vrijdag 29 februari 2008

Pauvre con



Bij een Franse landbouwbeurs vorig weekeinde werd president Nicholas Sarkozy gefilmd terwijl een man hem geen hand wilde geven. ,,Casse-toi alors, pauvre con'', zei Sarkozy, terwijl hij stug bleef glimlachen.

Het filmpje waar dat op te zien is
, was meteen een hit en alle kranten schreven daarover. In Frankrijk, meldt Johan, is een strijd ontbrand rond de websites www.cassetoipauvrecon.com en www.cassetoipauvrecon.fr. Overigens is cassetoipauvrecon.nl nog vrij, heeft hij al uitgezocht.

Ook de buitenlandse kranten schreven erover, maar die hadden het er moeilijk mee. Want wat zei Sarkozy nu eigenlijk precies? Vooral dat woordje con levert een mooi potje internationaal schelden op.

,,'Con' is een vrij vriendelijk Frans schimpwoord'', aldus The Independent. Om dan de regel te vertalen met ,,Sod off, you arsehole, get lost!''

Persbureau Reuters: ,,Get lost, dumb ass!''

Persbureau AP: ,,So get out of here, you poor jerk, go!''

Persbureau AFP: ,,Dann hau doch ab, du Blödmann!''

Persbureau AGO: ,,Togliti dai piedi, allora, povero coglione''

International Herald Tribune: ,,Then get lost, you poor jerk!'' en ,,Then get out of here, you total jerk!''

Daily Telegraph: ,,Get lost, you stupid bastard!''

Frankfurter Allgemeine Zeitung: ,,Dann hau ab, du armer Depp!''

In Nederland waren de kranten het over con redelijk eens.

Leeuwarder Courant: ,,Lazer op stomme klootzak!''

Volkskrant: ,,Kleine prutser, rot op!'' en ,,Lazer dan op, stomme klootzak!''

NRC Handelsblad: ,,Rot op, arme klootzak.''

Het Nos-journaal heb ik niet gezien, maar Johan wel. Hij schrijft: ,,Ik hoorde in het Nederlands NOS journal het bericht inderdaad ook. Ik dacht dat Philip Freriks het vertaalde met zoiets als 'rot op, sukkel', terwijl het toch meer zoiets is als 'rot op, arme lul' of misschien 'domme lul'.

zondag 24 februari 2008

Planet Earth


Appeltjes

Dit zijn wij, met onze Macbooks, op een Apple-foefjesavond met wijn erbij bij Kirsten thuis, vorige week. Het was lekker ongestructureerd, leerzaam en nog lollig ook, vooral toen we gingen skypen terwijl we tegenover elkaar aan tafel zaten.




En dit is Kirsten, maar dan in Namibie, waar ze op het ogenblik zit met haar Macbook. In de fles die ze omhoog houdt drijft een wortel, die ze van bosjesmannen heeft gekregen. Daar kwamen ze dadelijk mee aan, toen ze hoorden dat de stoelgang van Kirsten daar in Afrika in een hogere versnelling is geraakt. Ze nam er af en toe een slok van. ,,Het lijkt echt te helpen'', zei ze.

Fascinerend, zo'n combinatie van traditionele geneeskunst en hedendaagse communicatie.

donderdag 21 februari 2008

Coup Cornelis



Begin jaren zeventig is er op Ameland een complot gesmeed, om Den Uyl te ontvoeren en naar het eiland te halen. Nu Den Uyl ineens weer in het nieuws is, kan dat wel onthuld worden.

Hoe het na die kidnap dan verder moest weet ik eigenlijk niet, Ameland zou geloof ik onafhankelijk moeten worden en zichzelf bedruipen met het aardgas dat onder het Wad zit. Maar het zou in elk geval een einde maken aan die vermaledijde rooie premier, dat was voor de samenzweerders al mooi genoeg.

Het plan is in de kroeg geboren, in Nobel te Ballum om precies te zijn. De logistiek zou bij Hans Cornelis liggen, een eigenaardige man die altijd een militaire baret droeg en een parachutistenopleiding op het eiland had.



Dit is een foto uit de Leeuwarder Courant in 1973. Op zijn baret, maar ook op stickers en vlaggetjes, stond het logo van zijn opleiding, met de leus 'Honneur et patrie'. Die had hij afgekeken van het Vreemdelingenlegioen, waar hij bij zou hebben gezeten, of waar hij bij had willen zitten.

Communisten waren niet welkom op zijn opleiding, net zo min als ,,mensen van het Marxistisch-Leninistisch centrum'' en aan inspraak en andere vaagheden waar volgens hem Nederland aan ten onder ging deed hij niet.

Pa mocht wel meedoen, want hij was toen nog een rasechte VVD'er, net als Jaap. Beiden namen ze les, want ze waren in de veertig en dan doen mannen zulke dingen. Ik ging als vijftienjarige wel eens mee als Cornelis opleidingsfilmpjes vertoonde. Die - volgens latere verhalen - nog bij de Luftwaffe gebruikt waren.

Maar dan in Nobel. De coup zou als volgt gaan: de beide vliegtuigen van Centre Parachutisme Cornelis zouden naar het Binnenhof vliegen, daar zouden de parachutisten landen, Den Uyl overmeesteren en nog voor die 'maakbare samenleving' kon zeggen, zou hij al in het luchtruim zitten.

De geschiedenis van Nederland had dus heel anders kunnen zijn. Maar het plan is de drempel van Nobel nooit overgekomen, pa en Jaap hadden na een paar sprongen een arm uit de kom, Cornelis raakte verstrikt in een oplichtingszaak en belandde uiteindelijk in een Thaise cel. Schrale troost voor allen: Den Uyl, die nooit heeft geweten wat hem boven het hoofd hing, kwam in 1977 niet meer terug als premier.

maandag 18 februari 2008

Pressestimmen



Alle Duitse kranten en zenders die over het optreden van Johannes Heesters schrijven, merken ook iets op over bovenstaande cartoon van Joep Bertrams die zaterdag in het Parool heeft gestaan.


Wat schreven ze verder over het bezoek van de oude heer?

Siggi Weidemann, Süddeutsche Zeitung;

(...) Immer wieder wird er mit standing ovations, "Bravo"- und "Jopi"-Rufen eines begeisterten, mitsingenden oder mitsummenden Publikums unterbrochen: der Triumph eines verlorenen Sohnes.

(...) Der Operettenstar singt mit klarer, fester Stimme Evergreens aus der untergegangenen Welt des Walzers, des Pomps und des schönen Scheins. Dabei beherrscht er die Bühne ohne Ermüdungsanzeichen. Nichts wirkt peinlich, nichts erinnert an eine nostalgische Gruftie-Show, die manche befürchtet hatten. Vollends selig ist das Publikum, als Heesters auf Niederländisch den Evergreen von den schönen Mühlen singt - das Publikum stimmt aus voller Brust mit ein und kramt nach Taschentüchern.

(...)Nach der Vorstellung trinkt Heesters einen Genever. Der bisher Unerwünschte ist dankbar: "Es war ein prächtiger Abend, ein feines Publikum und ein toller Erfolg. Die Zuschauer waren wirklich begeistert, und ich bin zufrieden."


Uit dezelfde krant, maar dan een eerder artikel:

(...)Mit dem Fall Heesters sind die Wunden im Umgang mit den Jahren 1940 bis 1945 wieder aufgerissen, denn man tut sich schwer mit der Erinnerung an ein unrühmliches Kapitels der niederländischen Geschichte. Viele von Heesters' Landsleuten muss man als Mitläufer bezeichnen: Mindestens 20 000 Freiwillige waren in der Waffen-SS und schätzungsweise 80 Prozent aller Juden, mehr als in jedem anderen westeuropäischen Land - oft verraten für die Kopfgeldsumme von 7,50 Gulden - wurden unter tätiger Mitwirkung der Behörden und der Bahn deportiert.




Dirk Schümer, Frankfurter Allgemeine Zeitung:
Als der Vorhang sich öffnet, lehnt ein einsamer alter Mann am Flügel wie ein Requisit, das man vor langer Zeit auf der Bühne vergessen hat: eleganter Dreiteiler, schwarze Fliege, weißes Tuch. Beifall und Jubel branden auf, viele im Saal erheben sich. Der greise Künstler kann das gar nicht sehen, denn er ist blind.

(...)Um die Stimmung so richtig anzuheizen, hatte der Aktivist Hein van Kassbergen Heesters als einen schlimmen Kriegsverbrecher geschildert: Blut klebe an seinen Händen, der Zweite Weltkrieg habe durch sein Wirken länger gedauert.

(...)Heesters singt hier für seine Fans, von denen es in Holland inzwischen mehr zu geben scheint als verbohrte Gegner.

(...)Stur hat er, der - anders als Prinz Bernhard, der Gemahl von Königin Juliana - nie Parteigenosse war und niemals die niederländische Staatsangehörigkeit aufgab, seinen Lebenswunsch durchgesetzt: den Kreis zu schließen, einmal noch in Amersfoort aufzutreten. Der Künstler wollte kein Honorar, es handelt sich hier um einen sehr persönlichen Besuch des alten Herren.

(...)Heesters singt von einer untergegangenen Epoche. Die Glanzzeit der Operette im Wien vor 1938, Partnerinnen wie Marika Rökk und Martha Eggerth, Zusammenarbeit mit Robert Stolz und Franz Lehár; Tonfilm mit Hans Moser, Theo Lingen, Brigitte Horney - dieses ganze Zeitalter lebt nur noch in diesem hartnäckigen niederländischen Gastarbeiter der leichten Muse, der bei seiner Heimkehr so bewegt ist, dass er meistens deutsch spricht.

(...)Als Zugabe singt Heesters noch einen niederländischen Gassenhauer über eine alte Windmühle: „Daar bij die molen“. Viele im Saal singen und schunkeln im Stehen mit, viele schießen Fotos. Und etliche weinen über ihren heimgekehrten Ahn.

zondag 17 februari 2008

Unser Jopie (bis)




Het concert van Jopie Heesters gisteravond was adembenemend. Lars noemde het 'fantastisch', Ronald 'betoverend' en ik gaf toe dat ik een brok in mijn keel had gevoeld bij het ultra-sentimentele moment dat Heesters 'Nou tabe dan' zong. Dat vertelden we allemaal aan een journalist die buiten reacties voor het AD stond te verzamelen. En die uit Harlingen bleek te komen, trouwens.

We hebben zo hard 'Bravo!' geschreeuwd, al toen hij voor het eerst opkwam, dat ik de hele zondag schor ben geweest. Jopie Heesters zelf zei na afloop op een persconferentie: ,,Es war wunderbar''. Want zijn Nederlands houdt niet over, daar had zijn vrouw 'Simonchen' van tevoren al wat over gezegd. Dat spreekt hij bijna nooit meer, zei ze, bovendien was hij laatst gevallen en hij had een oorontsteking gehad, dus dat was wat te veel gevraagd.

Hij zong zelf negen liedjes, maar we hoorden er meer omdat tussendoor zijn vrouw Simone vanaf haar laptop een soort diashow vertoonde op groot scherm met foto's uit het familie-album. Met op de geluidsband dus Heestersmuziekjes.



Simone draaide niet voor het hete hangijzer weg: ,,Dachau'', kondigde ze aan en daar verscheen een tekst met het bezoek dat hij in 1941 aan het concentratiekamp had gebracht. Met de foto's van dat bezoek erachteraan.

Ze las het overigens allemaal in het Nederlands voor, wat wel redelijk ging. Het had wel wat charmants, al waren er woorden als 'kinderschoenen' of 'huishoudster' waar ze in vastliep. Er was een tekst over Casanova waar iedereen opgelucht was dat ze het eind heelhuids haalde. Ze deed ook van alles over zijn films, maar bewegende fragmenten waren er niet, helaas. Misschien kon haar laptop dat niet aan.

We kwamen voor Jopie, die zijn liedjes zong terwijl hij tegen de vleugel leunde, een biertje onder handbereik. Geen orkest of danseressen, zoals vorig jaar in Wittenberge, maar een pianist en Simone, die hem om beurten vertelden, wat de eerste woorden van het volgende lied waren. Waarna het hele lied, het was een mirakel, er zo uitrolde.



1: Ode aan de Westertoren. Meteen applaus, al bij opkomst trouwens, maar ook na de eerste regel, want hij zong dit in 1934 ook al, in de film 'Bleeke Bet'.



2: Ich knüpfte manche zarte Bande, uit 'Der Bettelstudent, een wat gek liedje dat erover gaat dat vrouwen uit alle landen wel iets moois hebben, maar dat Poolse vrouwen al die mooie eigenschappen in zich verenigen.



3: Erinnerung. Zeg maar het 'My way' van Jopie Heesters. ,,Die Jahren flogen dahin, in mein Herz blieb ich jung'', dat werk.

4: La bayadere. ,,Ich sing noch ein Lied'', zei hij als aankondiging. ,,Dan habt ihr Pause. Das habt ihr verdient.'' Na de pauze vroeg hij of we wel een biertje hadden gedronken. Hij had een dame getroffen, zei hij (maar dat kan showbizzkletskoek zijn) die 75 was en heel lang geleden met hem in De Munt in Amsterdam chocolademelk had gedronken. Toen hij haar destijds naar huis bracht, had haar vader hem een emmer water over het hoofd gegooid.

5: Ich bin gottseidank nicht mehr jung. ,,Mir lächelt die Zukunft heut' noch zu'', was daar een zin uit. Dat meent hij blijkbaar echt, want na afloop vertelde hij op een persconferentie dat hij volgend jaar wel weer wil komen. Dan zou hij 105 zijn.



6: Nou tabe dan, een hoogtepunt, met een lekker sentimentele tekst van Louis Davids over een man die afscheid neemt omdat hij naar de Oost vertrekt. We hadden overigens in de diashow al een foto uit de jaren twintig gezien, van Heesters, Louis Davids (geschreven als Luis) en Willy Walden op het strand bij Scheveningen. Dezelfde man die hier op het podium stond liep daar destijds al, toen onze ouders nog geboren moesten worden.



7: Droeve tijden, geen lied, maar een smartlap-achtig gedicht uit 1871 van ene Gentil Anheunis. Heesters vindt onze tijd ook droevig, blijkbaar: ,,es sieht immer böser aus''.



8: Da geh ich in's Maxim uit 'Die lustige Witwe', zijn operettehit, zeg maar. Allerlei mensen in de zaal neurieden mee. ,,Wie zei daar dat operette uit was'', fluisterde Ronald naast me. De foto helemaal bovenaan is daarvan, want hij zette er - met hulp van Simone - zo'n uitklapbare hoge hoed voor op en gooide elegant een witte sjaal om. Lars heeft er een filmpje van gemaakt.

Het was trouwens inmiddels wel duidelijk dat Jopie Heesters moe werd: het leek aan het begin van dit lied net of hij in slaap was gevallen. Hij zei ook dat er nog een liedje kwam en we dan allemaal lekker konden gaan slapen.



9: Man müßte Klavier spielen können, zijn filmtophit. Direct erachteraan komt de regel: ,,Wer Klavier spielt hat Glück bei den Frau'n''. Dat is later geparodieerd als ,,Man müßte Geschirr spülen können'', volgens mij met dezelfde vervolgregel. Pianist Uli ging helemaal uit zijn dak, zie het filmpje maar.



10: Durch dich wird diese Welt erst schön, oo uit Die lustige Witwe. Hij zong het voor zijn vrouw, zei hij erbij, maar ook voor het publiek, ,,denn die haben dafür bezahlt''.

11: Daar bij die molen, dat hij, zei hij zelf, speciaal zong voor Simone, maar ook voor het publiek, ,,want die hebben ervoor betaald''. Dat was nog eens een fantastische uitsmijter, de zaal zong mee onder zijn leiding (zie het filmpje van Lars) en ik zal het lied nooit weer horen zonder aan Unser Jopie te denken.



Bravo! Bravo!
Omgaan met de pers





De T-shirts die we vorig jaar hadden gemaakt voor het optreden van Johannes Heesters op de Elblandfestspiele hadden genoeg aandacht gehad. Tijd voor iets nieuws. Daarom hadden we op de achterkant van twee witte overhemden geschreven Welkom Thuis Jopie.

Op aanraden van Siep van Lingen waren de letters nu zwart omlijnd. ,,Dat fotografeert beter'', zei Siep en hij kan het weten.

Het werkte goed. Andere bezoekers rondom ons op het balkon zetten ons op de foto, zodat we nu in albums van volkomen onbekenden voorkomen.



Maar de aandacht van de grote groep persfotografen op het zijbalkon ging alleen maar uit naar het toneel. Waar nog niks gebeurde.

,,Je moet even gaan staan'', zei ik tegen Lars. ,,En dan weer gaan zitten.''

Dat deed hij.

Een oude dame in de rij voor ons zat mee te kijken. ,,Er kijkt er nu eentje jullie kant op'', zag ze. ,,U moet ook even andersom gaan zitten, dan zien ze jullie beiden.''

Een fotograaf van het ANP maakte maar liefst drie opnamen. Het is net of we een dansje doen.










Toen we in de pauze pseudo-onopvallend door de foyer wandelden, werden we gefilmd door RTL Nieuws en de NOS.

Hein Janssen van de Volkskrant zag dat en schreef:

Verder was de komst van Heesters naar Amersfoort bovenal een media-event. In de pauze liepen de cameraploegen en fotografen elkaar bijna omver om twee bezoekers vast te leggen die op hun overhemden de tekst ‘Welkom thuis, Jopie!’ hadden geschilderd.
Meneer Kerfstok en andere veteranen




,,Heel Nederland leefde in slavernij onder de fascisten, in ellende en miserie. Terwijl de heer Heesters zat te lachen en zich vol te vreten met die zelfde onderdrukkers!''

Deze zin staat met spelfout en al op een formulier dat een jonge communist ronddeelde bij theater De Flint in Amersfoort. Met Heesters bedoelt hij Johannes Heesters, die erbij was afgebeeld als een nazi-marionet. Heel creatief, het handje boven hem komt uit het logo van The Godfather.



Lang niet gelezen, zulk gestaald proza. De jonge communist - op de foto staat hij met zijn megafoon - had het de hele tijd over de kerfstok van Heesters, zodat we hem meneer Kerfstok noemden.






Het was een oergezellige demonstratie en een leuk uitje voor de omwonenden.



Er was politie te paard bij, de eerste reportagewagens stonden er al om een uur of twaalf 's middags, een boom was versierd met posters, er zwaaide een vlag met hamer en sikkel.



Er waren ernstig kijkende mensen die met spandoeken bij de dranghekken duidelijk maakten dat hun opa ook in Dachau was geweest. Leuk, zulke kleinkinderen.



Er was zelfs koffie met gevulde koek, gratis uitgedeeld door obers van De Flint. Voor ons was extra leuk dat Bas Kuijt mee was, bij wie we van te voren soep hadden gegeten. Bas kende zowat alle demonstranten en stak met iedereen de draak. ,,Kom je voor de discussie of kom je gewoon lachen?'', vroeg hij iemand.

Hein van Kasbergen, een van de organisatoren van het protest, keek zuur toen Bas hem vroeg of hij het leuk vond om zichzelf zo voor joker te zetten. Want Van Kasbergen had in een interview gezegd, dat Heesters bloed aan zijn handen heeft. ,,Dat hebben de media ervan gemaakt'', probeerde hij nog, maar dat ging in bulderend gelach verloren.



Later prikkelde Bas (rechts op de foto, Van Kasbergen is net achter hem te zien) een man met een pet, die zei dat hij veteraan was en dat dit concert voor hem en heel veel anderen heel verschrikkelijk was. Het was zo'n man, die zoekt naar dingen om gekwetst door te zijn. Die worden altijd boos als je ze niet serieus neemt en deze ook. De cameramannen, die verder weinig te doen hadden, waren er als de kippen bij om de woordenwisseling vast te leggen.




Hoogtepunt van de demonstratie was een 'partizanenkoor'. Een groepje mensen met tuinfakkels zong strijdliederen van een A4'tje. Meneer Kerfstok, die zelf meezong door zijn megafoon, deelde die briefjes uit maar wij kregen er niet een. ,,Alleen mensen de meezingen'', zei hij.



Hij kende ons slecht: we hebben van iemand anders een papiertje geleend en uit volle borst 'Voorwaarts - en niet vergeten' meegezongen. Al kenden we de Duitse tekst beter. Lars heeft er een filmpje van gemaakt. De man die zo opzettelijk uit de maat zingt is Bas, natuurlijk.

vrijdag 15 februari 2008

Ja ich freue mich sehr




Johan Heesters is al in Amersfoort, lees hier maar en bekijk vooral het filmpje. Nu Lars en ik nog. En wat een heisa is er nu al! De Nederlandse pers is ook al helemaal door het dolle heen over dit concert, lijkt het wel.

De foto is van Marnix Schmidt van het Algemeen Dagblad.

donderdag 14 februari 2008

Us Reitse




,,Ik ging laatst met us Reitse naar boven'', zei collega Arend, waarbij ik aannam dat hij met Reitse zijn zoon bedoelde. ,,Die zette daar de computer aan en toen had hij jouw weblog ervoor!''

,,Ik heb de gekste lezers'', zei ik bescheiden.

,,Ik zei: lees jij die weblog'', ging Arend door. ,,Ja, daar kijk ik elke dag even op, zei Reitse.''

Wat vind je ervan, had Arend toen gevraagd.

,,Meestal nogal melig, maar soms wel leuk'', zei Reitse.

Dat klinkt misschien niet zo heel positief, maar ik heb toch maar mooi een jonge lezer, in deze tijd waarin alle kranten daarom vechten.

maandag 11 februari 2008

Befriedigen



Nog vijf nachtjes slapen...
Ontruiming



Twee mannen stonden op straat, toen ik de pianostemmer uitliet. Zwijgzaam, of ze op iemand stonden te wachten.

Een tijdje later ging ik naar de winkel. Ze stonden er nog, ze leunden tegen de vensterbank.

,,Staat u hier nog steeds? U vindt het hier wel heel prettig'', zei ik, in de hoop dat ze wat zouden vertellen. Dat deden ze niet, ze grinnikten wat. Incassobureau? Politie-onderzoek in verband met de moord, die vanmorgen in Leeuwarden gepleegd is?

Terug uit de winkel: ze stonden er nog. De deur van het pand aan de overkant, huurappartementen, stond open. Ze telefoneerden zo luidkeels, dat ik in de kamer kon verstaan dat het ze om de zolderverdieping te doen was en ze op iemand van de woningbouwvereniging wachtten, want er werd niet opengedaan. Ik zette ze door het kijkgaatje in de deur op de foto, ook om te kijken of zoiets eigenlijk wil.

Even later stopte er een politie-auto.

,,Ik wist niet dat er iemand op die bovenste verdieping woonde'', zei ik, als een open vraag, tegen een van hen.

,,Nou wonen'', zei hij terug. ,,Er wordt gebruik van gemaakt.''

,,Gebruik dat heel veel stroom kost?'', vroeg ik en hij knikte. Een wietplantage dus. Alle buren hoorden het hoofdschuddend aan. Een wietplantage! Nooit iets van gemerkt! En al dat brandgevaar!

Toen de versterking er was bleek dat ze te laat waren. Er werden wel twee mannen gearresteerd, die op die zolder zaten, maar de plantage was net dit weekeinde weggeruimd.



Toch kwam er een container voorrijden op een truck die maar net tussen de huizen paste. Daar werd alle huisraad in gesmeten. Nou ja, meubels zaten er niet bij, het was heel veel hout, volle vuilniszakken en piepschuim. Mijn buurman viste er een balkje uit. ,,Ik ben net een kast aan het bouwen'', legde hij uit.

Uit dankbaarheid voor al het vertier heb ik de politiemannen maar een kop koffie gegeven.

zaterdag 9 februari 2008

Toeristenmenu



Het restaurant in Trastevere waar dit bordje hing, was leeg. Het was dan ook nog vroeg op de avond. Maar misschien willen mensen juist een toeristenmenu. En oorlog.
Katherine Ross



Vier Engelsen, twee tafeltjes verder in Bar San Calisto, zaten luid over film te praten. Dus hoewel ik me de blaren op mijn voeten had gelopen en zin had in een lekker koud biertje (op de foto staat het voor me op tafel, de Engelsen zijn net nog rechts te zien) spitste ik de oren.

,,Anne Bancroft speelt in 'The graduate', riep een van hen.

,,Welnee, hoe kom je erbij'', riep een ander.

Een derde vroeg zich af, hoe de vrouw heette die een hoofdrol speelt in 'Butch Cassidy and the Sundance Kid'.

Ik hield het niet langer uit, liep naar ze toe, tikte de laatste op de schouder en zei ,,Katherine Ross.''

Dat was een goede opening. ,,Brilliant!'' riepen ze om het hardst. en of ik ook wist of die Katherine Ross in 'The graduate' zat, of dat dat Ali McGraw was.

,,Dat is ook Katherine Ross'', zei ik, want als ik eenmaal loskom ben ik niet te stuiten.

,,Zei ik toch!'', riep een van de Britten. ,,Ali McGraw zit in 'Love story'!''

Het was het begin van een ontzettend goed of in elk geval luid gesprek over film en filmweetjes. In welke film Lee Marvin met paard en al tegen een muur leunt. Zei me niks, volgens een van hun was het 'The man who shot Liberty Valance'.

En wat voor film dat ook alweer is, waarin Gregory Peck op een scooter door Rome rijdt, met een vrouw achterop, en wie die vrouw ook alweer was. Makkelijk.

Het Brits-Italiaanse stel aan de tafel tussen ons in ontkwam er niet aan: ook zij moesten meedoen en hun drie beste films aller tijden noemen. Elke titel die genoemd werd, van 'The great escape' (de jongen van het stel) tot 'Trois couleurs: Blue' (het meisje) werd met nieuw gejuich begroet, al haalden alle films ter wereld het volgens een van de Britten niet bij 'Carry on camping'.

Leve Bar Calisto, waar je lekker met wildvreemden over film kunt praten en zo'n reusachtige fles Peroni-bier ook nog eens slechts 2,50 euro kost!
Geven we niks om



Het leuke van een stad als Rome is, dat de mensen die er wonen het niks bijzonders vinden. Zo'n colosseum, bijvoorbeeld. Dat staat daar gewoon. Het stond er gisteren ook, morgen staat het er nog en daarmee is de kous af. Ertegenover in Oppio Caffè (zie boven) zitten de Romeinen luidkeels tussen de hip verkleurende lampen te kletsen, met de rug naar het raam waardoor je het gebouw kunt zien.



Laat ik het maar bekennen, ik vindhet colosseum wel bijzonder, ook al heb ik het net als de stedelingen hier wel eens eerder gezien. Voor ik naar het cafe ging, had ik er al een foto van gemaakt. Het duurt nog even voor ik net zo blasé ben als een Romein.



De andere Leeuwarder bezoekers zijn dat gelukkig ook nog niet, had ik al gemerkt. Die pakten in het museum bij het minste of geringste al hun digitale cameraatjes. Zo maakten we ook de ultieme vakantiefoto: dat is dat je de ander op de foto zet, terwijl die een foto van je neemt. Ze hebben die van mij net genomen.

Nel museo





Het Museo Andersen is een rariteit tussen alle musea in Rome, waar ik nooit zou zijn geweest als daar nu niet beelden van Pier Pander op de eerste verdieping zouden staan.

Die beelden van Pander zijn aan de saaie kant, witte lijzige figuren die stil voor zich uitstaren. Vijf ervan staan in een tempeltje in de Prinsentuin, en studies daar weer van staan dus nu in Rome, op de foto boven voor een halfronde wand. Een en al inkeer en meditatie.



Maar dan beneden. Daar staan de beelden van Andersen zelf, die geloof ik er de kost niet mee hoefde te verdienen. Als hij niet van die reusachtige beelden maakte, die eruit zien als bevroren circusartiesten aan het eind van hun optreden, ontwierp hij gebouwen voor een wereldstad. Een krankzinnig project uit 1912, waar hij grote plattegronden van maakte. En ontwerpen voor grote beelden die daar dan weer konden staan. Zo zouden schepen de haven binnenvaren tussen de benen van een enorme kolos door.



Deze twee prinsjes - of wat het ook maar zijn - hoorden daar ook bij. Op de muur achter hen hangt een deel van het stadsplan. Heel verheven allemaal, en in alle gekte ook fascinerend.

donderdag 7 februari 2008

Ercoli



Dit zie je uit het raam achter mij, in de ontbijtzaal van Pensione Ercoli in Rome. Het hotel (zo heet het in de boekjes en op internet, maar bij de bel staat pensione) komt uit de Lonely Planet en het is op de derde verdieping van een woonhuis. De foto is met deze laptop gemaakt, en is in spiegelbeeld.

Het is nu iets drukker maar zonet zat er maar een man te ontbijten, die me goedemorgen wenste en over de airconditioning dan wel de koelte begon.

Het Italiaans dat ik duizend jaar geleden als bijvak deed, omdat de ondertiteling bij Italiaanse films altijd zo kort was terwijl de personen op het doek maar doorratelden, was niet toereikend. Ik verontschuldigde me over il mio italiano, maar hij vond het vooral interessant dat ik olandese ben, en ging in een adem door over hoe Napoleon een verdeling in Noord en Zuid in Europa teweeg heeft gebracht. Als ik het goed heb gevolgd. Het kan ook zijn dat hij Italie bedoelde.

Wat later, toen er inmiddels ook een ouder Italiaans echtpaar was neergestreken van wie de vrouw oorspronkelijk uit Ierland kwam (,,we zitten hier met vier man'', stelde de eerste man vast, ,,en nu al zit hier heel Europa!''), kwam er een klein jongetje om de hoek kijken, met een tekening tegen de borst geklemd. Het zoontje van de eigenaars van Pensione Ercoli, vermoedelijk.

,,Ciao'', zei het jongetje nieuwsgierig.

,,Bon giorno'', zei de ontbijtzaal terug.

,,Ik moet nu naar school'', kondigde het jongetje aan, en hij ging weer, nagewuifd door het echtpaar dat nog een tijdje doorpraatte over hoe bello het knaapje was.

Pensione Ercoli kan nu al niet meer stuk.

vrijdag 1 februari 2008

Levensles



Dit is Leo Hasz, een voormalig horeca-ondernemer die nu zeventig is. De foto is een beetje raar, sorry. Gisteravond vertelde hij in het Oranje Bierhuis dat hij al verschillende operaties achter de rug heeft en er binnenkort iets aan zijn knie moet gebeuren. Maar de dokter had deze week gezegd: ,,Wat heeft u een goede conditie''. Daar was Leo Hasz duidelijk trots op.

,,Wat is uw geheim?'', vroeg ik. Hij somde meteen drie punten op alsof hij op die vraag had gewacht.

,,1: Je moet van mensen houden.
2: Op zijn tijd een borrel kopen.
3: Je moet je niet ergeren, maar je slechts verbazen.''

Bij die eerste kwam nog een toelichting: je moet ook van jezelf houden. ,,Want als je al niet eens van jezelf houdt, hoe moet je dan van een ander houden?''