Penny Lane, very strange

Zojuist gooide ik de tekst van Penny Lane van de Beatles couplet voor couplet door het kunstmatig intelligente Dall-E 3 (in microsoft designer), zonder er iets aan toe te voegen. Meestal vraag je het programma om iets in een bepaalde stijl te maken, maar ik gaf nu alle vrijheid. 

Hij koos voor de stijl van een krankzinnig kinderboek en het resultaat is alleraardigst. Ik vind vooral de bankier met al die schaterende kindertjes in de regen goed geslaagd. 

Bij het plaatje van de brandweerman veogde het programma hij rare mensfiguurtjes op straat toe, waardoor het wat macaber wordt. Zeker als je die brandweerauto ververop, in het op een na laatste plaatje, in volle vaart op de herenkapper af ziet stormen. En wat doen de brandweermensen daar in die kapsalon?

'In Penny Lane, there is a barber showing photographs of every head he's had the pleasure to know'

On the corner is a banker with a motorcar and little children laugh at him behind his back. And the banker never wears a mac in the pouring rain. Very strange.

Penny Lane, there is a fireman with an hourglass and in his pocket is a portrait of the Queen. He likes to keep his fire engine clean. It's a clean machine.

Behind the shelter in the middle of a roundabout a pretty nurse is selling poppies from a tray, and though she feels as if she's in a play, she is anyway.

Penny Lane, the barber shaves another customer. We see the banker sitting waiting for a trim. And then, the fireman rushes in from the pouring rain. Very strange.

Penny Lane is in my ears and in my eyes. There beneath the blue suburban skies I sit and meanwhile back.

Vier pijlers en duizenden vliegjes

De kosteres van de doopsgezinde kerk in De Knipe ('Bovenknijpe' staat er als plaatsnaam op een bordje op de kerk) vond het best als ik de trap opging om het balkon te bekijken, waar het orgel is. 

Aan het orgel zit een achteruitkijkspiegel, waarmee de organist de predikant in de gaten kon houden. Er omheen stonden trommels en blaasinstrumenten van fanfare Crescendo, die deze kerk als oefenruimte gebruikt. Er lag ook een bordje, waar in sierlijk handschrift Leningrad op was geschreven.

De kosteres wist niet wat dat voor bordje was, zei ze toen ik het omhoog hield. ,,Jo kinne noch in stikje heger hear!'', zei ze. Dat had ik al gezien: er was een kleine houten trap naar een luik, dat toegang gaf tot een smalle ruimte met dozen, de verwarmingsketel en het ronde raam boven de toegangsdeur.

Dat raam was bespikkeld van binnen, en alle spikkels, zag ik na een tijdje pas, bewogen. Het waren duizenden kleine vliegjes, die daar in het zonlicht krioelden. 

,,Ik sil straks wol wer efkes spuitsje'', zei de kosteres toen ik haar erover vertelde. Haar toon maakte duidelijk dat ze dit gewend was.

In de kerk was een bijeenkomst van de Stichting Sjoerd de Vries, Han Steenbruggen van Museum Belvédère zou er een lezing houden. Ik was er nogal vroeg, want ik was meegereden met bestuurslid Geart de Vries, die er de kaartjes moest controleren. 

Han was er zelf ook vroeg, ik kon vanaf het balkon zien hoe hij vier werken van Sjoerd de Vries neerzette, die hij uit zijn museum had meegenomen. ,,Dat leek me leuker dan een powerpoint'', zei hij. De bezoekers - wel zo'n man of zestig, de kerk zat vol - liepen er na afloop in processie langs.

Toen hij ze had neergezet deed hij een rekoefening, die in zo'n kerk-omgeving associaties oproept. Daarna vertelde hij over De Vries, ,,een van de belangrijkste kunstenaars die Friesland heeft voortgebracht''. 

Zo weten we nu dat de collectie van Museum Belvédère vier pijlers heeft, van wie De Vries er een is. De anderen zijn Jan Mankes (,,leunt aan tegen het realisme, op een eigen manier''), Thijs Rinsema (,,geometrische abstractie'') en Gerrit Benner (,,lyrische abstractie uit de jaren vijftig'').  De werken van De Vries, waar het museum er 31 van heeft, zijn ,,een poëtische vorm van expressionisme, waar melancholie in is verbeeld''. 

De foto bovenin is van Marita de Jong. Uit de onderste foto heb ik door AI een paar mensen laten weghalen, wat best goed gelukt is. Hieronder het origineel, zoek de drie verschillen: 

Kojak, De zingende detective

Omdat hij probeerde te stoppen met roken stak politie-inspecteur Theo Kojak geregeld een lollie in zijn mond, weet ik nog van de tv-serie Kojak, waar ik misschien niet alle, maar wel veel afleveringen van heb gezien. 

Ik zou er niet een kunnen navertellen, maar toen ik net een stukje terugkeek was het wel mooi New York-jaren-zeventig, met van die lange, deinende auto's, magnetische zwaailichten die politiemensen op hun auto zetten waarna ze haastig een bocht maken en wegrijden, met kogels die na de knal een jankend geluid maken en middenin dat misdaadgewemel die onkreukbaar geklede politieman met zijn lollies en kale kop. Waar hij trouwens steevast een hoed opzette, een Stetson met een geblokt bandje.

Vanmorgen vroeg W. me of Telly Savalas - de acteur is maandag op zijn 72-ste overleden - alleen bekend is vanwege zijn rol als Kojak, of dat hij ook in veel films heeft gespeeld. 

Goeie vraag: direct schoten me de Bond-film On Her Majesty's Secret Service te binnen, waarin hij aartsschurk Ernest Stavro Blofeld speelt, en de Spaanse griezelfilm Horror express, waarin een buitenaards wezen huishoudt onder de passagiers van de Trans-Siberië-expres.

Dat hij een bijrol had in The birdman of Alcatraz en er een Oscarnominatie voor kreeg was nieuw voor mij - van die film herinner ik me alleen Burt Lancaster in het schemerduister in de weer met vogeltjes. 

Maar Savalas werd dankzij de televisie ook bekend als zanger. Dat verschijnsel lijkt nu verdwenen te zijn, maar een tijdlang namen acteurs die bekend waren door tv-rollen ook platen op. 

David Soul (van Starsky & Hutch, ook onlangs overleden) kwam op 3 in de Nederlandse top-40 met Don't give up on us baby. Telly Savalas sprak met warme stem If van Bread in en kwam op nummer 12.

Raarder is Burt Ward (Robin uit de tv-serie Batman) die onder leiding van Frank Zappa het nummer Boy wonder, I love you opnam, een bloemlezing uit de fanmail die hij kreeg. En ronduit krankzinnig is William Shatner (kapitein Kirk uit Star Trek) die een elpee opnam met ondermeer een versie van Lucy in the Sky with Diamonds van de Beatles. Beiden hebben de top-40 nooit gehaald.

Het haar van meester De Jong en andere geschenken

Af en toe kwamen mensen bij de boekpresentaties met kadootjes aanzetten. 

1. 

Dat begon al op de dag voor kerst, toen ik bij boekhandel Van der Velde zat. Daar kreeg ik een beeldje van een stabij van Jenny en Tom Bouma, van de vereniging die zich bekommert om de Friese stabij en de wetterhoun. 

Van die twee hondenrassen staan beeldjes bij het Rengerspark en tijdens een wandeling met Schumi in 2020 zag ik dat een daarvan met geweld was losgerukt en verdwenen. Ik schreef erover, de vereniging ging aan het werk, het beeld is opnieuw gemaakt en feestelijk neergezet. Bij de her-onthulling hadden  hondeneigenaars met wetterhounen en stabij's meegenomen. Schumi leefde toen al niet meer. 

Vandaar dat nu bij dit beeldje een kaart zat met de suggestie: ,,Wie weet, tijd voor een Bijke?'' Voorlopig hou ik het bij dit beeldje, dat in de vensterbank staat.

2. 

In De Blesse bij Pieter Poot kreeg ik een pakketje met kaas, noten en zo van lezers Joke Stellingwerf uit Oldeholtpade, die destijds erg getroffen was door de column over de laatste dag van Schumi. 'Alleen trouwe hondenbezitters weten hoeveel pijn dit doet', schreef ze toen. 

En in café Bergsma in Easterein kreeg ik van Durk Pietersma uit Leeuwarden een ets van de Oldehove van Abe Gerlsma. Zie hierboven.

Pietersma schreef me ooit naar aanleiding van een column over afwaaiende hoeden. Hij is ook hoedendrager en had een kunstje geleerd om een hoed vaster op het hoofd te hebben: fronsen voor je hen opzet, dan zit hij 'stormvast'. Hij had dat geleerd van mevrouw Roosenstein, die in een ver verleden een hoedenzaak in de Beyerstraat in Leeuwarden heeft gehad. 

In dat café was ook Riemke van Keimpema uit Joure, die me al eens had verteld dat we familie zijn want onze pakes waren broers. Zij had een map voor me meegebracht met allerhande knipsels en een aantal foto's, ondermeer van het Kooihûs op Ameland. 

3. 

De markantste was in Marktzicht, in Drachten. Was dat al leuk omdat er verschillende oud-collega's opdoken, de eerste die binnenkwam was een oudere heer, die me dadelijk een hand gaf en zich voorstelde als Dick de Jong.

Pas toen hij toevoegde: ,,Meester De Jong'' viel het kwartje. Dat was de schoolmeester die ik had toen ik in de vierde klas zat - nu zou je groep zes zeggen. Toen hij in 1968 van het eiland vertrok heeft er een stuk over hem in een van de lokale kranten gestaan. 

Met meester De Jong (foto van Wietske Koen)

,,Het was mijn eerste baan'', vertelde hij. ,,Ik was 23.'' Hij was Fries, daar kwam ik nu achter - als schoolmeester in Hollum heeft hij nooit een woord Fries gesproken voor zover ik me herinner. 

Zijn vrouw werkte al op het eiland, daarom had hij er gesolliciteerd. Erna werkte hij in Drachten. ,,In het begin dacht ik: wat zijn die kinderen hier rumoerig en druk'', vertelde hij. ,,Dat was ik in Hollum niet gewend.''

Ik wist nog dat ik het haar van meester De Jong als kind erg mooi had gevonden - van dat strakke nieuwslezershaar met een scheiding, zal ik maar zeggen. Heel anders dan de krullen die ik zelf had, waar oude dames altijd aan wilden voelen en die ik daarom alleen al kwijt wilde. 

Destijds op school had meester De Jong kleurenfoto's gemaakt en drie daarvan kreeg ik van hem. Hij had ze op karton geplakt en in dat keurige handschrift dat schoolmeesters vroeger hadden erbij geschreven wat erop stond en dat de foto's uit juni 1968 zijn.

De mooiste is eentje waar ik voor de klas goocheltruucs laat zien, uit de goocheldoos die ik van Sinterklaas had gekregen.  Goochelaar, dat leek me destijds een prachtig beroep toe, maar ik heb het niet doorgezet. 'Asing oan it toverjen...' staat erbij.

,,Dat deden we vrijdags'', legde De Jong uit. Soms nodigde hij leerlingen uit aan het eind van de week iets te laten zien, van een hobby of zoiets. 

Op de andere twee staan het klaslokaal (ik zit links) en het schoolgebouw met het schoolplein. De Jong wees de vrouw aan in het wit die met de rug naar de fotograaf staat. ,,Dat is juf Akkie'', zei hij. Eventuele meelezers van Ameland: wie herkent nog anderen?

 Jong, dynamisch, internationaal

Het heeft weinig gescheeld of het grote restaurant/zalencentrum in De Blesse had Peter Stuyvesant geheten. 

Ik was er nooit eerder geweest, het was me warm aanbevolen als mooie plek in de Stellingwerven om het columnboekje aan liefhebbers te presenteren. We zaten er in een zijzaaltje, waar bedrieglijk op de wand een kelder met wijnvaten was geschilderd, uitgever Louw Dijkstra staat er op de foto naast.

In de gang hangt, ingelijst, de briefwisseling die de eigenaars, de familie Lawerman, over de naam hebben gevoerd met het tabaksbedrijf. Voorheen heette het Café De Blesse, maar het was al lang meer dan een chauffeurscafé, dat verdiende een nieuwe naam.

Want Peter Stuyvesant mag dan de eerste gouverneur zijn geweest van New York, toen nog Nieuw Amsterdam, en uit de omgeving van De Blesse komen, een hele generatie kent hem vooral als sigarettenmerk. Vanwege de flitsende filmpjes met mooie, actieve mensen op ski's en waterscooters, die breed lachend sigaretten opstaken. Altijd kwam er een vliegtuig in beeld. 'Ook dít is de wereld van Peter Stuyvesant', zei een stem erbij. 'Jong - dynamisch - internationaal. Geniet zoveel meer!'

Tabaksbedrijven zijn machtig en dit bedrijf wilde precies weten wat de opzet van dit nieuwe café was, wat stond er op het menu, wat voor soort publiek zou er komen. Zodat de eigenaars uiteindelijk besloten om het bedrijf Pieter Poot te noemen. Dat is de bijnaam van Stuyvesant, die een houten been had.

Een schrijver en een hond die niet van columns houdt

Een van de bezoekers in De Blesse was Johan Veenstra, de Stellingwerver schrijver die al dertig boeken op zijn naam heeft, en actief is met een eigen weblog - meteen de volgende dag al stond dit evenement erop, met de foto die Louw Dijkstra van ons beiden maakte. 

Veenstra beschrijft: 'Hi’j vertelde eerst over himzels en zien wark en las doe vier kollums veur. Vervolgens konnen we et boek vanzels anschaffen en dat he’k mit groot genoegen daon. Asing schreef veur in mien boek: Voor Johan Veenstra. Voor het eerst dat ik een boek aan een schrijver verkocht.Veel leesplezier, Asing Walthaus.'

Er was ook een lezeres die een cadeautje van lekkere dingen voor me had meegebracht. In het verleden had ze al eens uitgebreid gereageerd op de column over Schumi, over toen die een spuitje kreeg. 

Een andere bezoeker, een van degenen die had meegeholpen om de selectie voor het boekje te maken, had een hond bij zich, een gepensioneerde hulphond begreep ik, die Venja heet. Toen ik vertelde en voorlas lag Venja op de vloer te slapen. 

Tot, gek genoeg, ik speciaal die column voorlas over het inslapen van Schumi. Venja werd wakker, keek onrustig en sprong toen het onvermijdelijke einde van de column naderde tegen zijn bazin op, alsof ze haar hulp zocht. ,,Dat vond ze geen leuk verhaaltje'', zei zijn bazin. ,,Ik denk dat ze reageerde op mijn gevoelsreactie, ze voelt alles aan.''

Officieel moment en functioneel infantiel

Dat was nog eens een vleiende boekpresentatie, op vrijdag 29 december (2023) in het Oranje Bierhuis. Omdat het boekje met columns eerder klaar en geleverd was dan uitgever Louw Dijkstra had verwacht hadden we er een week daarvoor al mee in boekhandel Van der Velde gezeten. En de dag voor het Bierhuis zaten we in De Zwaan. Maar dit was als officieel moment bedacht en zo voelde het ook. Het café zat lekker vol.

Het was even wachten op eregast Arno Brok. Die moest als commissaris van de koning eerst een nieuwe tijdelijke burgemeester van Terschelling en Heer van Griend benoemen. Beide functies horen bij elkaar, Heer van Griend lijkt me een droombaan, nooit gedoe met gemeenteraadsleden of ambtenaren.

,,Ongelooflijk leuk om allemaal mensen uit een ander tijdvak te zien'', zei Brok. De doorsnee klant van het Bierhuis is inderdaad niet heel jong. Er zat zelfs een kritische lezer (hij mailt me geregeld) die er in Woodstock nog bij is geweest en de bouw van de twin towers van het World Trade Center in New York van dichtbij heeft meegemaakt.

Brok vond de stukjes (hij had ze van tevoren al gekregen) over Schumi het leukst, vertelde hij. En hij karakteriseerde mij als 'altyd jong, yn úterlik mar ek yn gedrach', wat hij samenvatte als 'funksjonele ynfantiliteit'. Niet iedereen zal het op prijs stellen om zo genoemd te worden, maar ik laat er misschien wel een T-shirt van maken. 

De rest stond wel in de Leeuwarder Courant. (De foto komt uit een filmpje dat ik van Jeroen Dijkstra kreeg)

Elvis has just left the building 

De aftiteling aan het eind van de film Priscilla was nog niet begonnen, of een vrouw in de rij achter me zei halfluid: ,,Wat een kutfilm zeg.''

Zelf vond ik hem best vermakelijk, een tegenwicht tegen de bonte Elvis-film van vorig jaar. In die film is Elvis de held, het icoon, de ster, in Priscilla is hij een weliswaar aantrekkelijke, maar ook bazige en ontvlambare man. Hij sluit zijn tien jaar jongere kindbruidje Priscilla op in de gouden kooi van Graceland en gaat zelf verder zijn gang. Het is gebaseerd op Elvis and me, dat Priscilla in de jaren tachtig schreef. 

Ziet er prachtig uit en de hoofdrol van Cailee Spaeny is groots, zowel als vijftienjarig meisje dat zomaar thuis bij Elvis Presley uitgenodigd wordt, als wanneer ze ouder is en besluit bij hem weg te gaan. De echte Priscilla Presley is producente van de film, dochter Lisa Marie (vorig jaar overleden) had maakster Sofia Coppola in een mail laten weten dat ze het script ,,schokkend wraakzuchtig'' vond en haar vader er niet in herkende.

,,Nu Lisa Marie dood is en nadat ze de rechtszaak over de nalatenschap heeft verloren durft ze wel'', legde de geërgerde vrouw achter me uit, toen ik vroeg waarom ze deze film zo erg vond. Ze bedoelde Priscilla. ,,Elvis and me is in 1988 ook al eens verfilmd, en toen zat dit er allemaal niet in. Maar nu heeft ze er allemaal  MeToo-dingen in gestopt.'' Ze was een echte fan, van de film Elvis had ze genoten. 

,,Wyn dy net sa op'', zei een vriendin met wie ze naar de film was gekomen. ,,Ik wind me niet op'', zei ze, en begon over de rechtszaak, die Priscilla na de dood van haar dochter had aangespannen, toen haar kleindochter de zeggenschap over de nalatenschap zou krijgen. Het is uiteindelijk onderling geregeld. 

Ze begon steeds luider te praten en toen ze zich dat realiseerde zei ze naar de rest van de zaal in Slieker, waar mensen hun jas al aantrokken: ,,Sorry hoor!''

,,Je moet thuis maar wat Elvis-nummers draaien'', ried ik haar aan. 

,,Dat ga ik zeker weten doen'', zei ze. 

Pindakaas met suiker

De voorkamer (tegenwoordig Heer's Kamer, maar wij zeiden vroeger voorkamer) in de Zwaan - in Hollum - stond aardig vol mensen, op donderdag 28 december, toen we daar een voorproefje deden van de officiële presentatie van het column-boekje. 

Tussen alle Amelanders kwamen ook Maartje en Akky binnen, die in de jaren zestig naar het eiland gekomen zijn (uit Vrouwbuurt en Workum) als kindermeisje voor mij en mijn broers. Die er trouwens ook waren. Beiden kindermeisjes trouwden met een Hollumer en bleven er wonen. ,,Toen waren we jonge meiden'', zei Akky. ,,Nu zijn we oude beppes.'' 

Maartje zei: ,,Als ik een pot pindakaas in de hand heb, moet ik altijd aan je denken. Want daar was je vroeger dol op: pindakaas met suiker.''

,,Ik denk dat ik dat nog steeds lekker zou vinden'', zei ik. Want ik herinnerde me ineens hoe dat smaakte en hoe het voelde in je mond, dikke, smakelijke pindakaas met krakerige suikerkorrels en een boterham. ,,Maar ik eet het nooit meer.''

De meesten bleven staan, voor Maartje en Akky haalden we stoelen. Ze zitten in het midden van de foto.

(de foto is van Louw Dijkstra)

Pis-cursus

Mathilda, die me jaarlijks als Sint Nicolaas opschminkt, kwam ook een boekje kopen in De Zwaan. Afgelopen december was een bijzondere rit van Sint Nicolaas door het dorp geweest, want haar man Henk, die bij de politie zit, liep voor de laatste keer voor de stoet uit. 

,,Succes met je nieuwe leven'', zei Mathilda. ,,In maart heb ik ook een man thuis die met pensioen gaat. Wij gaan eerst op viscursus.'' 

,,Op viscursus?'', herhaalde ik. Zo had ik het verstaan, ik nam aan dat ze voortaan vis gingen vangen of zoiets.

,,Nee'', zei Mathilde. ,,Piscursus.''

,,Pis?'', zei ik.

,,Piz'', corrigeerde ze. ,,Met een Z. Pensioen In Zicht. Dat wordt je aangeboden als je bij de politie werkt.'' Omdat ik nogal verbaasd keek, schoot ze in de lach.

,,Ik dacht echt dat je piscursus zei'', zei ik. ,,Dat heb ik mezelf moeten leren, maar moeilijk was het niet, geloof ik.''

Met PIZ zal dat niet anders zijn.

(de foto is van Jan van der Laag)

Een gemiste kans

Toen Bé aan het tafeltje verscheen schoot me te binnen dat ze me eens iets had verteld dat ik toen in een column had willen gebruiken, maar dat is er niet van gekomen. Het was naar aanleiding van iets dat ik geschreven had over de Kronkel, de roemruchte dancing tussen Ballum en Nes waar ik te jong voor was en dus nooit ben geweest, maar die een legendarische status had. De schuur waar De Kronkel was is een paar jaar geleden gesloopt.

,,Jij bent daar toch eens naartoe geweest voor de Golden Earring'', zei ik tegen Bé. ,,Toen ze nog Golden Earrings heetten?''

Dat klopte. Die traden daar op. Bé, die vooral fan was van George Kooymans, wilde daarheen. Al was ze nog maar jong. En al vond haar moeder de Kronkel een 'hoerenkast'. Haar moeder was ook nog eens jarig, juist op de dag van het optreden.

Maar Bé stapte die avond toch stiekem op de rode Batavette van haar zuster en reed de acht kilometer van Hollum naar De Kronkel. 

,,En toen we er eenmaal waren durfde ik niet naar binnen'', vertelde ze nu ook weer. ,,Want er waren zoveel volwassenen, en ik denk dat ik veertien, vijftien was.''

,,Dat was de Golden-Earringtijd'', zei ze. ,,Ik heb ze gemist. Het was me te groots, te volwassen, dat durfde ik niet aan.''

Nu is de Kronkel gesloopt, de Golden Earring treedt (treden?) niet meer op en ook de columns in de krant zijn voorbij, Moraal van dit verhaal: als je iets wilt, moet je het dadelijk doen.

(de foto is van Bé Kanger)

Een boek voor Nynthe en Brend

Er is een boekje verschenen met een selectie van de columns die ik de afgelopen dertien jaar heb geschreven en die ten koste gingen van dit weblog, zoals pa soms klaagde. Het boekje was nét voor de kerstdagen klaar, vandaar dat ik me zaterdag 23 december achter een tafeltje vond in boekhandel Van der Velde in Leeuwarden, om met vulpen te signeren. 

Uitgever Louw had een banier laten maken, een oprolbaar ding dat achter me stond, buiten stond een stoepbord, op de tafel lagen stapels boekjes en de bierviltjes die erbij zijn gemaakt. Schaamteloos commercieel, al zeg ik het zelf, maar als dat moet, dan moet het.

Het is wel een fantastische manier om lezers tegen te komen, in het algemeen mensen die door die columns meer van mij weten dan ik van hen en die heel complimenteus zijn.

Kwam er bijvoorbeeld een man op me af die me een hand gaf en zei: ,,Dit is de man fan de krante, no?''

,,Dat bin ik, ik bin Asing.''

,,Dit is Jan. Jan Talsma. Ik woe graach in boekje.''

,,For dysels of foar in oar?''

,,No ja, it is wol foar mysels, mar letter jou ik it fuort.''

,,Moat ik der wat ynskriuwe?''

,,Ja, skriuw mar: Letters fan Asing en letter foar Nynthe en / of Brend. Dat bin myn pakesizzers.''

,,Minke?''

,,Nynthe, N Y-grec N T H E.''

,,Oh Nynthe. Moaie namme.''

,,En set mar en of Brend. B R E N D. Nou hartstikke leuk dochs? Binne dat dyn spesjale bierfiltsjes?

,,Ja, nim der mar ien mei hear, der binne se foar.''

,,Dan nim ik twa, ien foar it glês en ien foar it fleske.''

,,Op is op, der binne fiifhûndert fan makke.''

,,En do giest der noch even mei troch, tocht ik?''

,,Nee op 1 jannewaris stop ik.''

,,Ek mei dy kolumns?''

,,Ja ja. No ja wy sitte nog wol te praten en te sjen of’t wy der net op ien of oare wize mei trochgean, mar…''

,,Dan moatte jim mar in nij kontrakt meitsje. Ik ha se altyd mei genoegen lêzen.''

(de foto's zijn gemaakt door Hidzer van der Heide, Louw Dijkstra en Kirsten van Santen)