maandag 29 augustus 2005

Wroeten




In mei was ik bij Arjan Ederveen in de tuin, waar hij opnamen maakte voor zijn tv-programma 'Wroeten'. Dat is vanavond voor het eerst te zien.

Destijds werden er dahlia's geplant, als voorbereiding voor een bloemencorso. Ik kreeg een zak vol in de handen gedrukt, net als allerlei buurtbewoners die ze hadden geronseld met een briefje in de supermarkt.

Een dahliaknolletje nam ik mee naar huis, om het in mijn tuin te planten.

Nu het programma op tv komt, staat er in de krant een voorbeschouwing. Daarin lees ik, dat er in het programma ook iets komt over het bloemencorso ,,ondanks de tegenvallende dahlia-opbrengst''.

Dat klopt helemaal. Die dahlia bij mij in de tuin is nooit opgekomen.

Trouw niet voor je veertig bent




Douwe werd begin dit jaar veertig, en vrijdag is hij getrouwd met Gabrielle zonder trema. Ik was getuige - het is onverwacht vleiend om als getuige voor zoiets gevraagd te worden - en fotograaf, en een heel klein beetje ceremoniemeester.

Tessa

Zo trof ik onder andere Tessa, die ik ken van een reisje, jaren geleden, naar Gambia, waar Marius Dussel samen met de vader van Tessa misschien een hotel wilde beginnen. Jaap was ook mee.

Tessa wilde stiliste worden, en zag er zo hip uit dat ze op Schiphol al door de Viva werd geinterviewd. Ze had niks te lezen bij zich, enkel een modeblad met foto's, en daar keek ze elke dag langdurig in. Ik heb het zelf ook eens doorgebladerd, maar echt, het waren alleen maar foto's.

Via via - Tessa kreeg iets met Geert, en dat was een collega van Douwe - hoorde ik later dat Tessa had verteld, hoe ze met twee enorme nerds naar Afrika was geweest. Dat waren Jaap en ik dus.

,,Herken je me nog?'', vroeg Tessa op de receptie. Geert stond naast haar, baby op de arm.

,,Zeker'', zei ik. ,,Ik hoorde dat je ons maar grote nerds vond.''

,,Dat waren jullie toch ook?'', glunderde Tessa. ,,Je hebt het volgens mij zelf gezegd.''

Carnaval

Later op de dag was er familie van Gabrielle, een man uit Prinsenbeek met een vrolijk uiterlijk, steeds een nieuw biertje en een wit jasje. Hij zong de lof van Carnaval. Want Carnaval (klemtoon op de laatste lettergreep), dat is pas wat. In Prinsenbeek beginnen ze al in oktober de wagens te maken voor de optocht in februari! Iedereen werkt met elkaar samen en er is dan ook helemaal geen criminaliteit in Prinsenbeek. Ja, nu wel, een beetje, maar dat komt omdat het met Breda is samengevoegd. Dan krijg je dat.

,,Je moet een keer komen met carnaval!'', bleef hij maar uitroepen. ,,Je zult je ogen uitkijken. Vijf dagen lang laat naar bed en 's morgens gewoon weer verder!''

Ik weet niet of ik dat wel volhou, zei ik voorzichtig.

maandag 22 augustus 2005

Hero Feddema




Klaas Zandberg had een bouwtekening van mijn huis opgediept uit 1913. Dat jaar is er een kamer bovenop de bijkeuken gezet, zodat het aan de achterkant nog steeds lijkt of mijn huis uit twee panden bestaat. Een gewoon huis met puntdak en een vierkante doos ernaast.

De tekening is gesigneerd door 'Feddema'. Dat moet Hero Feddema zijn geweest die, lees ik op internet, twee jaar eerder het Lienward College heeft ontworpen. En een van de beroemdere lelijke monumenten van Leeuwarden, het betonnen pakhuis aan de Nieuweburen. Daar zit nu La Venezia in. Ook zo'n vierkant ding. Leuk hoor, La Venezia, het Lienward College en mijn werkkamer, allemaal bedacht door dezelfde man.

Naar bed, naar bed




Mijn verjaardagsfeestje was geloof ik wel leuk, maar heel precies weet ik het niet, want ik ben door mijn eigen gasten naar bed gestuurd. Ik geloof dat het Douwe was, die nogal dringend zei: ,,Ut wordt dien tied, seun'', of woorden van gelijke strekking. En hij had gelijk.

Maar een tikje genant is het wel, op je eigen feest eerder gaan slapen dan een aantal feestgangers. Veel waren dat er overigens al niet meer. Wat nog genanter is, is dat ik op de trap ook nog omviel, een klein schaafplekje op mijn voorhoofd getuigt daarvan. Nou ja, je wordt maar een keer 47.

donderdag 18 augustus 2005

Gebak




Banketbakkerij Nijstad aan de Schrans wordt verbouwd, de verkoop is zolang in het pand de buren. Dat is de winkel van Hofstede, die me nog nooit was opgevallen. Vanmorgen liep ik er binnen want ik moest gebak hebben wegens mijn verjaardag.

Halverwege de winkel dook een meneer op tussen de rollators, toiletverhogingsdingen en sportverbanden. Of hij mij kon helpen.

,,Ik zoek gebak'', legde ik uit.

,,Daar staat ze'', wees de man. Ik had voorin de winkel een hoek gemist met wat koelvitrines, een toonbank en een echte bakkersvrouw, met een mollig gezicht en vuurrode wangen.

Omdat ik even op de bestelling moest wachten, kon ik op mijn gemak rondkijken. Zo blijken er eeltschaven te bestaan, voor je voeten. Daar kun je speciale mesjes bij kopen. Je kunt zelf het suikergehalte van je bloed onderzoeken. Of een orthopedisch kussen nemen van langzaam terugverend schuimrubber. Er lag een blokje bij waar je in mag knijpen. In luierbroeken voor ouderen heb je weinig keus, maar wandelstokken, tot en met opvouwbare, zijn er des te meer. En rollators zijn allemaal even saai en lelijk.

,,Er zijn wel mooiere'', legde de man uit. ,,Maar die voldoen nog niet aan de eisen.''

,,Ik kom nooit in zulke winkels'', zei ik.

,,Dat is goed voor u'', zei de man. ,,Kunt u zich mooi op de toekomst orienteren.'' Net wat je op je verjaardag wilt horen.

maandag 15 augustus 2005

De natuur




Toen ik in een hostel op Vancouver Island zat, iets meer dan twee jaar geleden inmiddels, kwam ik daar een Fries tegen die Arend heette. Het duurde even voor we dat uitvonden, want we spraken eerst Engels tegen elkaar.

We hebben daar een natuurwandeling gemaakt onder leiding van Colin (zie foto), een gezette Britse gids die daar al jaren woonde en allerlei rare weetjes over bomen en paddestoelen ten beste gaf. Een soort discovery channel met een bril op. Bij die wandeling waren ook twee Engelse meisjes uit ons hostel, die dit meer deden om de tijd te doden en de hele tijd wat mopperend achteraan strompelden.

,,Herken je me nog'', vroeg Arend toen ik hem zaterdag tegenkwam in de Ierse pub bij mij om de hoek. Ja natuurlijk.

,,Weet je die meisjes nog op die natuurwandeling?'', vroeg hij.

Ja die wist ik nog.

,,In het hostel in Vancouver kwam ik die ene weer tegen, daar heb ik een tijdje wat mee gehad'', deelde hij mee.

Is het nog steeds iets, wilde ik weten.

,,Nee joh, dat was voor onderweg'', zei Arend en glunderde van oor tot oor.

maandag 8 augustus 2005

JP en de blikjes



J.P. is een nieuw Amelands fenomeen, een Hollumer jongen die alle piratenhits uit zijn hoofd kent en daar sinds Koninginnedag vorig jaar mee optreedt. Hij zingt ze van a tot z mee, beweegt daar niet erg bij maar iedereen is er verrukt van en loeit groepsgewijs de refreinen.

Een Amelander cult-zanger, kortom en op het RĂ´ggefeest vrijdag was hij een waardig opvolger van Magic Wopke, de eilander goochelaar die daar altijd optrad. Ik heb uit volle borst 'Als de nacht verdwijnt / en de zon weer schijnt' van Jantje Smit meegezongen, dat ik ken sinds ik vorige week met het korps van Warga in de bus naar Kerkrade heb gezeten.

Op het RĂ´ggefeest was nog een gek verschijnsel. De vaste bezoekers wisten dat al, niemand was er tenminste verbaasd over, maar ik ben een paar jaar niet geweest. Het is een gratis straatfestival met 's avonds overal bandjes, en om dat te betalen maken de cafes het bier wat duurder. Volgens de verhalen moet je bij Nescafe 3 euro voor zo'n plastic glaasje neerleggen, dat is zes gulden zestig in oud geld, inderdaad pittig. (Ik heb die avond bij Nescafe wel bier gekocht, maar niet op de prijs gelet).

,,Let maar eens op'', zeiden ze tegen mij. ,,Vanavond zie je iedereen hier met rugzakjes lopen, met blikjes bier erin.''

Dat is toch niet te geloven, zei ik tegen Nico, de buurman van mijn ouders. Dat van die blikjes. ,,Oh jawel hoor'', zei Nico. ,,Het is hier niet te betalen''. En hij haalde in een beweging een paar blikjes bier uit zijn jaszak. Her en der liepen inderdaad mensen met een blikje bier.

Toen J.P. klaar was, kwam hij bij het groepje Hollumers staan waar ik ook bij stond te praten. Zonder iets te zeggen, hij was vast nog daas van het applaus, ritste hij zijn rugzakje open, en haalde er voor een blikje bier uit. Zo ingeburgerd is het dus al, dat zelfs de sterren van het eiland het doen.

maandag 1 augustus 2005

Dood in het zwembad




Net in het jaar dat ik zwemles zal nemen, ligt Wim Duisenberg dood in zijn zwembad. Ik heb de folder al binnen van een instituut in Maastricht, waar je in een week leert zwemmen. Maar het is gevaarlijk, lees ik op internet.

Zo sterven er veel peuters van vijf jaar en jonger in privezwembaden, in de US tenminste. Vooral jongetjes tussen 1 en 3 jaar zijn het slachtoffer. Het verraderlijke is, staat erbij, dat kinderen die in een zwembad vallen en verdrinken daar geen geluid bij maken. Je hoort de plons vaak niet eens, en ze schreeuwen ook niet.

Nog zo'n leuk weetje: mannen hadden in 1993 een vier keer grotere kans op een verdrinkingsdood dan vrouwen.

We zullen zien. Ik ben geen peuter meer en Duisenberg heb ik ook nooit als een lichtend voorbeeld beschouwd. Ik ga vanavond meteen een datum prikken, anders komt het er niet meer van met die zwemles.

Als mens




Daar liep zowaar Arno Brok, oudwethouder van Leeuwarden en nu burgemeester van Sneek in Kerkrade rond. Hij liep net naar de bus van korps Advendo, ook uit Sneek, om ze met hun dagprijs te feliciteren.

,,Dat jij hier bent'', zei ik verbaasd.

,,Het hele weekeinde natuurlijk'', zei Brok, of dat gewoonste zaak van de wereld was. ,,En ben jij hier als mens? Of voor je werk?''

Die vraag had ik niet op gerekend - ik had daar zelfs nog nooit over nagedacht.

,,Voor mijn werk'',zei ik. ,,Als mens ergens naartoe, daar ben ik jaren geleden al mee gestopt.''

Splitstrein




Anca, de kordate assistente van Sjoerd in Roemenie, is in Nederland met Roxanne, een andere medewerkster van de Nederlandse ambassade in Boekarest. In Zeist krijgen ze drie weken lang cursussen, ondermeer Nederlands, hoewel dat van Anca al heel goed is, maar ook literatuur en zo. Morgen komt Harry Mulisch langs, vertelde ze.

Vandaag, zondag, was een vrije dag, dus beide dames wilden naar Leeuwarden komen. Roxanne kent me tenslotte vooral als Sint Nicolaas, dus dan is het ook wel eens aardig als ze me zonder jurk ziet. Hun trein zou een uur of een arriveren.

Net voor enen was ik op het station, toen mijn mobiele ging. Anca. Ik hoefde me niet te haasten, zei ze, want ze zaten in Groningen. Daar zouden ze de eerste trein naar Leeuwarden nemen.

Een uurtje later kwamen ze werkelijk aan, ze stonden al enthousiast voor het treinraampje te wuiven.

,,Hoe kwamen jullie nou in Groningen?'', vroeg ik.

,,We hadden alles uitgezocht'', zei Anca. ,,We hadden zelfs een printje met alle treinen die we moesten hebben vanaf Zeist-Driebergen. Maar onderweg hebben ze de trein in twee helften gedaan. En onze helft ging naar Groningen. Dat hadden ze er niet bij verteld.''

(De foto kreeg ik in augustus van Anca)