zaterdag 29 september 2012

Goede mensen

Terwijl ik een hamburger op het Zaailand at, waar feest is vanwege de oplevering van het plein, kwam er een oude heer met een bril naar de hamburgertent.

,,Wilt u ook een broodje?'', vroeg het meisje uit de tent.

 ,,Nee, ik heb thuis al gegeten'', zei de man. ,,Dat doe ik altijd thuis, ik kook voor mezelf en dan maak ik het een beetje gezellig.''

Omdat ik geinteresseerd naar hem keek, kwam hij bij me staan. Hij wilde graag vertellen. Hij was een echte Leeuwarder, zei hij, ,,onder het varen geboren, bij de Westersingel''.

Zijn werkzame leven was hij straatmaker geweest en hij had alle waardering voor hoe de stenen er op dit plein in liggen. Halfverband, schijnt het te heten. ,,Het Zaailand is nog nooit zo mooi geweest'', vond hij.

In een moeite door vertelde hij dat hij 81 is en alleen eet, want zijn vrouw is niet zo lang geleden overleden. Na haar dood was hij lange tijd met de boot door Friesland gereisd, begreep ik. En daarbij had hij een levensles geleerd, die hij graag deelde.

 ,,Weet u, ze moeten bij de media veel meer schrijven dat er zoveel goede mensen zijn. Er is wel eens een rottige appel bij, maar het is niet alleen maar rottigheid. In Dokkum, in Harlingen, overal, hier in Leeuwarden ook, daar zijn toch vooral goede mensen.''

donderdag 27 september 2012

Handtekeningenjacht

Kees 't Hart was zondag even in Leeuwarden, met Euf. Hij kwam 'De ijzerwarenwinkel Auke Rauwerda' voorlezen, een gedicht dat schreef voor de tentoonstelling over die winkel in 1994, in het Fries Museum.

Het staat in zijn bundel 'Kinderen die leren lezen', en nu ook in het jubileumboek van de ijzerwarenwinkel, dat zondag gepresenteerd werd.

,,Ik ga onbeschaamd om handtekeningen vragen'', kondigde Kees na afloop van de plechtigheid aan. Er liepen vijf broers Rauwerda rond en hij had geen rust voor hij ze alle vijf in zijn boek had staan.

Als schrijvers het zelf al doen hoeft niemand zich meer te schamen om een boek te laten signeren.

maandag 24 september 2012

Sentimental Journey


Maureen bereidt zich voor op een Jane Austencongres in Brooklyn, waar ze volgende week naartoe gaat. Tussendoor verkent ze Leeuwarden, of speelt ze piano.


Deze mooie foto maakte Ruben van Vliet bij een van haar aankondigingen op het Freeze-festival zaterdagavond. ,,My name is Maureen, I am from Texas, and the three ladies from the next group are sixty years younger than me.'' (Eigenlijk woont ze in Portland, Oregon, maar ze is geboren in Texas. Ik had haar aangeraden om dat maar aan te houden omdat meer mensen weten waar het is. Denk ik.)

zaterdag 22 september 2012

Far from Madonna

Maureen (83) uit Portland, Oregon, heeft de afgelopen weken door Ierland, Schotland, Wales en de stranden van Normandie gereisd, en ze was bovendien op de Floriade in Venlo.

Niet in haar eentje, maar met een zekere Tom uit Boise, Idaho, een familielid van haar van 85, met diens dochter als chauffeur.

Tom heeft twee broers verloren in Normandie en wilde daar kijken voor hij er niet meer is. En Ierland, waar hun voorouders vandaan komen, dat moest ook. ,,Ook al moet ik weer naar huis in een pickle jar, een augurkenpot'', had hij spottend gezegd, zodat Maureen hem de hele tijd pickle jar noemt.

Hoe stoer dat ook klinkt, na de Floriade was Tom uitgeput. Hij is eerder naar de VS teruggegaan met zijn dochter. Zodat Maureen, die nog vol energie zit, nu in Leeuwarden logeert.

Ze was mee naar de film en de kroeg op dinsdag, naar een lezing in de Ossekop op woensdag en was figurant in een toneelstuk op de krant op donderdag. Ze verstaat dat allemaal niet, maar ze roept geregeld uit dat het een adventure is, dus dat zit wel goed.

Vanavond gaan we een ander avontuur beleven. Ze kondigt vier bands aan op het festival Freeze.

,,Het publiek is veel jonger dan jij'', waarschuwde ik haar, ,,en je bent een gimmick, een omaatje uit de VS op het podium''.

Maar dat vindt ze niet erg, het lijkt haar wel wat, ook al zegt de muziek haar niks. Ze maakt zich er vooral druk over wat ze aan zal trekken. Een rok misschien? Een hoed? Of toch niet?

,,Relax'', suste ik. ,,Just think Madonna.''

,,I'm as far from Madonna as I can get'', zei Maureen.

zaterdag 15 september 2012

Arbeidsvitaminen


Mij hoor je niet klagen over de afgelopen zomer. De appelboom achter huis heeft er werk van gemaakt, af en toe hoor je met een doffe plof een appel vallen.

Zojuist geplukt. Dit is nog lang niet de hele oogst die in de boom hangt, maar je krijgt er een lamme arm van.

Gelukkig waren er arbeidsvitaminen. Eerst klonk er heel luid barokmuziek, misschien uit een openstaand raam. Toen begon op het Oldehoofsterkerkhof een kinderprogramma waar een vrouw met gospelachtige pianobegeleiding liedjes zong. Ze kwam steeds uit bij de evergreen 'Hoofd, Schouders, Knie en Teen'.

Man, fuck that shit

Die muziek bleek bij een soort schoolmarkt op het plein te horen: alle openbare basisscholen van de stad hadden er een kraampje, er waren speeltoestellen en zo'n opblaaskasteel. Ook was er een klein podium, met op een spandoek erachter "Het Grootste Schoolplein van Nederland". Daarop stond een jongen van een jaar of tien, kort haar, oranje broek, grijs T-shirt en een zeer ernstige blik met een microfoon in zijn hand te wachten tot de muziek begon.

 Hij zong, nog steeds ernstig kijkend, 'Payphone' van Maroon 5, terwijl zijn moeder het allemaal op haar smartphone vastlegde. ,,Man, fuck that shit'', rapte hij en hij keek of hij het een beetje meende.

Na afloop stapte hij van het podium af als een profi, nog steeds met onbewogen blik. Hij bonkte met zijn vuist op de vuist van zijn broertje en toonde geen enkele interesse voor het filmpje dat zijn moeder nu stond te bekijken.

 ,,Mooi gedaan hoor'', zei zijn juf, meer tegen zijn moeder dan tegen hem. ,,Op school deed hij het ook al zo goed. Hij had van mij wel tien nummers mogen zingen.''

Hij leek heel even te glimlachen.

donderdag 13 september 2012

Het onhandige van kranten

Ruim 92 jaar geleden had Buster Keaton al in de smiezen dat er iets onhandigs is aan grote kranten.

Nu de Leeuwarder Courant over anderhalve week overgaat op halfformaat, schoot me The high sign te binnen, die Keaton schreef, regisseerde, produceerde, choreografeerde en monteerde. Hij stond zowel voor de camera, als acteur, als erachter, als cameraman.  Toch was hij ontevreden over het resultaat, zodat de film nog maanden op de plank bleef liggen.

maandag 10 september 2012

In het bos

Op Into the Great Wide Open is niet alleen muziek, maar stukjes bos waren ook feeriek, om niet te zeggen, psychedelisch aangekleed.

,,Het is net een lsd-trip'', juichte Hester al. ,,Niet dat ik dat ooit gehad heb, maar zo stel ik me dat voor. Daar moet je heen.''

Vandaar. We kwamen langs een stuk bos met draderige constructies, die bij nadere inspectie van beha's bleken te zijn gemaakt. Als je aan een draad trok kwam er een elektronisch geluid ergens vandaan, maar er was een dame - misschien was het de maaktster - die me dat streng verbood.

Het eigenlijke psychobos was verderop, waar op bomen van alles geprojecteerd werd, zodat in de boomkruinen spreeuw-achtige witte stippen uiteenvlogen en weer samenklonterden, andere bomen in de grond te leken verdwijnen, en tussen de bomen scheen de volle maan - nagemaakt. Er was een halfdoorzichtig filmdoek opgehangen, waar ook weer bomen op geprojecteerd werden.

In een bos denk je eerder aan paddestoelen dan aan lsd, maar trippy was het zeker. Niet dat ik ooit paddestoelen gehad heb, hoor.

Oh ja, en voor krantenlezers: de linkerjongen van deze foto, een gehaaide knaap, komt vandaag in mijn column voor.

vrijdag 7 september 2012

Bericht van het poldermeisje

Boeken komen er elke dag wel op de redactie binnen, maar vandaag arriveerde er een opmerkelijke voorpublicatie van 'Het nieuwe land' van Eva Vriend.

Twee willekeurige proeflezers waren dadelijk onder de indruk en kunnen bijna niet wachten op het vervolg.

De brochure van uitgeverij Balans belooft bovendien een speciale rondreis door Flevoland met de auteur voor boekhandelaren en pers. Mocht de auteur dat willen, dan staat hier nog wel ergens een speciaal reisleiders-Vriwabordje.

dinsdag 4 september 2012

Dress sharp

Als je een avondje met VVD-prominenten voor VVD-publiek aan elkaar praat, denk je onwillekeurig na over kleding. Want echte VVD'ers lopen graag in uniform, weet ik nog uit de tijd dat De Zwaan bijtijden een soort VVD-clubhuis was. Waar ter wereld ook de stropdas uit is, hier niet.

Aan de andere kant: je moet je nooit te veel aanpassen, als spreekstalmeester.

Dus hup, een overhemd aan van Kees Mannenmode, maar ook de gewone Texaanse spijkerbroek die ik de hele dag al droeg. Er zit een gaatje in de rechterbroekspijp en bij de hiel hangen draadjes.

De eerste gast, Pieter Duisenberg (zoon van, maar met ander haar en van een andere partij), verscheen al vroeg op het terras van Sems, want hij had die middag gediscussieerd met studenten in het provinciehuis.

,,Benauwde zaal hoor'', zei hij. ,,Maar ik dacht, ik doe mijn jasje niet uit.''

Op het terras deed hij dat wel en ik verbaasde me over zijn smetteloos witte overhemd. Zou hij er verschillende bij zich hebben?

Uri Rosenthal kwam op het laatste moment, met een iets donkerder stropdas en een bijna identiek pak, krijtstreep, vier knoopjes op de mouw. Zijn shirt kon ik niet goed zien, het leek net zo'n cutawaykraag te hebben als dat van Duisenberg, maar hij had wel manchetknopen. Verschil moet er zijn: Rosenthal is minister van Buitenlandse Zaken.

Er was een man of dertig en ook een paar dames, allen zondags gekleed. Een elegante oude dame voor wie ik een stoel haalde omdat die zitkrukken te hoog voor haar waren had allerlei doeken en sieraden om.

 ,,Primakassi!'', bedankte ze koket. ,,Weet u wel wat dat betekent?''

,,Ik kan me herinneren dat koningin Juliana dat zei bij een bezoek aan Indonesie'', zei ik.

,,Ja, maar ik ben koningin Juliana niet hoor'', zei ze.

Haar man tikte haar op de arm met een gebaar van 'zo is het wel genoeg'. Tijdens het gesprek dommelde ze soms een beetje in.

Als je zo'n foto (gemaakt door Humprhey Paap) terugziet denk je: ,,Misschien had ik toch...''

Maar nee! Niks ervan! Vrijheid blijheid!

maandag 3 september 2012

Landen, Volken en Jaap

'In Afrika wonen Negers' heet het hoofdstuk, waarvan de kleurenplaten zijn opengeslagen op deze foto. 'Een korte uiteenzetting over de verspreiding der rassen', aldus de ondertitel. Waarna een ouderwets, maar zeer leesbaar verhaal volgt over hoe je een staat of een volk moet omschrijven, van de hand van de Schotse naslagwerkenschrijver John Alexander Hamilton (1871-1949).

Zijn 'Landen en Volken' (de Nederlandse vertaling / bewerking is van Reinder Bijlstra) heeft zes kloeke delen, met veel kleurenplaten en nog veel meer in zwartwit. Een voorloper van National Geographic. Het is in 1929-1930 uitgegeven in Amsterdam en de moderne wereld zat erop te wachten, volgens de uitgevers in hun voorwoord.
De vooruitgang der techniek, die zich demonstreerde in de toepassing van radio, telegraaf, het gebruiken van vliegmachines enz., maakte de wereld kleiner, het contact tussen de volken onderling werd vergemakkelijkt: wij lezen b.v. dagelijks in de krant van dingen, die in streken, mijlen ver van ons verwijderd, zijn geschied, wij hebben ons een oordeel gevormd over de mentaliteit der Indiƫrs of Amerikanen, ons leven is meer dan ooit gericht op toestanden buiten ons eigen land, de vraagstukken der wereld zijnde onze. Maar kennen wij de wereld, niettegenstaande volledige inlichtingen op politiek en economisch gebied?
Het was de tijd dat het hoogste gebouw van New York (de wonder-stad) en van de wereld het Woolworth Building was, er nog indianen met verentooien waren (De huidskleur der 'Roodhuiden' is niet rood),  schaapherders in de Landes, vanwege het moerassige gebied, op stelten liepen (Veel van deze schaapherders zijn er niet overgebleven, daar de Landes tegenwoordig grootendeels gedraineerd en in vruchtbaar land herschapen zijn) en heel Nederland nog in klederdracht liep (Laten wij hopen, dat wij er steeds in zullen slagen te bewijzen, dat Nederland nog steeds een zelfstandige cultuur heeft en niet beschouwd hoeft te worden als een middelmatige provincie van West-Europa).

Mooie boeken dus.

Ik kreeg de hele serie lang geleden - volgens mij toen ik net in Leeuwarden op school zat - van Jaap Scherpenhuizen, die waarschijnlijk zijn boekenkast aan het opruimen was. Hij beval ze warm aan en zei dat hij ze zelf allemaal had gelezen. Ik heb er, om eerlijk te zijn, vooral veel in gebladerd want de  afbeeldingen zijn weergaloos.

De boeken stonden op zolder wat stoffig te worden. Nu Jaap zondag vrij plotseling is overleden zet ik ze op de foto en dit weblog.