Hier sta ik tussen The good, the bad and the ugly in de Cinémathèque Française in Parijs. Deze wand met negen verlichte foto's was meer verleiding dan ik aankon. Vandaar dat Joop me er op de foto heeft gezet.
The good (Clint Eastwood) en the ugly (Eli Wallach) doen net of ze me niet doorhebben, maar Lee van Cleef (the bad) kijkt me aan vanuit zijn ooghoeken.
De Cinémachèque is het Franse filmmuseum en -archief. Vroeger zat het in Palais de Tokyo, vlakbij de Eiffeltoren, maar daar vloog twintig jaar geleden het dak in de fik. Daarom zit het nu in nieuwbouw in het Parc de Bercy, ontworpen door sterarchitect Frank Gehry. Het is een beetje weggestopt tussen lelijke hotels, overheidskantoren en een stadion, maar dat geeft niet, want het gaat om de binnenkant.
Maar ik was er voor de speciale tentoonstelling over Sergio Leone. De Italiaanse filmmaker die minder aanzien heeft dan Fellini, Pasolini, Antonioni of Bertolucci, maar die wel The Good, the Bad and the Ugly heeft gemaakt, waar ik als vijftienjarige heel, heel diep van onder de indruk was.
Dat ben ik trouwens nog.
Daarnaast maakte Leone ook Once upon a time in the west, waar Bertolucci trouwens aan het script meewerkte - die claimde dat dankzij hem een vrouw de hoofdpersoon was. En Once upon a time in America, die ik hoognodig moet terugzien. En dan die lange, gerestaureerde versie.
Het is geen reusachtige tentoonstelling, maar wel een mooie. Veel over zijn voorgeschiedenis, dankzij zijn pa (filmmaker) en moeder (actrice) was hij al vroeg bij de film betrokken.
Zijn kleine rolletje in Ladri di bicicletti is te zien, wat foto's uit de eerste film die hij zelfstandig regisseerde (Il colosso di Rodi).
En dan gaat het los, met die klassieke westerns met de ultrastoere Clint Eastwood.
Mijn wantrouwen werd nog versterkt door de soortgelijke poncho's die je voor 79,90 euro in de museumwinkel kon kopen.
Nou ja, over die tentoonstelling heb ik in de Leeuwarder Courant wel geschreven.
