namen kregen ze er op een lijst bij (Anguirus, Biollante, Destroyah, Hedorah (ook wel: Het Smog Monster), King Ghidorah, King Kong, Mechagodzilla, Minya Godzilla (ook wel: Godzilla junior), Mothra en Rodan).



Als beste Godzillakenners (elk acht goed) kwamen Coert Wigbels en Rob Leemhuis uit de bus, die een mooi verpakte zak met bijzonder vieze Japanse snoepjes wonnen, een soort tumtumkussens met vulling van bijvoorbeeld een soort pindakaas. Een andere bezoeker schaamde zich voor zijn lage score: ,,Terwijl ik thuis een heleboel Godzillafilms heb, zelfs 'Destroy all monsters!' waar ze bijna allemaal inzitten.''

16. My Neighbor Totoro (1988, Hiyao Miyazaki). Anime. Meisje met een kind op de rug wacht - naast een reusachtig wezen - in de regen op de bus.

17. Tatouage. Stukje documentaire van Arte.

18. Battle Royale (2000, Kinji Fukusaku). Lastige en brutale scholieren worden keihard aangepakt.

19. Tekkon Kinkurito (2006, Michael Arias). Anime. Kinderen vluchten door een kleurrijke stad.

20. Ringu (1998, Hideo Nakata). Spookachtige vrouw verschijnt op televisie in meer dan 3-D.

21. Dolls of Harem (1986, Noribumi Suzuki). Duurste verkrachtingsscene aller tijden (denken we).

22. Yatterman (2009, Takashi Miike). Grote robothond heeft grote, maar kuise robotseks met grote robotvrouw-annex-tank.

23. Spirited away (2001, Hiyao Miyazaki). Anime die bijna tussen wal en schip was gevallen: de stookruimte van een reusachtig badhuis.

24. Funky Forest: The First Contact (2005, Katsuhito Ishii, Hajime Ishimine, Shunichiro Miki) Een potje tennis na schooltijd, met bloedzuigers.

25. The Taste of Tea (2004, Katsuhito Ishii). Driestemmige en meezingbare lofzang op de bergen.




Presentatoren De Zilveren Strandjutter (Saranjutah-san) en de Kesanova (Kesanova-san) in hun salaryman-outfit zijn blij met de opbrengst, want alle beetjes helpen, maar ook met de leuke avond.

(De foto's zijn van Jacco de Boer, de bovenste is wat gestripfotoshopt, de poster is gebaseerd op een ontwerp van Steve Schiavello)

vrijdag 25 maart 2011

Turn off your mind



In 1966 ging John Lennon naar een pas geopende Indiase boekwinkel, op zoek naar iets van Nietzsche. Hij kwam thuis met een handboek, gebaseerd op het Tibetaanse dodenboek, The Psychedelic Experience.

When in doubt, relax, turn off your mind, float downstream staat daar ondermeer in, dat in het Beatlenummer Tomorrow Never Knows terugkomt als turn off your mind / relax / and float downstream. Dat nummer is geschreven onder invloed van dat boek en andere zaken.

Lekker psychedelische muziek is het, helemaal in deze remix die ik op YouTube vond en waar ik zelf een filmpje bij prutste. Dat je zoiets gewoon met je laptop in je keuken kunt maken, dat is toch wel een mirakel.

Het nummer zat in de film 'Sucker Punch' die ik gisteren zag, vandaar.

woensdag 23 maart 2011

De vrouw met de dubbele wimpers



In elk geval een van de meer dan vijftig biografieen over Elizabeth Taylor (ze stellen geen van alle veel voor) schrijft dat ze geboren was met een afwijking: dubbele wimpers.

Dat zou - met haar paarsig-blauwe ogen en zwarte haar - haar zo'n opmerkelijke uitstraling gegeven hebben. Of dat waar is, van die wimpers, heb ik nooit kunnen ontdekken. Ze krijgt zat close-ups, maar is dan ook behoorlijk opgemaakt. Ze was een zegen voor de eyeliner-industrie.



Taylor zal vooral herdacht worden als de filmster die zo vaak trouwde, maar ze heeft in een paar meer dan behoorlijke films gespeeld: in elk geval A place in the sun, Giant, Who's afraid of Virginia Woolf, Cat on a hot tin roof. Daar gaan we niet lullig over doen: bekijk ze maar. Vooral Virginia Woolf, met haar en Richard Burton, is geweldig.


Met Burton had ze een veel besproken relatie gekregen toen ze beiden - getrouwd nog - in Cleopatra speelden. Gecorrigeerd voor inflatie schijnt het nog altijd de duurste film aller tijden te zijn. En een van de grootste flops. Anderzijds was het ook de inspiratie voor Asterix en Cleopatra.



Burton en Taylor waren twee keer voor filmopnamen in Nederland. Eerst in 1965 voor opnamen van The spy who came in from the cold (daar speelde Burton in), toen in 1968 voor Secret Ceremony, met Liz Taylor. Beide keren logeerden ze in Huis ter Duin in Noordwijk.

Voor Secret Ceremony waren ook Robert Mitchum en Mia Farrow meegekomen. De opnames werden in de duinen gemaakt en in de Leeuwarder Courant stond ondermeer de volgende beschrijving van Liz Taylor onderweg naar de set:
Gebogen, in het diepst denkbare decolleté, zwoegde ze de fotografen tegemoet, die van de duinen af in hun zoekers iets geweldigs moesten zien. Want een hunner riep juichend: ,,Deze plaat gaat de wereld over. Dit is werkelijk iets ongelofelijks.''

Die 'ongelofelijke plaat' is nergens te vinden. In de LC stond destijds deze minder spectaculaire foto van de wachtende Farrow (met pruik), Mitchum en Taylor, die toch nog een glimp toont van dat 'diepst denkbare decolleté'.

dinsdag 22 maart 2011

Ballen en borrels



De bedrijvencontactdagen, een beurs in wat voorheen de Frieslandhal heette, zijn een jaarlijks hoogtepunt voor heren en iets minder dames uit het midden- en kleinbedrijf. ,,Er zijn hier heel erg veel slecht geklede mannen'', oordeelde Kees, die er kijk op heeft.

Er waren meer bezienswaardigheden. Een fantastisch subtiel bewegende lasrobot, het provinciehuis als zandkasteel, een vloer waar een ondiepe vijver met keien op geprojecteerd werd. Als je erover liep kwamen er kringen in het water. Heel wat iPads, maar minder dan je zou verwachten, honderden schaaltjes met borrelnootjes en er werden opvallend veel ballen weggegeven als relatiegeschenk.

Ik heb zelf een mooie rode gescoord. Volgens Omrop Fryslan-baas Jan Koster, die wilde laten zien hoe goed hij een bal hoog kan houden, was deze bal daarvoor veel te licht.

Normaal is de borrel van de gemeente Leeuwarden een netwerkhoogtepunt, maar de stand van Leeuwarden was nu verdacht leeg. BCD-gangers op zoek naar een gratis versnapering stelden schielijk vast dat hier niks te snaaien viel. Gelukkig was het verderop bij Sneek dik feest.

Toch had Leeuwarden wel een borrel, maar hoog boven het beursgepeupel: in het panoramacafe van het WTC-hotel, met uitzicht op de flats verderop die fonkelden in, zoals Heine zou zeggen, Abendsonnenschein. Toen wij er kwamen was het feest al voorbij en propte men zich in de lift naar beneden, want de Cambuurborrel zou zo beginnen.


Koestering




Andries Veldman van het stadsblad Liwwadders was er ook, en wees er trots op dat hij in het blad De Zakenspiegel staat. Het gaat om koestering, beweert hij in dat verhaal, dus hij werd meteen gekoesterd: een goed moment voor een Zakenspiegelfoto.

zondag 20 maart 2011

Een vrijgezellenfeest



Een eetclub met leden die gewoonlijk zelf koken had me meegevraagd naar wokrestaurant Jasmine Garden aan de Groningerstraagweg. Dat is een enorm eetpaleis met veel rood, dat populair schijnt te zijn bij voetbalploegen en zo. Je kunt er zoveel eten en drinken als je wilt voor €28,50.

Je moet wel alles zelf opscheppen, waarna een kok - de baas van Jasmine Garden, denk ik - het voor je wokt. Dat heeft tot gevolg dat als je er met een grote groep zit, er voortdurend mensen weg zijn. Die staan in de rij bij de wokkok.

De dames van het restaurant zijn in de bediening, met een voortdurende glimlach al lijkt mij daar in zo'n soort bedrijf weinig aanleiding toe.

,,Is er iemand jarig?'', vroeg een dame die hier de leiding leek te hebben.

,,Dit is Kees zijn vrijgezellenfeest'', wees Jacco. ,,Hij gaat dinsdag trouwen met Rob.''

,,Wat jammer!'', zei de gastvrouw. ,,Maar ik ben blij voor uw vrouw. Het is wel een vreemde naam voor een vrouw, Rob.''

,,Het is een man'', vulde Jacco aan. Dat had ze niet aan zien komen, ze betrok een beetje. Maar de schrik was maar kort, even later verscheen ze met een collega en een sorbet met sterretjes erop, waarna ze geestdriftig meeklapte met ons 'Lang zal hij leven'.

Voor wie zich zorgen maakt: Kees gaat niet trouwen. In ieder geval niet komende dinsdag en ook niet met Rob.

vrijdag 18 maart 2011

De schrik van de Nieuwestad



Simpel filmpje voor kijkers met incasseringsvermogen, net gemaakt met telefoon en een beetje nabewerking. Opgenomen dadelijk na de vertoning in Cinema van de matige griezelfilm 'The Hole'.

De muziek is van Bernard Herrmann. Hij is de componist van veel Hitchcockfilms, maar alle lof voor wie weet uit welke film deze muziek komt.

Filmer Ismaël Lotz stuurde de avond dat dit geplaatst werd al een berichtje, dat het de muziek is van The Day The Earth Stood Still (de echte, niet die flut-remake met Keanu Reeves). Knap, al vermoed ik dat hij er zo'n herkenningsprogrammaatje van zijn iPhone op heeft losgelaten.

maandag 14 maart 2011

Doelmatig vergaderen



Het bestuur van Cinema Ascona heeft de goede gewoonte weer opgepakt om te vergaderen in foyers van hotels. Het Oranje Hotel is meer dan geschikt, want daar is het op zondagavond uitzonderlijk rustig. Er waren slechts vier van de zes bestuursleden, want de andere twee hadden verjaardagen. Ook dat stimuleerde het slagvaardig vergaderen.

PS: Dank voor het spontane aanbod door Cinema-Asconavolgers van plekken om films te vertonen. We komen langs.

zondag 13 maart 2011

Het strand bij Ballum



Bij Ballum mopperen ze over het strand, want badgasten die willen zwemmen moeten sinds een paar jaren eerst een soort lagune oversteken. Kijk: de Noordzee is daar helemaal achterin, onder die wat krom uitgevallen horizon.



Er was zojuist ook niemand, behalve mem en ik, hoewel het nog maar maart is natuurlijk. Maar het ziet er daar eigenlijk wel heel mooi uit, een beetje ouderwets. En naast dit stukje is er bovendien nog volop badstrand op de rest van het eilend.

zaterdag 12 maart 2011

Een bruiloft en andere geheimen



,,Vandaag gaan Anko en Marije trouwen'', fluisterde collega Kirsten me gisteren toe. ,,Vier uur in het stadhuis. Maar je hebt het niet van mij hoor.''

Dit was nu eens een mooi geheim om te horen.

Om vier uur liep ik het stadhuis binnen, waar een klein groepje mensen - tien misschien - bijeen was en Anko en Marije zelf ook, met hun dochter Fenna in een maxi-cosi.



Ik werd met enige verbazing begroet, maar, benadrukte Anko een paar keer, ik was welkom hoor, er was niks geheims aan. Het was voor het eerst dat ik echt een wedding crashte, met fototoestel en al en het beviel me uitstekend. Op de foto boven staat het ja-woord van Marije.

,,Ga je nog even mee koffiedrinken?'', vroeg Anko. Ik bedankte, ik moest nog een cadeautje voor Kirsten halen, mijn tipgeefster, die vanavond haar verjaardag zou vieren.

,,Ach ja, Kirsten'', zei de moeder van Marije, nog helemaal in bruiloftsroes. ,,Die verwacht ook een tweede.''

,,Oh ja?'', vroeg ik belangstellend. Meteen sloeg ze haar hand voor de mond en keek me aan met een Je-Hebt-Het-Niet-Van-Mij-blik. ,,Dat mocht ik niet vertellen'', zei ze.

Alweer een mooi geheim om te horen: het verjaardagsfeest werd er bij voorbaat al heel boeiend van.

donderdag 10 maart 2011

Het sluiten van een gulp



Nynke Sietsma is journalist in Amsterdam en bovendien fan van Meindert Talma. Vanavond was ze bij zijn optreden in Perdu in Amsterdam, waar hij nogmaals de bundel Laat Het Orgel Jammeren presenteerde (zie ook hieronder).

Ze twitterde: O nee!!!! Meindert z'n gulp staat open!!!! En de zaal is afgeladen! Wie gaat het hem zeggen!

Ik begreep dat haast geboden was, dus ik sms'te Meindert vanuit Leeuwarden: Iemand twittert dat je gulp openstaat.

Meindert sms'te terug: Aha! Moi.

Nynke twitterde intussen: Nyk de Vries deed twee ultrakorte verhalen. Hopelijk heeft Talma z'n gulp ondertussen dichtgeritst.

Ik twitterde haar: Ja want ik heb hem gesms't en hij stuurde net een bedankje terug.

Ze twitterde terug: Briljant. Ik stuur 'm ook net een sms.

En even later: Ik heb Meindert gesms't over zijn gulp. Ik voel me stom.

Ik twitterde haar: Het idee dat het helemaal via Leeuwarden gaat vind ik leuker.

Tussendoor twitterde ze: Meindert begint met het gulpvoorval. Wat een held. En ik heb een hoofd als een biet. Maar geen rode. Want die lust ik niet.

En als reactie op mij voegde ze toe: Meindert zei: ik kreeg een sms uit Leeuwarden dat er over mijn gulp werd getwitterd. En hij noemde je ook nog even.

Zoveel high tech voor het sluiten van een gulp!

woensdag 9 maart 2011

Het mooiste voetbalmoment



In Vera presenteerde Meindert Talma zondag zijn gedichtenbundel Laat Het Orgel Jammeren. Iedereen was er, zijn ouders zaten op een verhoginkje, in een hoekje stond een jongetje te gamen. Tussen de liedjes/gedichten van Meindert door traden anderen op, zoals Jan Ketelaar uit Drachten, die een gedicht voordroeg dat ongeveer zo begon:

Stel dat sperma transparant zou zijn
dan kon je het tussen het dubbel glas spuiten
en als dat vol was
nog steeds de buren zien




Kees, beter bekend als De Kesanova, draaide er plaatjes van Klaus Wunderlich.
Dat komt omdat hij ook in de bundel staat, in het gedicht DJ Kesanova:

Ik heb een lieve vrouw, een zoon en twee dochters
en ik heb vijfentachtig elpees van Klaus Wunderlich.
Die man die kon zo fantastisch orgel spelen.
Hij was de Duitse Jimmy Smith


Het gedicht is vandaag aangehaald in de Volkskrant, waar Lolkje, de lieve vrouw uit de eerste regel, heel trots op schijnt te zijn.



Maar het markantste was wel het optreden van Adriaan Bos, die een sportcolumn voorlas, over een voetbalmoment uit zijn jeugd dat diepe indruk op hem had gemaakt.

Hij voetbalde in zijn geboorteplaats Oldeholtpade (,,dat in die tijd heel goed was'') en keek enorm op tegen Henk Scheltinga. Niet alleen had die Adriaan tot aanvoerder van het team gebombardeerd (,,terwijl ik helemaal niet zo goed was''), Henk had ook eens tijdens een wedstrijd tegen een Fries team dat helemaal uit de hand dreigde te lopen zijn voet op de bal gezet. Zo legde hij de wedstrijd stil en stak een hand uit naar de tegenstander. Om de sfeer te verbeteren.

Van dat moment bestaan geen foto's, dus dat hadden Adriaan en Meindert nagespeeld. Het was de bedoeling dat het geprojecteerd zou worden, maar de beamer werkte niet mee, zodat fotograaf Henk Veenstra (onderaan op de foto) met zijn MacBook op de schouder door het publiek liep.

Zo klein is de wereld. Henk moest eens weten.

zondag 6 maart 2011

De man met de handzaag



Razendsnel kwam er een politieauto aanrijden, die precies voor het raam van oud-collega Rosa stilstond. We zaten bij haar aan de wijn in Amsterdam.

,,Er stopt politie'', zei ik. Ik had er vol het zicht op. Zo'n opmerking doet het goed aan een tafel vol journalisten. Een politieman stapte uit en verdween in een buurwoning, de andere stond te telefoneren. Een motoragent kwam ter versterking aanrijden, stelde ter plekke vast dat zijn collega uitstekend in zijn eentje kon telefoneren, en vertrok weer.

,,Het is vast de buurman'', zei Rosa. ,,Daar is wel vaker wat.''

Toen we wat later naar het station liepen, kwamen de buren net de deur uit.

,,Nou, dat was toch ook wat'', zei Jantien. Meer aansporing hadden de twee mannen niet nodig.

,,Ze hebben hem al'', vertelde de langste. ,,We gaan nu naar het politiebureau.''

Ze bleken de dader te kennen en hadden de diefstal zelfs meegemaakt.

,,Het is een man die bij ons aan het klussen is geweest'', voegde de kleinere toe. ,,Hij kwam voor het geld en draaide helemaal door.''

,,Hij bedreigde mij met een zaag'', zei de langste, die er niet uitzag als iemand die zich makkelijk laat bedreigen.

,,Wat voor zaag?'' vroegen we.

,,Zo'n handzaag'', beschreef hij. ,,En ik had alleen maar een T-shirtje aan.''

,,Wat nam hij mee?'', wilden we weten.

,,Twee laptops en een telefoon'', vertelden ze. Die gingen ze nu ophalen op het bureau.

Wij konden Rosa alleen maar complimenteren voor de uitstekende organisatie van een dagje Amsterdam. Even later reed er ook nog een bestelwagen over een fiets heen, maar dat was in een andere straat.

Eilandhoppen



Ook in Amsterdam kun je eilandhoppen, door het oostelijk havengebied, waar architecten van naam hele wijken tegelijk hebben neergezet op het Java-eiland, het KNSM-eiland, op Sporenburg en op het Borneo-eiland. Het zijn trouwens allemaal schiereilanden, maar dat bekt niet lekker.

Meestal loop ik er onoplettend door, onderweg naar Wybren of Jan, maar je kunt er ook doorheen wandelen onder deskundige leiding, in ons geval van Karla, een blondine met een lange jas en een rode handtas die al bij de koffie in Pakhuis De Zwijger vertelde dat haar moeder Fries is. ,,Van haar heb ik mijn blonde haar'', vertelde ze.

Na afloop wisten de dames van het gezelschap, die oog voor zulke zaken hebben, dat Carla haar haar had geverfd. Maar blond of niet, Karla wist alles. Dat architect Adriaan Gueze, toen de bewoners van Sporenburg-Borneo hadden gevraagd of er ook wat bomen of groen in kon: ,,Het groen is hier blauw'' - als verwijzing naar het water. Zodat nu zo'n beetje elk huis bloembakken bij de deur heeft staan.




Bloemtjes staan er ook volop in Piraeus, het prachtige fabriek-achtige gebouw waar Wybren vroeger op uitkeek, van Hans Kollhoff en Christian Rapp. Dat is op het KNSM-eiland. Het staat ook op de bovenste foto.



Op datzelfde eiland, ernaast zelfs, staat een gruwelijk gebouw dat Barcelona heet, van de Belgische architect Bruno Albert, die zich vermoedelijk door koepelgevangenissen heeft laten inspireren. Alles is er lelijk aan, het is een en al postmoderne ellende en een broeinest van potentiele burenruzie. Want op de binnenplaats stond ergens hoog een man op zijn balkon een sigaretje te roken en je kon vanaf de begane grond gewoon met hem praten. De houseplaat die een ander even later vrij hard opzette, was overal te horen.

Verderop stond trouwens nog een behoorlijk lelijk gebouw, van Jo Coenen, dat aan Salou doet denken. Rond, met gras eromheen waar je niet op mag lopen. ,,Toch vonden we dit in de jaren negentig mooi'', zei Karla, die er zelf verbaasd over was hoe snel je smaak kan veranderen. Wij wilden allemaal niet op het KNSM-eiland wonen.









Sporenberg en Borneo hadden dan al weer meer, met dure huizen die bijna tot in het water staan, een geknakte doos van architect Frits van Dongen die in Leeuwarden de Harmonie ontwierp en pretparkbruggen van Adriaan Gueze.

Bij de koffie in het Lloyd hotel bedacht ik dat ze goed hun best hebben gedaan in Amsterdam maar dat je voor echte eilanden toch op echte eilanden moet wezen.

dinsdag 1 maart 2011

Heren geven de voorkeur aan blondines



Zo keek Jane Russell (ze is maandag overleden) als twintigjarige de wereld in op de publiciteitsfoto's van de film 'The Outlaw'. Het was haar debuut. De film, waarin Billy the Kid en Doc Holliday ruzie over haar krijgen, werd geregisseerd door de zonderlinge rijkaard Howard Hughes.

De film was af in 1941. Hughes had vooral de nadruk gelegd op haar borsten, waar hij een speciale pushup-bh voor had ontworpen met staal erin, zodat het allemaal nog beter tot zijn recht komt. Of ze die werkelijk heeft gedragen of dat het allemaal natuur was, zoals Russell later zelf zou zeggen, is onduidelijk.

Het gaf in elk geval problemem met de Production Code, zeg maar de Amerikaanse filmkeuring van toen. In 1943 was de film een weekje toe zien, met een halve minuut ingekort, maar dat was nog onvoldoende. De echte premiere was in 1946.



Haar status als seksidool verhoogde ze met de musical 'Gentlemen prefer blondes' (1953), waarin zij de brunette (bijna zwartharig, hier) is naast de blonde Marilyn Monroe.

Tegelijk was ze vrij rechts, had ze een wekelijks bijbelstudieclubje voor Hollywoodsterren en streed ze tegen haar eigen drankverslaving. Dat hoort allemaal bij een loopbaan als seksbom.