maandag 30 april 2018

Koningsdagconcert




Dit is Bram. Hij stond op Koningsdag op de hoek van de Peperstraat en de Weaze, in een koningsmantel  en met een kroon op. Hij speelde viool voor 20 cent. Het geld moest in een grote hoge hoed van karton.

Op de lantaarnpaal had hij een lijst van de nummers geplakt waar belangstellenden uit konden kiezen. Star Wars stond er ook tussen, dus die bestelde ik. Ik gaf er 30 cent voor, maar dan wilde ik ook een filmpje maken. Dat vond Bram goed.

Het was zijn geld dubbel en dwars waard. Bram heeft overigens niet de hele dag gespeeld, zijn hoed raakte aardig snel gevuld, hoorde ik, en toen het hem genoeg was, ging hij er iets voor kopen elders op de Vrijmarkt.

donderdag 26 april 2018

Brush up your Vondel

Filmmaker Peter Greenaway was in Leeuwarden en ik sprak een uurtje met hem, voor publiek, in de Kanselarij. Beter gezegd, in het voormalig Fries Museum aan de overkant.  Na afloop greep ik de kans en liet ik hem mijn exemplaar van Prospero's books signeren. 

Hij is een vriendelijke, leraarachtige man, die graag prikkelende dingen zegt als ,,All filmwriters should be shot'', en daarna dan voldaan glundert. Een van de leukste kwam toen we het over literatuur hadden, en nadat hij had verteld dat elke Brit Shakespeare citeert terloops vroeg: ,,Wie is eigenlijk jullie Shakespeare? Of Dickens?''

Dan kun je als Nederlander wel Vondel of Couperus zeggen, maar die hoor je toch zelden geciteerd worden.

,,Oh ja'', ging Greenaway onverstoorbaar door. ,,Is ook zo. Jullie hebben geen literatuur, alleen schrijfsels.''

Dat werd een bezoekster te gortig: ,,We hebben wel schilders'', wierp ze terug.

Dat klopt, zei Greenaway, die dol is op Vermeer en Rembrandt en nog een paar Nederlandse en Vlaamse schilders noemde. ,,Maar jullie behandelden ze niet erg goed.''

Hij onthulde ook een filmweetje over The cook, the thief, his wife and her lover, zijn bekendste film.

Daarin hebben wife en lover het volgende gesprek, we vertoonden het fragment:
Lover: ,,I once saw a film in which the main character didn't speak for the first half an hour.''
Wife: ,,Like us? Counting up the minutes, have we spent half an hour together?"
Lover: ,,I was completely absorbed as to what would happen because anything was possible."
Wife: ,,And then?"
Lover: ,,He spoilt it. He spoke."
Wife: ,,And?"
Lover:  ,,And within five minutes I'd lost interest."
Wife: ,,Now you've opened your mouth, do you expect me to lose interest?"
Lover: ,,It was only a film."

Greenaway keek het geamuseerd aan en zei: ,,Weet je over welke film ze het hebben?''

Niemand wist het.

,,Over Paris, Texas.'', vertelde hij.



(De bovenste foto is van Denise Jansens)


maandag 16 april 2018

De vlag en de buren



Elk jaar als naast het stadhuis de vlag van de Royal Canadian Dragoons gehesen wordt kom ik er meneer S. tegen.

Ook vanmorgen was hij er weer, met zijn vrouw. Hij had me vorige week gemaild om te vragen hoe laat het was, want dat was nergens te vinden. Normaal is het op 15 april, maar omdat dat een zondag is, is het dit jaar doorgeschoven naar 16 april.

Er was een schoolklas bij van de Kinderkoepel. Burgemeester Ferd Crone vertelde hoe jonge mannen uit Canada, Engeland en andere landen hier zomaar naartoe zijn gekomen om ons te helpen, en dat ze daarbij soms zelf om het leven zijn gekomen.

,,Zouden jullie dat ook doen, om je buurman te helpen?'', vroeg Crone.

,,Niet voor onze buren'', zei een bijdehant knaapje.

Ook Gerrit Fokkema was er (bruin jasje op de foto), die als jongen in 1944 uit de Leeuwarder gevangenis is bevrijd. Je kon horen dat hij gewend is om aan schoolkinderen te vertellen. Hij had de bevrijding van Leeuwarden zelf niet meegemaakt, vertelde hij, want hij zat onder een schuilnaam ondergedoken in Blija. Zijn vriendin kwam hem de volgende dag op de fiets halen.

Daarna werd de vlag gehesen, was er een kort applausje en dat was de ceremonie. De klas ging weg en Crone liep het stadhuis weer in.

,,Als ik hier ben zie ik ze gewoon de stad weer binnenrijden'', zei meneer S. ,,Een fijne dag nog.'' Gearmd met zijn vrouw liep hij weg.

,,Tot volgend jaar'',  riep ik ze na.


zaterdag 14 april 2018

Zwemmen in een massagraf



Schrijver Ilja Leonard Pfeiffer, in een indrukwekkende haren jas, onthulde vrijdag een poëziesteen in het plaveisel van de Blokhuispoort. Schumi was erbij, bekijk de foto uit de krant maar. Al lette hij niet bijzonder goed op toen Pfeiffer zijn sonnet voorlas.

Daarna werd de schrijver geïnterviewd door Geart de Vries. Daar zat de hond ook bij, want zoiets is voor alle zoogdieren leerzaam.

Pfeiffer was een plezierige en welbespraakte gesprekspartner. Hij nam er aanstoot aan dat De Vries hem terloops met Jean-Pierre Rawie vergeleek, verbaast zich over het contrast tussen vluchtelingen op de Middellandse Zee en toeristen die voor een schijntje naar het eiland Lampedusa kunnen vliegen (,,Dan zwem je daar in een massagraf.'') en hij lichtte toe waarom hij niet in het Italiaans dicht (hij woont in Genua) en wel in het Nederlands: ,,In Italië heb je de poëzie niet nodig, die is overal al. In Nederland met zijn rode fietspaden en belastingaangifteformulieren heb je juist poëzie nodig.''

Hij las een gedicht voor over dingen zonder nut, uit Idyllen, met de mooie regel: ,,Want wie verwachting zaait zal tegenvallers oogsten.'' Tenslotte signeerde hij boeken.

Toen ik met Schumi naar buiten liep, stond Pfeiffer daar te roken. Hij keek glimlachend naar het dier.

,,Ik laat hem kennismaken met poëzie'', legde ik uit. Juist toen hief Schumi zijn poot en pieste tegen de muur, vlakbij de schrijver.

,,Hij lijkt er niet erg van onder de indruk te raken'', zei Pfeiffer.