I don't like Sneek / I love it

Toen Graham Gouldman als jonge twintiger in de jaren zestig zijn eerste Britse hits schreef, voor allerlei bands uit die tijd, deed zijn vader hem vaak ideeën aan de hand voor teksten.

Goldman, inmiddels 72, vertelde dat zaterdagavond in het Bolwerk in Sneek, waar hij optrad. Ik was er met Arjen.

Zo wilde zijn pa op een dag langsgaan bij vrienden, die hij al een tijd niet had gezien. Maar die waren niet thuis. Wel stond er een lege melkfles op de stoep met een briefje voor de melkboer: 'No milk today'.

Goed idee voor een liedje, zei pa.

,,That is a really terrible idea'', zei zoon. ,,Een liedje over melkflessen.''

,,You're missing the point'', ging pa door. ,,De melkfles is een metafoor voor eenzaamheid.'' Zo leer je songs schrijven.

Gouldman leek ze zo uit zijn mouw te kunnen schudden. Zo vertelde hij bij een andere song, Memory lane (kende ik niet, komt van een recent album Love and work). Had hij geschreven in de tijd dat hij bij 10cc zat en er even een pauze was in een reeks optredens. Een goede gelegenheid, dacht hij, om zijn vrouw zijn geboortestad Manchester te laten zien, dus daar waren ze die dag doorheen gewandeld, hij had zijn huis van vroeger laten zien en zijn school. ,,It was a really beautiful day'', zei hij weemoedig. ,,Beautiful.'' En zoiets is dan genoeg voor een song.

Gouldman heeft een bril op en speelt zittend op een barkruk. Hij klinkt soms een beetje als Paul McCartney als hij zingt, maar dan wat nasaler. En McCartney is soms echt schor.

Hij liet zich begeleiden door drie anderen, die eveneens zaten. Een van hen was van tevoren al op het toneel om alle gitaren en een ukelele tegen zijn oor te houden; die deed later slagwerk. Het publiek zat trouwens ook.

Al die gitaren op standaards leidden soms tot ingewikkelde toneeltjes, omdat de drie ze tussen de nummers door onderling ruilden of andere pakten. ,,You can not have enough guitars'', zei Gouldman, na een bijzonder ingewikkeld heen-en-weer gedoe.

Hij begon in zijn eentje, met Pamela Pamela, dat een hitje was van Wayne Fontana. Goed begin, want dat is een liedje over vroeger (,,When Laurel and Hardy were shown at the flicks'') en eigenlijk ging dit hele concert ook over vroeger. Zelfs het publiek was in zekere zin van vroeger.

De playlist was verder:

Heart full of Soul (hit van de Yardbirds)
No Milk Today (hit van Herman's Hermits)
Good Morning Judge 
Sunburn (dat schreef hij voor een film met Farrah Fawcett, die geflopt is)
Love's not for me (uit de tekenfilm Animalympics)
Look through any window (hit van de Hollies, bedacht toen hij in de trein zat en overal naar binnen kon kijken)
Daylight
Dancing Days 
Bridge to your Heart (hit van Wax. ,,Heeft hij dat ook al geschreven'', zei Arjen verbaasd.)
Let's get Lost
I'm not in Love (,,Probably the song thet 10cc will always be remembered for'')
Bus Stop (hit van de Hollies)
Ariella (zo heet mevrouw Gouldman)
The Things we do for Love 
Memory Lane 
For your Love (hit van de Yardbirds)
Ready to go Home 
Dreadlock Holiday (de zaal mocht meezingen, wat een beetje gebeurde. Hij sloot af met ,,I don't like Sneek / I love it.'')

Minder 10cc-nummers dan toen hij tien jaar geleden met grotere bezetting in de Oosterpoort speelde, maar dat werd destijds als 10cc-concert verkocht.

Na afloop bleven bezoekers nog wat dralen in het café van Het Bolwerk. Je wist maar nooit of deze legende zich nog onder het gewone volk zou begeven.

Een oudere man die de elpee Animalympics bij zich had klampte mensen van het Bolwerk aan om te kijken of hij een handtekening van Gouldman kon krijgen. Maar die signeerde vanavond niet, hij is net terug uit Japan, begreep ik en gaat volgende week in Engeland toeren.

Zelf kocht ik voor de aardigheid dat laatste album, Love and work. Als elpee. Dat is ook iets van vroeger.