maandag 28 februari 2005

Oscars




Ik belde Sjoerd in Boekarest op zijn mobiele. Allemaal geroezemoes.

,,Schikt het wel?'', vroeg ik.

,,Nou, ik ben op een receptie'', zei Sjoerd. ,,Van de Amerikanen. Ze hebben een feestje voor de Academy Awards.''

,,De Oscars!'', zei ik waarderend. Zo'n feestje leek mij ook wel wat.

,,Is dat hetzelfde?'', vroeg Sjoerd.

Ik wist genoeg. Hier was voorlichting nodig. ,,De film die er met de hoofdprijzen vandoor is, heet 'Million dollar baby' en hij is van Clint Eastwood.'''

,,Oh ja?'', zei Sjoerd, die de afgelopen tien jaar maar twee films heeft gezien, beide met Tom Hanks. ,,Is het een oorlogsfilm?''

,,Nee, hij gaat over boksen.''

,,Niet over oorlog'', drong Sjoerd aan.

,,Boksen'', herhaalde ik. ,,En je maakt helemaal de blits als je die Amerikanen daar vertelt dat Lucia Rijker, de Nederlandse wereldkampioen kickboxen, er ook in speelt. Dat ze het in de VS zonder hulp van ons Hollanders toch nooit echt redden.'' Want je moet zoiets een beetje in de sfeer van internationale diplomatieke betrekkingen brengen.

,,Oh ja?'', zei Sjoerd op een toon die suggereerde dat hij het alweer vergeten was.

,,Ik bel je later wel weer'', kondigde ik aan. Soms komen mensen op leuke feestjes die ze helemaal niet verdienen.

woensdag 9 februari 2005

Genesis voor vrouwen



The Musical Box is een band uit Canada, die de muziek die Genesis dertig jaar geleden maakte nauwkeurig naspeelt. Deze luxe-coverband voert her en der 'The lamb lies down on Broadway' op, een rock-opera met een vaag macho-verhaal over een Puertoricaan en zijn gevoelens. Genesis trad er destijds mee op, vertoonde er dia's bij en zanger Peter Gabriel droeg rare kostuums. Na de tournee stapte hij uit de band en begon voor zichzelf, drummer Phil Collins kreeg de hoofdrol.

'The lamb lies down on Broadway' was dus een voorvader van het multimediaspektakel en dat wilde ik wel eens zien. Bovendien heb ik een zwak voor die plaat en zeker voor Peter Gabriel, al ken ik vrijwel niemand die het ook leuk vindt, behalve Fedde.

Fedde en ik waren veel te vroeg bij de RAI, zodat we een kop erwtensoep haalden in een naburig restaurant. Daar kwamen steeds meer veertigers binnen, geslaagde huisvaders met overhemden en spijkerbroeken, veel met een technische of IT-opleiding zo te zien. Vast fans van Genesis.

Er was geen enkele vrouw. In een recensie hadden we al gelezen dat vrouwen ,,ongecompliceerde oren'' hebben en daarom niet van dit soort muziek houden.

Een man aan een ander tafeltje sprak ons aan. Of we ook gingen. Ja natuurlijk. Nou, snoefde hij, hij was er in 1974 ook al bij geweest.

,,Hoeveel vrouwen denk je dat er zullen zijn?'', vroeg ik hem.

,,Niet veel'', zei hij. ,,Vijfentwintig procent misschien.'' Waarna Fedde hem bijpraatte over de ongecompliceerde oren van vrouwen.

Hij was het ermee eens. ,,Genesis werd pas iets voor vrouwen toen Phil Collins er de dienst ging uitmaken.''

(Er waren veel meer vrouwen dan we dachten, al waren ze in de minderheid.)

=====================================================================================


Was het leuk, vroeg iedereen de volgende ochtend.

Ja, het was heel leuk om mee te maken, het is denk ik de eerste keer dat ik een castratie op toneel heb gezien (symbolisch), maar echt geweldig was het niet. De zanger klonk af en toe net als Peter Gabriel, maar af en toe ook helemaal niet, vooral als hij luid zong. En hij viel door de mand bij de verhaaltjes tussendoor. Die kwamen er niet lekker uit, omdat hij normaal Frans spreekt. Woorden als 'opportunity' en 'humanity' waren echte struikelblokken. Als hij zong ging het veel beter.

En het was een theaterzaal, dus iedereen zat en keek. Het was meer iets uit de jaren zeventig zien, dan iets uit de jaren zeventig meemaken.

,,Genesis in blik'', oordeelde Fedde.

maandag 7 februari 2005

Frans

Net de politie over de vloer gehad. Twee man, een wat forse en een magere. Terwijl de forse in de keuken allerlei persoonsgegevens aan me vroeg, bekeek de magere in de kamer mijn boekenkast.

,,Bent u filmrecensent?'', wilde hij weten toen hij erbij kwam zitten in de keuken.

,,Ja'', zei ik.

Hij noteerde wat ik allemaal kwijt was: een laptop en zo'n 25 dvd's. ,,Ik weet wel wat titels'', zei ik. ,,Wilt u die weten?''

,,Kom maar op'', zei de agent.

Dus ik begon. 'Lawrence of Arabia'. 'The magnificent seven'. 'Possession'. 'The big chill'. 'The right stuff'. 'Femme fatale'.

,,Dat is F, E, M, M, E'', spelde ik behulpzaam.

,,Ik kan wel Frans'', zei de agent een beetje gepikeerd.

Daarna kwamen 'Boccaccio '70' en 'Il gattopardo', die hij ook allebei foutloos noteerde. ,,Het luipaard'', mompelde hij al schrijvend.

Ook weg: 'The exorcist'. ,,Oh, naar het boek van William Peter Blatty'', zei hij.

Soms schat je politie-agenten gewoon te laag in.

zondag 6 februari 2005

Laptop

Vrijdagavond was zo'n avond van drie drinkgelegenheden achter elkaar. Eerst de commerciele club van Leeuwarden, die voor de maandelijkse bijeenkomst Joop Mulder te gast had, de man achter Oerol. ,,Geef hem maar een biertje van de organisatie'', zei Andries van Weperen gul.

Toen was er een 'geheim' feestje van Omrop Fryslan, in het gebouw bij de Prinsentuin waar ze vroeger in zaten en dat binnenkort gesloopt wordt. Er stond een bar, en daar werd bier in plastic bekers uitgedeeld. Sommige medewerkers hadden schroevendraaiers mee, want alles moest weg. Er is nog een muurtje uitgeslagen die avond.

Dat heb ik zelf niet meegemaakt, want ik was intussen al naar de Spoekepolle, waar we hadden afgesproken voor bier & pizza. In Spoek, pizzeria Etna en weer Spoek werd het laat, heel laat. Volgens mij sprak ik op het laatst ook niet meer zo samenhangend, ik legde een oud geschil bij en ik kreeg een nieuwe ruzie met iemand die ik niet eens ken. Hoe laat ik thuis kwam weet ik niet.

De volgende ochtend zag ik het direct: mijn laptop is weg. Gisteren stond hij nog op tafel in de kamer. De tas stond er nog wel, naast die tafel. Nergens een spoor van inbraak. Ik zou hem toch niet midden in de nacht ergens anders neer hebben gezet met een dronken kop? Grondige inspectie wees uit van niet. Hij stond zelfs niet onder het logeerbed. Ja dat was idioot geweest, inderdaad, maar je moet niks uitsluiten.

Bij de buren aangebeld. Nee, die hadden niks gehoord, zeiden ze. Had ik hem niet aan iemand uitgeleend?

Kees gebeld. ,,Nee ik heb hem niet. Ik ben eerder naar huis gegaan.''

Jeroen gebeld. ,,Nee hoor.''

Hidzer gebeld. ,,Ik weet van niks.''

Olga gebeld. ,,Je hebt natuurlijk iemand mee naar huis genomen'', giebelde ze.

,,Nou, dat zou ik me nog wel herinneren', zei ik. ,,Bovendien staan er dan altijd overal glazen en zo.''

Ik begon steeds meer aan mezelf te twijfelen. Wat had ik gisteravond op het eind van de avond gedaan? Meestal doe ik niks, behalve in bed vallen...

Toen kwam Jantien op de koffie en ik zette een cd op. Een hele rij dvds, zag ik nu ineens, was ook uit de kast verdwenen. Ah! Het was dus toch een inbreker. Ik wens die junk een hele nare en pijnlijke dood toe, maar ik was toch opgelucht dat het in elk geval niet aan mezelf lag.