maandag 26 april 2004

Overval



In Argentinie was ik ook in het stadje Tres Arroyos, waar al meer dan honderd jaar Nederlanders wonen, of hun afstammelingen. Op de Hollandse School geven ze geen Nederlandse les meer, nadat de subsidie die wij (uit Nederland dus) gaven is ingetrokken. Maar er rennen wel blonde kindertjes op het schoolplein rond met achternamen als Tiemersma.

Dat ik er nu pas over schrijf, komt vanwege consul Ida van Mastrigt, een bijzonder vriendelijke dame die me de hele stad heeft laten zien.

Ze staat in de Clarin van vandaag, 26 april, want ze is overvallen. Afdeling politieberichten. En ze heeft me nog wel het kleine videocameraatje laten zien, waarmee ze binnen kan zien wie er voor de deur staat. Ze woont ook nog eens vlakbij het politiebureau.

Volgens het krantebericht liet ze vrijdag twee mannen binnen, omdat ze dacht dat die voor een werkvisum kwamen. Maar ze trokken meteen hun wapens, bonden haar en de werkster vast en gingen er vandoor met geld, een mobiele telefoon en geld. Bovendien namen ze zes gouden ringen mee, die ze van haar vingers hadden getrokken met zoveel kracht, dat ze sterren zag.

De krant noemt het una pesadilla que durĂ³ 40 minutos, een nachtmerrie van veertig minuten.

En dat in het vredige Tres Arroyos, met een Hollandse school, een Hollandse kerk, een Hollandse landbouwcooperatie, een Hollands-Deens bejaardenhuis en allemaal aardige tweede en derde generatie Nederlanders bij wie ik op de koffie zat. Ook daar slaat de verloedering toe.

donderdag 22 april 2004

Hans Peugeot



Een auto uitzoeken bij Hans Peugeot in Assen is een genot. Zijn garage is een soort hangplek met Hans zelf achter een met paperassen overladen tafel waar nog net wat ruimte is om een flesje bier of een glas wijn neer te zetten. Hij heeft alle tijd om met Marius te praten over de aanleg van nieuwe wegen in de binnenlanden van Mauretanie.

Wij waren er met zijn drieen gekomen, er zat een man uit de randstad (,,nee hoor, ik heb geen haast''), een adhd-jongen die snel een ontbijtkoek met rozijnen en een pak bierworstjes naar binnen werkte, op een stoel sliepen twee katten, op een andere een hond. Anderen die soms iets moesten, een auto of een reparatie, maar soms ook helemaal niks of enkel een biertje liepen in en uit.

,,We hadden om zeven uur afgesproken'', zei een meisje dat op Hans' medewerker wachtte. ,,Heb je hem al gebeld? Hij zei dat hij nog terug zou komen, maar hij is niet zo'n man van de minuut'', zei Hans terug. Om aan te vullen: ,,Hij is ook niet zo'n man van het uur.''

Het terrein in Assen staat vol auto's, bijna allemaal Peugeots, sommigen zien er als nieuw uit, anderen zijn zo te zien wel drie keer overdwars over de kop gerold.

,,Die van jou staat er ook tussen'', zei Hans, toen we er al een hele tijd waren. ,,Een rode 309.'' Dat zei hij terwijl we in de nieuwe onderhoudsruimte zaten, die nog niet helemaal af is. Van daaruit heb je geen zicht op de auto's op het terrein, maar dat hoeft bij Hans ook niet. ,,Wil je hem soms zien?'', vroeg hij plagerig. ,,Vertrouw je me niet?''

Natuurlijk wilde ik hem wel zien. ,,Het is een rode, hij staat bij het hek'', zei Hans. ,,Je kunt hem herkennen aan een rij gaatjes, achter in de motorkap. Daar heeft een spoiler gezeten, maar jij bent geen spoiler-type. Dus daar gaat Hans Peugeot een mooi stukje plakband voor je opplakken.''

Jaap wilde de motorkap nog openhebben en Marius startte hem om te horen hoe hij klinkt, maar bij mij was het eigenlijk al in orde na die opmerking over het mooie stukje plakband.

dinsdag 20 april 2004

Faro



Het is al een hele tijd geleden dat ik in Faro bij Rijndert en Saskia was, een dorpje in het noordwesten van Canada waar het het halve jaar donker en het andere halve jaar licht is. Rijndert had me al eens gemaild dat hij de website van het plaatsje, dat op een toestroom van toeristen hoopt, onder handen aan het nemen was. Gisteren mailde hij dat het klaar is. De nieuwe site staat hier. Wie nu naar Faro vertrekt is nog mooi op tijd voor het Crane & Sheep Viewing Festival in mei.

maandag 19 april 2004

Boot



De boot naar Ameland kost tegenwoordig al €10,80, in echt geld uitgedrukt is dat in de buurt van 25 gulden. Dat is best duur.

Zo bezien viel de vrachtboot naar Argentinie achteraf dus nog wel mee. Die deed er 18 dagen over en kostte iets van €1700. Dat is €1700 voor 432 uur, ofwel €3,95 per uur.

De boot naar Ameland doet er drie kwartier over en terug nog een keer, €10,80 voor anderhalf uur varen, ofwel €7,20 per uur, zonder verder iets erbij. Op de Zim Argentina III kreeg ik nog een riante hut, drie keer daags eten en zoveel koffie als ik maar op kon. Had ik dat hele eind de veerboot genomen, dan was ik met die uurprijs nu 3110 kwijt en was ik onderweg van de honger omgekomen.

vrijdag 16 april 2004

Meester



Je bent pas echt aan het werk als je in de jury zit van de Leeuwarder Courant Puzzelprijs. Dat deed ik elk jaar, en gisteravond weer. Tien keer staat er zaterdags een puzzel in de krant. Wie die elke keer oplost en bijhoudt hoe vaak de S erin voorkomt, mag meedoen aan de finale. Dit jaar waren er 192 mensen, heel veel grijze dames, sommige rijden met de rolstoel de hal binnen. Ze hebben allemaal een eigen pen of potlood bij zich, soms een etui vol, voor als er een stuk gaat.

De hal van het gebouw staat vol kleine tafeltjes, net als bij een eindexamen, voor iedereen eentje. Daar ligt de puzzel klaar, alleen de woordomschrijvingen zitten in een dichte envelop. Die mag pas open als de grote sportzaalklok is aangezet. Na het openscheuren van die enveloppen is het dan verder doodstil. Alleen het getik van die klok, en het geruis van 192 potloden en pennen.

Elk jaar heb ik er schik in, om na een minuut of vijf (sommigen hebben dan al een kwart van de puzzel ingevuld) tussen de tafeltjes door te lopen. Met de handen op de rug, en met een beetje klakkende schoenen, prachtig is dat, wat een machtsgevoel.

Boven kijken we de oplossingen na. Voor elke fout komen er 10 strafminuten bij de invultijd op. De meeste collega's die nakijken vinden het heel zielig, als ze een foute letter of een per ongeluk niet ingevuld vakje zien. Ik geniet er juist van. Dikke rooie streep erdoor en de hoofdprijs - een aardewerkbord - kunnen ze schudden. Ha ha ha, gniffel ik inwendig. Het is de enige keer per jaar dat ik het gevoel heb dat ik mijn leraarsakte destijds helemaal terecht heb gehaald.

woensdag 14 april 2004

Tut

Toen ik gisteren even op de krant langskwam, heb ik iedereen de hand geschud. Na Argentinie is dat een stapje terug. Want daar kun je je hand wel uitsteken naar de mensen die je ontmoet, maar die staan dan al lang met hun wang voor je mond, want je hoort ze te zoenen. Dat was wennen, vooral bij de mannen. Mannen, dat is een ontdekking, hebben veel zachtere wangen dan ik altijd had gedacht. Net vrouwenwangen eigenlijk, alleen soms wat ruwer.

Ik had een nieuw en ander begin kunnen maken door iedereen te zoenen. Er zijn best een paar redacteuren die je zou kunnen zoenen, maar een van de eersten die ik zag was Fedde en die scheert zich lang niet elke dag. En een hoofdredacteur, die kus je eigenlijk niet, zeker niet in het openbaar, misschien wel niet eens als je er met eentje getrouwd ben.

Dus handen geschud.

En heel vaak verteld dat het nu wel weer goed gaat, want het gaat nu wel weer goed. Raar hoor - hoewel aan het geweldige jaar geen eind leek te komen, is het nu net of ik nooit ben weggeweest. Nooit naar Istanboel, nooit op de boot naar Argentinie, nooit in Alaska, nooit Sint Nicolaas in Boekarest. Maar ik was het lekker wel, terwijl iedereen hier al die tijd gewoon op de redactie heeft gezeten.