Accountancy
De PC in Franeker (dat is kaatsen met heel veel ritueel eromheen) is dit jaar door een accountant gewonnen, ja niet alleen door hem natuurlijk, maar hij (Douwe Groenendijk) werd koning. Dan krijg je een zilveren bal om je nek, die aan jeu de boules doet denken.
,,Is hij echt accountant?'', vroeg ik aan een collega van Groenendijk, die me dat net had verteld.
,,Ja, we werken bij Ernst & Young in Leeuwarden'', zei die collega.
,,Accountants en sport, dat hoort toch niet bij elkaar?'', zei ik. ,,De winnaars van de PC werken altijd bij een installatiebedrijf of zo. Ze hebben een stevig, eerlijk handwerk.''
Nou, hier was dat dus niet zo. En deze collega zelf schreef gedichten.
Ik moet mijn beeld van accountants compleet bijstellen. Het zijn je reinste avonturiers.
(De foto kreeg ik van Laurens Aaij, ik zit naast Wybren op de tribune.)
donderdag 31 juli 2008
zondag 27 juli 2008
Peace & Harmony
Gisteren keek ik met Joop en Christien een stukje Woodstock, de film uit 1970, en we hadden het erover dat je eigenlijk geen hippies meer hebt, iedereen heeft tegenwoordig kort haar, en niemand is meer actief tegen de oorlog en voor Love en Peace.
Maar dat klopt niet helemaal. Zonet was ik bij een picknick in de Prinsentuin, met muziek en pétanque, het nog sjiekere woord voor het ook al sjiek klinkende jeu de boules. Op het gras zitten, van alles opeten, rennende kinderen en zelfs een optredende muzikant (Florian Wolff) die het over de harmonie had, die hier heerste.
Op een van de paden werd pétanque gespeeld, onder leiding van een oudere bezoekster.
,,Dat is mijn moeder, die is pétanquekampioen van Drachten geweest'', vertelde Geert van der Velde, de leadzanger van Black Atlantic.
Even later trad hij op, met verrassend prachtige liedjes. Bij eentje liep hij tussen de picknickers door, terwijl hij zichzelf op een ukelele begeleidde. Zijn ouders zetten hem keer op keer op de foto.
,,U bent pétanquekampioen van Drachten geweest'', zei ik tegen de moeder.
,,Hoe komt u daar bij?'', vroeg ze oprecht verbaasd.
,,Dat zei uw zoon.''
,,Dat is overdreven, maar ik heb het wel heel vaak gespeeld en nu ik het hier weer doe krijg ik er weer helemaal zin in'' zei ze.
Intussen was Holmer nieuwsgierig naderbij geslopen, het ondernemende zoontje van Sjoukje en Simon. Hij had de ukelele al te pakken en vroeg Geert of hij zijn krukje ook mocht gebruiken.
Geert bracht hem bij hoe hij de vingers op de snaren moest houden en daarna kondigde Holmer aan, dat hij een liedje ging spelen.
,,Wat ga je spelen?'', vroeg Geert.
,,Foo Fighters'', zei Holmer. ,,Maar eerst moeten jullie allemaal weg.''
Dat zat er niet in, maar we beloofden allemaal dat we niet zouden luisteren en staken demonstratief onze vingers in de oren. Pas toen ging Holmer los met een heel persoonlijke interpretatie van de Foo Fighters.
(TV-reporter van ABC)
,,What is it that musicians have that they can communicate so well to the kids?''
(Organisator van Woodstock)
,,Music''
Gisteren keek ik met Joop en Christien een stukje Woodstock, de film uit 1970, en we hadden het erover dat je eigenlijk geen hippies meer hebt, iedereen heeft tegenwoordig kort haar, en niemand is meer actief tegen de oorlog en voor Love en Peace.
Maar dat klopt niet helemaal. Zonet was ik bij een picknick in de Prinsentuin, met muziek en pétanque, het nog sjiekere woord voor het ook al sjiek klinkende jeu de boules. Op het gras zitten, van alles opeten, rennende kinderen en zelfs een optredende muzikant (Florian Wolff) die het over de harmonie had, die hier heerste.
Op een van de paden werd pétanque gespeeld, onder leiding van een oudere bezoekster.
,,Dat is mijn moeder, die is pétanquekampioen van Drachten geweest'', vertelde Geert van der Velde, de leadzanger van Black Atlantic.
Even later trad hij op, met verrassend prachtige liedjes. Bij eentje liep hij tussen de picknickers door, terwijl hij zichzelf op een ukelele begeleidde. Zijn ouders zetten hem keer op keer op de foto.
,,U bent pétanquekampioen van Drachten geweest'', zei ik tegen de moeder.
,,Hoe komt u daar bij?'', vroeg ze oprecht verbaasd.
,,Dat zei uw zoon.''
,,Dat is overdreven, maar ik heb het wel heel vaak gespeeld en nu ik het hier weer doe krijg ik er weer helemaal zin in'' zei ze.
Intussen was Holmer nieuwsgierig naderbij geslopen, het ondernemende zoontje van Sjoukje en Simon. Hij had de ukelele al te pakken en vroeg Geert of hij zijn krukje ook mocht gebruiken.
Geert bracht hem bij hoe hij de vingers op de snaren moest houden en daarna kondigde Holmer aan, dat hij een liedje ging spelen.
,,Wat ga je spelen?'', vroeg Geert.
,,Foo Fighters'', zei Holmer. ,,Maar eerst moeten jullie allemaal weg.''
Dat zat er niet in, maar we beloofden allemaal dat we niet zouden luisteren en staken demonstratief onze vingers in de oren. Pas toen ging Holmer los met een heel persoonlijke interpretatie van de Foo Fighters.
woensdag 23 juli 2008
Lex Goudsmit opgepakt
Je ziet het niet, dat dit Karadzic is. Hij noemde zichzelf Dragan David Dabic, wat een verwijzing schijnt te zijn naar een Servische held. Een website is er ook, maar die staat geregistreerd op een Amerikaans adres dus misschien is het wel flauwekul. Het is een fascinerende gedachte als je er later achter komt dat de aardige dokter met alternatief haar een oorlogsmisdadiger is.
Je ziet het niet, dat dit Karadzic is. Hij noemde zichzelf Dragan David Dabic, wat een verwijzing schijnt te zijn naar een Servische held. Een website is er ook, maar die staat geregistreerd op een Amerikaans adres dus misschien is het wel flauwekul. Het is een fascinerende gedachte als je er later achter komt dat de aardige dokter met alternatief haar een oorlogsmisdadiger is.
maandag 21 juli 2008
The cock crew, the sky was blue
Achter huis op Ameland liepen al een haan en een kip en nu ook een stuk of vier grote kuikens. Gras groeit er inmiddels niet meer, de composteerbak is een eetgrabbelton voor ze en alle knoppen zijn uit de dahlia gepikt. Pa en mem maakt het niet uit, die staan op gezette tijden uit het raam naar de vogels te kijken en roepen je erbij als ze wat raars doen.
Kraaide de haan van de winter alleen om vier uur 's nachts, nu doet hij het voortdurend. Als je naar hem kijkt begint hij al. Al weet ik nooit precies wanneer een haan recht naar je kijkt met die ogen zo aan de zijkant. Vermoedelijk als hij zijn kop scheef houdt, terwijl het andere oog dan dus iets heel anders ziet. Verwarrend lijkt me dat.
zondag 20 juli 2008
8 jaar
Vanmiddag zat ik met mem op het terras bij De Zwaan, over vroeger te praten natuurlijk. Pas toen ik een foto maakte viel me op dat op het uithangbord staat: Sinds 1772.
Volgens mij stond er vroeger Sinds 1764. Mem wist het niet meer.
Thuis vroeg ik pa: ,,Welk jaartal stond er op het uithangbord van de Zwaan?''
,,1764'', zei pa onmiddellijk.
Met het vervangen van het ene schrikkeljaar door het andere lijken er dus zomaar acht jaar uit de geschiedenis van De Zwaan verdwenen. Op de website van De Zwaan staat een tekst - volgens mij nog door Willem geschreven - die 1772 als jaartal noemt.
Omdat je bij zoiets gaat twijfelen, haalde ik de ingelijste zwartwitfoto van de spijker in de hal. Pa kon, zelfs met vergrootglas, het jaartal niet lezen, ik ook niet.
Ook de ansichtkaarten, die we jaren hebben verkocht, geven geen uitsluitsel. Inmiddels was mem begonnen alle laden in de kamer open te trekken, op zoek naar een plaatje of een briefhoofd. Pa ging naar boven om foto-albums door te kijken. Ik kon nog zo uitroepen dat het er niet toe deed, er was geen houden meer aan.
,,Wat hebben we een boel troep, niet?'', zei mem na de derde la.
,,Is toch mooi'', zei pa. ,,Hebben de kinderen straks wat op te ruimen.''
We zijn er nog niet achter. Maar als mijn vader zegt, het is 1764, dan is het 1764.
Vanmiddag zat ik met mem op het terras bij De Zwaan, over vroeger te praten natuurlijk. Pas toen ik een foto maakte viel me op dat op het uithangbord staat: Sinds 1772.
Volgens mij stond er vroeger Sinds 1764. Mem wist het niet meer.
Thuis vroeg ik pa: ,,Welk jaartal stond er op het uithangbord van de Zwaan?''
,,1764'', zei pa onmiddellijk.
Met het vervangen van het ene schrikkeljaar door het andere lijken er dus zomaar acht jaar uit de geschiedenis van De Zwaan verdwenen. Op de website van De Zwaan staat een tekst - volgens mij nog door Willem geschreven - die 1772 als jaartal noemt.
Omdat je bij zoiets gaat twijfelen, haalde ik de ingelijste zwartwitfoto van de spijker in de hal. Pa kon, zelfs met vergrootglas, het jaartal niet lezen, ik ook niet.
Ook de ansichtkaarten, die we jaren hebben verkocht, geven geen uitsluitsel. Inmiddels was mem begonnen alle laden in de kamer open te trekken, op zoek naar een plaatje of een briefhoofd. Pa ging naar boven om foto-albums door te kijken. Ik kon nog zo uitroepen dat het er niet toe deed, er was geen houden meer aan.
,,Wat hebben we een boel troep, niet?'', zei mem na de derde la.
,,Is toch mooi'', zei pa. ,,Hebben de kinderen straks wat op te ruimen.''
We zijn er nog niet achter. Maar als mijn vader zegt, het is 1764, dan is het 1764.
maandag 14 juli 2008
Spijt
Willem Elsschot leest hier zelf voor, zijn stem is heel anders dan ik had gedacht. Bozer ook, maar dat kan door het onderwerp van het gedicht zijn.
Willem Elsschot leest hier zelf voor, zijn stem is heel anders dan ik had gedacht. Bozer ook, maar dat kan door het onderwerp van het gedicht zijn.
zondag 13 juli 2008
Leonard Cohen
Zo ziet Leonard Cohen eruit als hij in zijn eentje op het toneel achter een orgeltje staat: dat deed hij gisteravond op het Westergasterrein in Amsterdam. We waren er met zijn vieren heen uit nieuwsgierigheid naar hoe een legende uit de jaren zestig en zeventig klinkt als hij 73 is.
We hadden al erge verhalen gehoord, dat hij maar wat mompelt en het achtergrondkoortje de liedjes overeind moet houden. Een paar YouTube-filmpjes van een optreden in Oslo, eerder dit jaar, waren weinig bemoedigend.
Na een paar nummers waren we finaal om: hij zingt nog net als vroeger, het was een en al weemoed en herkenning. De man is bovendien heel ontwapenend, applaus leek hem blij te verrassen. Het enige echt rare was, dat hij na elke solo de bandleden opnieuw voorstelde.
Hij had net zo'n hoed op als Ronald Plasterk, zagen we op de schermen. Hij leek daar sowieso wel wat op.
Als een normaal mens zingt: ,,The years have gone by'' denk je, wat een cliche. Als Leonard Cohen dat zingt denk je, ja zo is het precies, alles gaat voorbij, we gaan allemaal dood, alles is melancholie, hij slaat de spijker op zijn kop.
Kirsten zei in de pauze dat ze hem beter vond dan Bob Dylan, terwijl ze een Dylanfan is.
Iedereen maakte opnamen met mobieltjes, die allemaal inmiddels op YouTube staan, maar ze klinken geen van alle zoals het was.
Zo ziet Leonard Cohen eruit als hij in zijn eentje op het toneel achter een orgeltje staat: dat deed hij gisteravond op het Westergasterrein in Amsterdam. We waren er met zijn vieren heen uit nieuwsgierigheid naar hoe een legende uit de jaren zestig en zeventig klinkt als hij 73 is.
We hadden al erge verhalen gehoord, dat hij maar wat mompelt en het achtergrondkoortje de liedjes overeind moet houden. Een paar YouTube-filmpjes van een optreden in Oslo, eerder dit jaar, waren weinig bemoedigend.
Na een paar nummers waren we finaal om: hij zingt nog net als vroeger, het was een en al weemoed en herkenning. De man is bovendien heel ontwapenend, applaus leek hem blij te verrassen. Het enige echt rare was, dat hij na elke solo de bandleden opnieuw voorstelde.
Hij had net zo'n hoed op als Ronald Plasterk, zagen we op de schermen. Hij leek daar sowieso wel wat op.
Als een normaal mens zingt: ,,The years have gone by'' denk je, wat een cliche. Als Leonard Cohen dat zingt denk je, ja zo is het precies, alles gaat voorbij, we gaan allemaal dood, alles is melancholie, hij slaat de spijker op zijn kop.
Kirsten zei in de pauze dat ze hem beter vond dan Bob Dylan, terwijl ze een Dylanfan is.
Iedereen maakte opnamen met mobieltjes, die allemaal inmiddels op YouTube staan, maar ze klinken geen van alle zoals het was.
zaterdag 12 juli 2008
Liza Minelli
,,Hij heeft er een!'', riepen ze aan de tafel naast ons in Doozo, het sushirestaurant dat twee jaar geleden voortdurend op televisie was in 'Mijn tent is top'.
Trots liet een van de jongens aan die tafel de iPhone zien, die hij die dag gekocht had. Ook aan ons, toen we erom vroegen. Het is een mooi plat apparaatje met het Apple-logo achterop.
,,Ik hoefde helemaal niet in de rij te staan'', zei hij. De rij bij de T-Mobile-winkel had nog in de krant gestaan, allemaal mensen die voor dag en dauw uit bed waren gekomen. Maar deze knaap was naar een andere winkel geweest, op een gewone tijd en had daar eenvoudigweg het hebbeding van nu gekocht.
,,Wat was het eerste dat je ermee deed vandaag'', wilden we weten.
,,Aanzetten'' zei hij. Vervolgens had hij de ingebouwde GPS ingeschakeld. ,,En het klopte, ik kon zien waar ik was.''
In Doozo had hij het programma opgestart dat muziek kan herkennen. Af en toe hield hij zijn iPhone als een opname-apparaat in de lucht, terwijl zich op het scherm een cirkel aftekende. Een soort nummerherkenning dus.
Hij was er nog steeds mee in de weer toen het restaurant al was omgebouwd tot een club waar dj's van Kraak en Smaak draaiden. Ik kon de nummers zo wel herkennen: R.E.S.P.E.C.T van Aretha Franklin met extra beat en bas en meer van zulke naar deze tijd toegehaalde muziek. Het danste lekker.
,,We zijn hier wel ongeveer de oudsten'', had collega Jantien al vastgesteld.
,,Op foto's van heel hippe nieuwe clubs in New York staat ook altijd Liza Minelli, die al uit het begin van de jaren zeventig is'', zei ik.
HAL 9000
Over zaken van vroeger gesproken, ik had zelf ook een nieuw hebbedingetje: een T-Shirt met het logo van supercomputer HAL 9000. Er waren de hele dag maar vier mensen die het herkenden: twee collega's, een fotograaf op de filmset van 'Bit' van Steven de Jong en Jacco. In Doozo las een lenige Antiliaan (dat leek hij in het donker althans) er 'HALLOOOO' in, wat ook goed is.
,,Hij heeft er een!'', riepen ze aan de tafel naast ons in Doozo, het sushirestaurant dat twee jaar geleden voortdurend op televisie was in 'Mijn tent is top'.
Trots liet een van de jongens aan die tafel de iPhone zien, die hij die dag gekocht had. Ook aan ons, toen we erom vroegen. Het is een mooi plat apparaatje met het Apple-logo achterop.
,,Ik hoefde helemaal niet in de rij te staan'', zei hij. De rij bij de T-Mobile-winkel had nog in de krant gestaan, allemaal mensen die voor dag en dauw uit bed waren gekomen. Maar deze knaap was naar een andere winkel geweest, op een gewone tijd en had daar eenvoudigweg het hebbeding van nu gekocht.
,,Wat was het eerste dat je ermee deed vandaag'', wilden we weten.
,,Aanzetten'' zei hij. Vervolgens had hij de ingebouwde GPS ingeschakeld. ,,En het klopte, ik kon zien waar ik was.''
In Doozo had hij het programma opgestart dat muziek kan herkennen. Af en toe hield hij zijn iPhone als een opname-apparaat in de lucht, terwijl zich op het scherm een cirkel aftekende. Een soort nummerherkenning dus.
Hij was er nog steeds mee in de weer toen het restaurant al was omgebouwd tot een club waar dj's van Kraak en Smaak draaiden. Ik kon de nummers zo wel herkennen: R.E.S.P.E.C.T van Aretha Franklin met extra beat en bas en meer van zulke naar deze tijd toegehaalde muziek. Het danste lekker.
,,We zijn hier wel ongeveer de oudsten'', had collega Jantien al vastgesteld.
,,Op foto's van heel hippe nieuwe clubs in New York staat ook altijd Liza Minelli, die al uit het begin van de jaren zeventig is'', zei ik.
HAL 9000
Over zaken van vroeger gesproken, ik had zelf ook een nieuw hebbedingetje: een T-Shirt met het logo van supercomputer HAL 9000. Er waren de hele dag maar vier mensen die het herkenden: twee collega's, een fotograaf op de filmset van 'Bit' van Steven de Jong en Jacco. In Doozo las een lenige Antiliaan (dat leek hij in het donker althans) er 'HALLOOOO' in, wat ook goed is.
woensdag 9 juli 2008
if
Van Wimbledon heb ik niks live gezien, maar het was misschien toch de moeite waard geweest. Want ze doen er ook aan gedichten. Twee regels uit 'If' van Rudyard Kipling staan ergens bij het Center Court gebeiteld. En de BBC liet dit jaar tennissers Roger Federer en Rafael Nadal het gedicht voorlezen. Stukken ervan althans, kijk maar naar het filmpje. Die muziek en de beelden zijn wat veel van het goede, maar zoiets zie je nou nooit in Studio Sport.
Dennis Hopper zegt er een paar regels van in 'Apocalypse now' en op Youtube doet hij het hele gedicht.
Van Wimbledon heb ik niks live gezien, maar het was misschien toch de moeite waard geweest. Want ze doen er ook aan gedichten. Twee regels uit 'If' van Rudyard Kipling staan ergens bij het Center Court gebeiteld. En de BBC liet dit jaar tennissers Roger Federer en Rafael Nadal het gedicht voorlezen. Stukken ervan althans, kijk maar naar het filmpje. Die muziek en de beelden zijn wat veel van het goede, maar zoiets zie je nou nooit in Studio Sport.
Dennis Hopper zegt er een paar regels van in 'Apocalypse now' en op Youtube doet hij het hele gedicht.
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream--and not make dreams your master,
If you can think--and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!
Great expectations
Professor J. L. M. Peeters, dit weekeinde overleden, gaf begin jaren tachtig het bijvak Filmkunde, dat Ina en ik tweewekelijks volgden. Daarvoor moesten we naar Amsterdam, want in Groningen was geen Filmkunde. In de trein vonden we een spel uit: twee willekeurige filmtitels aan elkaar verbinden door acteurs en/of regisseurs.
Dus laten we zeggen: 'Spetters' en 'Harry Potter'. Die is heel makkelijk. Want in 'Spetters' speelt Jeroen Krabbe. Die regisseerde 'The discovery of heaven'. Daarin speelt Stephen Fry. Die speelt ook in 'Gosford Park', met onder anderen Maggie Smith en Michael Gambon. Die zitten allebei in 'Harry Potter'.
Filmkunde was andere koek: veel semiotiek want dat hoorde zo. In mijn herinnering liet Peeters heel vaak een scene uit 'Great expectations' zien. Het is de scene waarin weesjongen Pip in de mist de mysterieuze Jack ontmoet. De colleges waren verder niet zo bijzonder, al hebben we een paar goede boeken over film gelezen. Maar dat spel uit de trein, dat zou ik zo weer willen doen. Met 'Great expectations' en 'Snuf de hond' bijvoorbeeld.
Ook niet echt moeilijk, trouwens.
Professor J. L. M. Peeters, dit weekeinde overleden, gaf begin jaren tachtig het bijvak Filmkunde, dat Ina en ik tweewekelijks volgden. Daarvoor moesten we naar Amsterdam, want in Groningen was geen Filmkunde. In de trein vonden we een spel uit: twee willekeurige filmtitels aan elkaar verbinden door acteurs en/of regisseurs.
Dus laten we zeggen: 'Spetters' en 'Harry Potter'. Die is heel makkelijk. Want in 'Spetters' speelt Jeroen Krabbe. Die regisseerde 'The discovery of heaven'. Daarin speelt Stephen Fry. Die speelt ook in 'Gosford Park', met onder anderen Maggie Smith en Michael Gambon. Die zitten allebei in 'Harry Potter'.
Filmkunde was andere koek: veel semiotiek want dat hoorde zo. In mijn herinnering liet Peeters heel vaak een scene uit 'Great expectations' zien. Het is de scene waarin weesjongen Pip in de mist de mysterieuze Jack ontmoet. De colleges waren verder niet zo bijzonder, al hebben we een paar goede boeken over film gelezen. Maar dat spel uit de trein, dat zou ik zo weer willen doen. Met 'Great expectations' en 'Snuf de hond' bijvoorbeeld.
Ook niet echt moeilijk, trouwens.
zondag 6 juli 2008
Plaats delict
Uit eigen observatie weet ik, dat er in een aantal cafes nog volop gerookt wordt. Een week geleden was dat niks bijzonders, maar nu betreft het criminelen en moet je als oppassende burger meteen de politie bellen. Maar dat is ook weer zowat. Overigens mag het niet in alle cafes, want toen een paar rebellen sigaretten opstak in Xtra kwam de bardame zeer dringend vragen of dat ook buiten kon. De criminele foto is net voor dat moment gemaakt.
vrijdag 4 juli 2008
Kubrick
Op Channel 4 zenden ze de komende weken een aantal films van Stanley Kubrick uit, en daar hebben ze een fantastisch promotiefilmpje bij gemaakt, waarvoor de set van 'The shining' is nagebouwd en er lookalikes gevonden werden van verschillende hoofdrolspelers en medewerkers. Je ziet iemand het kamernummer 237 op een deur schroeven, de man met het beremasker, de dansende figuranten uit de Gold Room, een man REDRUM schilderen en zo voort. Hij staat ook op Youtube, maar de versie op de site van The Guardian is van veel betere kwaliteit.
En wat het Overlook Hotel betreft: daar ben ik geweest. Ben er nog steeds trots op.
donderdag 3 juli 2008
Airport Ballum
Het vliegveld van Ameland is gewoon een weiland. De laatste paar dagen is het ineens in het nieuws, omdat het er door de droogte gevaarlijk zou zijn. Ik heb het er nooit benauwd gehad, terwijl ik er een paar keer met een parachute op geland ben en een paar keer met Pieter. Beide toch redelijk riskant, zou je zeggen.
Het vliegveld van Ameland is gewoon een weiland. De laatste paar dagen is het ineens in het nieuws, omdat het er door de droogte gevaarlijk zou zijn. Ik heb het er nooit benauwd gehad, terwijl ik er een paar keer met een parachute op geland ben en een paar keer met Pieter. Beide toch redelijk riskant, zou je zeggen.
dinsdag 1 juli 2008
Grote momenten
Als ze later vragen, waar was u toen het rookverbod in de cafes in Nederland inging, 1 juli 2008 om 0.00 uur, dan kan ik zeggen: in het Oranje Bierhuis in Leeuwarden. Verschillende aanwezigen dachten erover om nu ook zelf maar te stoppen. Maar collega Erwin (onder de klok) ontdekte juist dat hij sigaretten, jaren niet gerookt maar speciaal voor deze historische avond wel, eigenlijk best lekker vindt.
Als ze later vragen, waar was u toen het rookverbod in de cafes in Nederland inging, 1 juli 2008 om 0.00 uur, dan kan ik zeggen: in het Oranje Bierhuis in Leeuwarden. Verschillende aanwezigen dachten erover om nu ook zelf maar te stoppen. Maar collega Erwin (onder de klok) ontdekte juist dat hij sigaretten, jaren niet gerookt maar speciaal voor deze historische avond wel, eigenlijk best lekker vindt.
Abonneren op:
Posts (Atom)