maandag 26 januari 2004

Valencia



Valencia, uitgesproken met een B aan het begin, is een schone stad met veel mooie gebouwen met torentjes, lekker fris in de verf, maar op zich heb ik er niks te zoeken. Behalve dat Zim Argentina III er vertrekt. Ik moest vanmorgen bellen met het kantoor van de rederij hierzo.

,,U moet Manolo hebben´´, zei de dame die opnam, ,,maar die is er pas over een half uurtje.´´

,,Hola!´´, zei een meneer een half uur later, want ze zeggen hier hun naam niet als ze opnemen.

,,Ik ben Asing Walthaus uit Nederland, en ik vaar vandaag mee op de Zim Argentina III´´, stelde ik me voor.

,,Nee, vandaag niet´´, zei Manolo. ,,Hij komt morgen pas aan, hij is nu nog in Livorno.´´

Zo gaat dat op de wilde vaart. Ik blijf nog een nachtje in het goedkope hotel Moratin, ook al ben ik daar gisteren door de nachtportier uitgefoeterd omdat ik er pas om half twaalf aankwam, en niet voor negenen, zoals de regels zijn. In mijn beste Frans/Engels/Italiaans legde ik uit dat ik er anders die middag nog over had gebeld met een collega van hem, die in tegenstelling tot deze nachtportier wel Engels sprak, en dat die had gezegd dat het best kon. Alle eerdere treinen uit Barcelona waren vol, dus het was overmacht.

Toen ik dit vanmorgen vertelde aan de hotelman die wel wat Engels en Frans spreekt, schudde die zijn hoofd, lachte en maakte een gebaar bij zijn slaap, waar ik uit begreep dat ik me van de nachtportier niet te veel aan moet trekken.


PS Ik kon daardoor hier in Filmhuis Albatros (is dat niet een voorteken?) wel Etre et Avoir zien, een geweldige film, wat iedereen al weet behalve Leeuwarders want hij kwam maar nooit in het filmhuis en op dvd is hij in de stad evenmin te vinden.

woensdag 21 januari 2004

Zim Argentina III



Mijn beide broers en mijn vader hebben gevaren, maar ik niet. Ja, de boot naar Ameland, drie kwartier per keer, maar dat mag geen naam hebben.

Zoals het er uitziet, komt daar volgende week verandering in. Ik heb als passagier geboekt op het containerschip Zim Argentina III, dat voorheen Elbe Trader heette.

Het schip is 168 meter lang en 26,7 meter breed, de rederij heet Hermann Buss GmbH, de bemanning is Duits/Pools/Filippijns/Russisch/Oekrains. Goeie mannen, stuk voor stuk, want bij Buss vinden ze: Nur hochmotivierte Mitarbeiter und natürlich leistungsfähige Schiffe bewahren eine Reederei vor der Flaute.

Ik neem 'Spaans voor Dummies' mee, want ik vaar mee naar Buenos Aires. Ik neem aan dat je in de zeventien dagen die de oversteek duurt wel een mondje Spaans moet kunnen leren.

Zeventien dagen op zee, dat is 544 keer zo lang als de oversteek van Holwerd naar Ameland. En de evenaar gaan we ook nog eens over. Het kan niet op.

Nana Mouskouri II



Dat is het leuke van internet: af en toe hoor je van mensen die je niet eens kent. Ik kreeg mail van Thea Nijdam, een fan van Nana Mouskouri, die op deze site mijn "open brief" aan Nana had gelezen. Deze zomer geschreven, toen ik nog in Yukon was, hij staat ergens hieronder. Thea schrijft:

Hallo

Las net je stukje gericht aan Nana Mouskouri en Nana is nog springlevend en treedt nog steeds op!!!
Ze wordt dit jaar 70 en wel op 13 october en bijgevoegd een foto van Nana die gemaakt is in Trenton vorig jaar december 2003
En wil je graag meer over Nana weten kijk dan maar eens op de volgende homepage's van haar
Groetjes
Thea Nijdam
een Nana fan


Wie die homepages wil bekijken: ze staan hier en hier en hier en hier.


Dat stukje van mij ging over Jason Fowler, een onbetrouwbare singer-songwriter, die we een lift hadden zullen geven maar die er al vandoor was toen we voor dag en dauw bij zijn pension stonden. Hij zou in het verleden met Nana hebben opgetreden. Ik vroeg aan Thea of ze wel eens van deze man had gehoord en kreeg nog een mailtje:

Nee van die gitarist Jason Follows heb ik sinds vandaag nog nooit gehoord en
ik geloof ook niet dat hij ooit in de begeleidingsband van Nana heeft
gespeeld en anders maar heel kort waarschijnlijk

donderdag 15 januari 2004

Sex & Drugs



Vanmorgen ben ik in beide bovenarmen vol drugs gespoten, en dure ook nog. Dat doen ze bij de GGD als je een reis wilt maken naar een land waar de Gele Koorts en andere enge ziektes heersen.

,,Ben je allergisch voor kippeneiwit?'', vroeg de dokter. Amper had ik geantwoord, toen had ze de naald al in mijn bovenarm. Ze spritzen dat kennelijk gewoon in het vlees, dat Gele-Koortsvaccin redt zich verder wel. Het goedje is zo krachtig, dat je lichaam er tien jaar mee toe kan. Ook kreeg ik iets dat Havrix heet, en me de komende vijftien jaar tegen hepatitis beschermt.

Maar daarmee is het nog niet gedaan, want je krijgt ook consult, of je het wilt of niet. Dat is zelfs duurder dan een spuitje. De dokter haalt folders uit de kast die je mag meenemen. Er staat ondermeer in dat je het thuisfront op de hoogte moet houden. (Raar woord: alleen wie op voet van oorlog leeft, noemt zijn thuis een front, lijkt me.)

In verre landen loeren ellende en dood overal, daar komt het in het algemeen op neer. Als een hond je bijt, dadelijk naar de dokter, anders word je hondsdol. Goed insmeren met DEET tegen muskieten als je bij zonsondergang stilstaande meertjes bezoekt. Geen aspirine nemen als je dengue heb.

Ze sloeg het boekje open bij een cartoon van schalkse, mollige Adam en Eva met vijgeblaadjes. Protegete! stond er, met aan beide kanten van het woord op zijn Spaans een uitroepteken.

,,Ik weet niet wat U er van plan bent'', zei ze met een snelle blik op mij. ,,Maar altijd als bescherming een condoom gebruiken.''

Was dat nou een vorsende blik, vraag ik me dan altijd af. En wat zou ze nu denken? 'Dit is er zo eentje die er maar op los leeft, als hij in de greep is van de bronst'? Of: 'Deze ziet er wel netjes uit, die kan zijn begeertes uitstekend beheersen.' ?Of denkt ze misschien: 'Vast weer zo'n sekstoerist - doe meteen ook maar iets over je kop, engerd.'

Waarschijnlijk dacht ze helemaal niks. Ze draaide gewoon professioneel een riedeltje af. Want terwijl ik hier nog over nadacht, was zij al bij het volgende punt: nooit zomaar kraanwater drinken.

donderdag 8 januari 2004

Wynsk



In het Groninger Museum hangen altijd schilders van De Ploeg, een kunstenaarsgroep.

Daar liep een groepje oudere liefhebbers, dames vooral, die zelf ook aan kunst deden. In een zaaltje met werk van Ekke Kleima wees een van hen naar een landschap met veel geel erin.

,,Dat durf ik nooit te doen'', zei ze. ,,Zo'n kleur geel zomaar gebruiken.''

,,Hoe heet die kleur ook weer meisjes?'', zei een vriendin.

,,Oker?'', probeerde een.

,,Nee'', zei de dame die de vraag had gesteld.

,,Ik weet het'', zei degene die de kleur zelf niet durfde gebruiken. ,,Het is sienna.''

,,Ekke Kleima is een Fries'', wist een vrouw met een Fries accent.

,,Oh ja?''

,,Ja, dat is een echte Friese voornaam, Ekke.''

De enige heer in het gezelschap zei: ,,Die lijst, moet je eens goed kijken, die is zo scheef als wat.''

Ja dat was waar, gaven de dames toe, die lijst was scheef.

,,In Friesland noemen we dat wynsk'', zei de dame die dat van de voornaam wist.

,,Dat is in het Nederlands scheluw'', zei de heer.

,,Ja dat is wel het Nederlandse woord'', gaf de dame toe, ,,maar het overlapt elkaar toch niet helemaal. Wynsk is niet helemaal hetzelfde als scheluw. Die lijst is nou echt wynsk.''

Scholtens Wristers



In Groningen is niet veel veranderd sinds ik er studeerde. Van de week was ik er op de tentoonstelling over Russische landschapsschilders waar de kranten over volstaan. Russisch posterbehang, heel aangenaam om naar te kijken en in Rusland zelf ook geliefd als wandkleed en of koekblik.

Net zoals vroeger is de boekhandel er beter dan die in Leeuwarden (er is meer) en is het personeel er slechter. Boekhandelpersoneel is vaak slecht, vraag maar aan Joop, maar in Groningen spanden ze vroeger al de kroon.

Een medewerker liep achter me langs, toen ik bij de filmboeken stond. Hij ging staan kijken naar de enorme rij bij de kassa.

,,Het is wel heel druk hoor'', zei hij tegen een collega achter een informatiebalie. Die draaide zich om, en ging ook zitten kijken.

,,Arme Karin'', zei hij meevoelend. ,,Moet Ilona er zo niet naartoe?''

,,Ze wil het zelf toch zo?'', zei de eerste hardvochtig, op zo'n toon van dan-moet-ze-het-zelf-ook-maar-uitzoeken. Hij keek nog even en liep terug naar een andere informatiebalie, waar verder niemand stond en twee medewerksters ingespannen op computersschermen tuurden.

Ik had een boek gevonden (een heel leuk boek overigens, net uit, over documentairefilms in Nederland, waar Leeuwarden prominent in voorkomt) maar de rij was nog verder gegroeid. Ik legde het weer terug en liep de winkel uit. Hier had ik geen zin in.

(Een uur later was de rij weg, gelukkig, en kocht ik het alsnog. De spijt over dingen die je niet koopt is immers altijd groter dan het plezier van de dingen die je wel koopt.)

zaterdag 3 januari 2004

Perfect Day



Voor Oud en Nieuw hadden we een karaoke-installatie gehuurd, groot genoeg voor een heel cafe. Er zaten zelfs twee tv's bij.

Met karaoke - dat in ouderwets Nederlands gewoon meezingen heet - is het zo: van te voren vindt niemand het leuk. Iedereen zegt: ,,Als je maar niet denkt, dat ik daar voor aap ga staan.'' Ja, in de jury, dat willen ze allemaal wel.

Mij kan het niet veel schelen, en Kees ook niet, dus we braken het ijs met een mooie samenzang van If You Leave Me Now van Chicago.

Na een tijdje en een paar wijntjes of biertjes wil dan iedereen wel iets zingen en grissen ze de microfoon bijna bij elkaar uit de hand. Zelfs Tryntsje, die we eerst moesten dwingen, was later niet meer te stuiten en begon zomaar aan het ellenlange American Pie.

Want het is natuurlijk gewoon leuk, ook al was de muziek die we er op laserdiscs bij hadden gekregen een beetje beperkt. Er zat bijvoorbeeld niks bij uit Saturday Night Fever of van Gloria Gaynor. En, zo klaagde de oudste zoon van Hans en Ellen (10) ook niks moderns, van Robbie Williams of zo, want hij zat ook klaar om iets te zingen, maar met Bohemian Rhapsody en al dat andere Top 2000 gedoe kon hij niet veel.

Het mooist zijn de aangename verrassingen op zo'n avond. Want sommige mensen kunnen werkelijk heel goed zingen. Ik was zelf spreekstalmeester en ik dacht eerst dat Ellen uit een soort melige overmoed The First Time Ever I Saw Your Face van Roberta Flack op haar briefje had gezet, zo'n liefdesliedje waar niks voor nodig is om het te verknoeien. Maar toen Ellen het zong, was de hele kamer even stil en heimelijk verliefd. Gelukkig was er daarna nog volop drank.

En dan was er Herman, die Perfect Day van Lou Reed zong, zo, dat het me nu nog door het hoofd spookt.

Bovendien weet ik nu eindelijk hoe dat liedje, dat ik vroeger al mooi vond maar was vergeten, eindigt. Ik had altijd verstaan: ,,You're going to Rio, just watch yourself.'' Maar eigenlijk is het, dat was op de karaoke-tv goed te lezen: ,,You're going to reap just what you sow''. Vrij vertaald: wie kaatst kan de bal verwachten.

donderdag 1 januari 2004

Meevaller



,,Je moet zeker ook weer aan het werk'', zeiden een hoop mensen de laatste week tegen me, want het verhaaltje dat ik een jaar niks doe is vrij algemeen bekend.

,,Nee'', zeg ik dan, ,,ik heb nog tot 1 april de tijd.''

En onlangs bij Geert aan de bar schoot me ineens te binnen dat 2004 deelbaar is door vier en niet een duizendtal is. Voor de zekerheid vroeg ik het ook nog even na, of volgend jaar inderdaad een schrikkeljaar is. Dat klopt, zei Geert.

Tevreden stelde ik vast, dat ik dus zelfs nog een dag langer vrij heb, dan mensen die er op andere momenten een jaar tussenuit gaan. Het kan je soms fantastisch meezitten.

Gelukkig nieuwjaar.