Aspirine tegen spinvoeten

Zaterdag liep ik rondje Ameland en later op die zaterdag viel ik flauw in de pizzeria. Het een heeft vast met het ander te maken.

Ik vroeg me af of je over zoiets een column voor de krant kunt schrijven. Dat deed ik uiteindelijk wel, want alles is goed afgelopen en ik vond de gebeurtenis eerder gek en verbazend dan griezelig en zorgwekkend.

Daar denkt niet iedereen zo over, dat blijkt wel uit alle reacties met tips en troost.

Waar de een meldt dat het hem na het lopen van de Slachte ook is overkomen, vindt een ander dat ik niet ,,sokke libbensbedriigjende tochten'' meer moet ondernemen. ,,Foar alles is in tiid, ek op It Amelân'', meent ze.

Verschillende mensen koppelen het aan mijn leeftijd. Iemand haalt een wijsheid uit De Stelp aan, het bejaardentehuis in Hollum: Als ze beginnen te spinvoeten dan is er wat aan de hand: dat is het begin.

Gelukkig schrijft iemand anders: ,,Mijn opa zei altijd, oud worden is niet erg, maar oud zijn is geen flikker an. Dan krijg je van die dingen dus. Hij is 103 geworden, dus je hebt nog even.''

De dag na het rondje Ameland, toen ik met de hond van het strand terugkwam (want er waren geen blijvende effecten) trof ik Henk, die het rondje jarenlang heeft gelopen. Hij wist wat ik had moeten doen: voor de tocht twee aspirines, op het Oerd weer twee en ergens bij Ballum nog een keer. Dat is goed voor de doorbloeding en je hebt minder last van van alles. Zo had een topsporter hem dat vertelt, en hij doet het sindsdien zelf ook altijd.

Misschien moet ik dat onthouden voor een volgende keer. Aan de andere kant raadt Henk me ook steevast aan om net als hij die volle vijftig kilometer op klompen te lopen (hulsten, op zijn Amelands). Die raad, hoe goed bedoeld ook, heb ik nog nooit opgevolgd.

(De prachtige foto hierboven is, denk ik, van Wesley Akkerman)

We, the jury

,,Wat in skatsje'', zeiden de drie gebodpainte dames na afloop van de Game of Thrones-pubquiz van talkshow Iepen Up, woensdag in Neushoorn. Ze bedoelden Schumi, met wie ik de jury van de quiz vormde. Ze wilden graag met hem op de foto.

De grote zaal van Neushoorn was tot het balkon toe gevuld met mensen, die allemaal kans maakten op een reis voor vier personen naar Ierland. Echt prachtig om te zien, zo'n ruimte vol liefhebbers, die heel intensief en vol plezier bezig zijn met het beantwoorden van vragen over een televisieserie waar niet-ingewijden vermoedelijk hun schouders over ophalen.

De vragen hadden presentator Jacco en ik een paar dagen eerder bedacht.

Wij meenden dat het heel moeilijk zou zijn, bijvoorbeeld de tits and ass-ronde die we erin hadden gestopt: foto's van borsten en mannenbillen, met de vraag bij welk personage die hoorden. Maar die had bijna iedereen goed, alleen zorgde het blote achterwerk van Jaimie Lannister voor verwarring.

De drie gebodypainte vrouwen waren ook vragen, want op elk van hun stond het zegel van een van de adellijke huizen uit de serie. Die had iedereen goed.

De muziekvragen bleken redelijk moeilijk. De muziek van Ramin Djawadi werd live gespeeld door Wiebe Kaspers en zijn band, die vooral van Night King iets prachtigs hadden gemaakt.

Die reis werd gewonnen door een tweeling, twee vrouwen die zich We Demand Trivia By Combat noemden. Kenners van de serie snappen wel waar dat op slaat. Ze hadden hun vrienden mee, maar die zeiden dat ze er vooral zaten voor de morele steun.

De tweeling was heel gedetailleerd in de antwoorden. Op de vraag wat er in de pie zit die Walder Frey geserveerd krijgt antwoordden ze niet alleen ,,zijn twee zoons'', wat we als jury al goed rekenden, maar noemden ze ook de namen van die zoons. Verdiende winnaars, kortom.

Als jurylid zat ik op een troon van kunstleer. Ik had een Starbucksbeker koffie meegebracht, weer zoiets dat kenners van de serie meteen snappen.

Voor Schumi had de organisatie een zak hondensnacks gekocht, dus die had het ook naar zijn zin. Een groot deel van de kwis heeft hij liggen slapen, zie hiernaast.

Fotograaf Marc Quere had van te voren gevraagd: ,,Is het afgelopen voor Ajax-Tottenham Hotspur begint?''

Zo was het gepland. Toen de quiz klaar was begon de wedstrijd. Wij gingen de antwoorden nakijken, verder bleef iedereen zitten om op het grote doek naar de wedstrijd te kijken. Ook dat was prachtig om te zien: al die liefhebbers, die heel intensief en vol plezier meeleven met een sportevenement waar  niet-ingewijden vermoedelijk hun schouders over ophalen.

(De foto's zijn van Marc Quere. De bovenste heb ik zelf vierkant gemaakt, sorry Marc.)

Wij gaan voor eetbaarheid

Omdat Schumi en ik de Leeuwarder Courant een warm hart toedragen, gingen we zonet in de stand op het Bevrijdingsfestival samen op de foto.

Dat is gratis, je krijgt de foto meteen mee en ze sturen ook nog eens een digitale versie toe. #Wij Staan Voor Vrijheid, is erbij gezet. Nou, vooruit maar, daar staan Schumi en ik in principe wel achter, al bedoelen mensen van alles als ze vrijheid zeggen.

Voor dieren is het nog weer anders. Schumi bijvoorbeeld keek een deel van de tijd recht de lens in maar de blik ging net op het afdrukmoment weer naar beneden. Want op een bevrijdingsfestival liggen overal patatjes en stukjes kibbeling. Schumi bedoelt met vrijheid vooral onbeperkte eetbaarheid.

IJs voor jonge millennials

,,Je weet dat de zomer echt begonnen is als je vrijwillig twintig minuten bij La Venezia in de rij gaat staan voor een ijsje'', zei ik tegen de man voor me in de rij bij La Venezia. Die rij krulde een heel eind over de stoep, het was half negen vrijdagavond en lekker weer.

,,En als je kinderen dan klagen dat ze het te koud vinden en in de auto gaan zitten'', vulde de man aan.

Die kinderen bleken een zoon en een dochter te zijn. De zoon liet zich niet zien, de dochter wel. Die kwam af en toe even naar haar vader, en ging dan weer terug naar de auto.

,,Uitkijken met oversteken'', waarschuwde haar vader steeds, want ze vloog zo de weg op.

,,Ik wil hazelnoot'', kwam ze bijvoorbeeld melden.

Of even later, schreeuwend van naast de auto: ,,Mama zegt aardbei.''

Of de mooiste: ,,Tycho vraagt of je foto's van het ijs kunt maken en sturen, dan kan hij uitkiezen.''

,,Tycho komt hier zelf maar kijken'', zei de vader onder algemeen gegrinnik.

Dat deed Tycho uiteindelijk ook, toen de rij ver genoeg opgeschoten was en vader net binnen stond. Hij was een jaar of negen denk ik, zo'n lange lijs met een T-shirt.

,,Ho ho'', zei vader streng. ,,Gewoon achteraan sluiten hoor, dat moet iedereen hier.''

Tycho keek verschrikt naar ons. ,,Piek maar lekker voor hoor'', zei de vrouw achter mij.

Kwart voor negen liep ik weg met mijn ijsje, stracciatella en vanille. Het was het wachten waard geweest.

De gemaskerde vrijheid

Op de Voorstreek fietste Hedzer Klarenbeek, oud-voorlichter van Leeuwarden en nu met pensioen.

Het is heerlijk, vertelde hij, met pensioen zijn. Voor het eerst was hij drie dagen bij vrienden in Maastricht geweest, waar hij anders op doorreis naar Frankrijk altijd maar kort is.

Nu hadden ze gezegd: ,,Je bent met pensioen, dan kun je carnaval ook wel eens meemaken.''

Dus hij is met de meest fantastische schmink op de stad in geweest. Toen ik om foto's vroeg kreeg ik het allemaal te zien. Een dag als een soort horror-monnik, met zo'n spierwit gezicht met vuurrode adertjes en holle ogen, een dag als travestiet - nou ja, een enorme achttiende-eeuwse vrouw was het, onherkenbaar- en eentje als clown. Die laat hij op de foto zien.

,,Prachtig'', was het geweest.

Dat iedereen zo vermomd door Maastricht loopt geeft een enorme vrijheid, had hij gemerkt. Amelanders weten dat al jaren: met een masker op kun je je anders gedragen. Hedzer ook, die was op een plein met dance-muziek in zijn achttiende-eeuwse jurk op een podium geklommen en had daar in zijn eentje staan dansen, boven de massa uit.

Rara betrapt

Een paar weken geleden was Christiaan Triebert te gast bij talkshow Iepen Up in Neushoorn. Ik was er met Schumi.

Christiaan, de man met het meest Christopher-Nolan-achtige haar naast Christoper Nolan zelf, gaf vroeger hoog op van de zegeningen van het liften. Tegenwoordig is hij journalist bij de New York Times.

Hij is een avontuurlijke figuur van de generatie cyberjournalisten die gehaaid zijn in het uitvogelen waar foto's gemaakt zijn en wie erop staan, of filmpjes wel echt laten zien wat er over beweerd wordt - van grote waarde in tijden van propaganda en namaakberichten.

Volgens hem kan iedereen dat, met een beetje nadenken en slim zoeken. Om dat te laten zien kwam hij ineens met een foto op het scherm die ik een paar jaar terug op Facebook had gezet, toen ik in Warschau zat. Rara, waar ben ik, had ik erbij gezet. Dat vind ik leuk om te doen.

,,Dit is van Asing'', zei hij alsof het publiek dan genoeg wist. ,,Ik heb zijn achternaam geblurred, maar dat is eh... iedereen denk ik kent wel…veel mensen hier…''

Iemand uit het publiek vooraan zei iets tegen hem.

,,Asing zit hier?'', herhaalde Christiaan verrast. Ja, ik zat achterin.

Hij legde uit dat hij er destijds zo achter was dat dit Warschau is, maar dat was hem niet genoeg. Met wat aanvullend onderzoek had hij vastgesteld dat ik in Hotel Logos zat. Hij schreef dat toen op Facebook, met de opmerking: ,,Ik gok vijfde of zesde verdieping.''

,,Vierde'', had ik hem toen verbeterd. ,,Maar er is een soort tussenverdieping tussen de begane grond en de eerste verdieping.''

,,Dus ik zat toen redelijk in de buurt'', zei Christiaan tegen het publiek.

Na afloop vertelde ik hem hoe geruststellend het is als mensen als hij, die online razendsnel kunnen vaststellen waar ik ben en zelfs op welke verdieping, me over het hoofd zien als ik levend en wel bij ze in de zaal zit.