maandag 29 september 2003
De slag bij Waterpolo
Waterpolo, daar weet ik zo goed als niks van af. Ik heb me alleen wel eens laten vertellen, dat het een van de hardhandigste sporten is, en vooral vrouwelijke spelers allerlei geniepigheden uithalen als de scheidsrechter niet kijkt.
Aart kwam zondag op een verjaardagsfeestje in Amsterdam binnen en hij bleek zojuist te hebben gewaterpolood. Of watergepolood, waterpogelood, hoe je het ook maar vervoegt. ,,Ik wil geen flauwe opmerkingen over waterpolo horen'', was ongeveer zijn eerste opmerking.
Nou, dan moet je net bij mij zijn als ik al een paar biertjes heb gehad. ,,Hoe lang kan zo'n paard eigenlijk onder water blijven?'' vroeg ik hem meteen. Hij keek wat verbaasd. ,,Ja, polo speel je toch te paard?'', lichtte ik welwillend toe. ,,Of doe je het misschien met een zeepaard?''
Aart hief zijn ogen naar omhoog, want toen ook Jan Nijdam allerlei rare dingen over waterpolo ging vragen, en we ons al snel afvroegen of je onder water ook simultaansnelschaak kunt spelen of blaasvoetbal was de maat vol. Hij gaf wat korzelig antwoord en bleef slechts zo lang als het leegdrinken van een biertje duurde.
Het was een gezellige verjaardag, en Aart, als ik je tegenkom op het Noordelijk Filmfestival zal ik niet over waterpolo beginnen. Denk ik.
maandag 22 september 2003
Bear-LEEN-er
In Berlijn zijn ze er erg trots op dat John F. Kennedy nog tijd had om langs te komen, vlak voor hij in 1963 zou worden neergeschoten. In het splinternieuwe Deutsches Historisches Museum, van museumbouwer I. M. Pei, hebben ze er althans een tentoonstelling over ingericht, met veel foto's en filmpjes en zelfs twee Superman-strips waarin Kennedy optreedt.
Het leukste wat er lag waren de kladjes die Kennedy maakte voor zijn Berlijnse speech. Ergens in de VS bedacht hij al dat hij ging zeggen dat hij een Berlijner is, en hij liet door een kennis die het Duits machtig was opschrijven hoe hij dat in die taal moest zeggen. ,,Ish bin ein Bear-LEEN-er'' had die genoteerd. En dat zegt Kennedy dus, als je goed naar de speech luistert hoor je dat eigenlijk ook wel.
Verderop projecteren ze op een groot scherm het amateurfilmpje van Abraham Zapruder, waarop je kunt zien dat Kennedy in het hoofd getroffen wordt.
Joop en ik staan te luisteren als een gids erbij vertelt dat je straks kunt zien dat Jackie uit de auto probeert te klimmen. ,,Nee'', zeggen we tegelijk tegen elkaar. Want ze klom op de kofferbak om een stukje weggespatte hersenpan te pakken. Dan komt het filmpje aan het fatale moment. ,,Dat hebben we wit gemaakt'', zegt de gids. En erna zijn alle beelden een tijdje vaag.
Waar is dat goed voor, vraag ik later aan de gids. Dat hebben ze met opzet gedaan vanuit het museum, legt hij uit, want er komen hier ook kinderen. Meteen vind ik het museum, hoe nieuw en groots het ook is, niet veel meer. Dat wordt nog wat als ze hier iets over de oorlog gaan doen, denk ik wraakzuchtig, want die is nog veel minder geschikt voor kinderen.
dinsdag 16 september 2003
Leve de lezers
,,Nou het was wel mooi'', zei Gerjan van Hoewijk tegen me op de boot naar Ameland. ,,Je reis naar Amerika en Canada.''
Hij wist er alles van, vertelde hij, want hij had deze verslagen op internet gelezen.
,,Ik heb een heel boek liggen'', zei Geert de Jong later op de avond in Hollum. ,,Heb ik van Cees gekregen. Alles uitgeprint. Maar ik ben er nog niet aan toegekomen.'' Hij gaf ook meteen een biertje weg, dus dat was niet verkeerd.
Het scheelt een hoop vertellen, dat is waar, maar het is ook een beetje verbazingwekkend. Kijk, dat mijn ouders dit lezen, dat is niet zo gek, en ik kreeg ook wel eens mail van andere lezers, als Wybren de Boer, die als ik te lang niks schreef riep dat ik dan maar wat over avonturen met de Canadese vrouwtjes moest vertellen.
Maar ik ben blij dat ik daar niet aan ben begonnen, aan het vertellen daarover bedoel ik. Dan had ik me helemaal als een bewoner van het Big Brother Huis gevoeld - die van de allereerste serie, waar ik nog wel eens van droom.
Aan de andere kant is het ook wel weer vleiend dat al die mensen dit lezen of dat in elk geval zeggen. Als ik meer lezers heb dan de Leeuwarder Courant begin ik gewoon voor mezelf...
zaterdag 13 september 2003
Nawee
1. Vandaag brak ik zomaar pardoes mijn koffiekan kapot. En ik dacht aan Menno en zijn koffiepotten in Salt Lake City, terwijl ik naar TeDeCe fietste. Daar hadden ze koffiepotten van hetzelfde soort, voor iets van 13 euro. Een dure, in vergelijking met de 7 dollar-potten in de VS.
Maar het is altijd nog goedkoper dan een heel nieuw koffiezetapparaat, zeker dit, want dat is destijds gekocht met wel een miljoen Douwe-Egbertsbonnen en ook nog een bijbetaling die niet kinderachtig was.
2. Thuis luisterde ik mijn telefoonbeantwoorder af. Er had en meneer ingesproken met een sterk Amerikaans accent. Ik had belangstelling getoond voor The Church of Jesus Christ and the Latter Day Saints, herinnerde hij me, en hij wilde wel een afspraak maken om langs te komen. Maar ja, ik was er niet, dus nu moest ik hem maar bellen op zijn 06 om iets nieuws af te spreken.
Als de doortastendheid niet verder gaat dan dit, komt het er dus niet van, want ik ga ze niet bellen voor een bekeringsafspraak. Ik heb tenslotte helemaal in de Temple in Salt Lake City mijn adres in Leeuwarden ingevuld, alles voor een gratis Book of Mormon. De volgende stap is aan hun. In het ergste geval gooien ze het maar door de brievenbus.
donderdag 11 september 2003
Mager
Een van de eerste dingen die Rita zei toen ik in Houston kwam, was dat ik mager ben geworden en dat ze er alles aan zou doen om me vet te mesten. Net als vorig jaar, toen ik ook in Houston was, kocht ik een spijkerbroek, maar ik moest een maat terugschakelen want anders zakte hij af.
Op Schiphol werd ik afgehaald door Hidzer en Kees en Lolkje, altijd leuk, want het is gezelliger en dan hoef je niet met die tijdverslindende trein naar Leeuwarden. Eigenlijk wil je als je eenmaal landt op Schiphol gewoon direct thuis kunnen zijn. ,,Je bent mager geworden'', zeiden ze.
Hier liep ik zojuist door de Sint Jacobsstraat, om insteekmappen te halen voor de veel te veel foto's die ik heb gemaakt. Mijn nicht Sjakkie kwam me achterop fietsen. ,,Dus je bent terug'', stelde ze naar waarheid vast. En ze trok aan mijn overhemd. ,,Ik had gehoord dat je zo mager bent geworden.''
Er zijn hele ondergrondse inlichtingencircuits waar je geen weet van hebt. Daarbij vergeleken is het met internet maar behelpen.
woensdag 10 september 2003
Kroeg
In Leeuwarden ben ik gisteren meteen 's avonds de kroeg in gegaan. Als je het gevoel wilt hebben dat er nooit iets verandert, moet je dat doen: er is niks veranderd en dat is eigenlijk wel plezierig. Ja, Hidzer is voor de derde keer vader en Lolkje wordt voor de eerste keer moeder, dat soort dingen.
Alleen het gevoel dat je helemaal niet bent weggeweest, dat staat me nooit zo aan. Want voor je het weet, is alles helemaal weer bij het oude, terwijl je onderweg nog wel zo van alles had bedacht wat je anders gaat doen, of thuis zult veranderen, of nu eindelijk eens aan zult pakken. Van die vakantiedaadkracht is al snel weinig over.
Maar de tuin is helemaal overwoekerd en er ligt een stapel post in de kamer die ik niet voor mogelijk had gehouden, er moeten afspraken met de tandarts en de timmerman gemaakt worden en de filmrolletjes moeten weggebracht - dus er staat van alles te gebeuren. Ook al kan dat niet in de schaduw staan van het beklimmen van een berg van 14.000 voet of het bezoeken van de Timberline Lodge.
Ik ben weer thuis.
zondag 7 september 2003
Koffie
Nog even terug naar Salt Lake City, want het is een verhaal dat me niet loslaat, omdat ik er te Nederlands voor ben. Toen ik bij Menno en Jamie kwam, lieten ze me zien hoe ik me in hun huis kon redden. Jamie wees me erop dat ik koffie moest zetten in een pannetje, dat als pot in het koffiezetapparaat diende. De eigenlijke glazen pot had Menno in een moment van onbedachtzaamheid stukgeslagen. ,,Dat doet hij wel meer'', verklapte Jamie op de toon van iemand die zich al lang met het onvermijdelijke heeft verzoend.
Een paar dagen later was ik met Jamie in de Target Superstore, een van die megawinkels die interessanter zijn dan menig kunstmuseum. ,,We kunnen meteen wel een nieuwe koffiepot halen'', zei Jamie. Maar wat bleek: een koffiepot voor dit toestel kostte bijna 10 dollar, terwijl een heel nieuw apparaat, met pot en al dus, slechts 8 dollar is. Dus we kochten een heel apparaat. Het oude werd thuis weggegooid.
Dat gaat dwars tegen elk gevoel voor hoe het hoort in, althans als je bent opgevoed als spaarzame Nederlander. Ik weet ook niet of dit nu kapitalisme is of zoiets - ik begrijp er eigenlijk niks van, je leest hier ook nooit iets over in economiebelagen.
Al vat ik dat het ene goedkoper is dan het andere vind ik het zonde om een goed koffiezetapparaat gewoon weg te gooien enkel omdat de pot stuk is.
Nou ja, hoe dan ook. Een paar dagen later had Menno - per ongeluk - de koffiepot lekgeslagen. ,,Ik had het toch gezegd?'', zei Jamie. We hebben een paar dagen koffie in een pannetje gezet en toen weer een heel nieuw toestel gekocht. Want dat was goedkoper dan alleen een koffiepot.
God Bless America, Land That I Love.
Johnson Molenaar
Veel musea in de Verenigde Staten hebben wel een gek onderdeel, en meestal zie je dat van verre wel aankomen. Maar in het Lyndon Baines Johnson Museum and Library in Austin, Texas was het een verrassing. Het is een van de elf musea in de Verenigde Staten dat gewijd is aan een president, daar zijn ze bij Herbert Hoover mee begonnen. Tien van de elf zijn officieel en krijgen geld van de staat, de elfde, gewijd aan Richard Nixon, heeft een aparte status en moet zich kennelijk zelf bedruipen.
Hoe dan ook, dat van Johnson, op het terrein van de University of Texas in Austin, is gratis toegankelijk, want zo wilde LBJ het zelf. Hij leeft al niet meer, maar de opening van het museum mocht hij als gepensioneerde president nog net meemaken. Zijn vrouw Ladybird leeft nog wel, ze woont in de buurt en komt geregeld langs. Dat wil zeggen, de laatste tijd wat minder, want ze is al negentig en ze gaat een beetje achteruit, vertelden ze me aan de balie.
Het gebouw is net een bunker, alleen de achtste, bovenste verdieping heeft ramen. Daar is het Oval Office van LBJ nagebouwd, met de originele meubels erin. Alleen is het kantoor hier op schaal 7:8 gebouwd, niemand weet hier waarom, zodat de meubels dus een tikje te groot lijken.
Vijf van de acht verdiepingen zijn alleen toegankelijk voor wie toestemming heeft de archieven door te lichten. Anderen kunnen die archieven alleen door een raam in de hal zien, vijf verdiepingen vol kasten met dozen, waarin correspondentie zit, allerlei belangwekkende knipsels, officiele rapporten en zelfs alle menus van etentjes op het Witte Huis met hoog buitenlands bezoek.
(Overigens stond hier in de kranten bijna niks over het bezoek van Balkenende, ik moest van jullie in Nederland horen dat die hier was. Gaf hij ook een officieel geschenk? Die slaan ze uiteindelijk op in dit soort musea, weet ik nu. Wat neemt zo'n Balkenende mee? Delfts blauw? Chocola? Drop? Een Hollandse Meester? Een artistieke foto van een massavernietigingswapen?)
De begane grond is gewijd aan de geschiedenis van LBJ en zijn presidentschap, de tijd dat ze in Nederland vanwege Vietnam Johnson Molenaar op de muren schilderden omdat Moordenaar niet mocht voor een bevriend staatshoofd. Hij begon nadat Kennedy vermoord was, maakte veel rassenrellen mee, Vietnam werd steeds erger, en Robert Kennedy en Martin Luther King werden vermoord. Dus in '68 kondigde hij op tv aan dat hij geen zin meer had. Nixon kwam en LBJ trok zich terug op een ranch in Texas.
De verrassing is op de tweede verdieping. Daar staat LBJ in pensioenhouding, een cowboyhoed op, een rol touw in de rechterhand, losjes geleund tegen een hoog hek. The humor of Johnson heet dit onderdeel, en als je op een knop drukt begint deze animatronische LBJ met zijn ogen te knipperen, schalks heen en weer te kijken, zijn hand zwaait als hij iets uit staat te leggen en zijn lippen bewegen. Hij vertelt vijf moppen, die ze van hem hebben opgenomen. Hij doet een beetje denken aan de vader van Christien, een vriendelijke praatgrage opa, die zelf nooit om zijn eigen malle verhalen in de lach zal schieten maar wel de hele tijd glundert bij het vertellen.
,,Het herinnert me aan een heldhaftige man die ik heb gekend, een leraar in Texas die in de tijd van de depressie erg om werk verlegen zat. Dus hij kwam bij de sollicitatiecommissie van deze school en die was nog verdeeld over de vraag of de aarde plat was of rond. De leraar, die de baan hard nodig had, zei: ,,I can teach it either way.''
Jongetje rent het huis binnen en zegt tegen zijn moeder: er zit een bergleeuw in de achtertuin. Dus de moeder neemt poolshoogte, maar ze ziet alleen de hond op het erf lopen. Ga jij maar naar je kamer, zegt ze, jokkebrok die je d'r bent, om aan God te bekennen wat je gedaan hebt.
Na een uur komt moeder boven. ,,Did you say your prayers? Yes. Did you tell God what you did? Yes. And what did God say? He said: I thought it was a mountain lion too.''
Het is vrij duur om zo'n pop te maken, ze zijn uitgevonden voor Disneyland. Daar is er bijvoorbeeld een van Lincoln, die een deftige speech houdt. Maar om er een te maken enkel en alleen om vijf moppen te tappen, dat is toch wel geniaal.
woensdag 3 september 2003
Homo's
Wat er precies aan de hand is weet ik niet, maar in de Verenigde Staten hebben ze iets met homo's. Je hoeft de tv maar aan te zetten of daar zijn ze: homo's in soapsituaties in 'Queer as folk", homo's in de gevangenis in 'Oz', homo's in reality games in 'The great race'. En het allerleukste zag ik deze week: 'Queer Eye for the Straight Guy', een tv-programma waarin een team van vijf homo's, goed onderlegd in woninginrichting en mode, elke keer een heteroman onder handen neemt die volgens een vrouw uit zijn leven eens iets aan zijn verschijning en zijn woning moet doen.
Een heel raar nichterig programma, waar ik erg om moest lachen, twee mannen slepen de man in kwestie mee naar dure modewinkels, terwijl de andere drie met het huis aan de gang gaan. ,,This is a disaster area'', stelde een van hen vast in een badkamer, en begon meteen alle kastjes van de muur te trekken. ,,This is not what we specialists call a chick magnet'', zei de meest nichterige tegen een man met inderdaad een heel lelijk huis.
Die man had al zeven jaar geen vriendin meer, zelfs zijn moeder, die een verdieping lager woonde, klaagde erover. Hij kreeg een make-over, zijn bon-jovihaar ging eraf en hij kreeg kookles, zodat hij die avond voor een groot gezelschap van vrienden en vriendinnen kon koken. Want ze maken van mannen metrosexuelen, dat begrijpende, invoelende en huishoudelijke soort man dat hier erg in is, er is zelfs een blad over.
Ik ben nu in Austin en volgens de lonely planet is daar een opvallende homodancing met countrymuziek waar halfnaakte cowboys achter de bar staan in te tappen. Eigenlijk durf ik zulke cafes niet in, maar de gids schreef dat het heel lollig moest zijn, Yee-haw! stond er middenin de tekst, dus ik was er wel nieuwsgierig naar. The Rainbow Cattle Company heet het.
Het was niet moeilijk te vinden, maar omdat je bij Amerikaanse cafes nooit naar binnen kunt kijken stond ik wat te twijfelen bij de deur. Ik dacht bij mezelf: ik ben ooit met een parachute uit een vliegtuig gesprongen, met een auto door de Sahara gereden, heb bedreigingen in een all-black cinema in New York doorstaan - zal ik dan een eenvoudige homotent als deze niet in durven? Hup, niet van dat benauwde.
Het was een enorme tegenvaller. Er stond een dikke Mexicaan achter de bar, gelukkig niet halfnaakt, er waren biljarts, dartboards, neonreclames van biermerken aan de muur. Als het handjevol bezoekers niet soms arm in arm had gestaan, was het me vermoedelijk niet opgevallen dat het een homobar was. Na een tijdje zag ik dat ze op tv schermen wel allerlei plaatjes vertoonden van cowboys zonder shirt, afgewisseld met foto's van sportteams.
Alleen op de dansvloer, een beetje verhoogd als een boksring, was het duidelijk. Daar waren ze net toe aan de uitslag van de Amateur Strippers verkiezing, gepresenteerd door de slechtste travestiet die er bestaat. Zij of hij vond het het toppunt van humor steeds de namaakborsten uit haar jurk te vissen, die in het publiek te gooien en dan weer terug te vragen. Hierbij vergeleken is zelfs Herman van Veen een groot entertainer. De vier amateurstrippers stonden in onderbroek te wachten om te horen of ze wat gewonnen hadden. De hoofdprijs ging naar een kale man, die in zijn onderbroek ook een soort namaakborst gestopt had, wat je soms ook bij balletdansers ziet.
Abonneren op:
Posts (Atom)