zondag 29 juli 2007

Super 8





Een paar foto's van de film/dia-avond in Vera in Groningen, gisteravond, waar de Stichting Hobbyrock drie super-8 filmpjes liet zien en twee diaseries naar oorlogsstrips. Ik ging er met Jaap en Hester heen, die ik trof in een restaurant in het Noorderplantsoen. Alle foto's zijn van Jaap, die er aardigheid in heeft om mensen van onderop te kieken en knalhard te flitsen.



De boel werd aan elkaar gepraat door Kees, vooral de dia-series. In de hoek zie je nog net een stukje Jaap.







Ik had Johannes uitgenodigd, want ik was diens verjaardag onlangs vergeten en dan komt hij er ook eens uit.

Het was goed aan hem besteed, want hij herkende de eerste film ('Insubordinatie') feilloos als een variant op 'Deliverance' en viste ook nog wat bloopers uit een dia-serie over Marinier Johnny: ,,In de Tweede Wereldoorlog had je echt nog geen thermostaten'', doceerde Johannes. ,,Maar er zijn hier vast jongeren die nu denken van wel.''






Na de films was er een dj, daar bleven we allemaal bij dansen, tot Vera om vier uur dicht ging. Dat was lang geleden. Toen ik met Johannes achterop naar diens huis fietste floten de merels al.

woensdag 25 juli 2007


Musik um Cabrio’s zu überholen

Onderweg op de Autobahn, ergens in de buurt van Bremen, bedachten we een nieuwe bezigheid: lekker opgeruimde jaren vijftig/zestigmuziek van Nederlandse bodem heel hard zetten, raam open en dan cabrio's inhalen.

Dankzij een reeks cd's die Lars van zijn ouders had gekregen, hadden we genoeg lullige muziek voor een compleet wagenpark. Helaas troffen we maar weinig cabrio's. Het filmpje had net een paar seconden langer moeten duren, maar verder is een wonder van planning. De muziek is 'Sarina' van het sextet Johnny Holshuysen.

dinsdag 24 juli 2007



Stropdasgevaar

Op de shredder die ik net (voor slechts 17 euro) gekocht heb om er de formulieren van de speeddate mee te versnipperen, staan kleine waarschuwende icoontjes.

Dat je er je hand niet in moet steken, logisch. Die past er trouwens niet eens in. Dat je er geen paperclips in moet gooien ligt ook voor de hand.

Maar dat van die stropdas, dat werkt op de verbeelding: je stelt je een manager naar keuze voor die er eerst met de punt van de das in blijft hangen, dan genadeloos naar binnen getrokken wordt, rood aanloopt omdat die das aansnoert, de handen schrap tegen de machine, oog in oog met de gemeen wentelende mesjes...



Het schijnt overigens in werkelijkheid nooit te gebeuren. Als je op internet zoekt om 'tie caught in shredder' krijg je alleen kantoorhumor van de foto-cd 'Embarrassing office moments' van een commercieel fotobureau.
Lolo, Dodo, Joujou, Clocio, Margot, Froufrou



Andreas König, fotograaf voor de Märkische Allgemeine Zeitung für das Land Brandenburg, had beloofd de foto die hij op de Elblandfestspiele van ons had gemaakt door te mailen. Dat heeft hij niet gedaan. Het verbaast niet echt, want hij had geen papiertje om onze namen op te schrijven (ik gaf hem mijn blocnote) en vervolgens geen pen (ik leende hem de mijne).

Maar goed, de foto staat wel op de website van de krant, daar heb ik hem afgeplukt. Ik hou een album met sigarettenplaatjes vast, Lars programmafolders van Duitse muziekfilms met Heesters uit de jaren vijftig, die ik ooit van dezelfde Berlijnse mevrouw heb geerfd. Echte fans, dat zie je zo.




Hij heeft wel een leuke foto van het publiek, met de rood verlichte baksteenmuur erachter.



En een duidelijker plaat van Johannes Heesters. Die zingt hier hetzelfde lied uit 'Die lustige Witwe' dat hem in de jaren dertig al beroemd maakte, en dat Hitler hem in die tijd nog heeft horen zingen.

Het is een cabareteske tekst over een luie diplomaat die de hele dag niks doet en daar 's avonds van bijkomt bij de meisjes van Maxim's, die in de tekst met naam genoemd worden: Lolo, Dodo, Joujou, Clocio, Margot, Froufrou.

Lars heeft daar een fragmentje van gefilmd.

En ook een fragment van Heesters' tweede lied, 'Ich danke Gott für all’ die schönen Jahre'.

Om nog eenmaal de krant aan te halen: Bei "Ich danke Gott für all’ die schönen Jahre" musste so mancher eine Träne aus den Augenwinkeln wischen.

Tenslotte nog een deel van Heesters' dankwoord, dat hij trouwens uitsprak voor hij ging zingen. Het orkest had al ingezet, maar hij liet het stoppen. Let op zijn mooie Nederlandse accent.

maandag 23 juli 2007

Unseren Jopie

Citaat uit de Maerkische Allgemeine Zeitung, het blad voor Brandenburg.

Zwei Männer fallen hier besonders auf. Weil sie jung sind und selbstbedruckte T-Shirts tragen, die sie als Jopi-Fans ausweisen. Asing und Lars sind aus Holland angereist, der Heimat von Heesters. "Bei uns ist Jopi fast vergessen", sagt Asing, "wenn man ihn sehen möchte, muss man nach Deutschland fahren. Aber vielleicht entdeckt man ihn in Holland ja noch einmal wieder."




Ja ja, we hebben de krant gehaald dankzij onze mooie T-shirts, met eigenhandig opgeschreven tekst HOLLAND grusst (met umlaut) unser JOPIE. Speciaal voor Johannes Heesters, voor wie we de reis naar de Elblandfestspiele in Wittenberge hadden ondernomen.

Die Festspiele zijn op een festivalterrein tussen prachtige bakstenen fabriekspanden, die Alte Ölmühle , waar wij ook meteen zo'n beetje de jongste bezoekers waren. We waren gelukkig twee uur te vroeg, zodat we aan de broodjes worst, de Festspielpfanne en het bier konden, en we dankzij onze T-shirts veel bekijks trokken.

Bij de stand met boeken en cd's van Heesters zelf vroeg een medewerker of we werkelijk hiervoor uit Nederland waren gekomen. ,,Das werde ich ihm sagen'', beloofde de man, ,,da wird er sich freuen!'' Later zagen we dezelfde man op het podium Heesters begeleiden, dus dat is zeker goed gekomen.



Vervolgens stonden we met graagte de pers te woord, kranten en radio. De fotograaf van de Maerkische Allgemeine ging helemaal uit zijn bol toen ik het plakboek met sigarettenplaatjes van Duitse filmsterren uit de jaren dertig uit mijn rugtas viste. De enige die ons niet opmerkte was televisiezender RBB. Een organisatie van blinde kippen, want we zijn weet hoe vaak nonchalant langs hun wagens geslenterd.

,,Het is geen kritiek hoor'', zei een vrouw in het verkoopstandje van Heesters. ,,Maar als jullie dit volgende keer weer doen moet je schrijven unseren Jopie.''

Scheissse! Zo goed ons best gedaan, vergeet je de vierde naamval!

Schönheit des Alters



In een van de gebouwen stond Simone Rethel, de wel veertig jaar jongere vrouw van Heesters. Mein Simonchen noemt Heesters haar in het lied 'Ich werde 100 Jahre alt'.

Simonchen opende Schönheit des Alters, een tentoonstelling met fotos die ze van haar man had gemaakt. Ze legde uit dat ze wil laten zien dat het ook zo zijn charmes heeft om 103 te wezen. Dat ging er bij de bezoekers, zelf ook niet meer zo piep, in als koek.

De fotos zijn niet erg bijzonder, allemaal close-ups van een charmante oude heer. Wel opmerkelijk is dat hij hier en daar een sigaretje rookt. ,,Dat doet hij als hij zich lekker voelt'', vertelde Simonchen. En hij fitnesst twee keer per week, zei ze ook. Daar had ze geen foto's van.


Eine rauschende Ballnacht



Unser Jopie liet zich op het festivalterrein niet zien. Wel liep daar een fat rond met raar haar. Dit bleek Maxi te zijn, de man die de avond aan elkaar zou praten en nu en dan ook meezong. Maxi somde allerlei jubilea op: Zarah Leander zou dit jaar honderd zijn geworden, de radarcontrole is vijftig jaar.



Deze zangeres deed een korte medley van Zarah Leanderliedjes. Het programma bestond verder vooral uit operetteliedjes, dus veel Wein, Weib und Gesang en een beetje nostalgie.



De nostalgie was het grootst toen het publiek moest joelen omdat ,,der Kaiser kommt''. Ik dacht dat ze Johannes Heesters bedoelden, maar in een koets kwam een andere coryfee aanrijden, verkleed als Duitse keizer. Op het toneel zwaaiden kinderen in matrozenpakjes met vlaggetjes. Duitsland heeft behoefte aan een koninklijke familie, dat is duidelijk. Er was overigens wel een prins in het publiek, die speciaal verwelkomd werd.



Telkens was er een revue, van lenige dames die zich ook nog eens razendsnel konden verkleden.




Het publiek was een beetje mat, wij niet. We klapten dat het een aard had, na elk nummer en nu en dan in de maat van de muziek. We zwaaiden op commando met de sterretjes, tijdens het slotnummer. We riepen luid OOOH! bij het vuurwerk (op de foto met een stukje steeds weer anders verlichte muur).

Ik zat zelfs klaar om in te haken met mijn goedlachse buurvrouw, die me haar lucifers gaf om de sterretjes aan te steken. ,,Auf meinen Alter braucht man kein Feuer mehr'', zei ze. Maar er werd niet ingehaakt.

Ihr Lebt!




Het hoogtepunt was natuurlijk unser Jopie. De revuedanseressen, weer in een andere jurk, namen hem mee het podium op en zetten hem neer tussen twee hoge tafeltjes, waar hij de hele tijd op bleef leunen. Hij droeg een rokkostuum en klapte een hoge hoed uit.

Voor hij ging zingen hield hij eerst een dankbare speech. Lars heeft er een stuk van opgenomen dat nog op YouTube komt. We hoopten dat hij nog iets over Nederland zou zeggen, maar dat zat er niet in. Hij besloot met: ,,Ihr lebt! Ihr lebt mit Freude und ich goenne (o met umlaut) es ihn!''

Daarna zong hij 'Heute gehe ich ins Maxim', uit 'Die lustige Witwe'. Hij klonk een beetje als Dolf Brouwers, een galmende oudemannenstem, niet al te toonvast meer. Maar dadelijk na afloop stonden Lars en ik op, applaudisseerden namens het hele Nederlandse volk zo hard we konden en ik riep een paar keer uit volle borst 'Bravo!', zodat mensen op de rijen voor ons omkeken. Wiedergutmachung is geen half werk.



,,Mag ik nog een lied zingen?'', vroeg hij vervolgens. Ja dat mocht en hij barstte los in 'Ich danke Gott für all die schönen Jahre', dat een premiere bleek te zijn. Lars heeft er ook een stuk van opgenomen. Torsten Gellner omschrijft het zo in de Maerkischer Allgemeine:

Darin heißt es, "kein Augenblick, kein Tag war je vergebens", und obwohl Heesters Gesang dem Orchester dabei etwas davon eilt, ist er für viele der Höhepunkt dieser Nacht. Mit stehenden Ovationen wird Jopi entlassen.


Hij kon het namens ons geschreven hebben.

vrijdag 20 juli 2007

Unser Jopie



Zometeen komt Lars en dan rijden we naar het Duitse Wittenberge. Iedereen begint dan over Luther die daar timmerwerk deed aan de kerk, maar dat was Wittenberg zonder -e. En wij gaan voor Johannes Heesters, die er vanavond optreedt. Heesters is al 103, hij is geboren in Amersfoort, en in Duitsland een muzikale held. In Nederland ligt hij gevoelig omdat hij in de Tweede Wereldoorlog in Duitse musicalfilms speelde en omdat hij in 1941 in Dachau op bezoek is geweest met andere artiesten.



Hoewel hij blind is, treedt hij nog altijd op en dat fenomeen gaan we vanavond meemaken. Ik stel me er erg veel van voor, we hebben T-shirts bij ons waar ik straks in de auto met stift op ga schrijven HOLLAND GRUESST UNSER JOPIE, al weet ik nog niet of we die vanavond echt gaan dragen. Ik heb zelfs een album uit 1936 bij me, volgeplakt met Duitse filmsterrenplaatjes, dat ik van een Berlijnse dame heb geerfd. Wie weet, durf ik om een handtekening te vragen.

We gaan hoe dan ook enorm applaudisseren.

woensdag 18 juli 2007



Igor scheert zijn haar

,,Ik scheer mijn eigen hoofd'', vertelde mijn neef Igor in het ziekenhuis toen ik erover begon.

Ik trof hem daar omdat mijn vader er ligt, met een moeilijk te doorgronden aandoening die hem lusteloos maakt en veel laat afvallen. Vorige week is hij met een reddingboot naar de wal gebracht, wat wel heel erg bij pa past. Iedereen die dit aangaat, trouwens, bedankt voor alle kaarten.

Hoe dan ook, toen Igor zat voor me en tussen de stekeltjes op zijn achterhoofd vielen twee lichtere banen op. Ik heb het wel erger gezien, maar het valt toch op. ,,Op mijn werk zijn ze al opgehouden er wat van te zeggen'', zei hij.

dinsdag 17 juli 2007

Stapelgedichten



,,'t Is echt zo'n weblog-ding'', vond collega Kirsten van Santen. Voor de achterpagina van de Leeuwarder Courant schreef ze een stukje over stapelgedichten, gedichten die je thuis maakt door boeken met passende titels op elkaar te leggen. En of ik er ook even een paar wilde maken.



Boekstapeldichten is eerst een enorm gepruts en gezoek, waarbij titels die de grootste belofte lijken (,,Het is een vloek een meisje te zijn'', ''Onder de bomen van het plein'') het eerste afvallen. Soms valt het resultaat dan nog tegen, zoals deze namenlijst van een meisjesklas.



Ook kun je niet te veel van te voren bedenken, want het komt toch anders uit. Je trekt uiteindelijk maar willekeurig wat titels uit de kast, die wel wat bij elkaar passen en zo ontstaat het gedicht. Uiteindelijk haalde onderstaande, over Grace Kelly, de krant.



Het is een ijdele bezigheid, want je kunt de hele wereld laten zien wat je zoal in de kast hebt staan. De leuksten maakt de Amerikaanse kunstenares Nina Katchadourian, en haar allermooiste zet ik hieronder. Zo geweldig zijn die van mij niet. Ze stapelt ook veel netter, trouwens.

maandag 16 juli 2007

Koken met Lady Bird




Donderdag 12 juli overleed Lady Bird Johnson, de vrouw van president Lyndon B Johnson. Dat is de president die Kennedy opvolgde, toen die vermoord was.

In het museum dat aan de Amerikaanse president is gewijd, in Austin Texas, staat een bewegende Lyndon B Johnsonpop die Lyndon B Johnsonmoppen vertelt. In de bijbehorende souvenirwinkel kon je een ansichtkaart kopen met het favoriete chili-recept van Lady Bird. Het was even zoeken, maar ik heb het recept nog. Vertaald en omgerekend:

1,82 kilo rundergehakt
1 grote gehakte ui
2 teentjes knoflook, versnipperd
1 theelepel gemalen oregano
1 theelepel gemalen komijn
6 theelepels chilipoeder (naar smaak)
2 0,45 literblikken tomaat, niet uitlekken
zout naar smaak
2 koppen heet water


Gooi vlees, ui en knoflook in grote, zware pan. Braden tot het licht verkleurt. Oregano, komijn, chilipoeder, tomaten, zout naar smaak en heet water toevoegen. Aan de kook brengen. Gas omlaagdraaien en een uur laten sudderen. Het vet erafscheppen. Voor 8 tot 12 personen.

zondag 15 juli 2007

In your eyes



Dit is Annabelle, de dochter van Douwe en Gabrielle. Binnenkort wordt ze gedoopt, jawel, en daar komt misschien een foto aan te pas. Dus toen we gisteren met de wandelwagen over de winderige boulevard van Scheveningen liepten, kiekte ik haar in een houding die me wel katholiek leek. Ze kijkt trouwens de hele tijd zo vrolijk.


Thuis zag ik pas dat er meer op de foto staat. In haar oog worden Gabrielle (rood jasje), Douwe (iets groenigs) en ik (rechtsonder, alleen stukje gezicht) weerspiegeld. Dat heeft zo'n kind allemaal vanuit de wandelwagen gezien en ze herinnert zich er later niets meer van.

woensdag 11 juli 2007

Exit



Is lesgeven al erg leuk, afscheid nemen van een school is nog veel beter. Laatst al met een borrel, vanmorgen bij de Algemene Personeels Vergadering van de School voor Journalistiek in Zwolle, een soort laatste bijeenkomst voor de zomervakantie met lunch na. Allerlei mensen krijgen er bloemen en mooie woorden. Bloemen kreeg ik niet, maar wel een applausje, wat ook erg goed is voor je ego.

Ook werd er een klein stukje over zelfbeheersing uit de bijbel voorgelezen (voor de liefhebbers: iets uit Sirach), het is tenslotte een christelijke school. Het was voor het eerst dit schooljaar dat ik daar iets van merkte.

,,Ik word een beetje de Heintje Davids van deze school'', spotte ik, verwijzend naar de zangeres die na haar afscheid jarenlang op het podium terugkeerde.

,,Ik zou het meer een boomerang noemen'', zei taalbeheerser Tjeerd de Jong. ,,Hoe verder je hem weggooit, hoe harder hij terugkomt.''

De foto (met telefoon gemaakt) is van de tafel in het kamertje waar ik de eindgesprekken met de studenten van groep 1E heb gevoerd. Met mijn mooie witte laptop en speciaal meegebrachte stroopwafels om eventuele emoties weg te eten. Van alle schoolafscheiden tot nu toe was dat het leukste.

vrijdag 6 juli 2007

Groan again



De Oosterpoort deed hem denken aan een theater in Lincoln, Nebraska, maar verder vond zanger Rufus Wainwright Groningen very pretty, zei hij gisteravond bij zijn optreden.

Alleen de naam van de stad. Die klonk als groan again ofwel 'nogmaals kreunen'. Dat vermaakte Wainwright wel.

Wainwright zingt barok klinkende pop, die klinkt of het midden in de nacht is geschreven, met af en toe stevige uithalen en veel leed. Hij heeft een beetje een klaaglijke stem, en speelt daar lekker piano (soms gitaar) bij. Ik had wel eens muziek van hem gehoord, maar verder wist ik niet veel meer van hem af dan dat hij een zoon is van muzikale ouders (Loudon Wainwright III en Kate McGarrigle) en homo. Als ik dat laatste niet had geweten was ik daar tijdens zijn optreden wel achter gekomen, want hij maakte er geregeld opmerkingen over, verscheen na de pauze in Lederhosen en kleedde zich bij de toegift zelfs om in een korte jurk met panties. Daarin deed hij een revuedans met zijn bandleden, op 'Get happy', een mooie uitsmijter van een verder vrij serieus concert.



Mijn fototoestel moest ik bij de bewaking achterlaten, helaas, en de kiekjes met de telefoon lijken nergens op. Dat figuurtje in het midden is Wainwright in zijn Dietrich-achtige outfit.

donderdag 5 juli 2007

Ik vind ze leuk



In het Filmmuseum in Amsterdam, meer een theater dan een museum eigenlijk, werd afgelopen weekeinde een tentoonstelling ingericht over Romy Schneider. Daarvoor waren een Duitse verzamelaar, Guido Neumann, en een Oostenrijkse curator, Brigitte Urban, naar Amsterdam gekomen.

De verzamelaar bracht filmsterrenplaatjes, de curator begeleidde twee jurken en een amazonepakje, kleding die Romy Schneider had gedragen bij Sissi. Ze gingen heel eerbiedig met die relikwieen om: frau Urban kleedde de paspoppen aan, herr Neumann zette ze bij elke fase op de foto met een heel klein digitaal cameraatje.

De foto's die ik van hen maakte stuurde ik, op verzoek, op naar het filmmuseum, en die heeft ze er vier van in de eigen online beeldbank gezet. Wat een gek idee is, want zo bijzonder zijn ze niet, schreef ik persvoorlichtster Dominique. ,,Ok, maar ik vind ze leuk'', schreef Dominique terug.

Dus heel de Nederlandse pers kan nu bovenstaande foto zien, met niet alleen de twee Romy-kenners die een paspop de vitrine intillen, maar ook mijn neergegooide rugzak en jas, rechts.



Ik vond deze zelf veel aardiger, van de jurk in de vitrine, waar de poster van Sissi in weerkaatst. Deze foto is gespiegeld, natuurlijk.

woensdag 4 juli 2007

Slappe tijden



Zelfs in Hollywood is het komkommertijd. Een andere conclusie is niet mogelijk, als zelfs filmposters (in Tivoli, zonet gefotografeerd) al op elkaar gaan lijken. Binnenkort in dit theater: License To Wed (,,first came love... then came Reverend Frank'') en I now pronounce you Chuck and Larry (,,They're as straight as can be, but don't tell anyone'').
Doch ach, schon mit der Morgensonne
Verengt der Abschied mir das Herz




Dit is Bas Kuit uit Amersfoort, voorheen Utrechts Nieuwsblad. Hij zwaait vanaf het andere perron in Zwolle, na de afscheidsborrel die ik had met hem en andere collega's van de school voor journalistiek (skoel of miedia). Ik kreeg een karaoke-cd, omdat ik op onbewaakte momenten wel eens zomaar zit te zingen.

Om het wat cachet te geven, heb ik hierboven twee melancholieke regels van Goethe geleend. Dat past wel bij leraren.