donderdag 26 juli 2012

Batgenoten

Voor we naar 'The dark knight rises' in de Amsterdamse Imax-bioscoop gingen (groot doek, haarscherp beeld, donderend geluid, fijne actiefilm maar niet zo goed als die met The Joker), gingen we eerst naar de Stanley-Kubricktentoonstelling in Eye, het Amsterdamse filmmuseum.
Om eerlijk te zijn, het is de derde keer dat ik de tentoonstelling zag: eerst in Berlijn, waar ik een woordje heb gewisseld met Kubricks weduwe, zijn zwager en een van zijn dochters, jawel.

En toen in Gent, waar Rik en ik twee keer naar toe moesten rijden, omdat mijn auto de eerste keer in brand vloog en we Gent toen nooit hebben gehaald. De tweede keer kregen we een geheimzinnige suppoost achter ons aan.

Drie keer is overdreven, dat vind ik zelf ook, maar daar staat tegenover dat Tom iemand kent die geen idee heeft wie Stanley Kubrick is, dus ik heb het Nederlands gemiddelde hier wel mee opgehaald. We lieten ons overigens fotograferen tegen de achtergrond van de vloerbedekking uit The Shining. Die iedereen natuurlijk al had herkend, op die ene kennis van Tom na, dan. (trivia-vraag: in welke andere film zit dezelfde vloerbedekking?)

De tentoonstelling in Eye is kleiner dan die twee in Berlijn en Gent (minder dingen) Er zijn ruimtes gemaakt voor alle Kubrickfilms vanaf 'Killer's Kiss', met in elk een groot doek waar als het ware een uittreksel van die film te zien was, en daarnaast wat foto's van de set, scripts vol aantekeningen, brieven (van bezorgde christenen over de verfilming van 'Lolita', bijvoorbeeld), soms speciale lenzen (zoals de NASA-lens die zo lichtgevoelig is dat je ermee bij kaarslicht kunt filmen, wat gebeurde in 'Barry Lyndon'). En dingen, als de jurkjes van de tweeling uit 'The shining'.

Ook hier hadden we de suppoost achter ons aan, maar die was niet geheimzinnig. Die kwam enkel melden dat ze zo dicht gingen, en we hadden nog niet eens alles gezien.

Ik vroeg Rik om mij bij de maquette van het doolhof uit The Shining op de foto te zetten. Dat zou de goede kijker moeten doen denken aan Jack Nicholson in die film:
Nou ja, bij benadering dan. De maquette is niet die uit de film, maar nagemaakt en een beetje kleiner.

maandag 23 juli 2012

Filmstad Sneek

In plaats van te vergaderen maakte het Cinema Asconabestuur gisteravond een uitstapje, naar Sneek deze keer, waar in de uitstekende bioscoop 'Iron Sky' te zien is. Draaide een keertje in Groningen, maar verder nergens in het noorden.

,,Die heb ik wel gedownload'', zei een van de bestuursleden, die met kleine kinderen zit en daarom de wereld heel anders beleeft. ,,Dan kunnen we hem gewoon thuis bekijken.'' Hij ging niet mee.

,,Ik moet er de volgende dag al heel vroeg uit'', zei een ander bestuurslid, bij wie de jaren wat beginnen te tellen. Hij ging evenmin mee.

,,Ik ben dan op vakantie'', zei een derde bestuurslid, die tevens penningmeester is en twee jaar geleden 100 euro uit de Ascona-kas als bijdrage aan de makers van deze film zou overmaken. We hebben de hele aftiteling uitgekeken, maar Cinema Ascona werd niet genoemd.

Wel mee gingen Bert, vaste bezoeker van het Cinema Ascona filmfestival te Kubaard (dit jaar op 25 augustus, zet maar vast in de agenda), Iris, met wie een paar maanden terug de Bollywood-avond is gehouden, en Rik.

De voorzitter had voor alle zekerheid gereserveerd, want deze bijzondere film draait bijna nergens anders. Maar nodig was het niet: we hadden de hele zaal voor ons alleen. Leve Cine Sneek!

zondag 22 juli 2012

Manhattan/Ameland

Eigenaardig berichtje: het eiland Ameland zou de maat zijn van allerlei zaken. Zo zouden afgebroken stukken gletsjer of rookpluimen van vulkanen geregeld worden aangeduid als ,,zoveel keer groter dan Ameland''.

Nooit iets van gemerkt. En het was me evenmin opgevallen dat er een sterke overeenkomst zou bestaan tussen het eiland Manhattan in New York en Ameland. Beide eilanden zouden ongeveer even groot zijn en een overeenkomstige vorm hebben.

Om dat te controleren plakte ik een kaart van Ameland over een plattegrond van Manhattan. De dorpen staan er als silhouetten in. Het Metropolitan Museum is dan aan de rand van Nes, het stadhuis van New York staat midden in Hollum, met Ground Zero net buiten het dorp. Buren ligt lekker rustig in een hoekje van Central Park en Ballum ligt op het kruispunt van Fifth Avenue en Broadway.


zaterdag 21 juli 2012

De bocht om met vier ton hout

Precies een week geleden reisde ik met Kjeld Duits naar de matsuri van Sawara, een uur of twee treinen vanaf Tokio. Een bezoek aan Japan, had Kjeld gezegd, is niet compleet als je geen matsuri hebt bijgewoond. En hij heeft gelijk.

Een matsuri is een optocht - met alles eromheen: lampions, eettentjes, optredens van dansgroepen - van traditionele houten wagens van een paar verdiepingen op massief houten wielen.

De beroemdste is die van Gion, een wijk in Kyoto, waar het kennelijk allemaal begonnen is en de wagens wel drie lagen hoog zijn en vier ton kunnen wegen.

Hier in Sawara begonnen ze er in de negentiende eeuw mee, vertelde iemand van de organisatie. Elke wijk heeft zijn eigen wagen, met bovenop een allegorisch of historisch beeld en de wagen zelf vol houtsnijwerk en goudbeslag. Aan boord zit een orkestje, dat fluit- en trommelmuziek maakt die erg in je hoofd blijft hangen.

Zo'n wagen wordt aan een lang touw voortgesleept door de jeugd van de wijk, allemaal met dezelfde kleren aan. Kleine kinderen voorop, dan de meiden en tenslotte de jongens, die het zware werk doen en van wie sommigen 's morgens al aan het bier of de rijstwijn zitten.

Het gesleep is vooral in de bochten fascinerend om te zien, want de assen bewegen niet. Dus zo'n houtblok van een paar ton moet min of meer de bocht omgeschoven worden.
Voor- en achterin de wagen gaan stevige palen, om kracht tegenaan te kunnen zetten, iemand giet water op het wegdek om het duwen te vergemakkelijken, het orkestje speelt onverstoorbaar door en dan gaat - verrassend snel, uiteindelijk - de kar met veel gekraak de hoek om.


Ik kreeg maar geen genoeg van dat krachtsvertoon en heb van een van die karren een filmpje gemaakt. Kijk maar hoe vlot het bochtenwerk gaat, na veel gedoe vooraf.



Deze foto maakte Kjeld. Zijn mooie foto's van de matsuri staan hier, maar je kunt ze denk ik enkel zien als je op facebook ingelogd bent. Vanaf de 36-ste seconde loopt hij door het beeld van het filmpje.

vrijdag 20 juli 2012

Koperdieven, opgepast!


In de buitenwijken van Kunming worden koperdieven - of mensen die het op kabels in het algemeen gemunt hebben - keihard aangepakt, dat zie je wel aan dit bord. Ook in deze tijd waarin werkelijk overal in China, zelfs op de meest afgelegen bergtoppen, mobiel bereik is.

woensdag 18 juli 2012

Les fleurs du bien


Olga, die de planten in mijn huis verzorgde, had voor mijn thuiskomst bloemen op tafel gezet. Dat was aardig.

Toen ik een dag thuis was, belde de buurman aan: er waren bloemen bezorgd, maar al anderhalve week geleden. ,,Ze zijn niet zo mooi meer'', zei hij maar vast.

Het bleek van de directie van NDC Mediagroep te zijn, omdat ik daar al 25 jaar werk. Ze waren inderdaad wat aan de droge kant, maar je moet een gegeven paard niet in de bek kijken. Ik zette ze voor de vorm toch nog maar in een vaas.


Een dag later belde de buurvrouw aan. ,,Er is alweer een bos bloemen voor je bezorgd'', zei ze. Deze keer ging het om een verse bos, van de hoofdredactie, ook al vanwege dat ik 25 jaar stukjes voor de krant schrijf.

Om alles compleet te maken kreeg ik op de krant zelf ook nog een bronzen kunstvoorwerp op marmeren voet, waar ik wat mijn twijfels over heb.

Gegeven paard of niet, doe mij de bloemen maar.

dinsdag 17 juli 2012

Een rit met de Kokmeeuw

De Yurikamome-trein mag je geen monorail noemen, want hij rijdt op rubber banden over een betonnen baan. Chauffeurs en conducteurs zijn er niet: alles gaat automatisch. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je helemaal voorin kunt zitten, voor het allerbeste uitzicht.

 De trein is genoemd naar de kokmeeuw, want hij loopt langs de baai van Tokyo met een kunstmatig eiland (Odaiba). Daar is ondermeer een opgespoten strand waar je niet mag zwemmen, voetballen of frisbeeën, er staat een forse kopie van het Amerikaanse vrijheidsbeeld, er is een futuristisch conferentiecentrum en natuurlijk zijn er allerlei megawinkels. Japanners mogen graag shoppen.

 De rit is fantastisch, een kruising tussen een achtbaan en een sciencefictionfilm. De trein gaat de hoogte in, zodat hij onder een witte hangbrug door kan die op de Golden Gate lijkt, en om daar te komen maakt hij een bocht van 270 graden.

 Ik was in elk geval zo opgetogen, dat ik pas later op het filmpje zag dat het onderweg heel slecht weer is geweest.

(Het muziekje is van Kenji Kawai, van de soundtrack van Avalon)

maandag 16 juli 2012

De lustratiehanddoek en andere hotelgenoegens

Vrijwel alle Chinese hotelkamers hebben een verrassing voor je in petto.

Natuurlijk, er liggen altijd handdoeken, zeep, shampoo en een wegwerptandenborstel. En er is toiletpapier - al hebben ze in Chinese hotels eigenaardig kleine rolletjes, die bij een beetje grondige stoelgang in een keer op zijn, zodat je voortdurend om nieuwe moet vragen.

Maar dan zijn er de onverwachte extra's. Zoals in het Seagull Hotel in Kunming: daar liggen condooms met - als ik het goed heb gelezen - een ingebouwde vibrator op het nachtkastje, voor slechts 30 yuan extra. ,,Owing both you and your partner to climax at the same time'', staat er in het Engels achterop en het voldoet ook nog eens aan de EU-normen.


In een hotel in Jinping troffen we tot onze vreugde een schoonmaaksetje aan met daarin een ,,earwax digout spoon''.

En in het mooie hotel Number 10 Guest House in Gejui hing deze raadselachtige aanwijzing tussen de bedden. We zijn er nooit achter gekomen wat lustratiehanddoeken zijn, maar we gokken op de beddesprei.

In de badkamer stond bovendien de aanwijzing: ,,Put nut in opposite hole.''

En wij maar denken dat ze in China zo preuts zijn.

donderdag 12 juli 2012

Alles op zwart


In Kunming, de hoofdstad van de Chinese provincie Yunnan, hadden we een middag over. We besloten naar 'Men in Black 3' te gaan, een aardige film over geheime agenten die het einde van de wereld voorkomen door terug te reizen naar de jaren zestig. Hij is in het lelijk soort 3D waar ze tegenwoordig meer films in maken (zie ook de nieuwe 'Spider-man'), wat er nogal grijs uitziet en helemaal niet driedimensionaal, maar meer als uitgeknipte figuurtjes in een kijkdoos.

Dit terzijde.

Tim (11) uit Salt Lake City had de film thuis ook al gezien. En hij heeft een fabelachtig geheugen voor films, hij vindt niks leuker dan dat ik hem trivia-vragen over James-Bondfilms stel, in de trant van ,,In welke James Bond komen Bambi en Stamper voor?'', die hij dan ook weet. De lezers van dit weblog natuurlijk ook.

Na afloop van 'Men in Black 3' zei Tim: ,,Er misten hele stukken uit. Vooral in het begin.''

In het begin zit er een scene in een Chinees restaurant, waar verschillende Chinezen zich als buitenaardse wezens ontpoppen. Tenminste, als je de film ergens anders dan in China ziet, want hier ontbreekt dat allemaal. De scene ziet er wat afgeraffeld uit, want de opbouw is wel gebleven, dat allerlei mensen sinister naar de geheim agenten loeren. ,,Dat meisje achter de bar steekt een hele lange tong uit'', wist Tim - maar die tong was er niet meer en allerlei andere dingen ook niet.

Buitenaardse wezens bestrijden en de wereld redden is een ding, maar ongeschonden door de Chinese censuur komen, daar is meer voor nodig dan een man in het zwart.

zondag 8 juli 2012

Een liefdeswandeling

De Kiyomizudera tempel in, of beter gezegd, boven Kyoto tegen een heuvel is werelderfgoed en inderdaad erg mooi.

Los daarvan is er ook van alles te koop, vooral op wensgebied. Houten schildjes waar je een wens op kunt schrijven die je dan bij een van de tempels voor Boeddha kunt ophangen, stukjes papier waarop je eveneens een wens kunt schrijven en die je aan een rek kunt knopen, papieren poppetjes waarop je een wens kunt schrijven en die je in een watervat kunt gooien, zodat ze langzaam uiteen vallen. Er zijn beelden om aan te raken en beelden om voor te bidden (dat gaat hier heel snel: je gooit er een muntje heen, luidt de bel zodat je even de aandacht krijgt en klapt in je handen; knielen en zo hoeft verder niet). Ook zijn er amuletten te koop waar voor het gemak al op geschreven staat waar ze goed voor zijn, ook in het Engels: Happiness, Love, Childbirth, Easy Delivery.

Geheel gratis zijn de Love Stones, pal achter het gebouw op de (Wikipedia-)foto. Twee dikke stenen die uit het plaveisel steken, en een meter of zes uit elkaar liggen. Bij de een staat een bordje: als je met gesloten ogen van het ene rotsblok naar het andere kunt lopen, zal het je voor de wind gaan in de liefde. Je kunt ook iemand vragen je te begeleiden, maar dat betekent dat je ook bij het vinden van liefde begeleiding nodig hebt. En gaat het mis, dan is het duidelijk: dat wordt tobben.

Een groep meisjes in traditionele kledij en met bloemen in het haar vraagt of ik ze met zijn allen bij de ene steen op de foto wil zetten. Maar de wandeling wagen: ho maar.

Dat doet bijna niemand. Misschien is het angst om met je ogen dicht tegen een van de vele bezoekers hier op te botsen, misschien vinden ze het kinderachtig. Verschillende moeders jutten hun kinderen op om het te doen, wat ook nu en dan gebeurt. Een jongen van een jaar of zestien waagt het er in zijn eentje op, maar hij schuifelt zo krom vooruit dat hij tegen een rek met wensen oploopt.

Ik waag de stap, nadat de zoveelste moeder haar peuter op de route heeft gezet en er zelf achteraan loopt. Al bijna meteen bots ik tegen haar op, haar kind gaat wel heel langzaam. Wat dat moet betekenen weet ik niet, moeder is natuurlijk al getrouwd en de delivery heeft ze al achter de rug. Om verdere aanvaringen  te voorkomen gluur ik nu en dan door mijn oogharen.

De andere steen haal ik met gemak, maar ik heb dus gesmokkeld. In liefde en oorlog is alles geoorloofd zegt men. Misschien vindt Boeddha dat ook.

zaterdag 7 juli 2012

Voetbal voor op reis (2)

In het Nishi Shinjuku-hotel in Tokio hield een meneer de lift voor me open. Arigatoh, zei ik, want zoveel Japans spreek ik al.

 ,,Where are you from?'', vroeg hij in wat moeilijk te verstaan Engels.

,,Holland'', antwoordde ik. ,,Oranda'', want zoiets had ik Kjeld horen zeggen.

Hij knikte. ,,I am from Korea'', zei hij. ,,You know Iddy?''

,,Iddy?'', herhaalde ik.

,,Iddinque'', zei hij.

,,Hiddink!'', begreep ik en hij knikte.

Ik knikte ook, want ik weet wie Hiddink is.

Omdat de limiet van onze gemeenschappelijke talenkennis bereikt was, stak ik beide duimen omhoog en zei ,,Hiddink is very good!'' Hij deed het ook. Toen was de lift er.

Voetbal voor op reis, het blijft een uitstekend idee.

vrijdag 6 juli 2012

Strips voor het leven


Vanmiddag kwam ik in Kyoto aan, een oude en sjieke stad die bekend staat om zijn vele tempels en paleizen en ik dacht meteen: hup, first things first, op naar het Internationale Mangamuseum, dat in een voormalige school is ondergebracht.

Het Mangamuseum valt een beetje tegen. Ik zeg het maar vast, want anders reist u er misschien voor niks naartoe. Het is meer een reusachtige stripbibliotheek, waar allerlei bezoekers de boekjes uit hun jeugd zitten te lezen. Je hebt er het meest aan als je al veel van manga weet en Japans kent.

Manga zijn Japanse strips met van die figuurtjes met enorme ogen, of soms van die vechtersbazen met het hoofd van een jongetje op het lichaam van een bodybuilder. Dat zijn de manga voor jongens of mannen; je hebt ook manga voor vrouwen met veel roze en romantiek. Ook hun ogen zijn groot. Ze zijn er in nog meer soorten en voor alle leeftijden, maar daar geeft het museum helaas weinig inzicht in.

Wel geven ze aan dat er manga zijn voor alle leeftijden en daar hebben ze een interessant leeftijdenoverzicht bij gehangen. Eerst ben je kind, dan schooljongen, dan student en zo voort. En dan komt de volwassenheid, die er voor een Japanner als volgt uitziet:

23 jaar: Zoeken naar een baan
28 jaar: Gemiddelde leeftijd van de vrouw om te trouwen
29 jaar: Gemiddelde leeftijd van de vrouw om een kind te krijgen
30 jaar: Gemiddelde leeftijd van de man om te trouwen
31 jaar of daaromtrent: yakudoshi voor de vrouw. Dat is een jaar waarin allerlei verschrikkelijks kan gebeuren.
35-38 jaar: Gemiddelde leeftijd waarop de man een huis koopt
40 jaar of daaromtrent: yakudoshi voor de man
50 jaar: eerste kind wordt volwassen
60 jaar: gemiddelde leeftijd waarop het eerste kind trouwt
60 jaar: verplichte pensioenleeftijd
60 jaar of later: eerste kleinkind wordt geboren
79 jaar: gemiddelde levensverwachting van de man
86 jaar: gemiddelde levensverwachting van de vrouw

En dat was het dan. Of er voor elke fase speciale manga zijn stond er niet bij. Tijdens de yakudoshi kunnen strips een uitkomst zijn, maar op je sterfbed heb je er vermoedelijk geen behoefte aan.

(Het plaatje is Astroboy, van Tezuka Osamu)

Lekkernijen

In Japan kun je, als je dat wenst, ongestoord varkenslippen bestellen, of wangen, of alle ingewanden. Zelfs de uterus staat op de Engelstalige kaart,  die ik kreeg toen duidelijk was dat ik van de Japanse kaart weinig snapte.

Uiteindelijk liet ik het bestellen over aan Kjeld Duits, die me hiermee naartoe had genomen en zich wat vlees betreft heel discreet opstelde.


Je roostert het op een loeiheet soort grill, die vol vlammende houtblokken voor je op tafel gezet wordt. Ook al zit er een afzuigkap boven (dat is die kachelpijp op Kjelds foto) het blijft warm.

Zoals iedereen kan lezen op de bij het vlees gevoegde bordjes zat de varkensuterus er deze keer niet bij.