dinsdag 29 januari 2008
Bekende gezichten
Op de bank dommel je in voor je het weet en als je weer bijkomt voelt de wereld anders aan, onprettiger. De cd is al lang afgelopen, het boek is op de grond gevallen, de koffie is koud, je bent huiverig, buiten is het gaan schemeren. Alles is vreemd.
En soms zie je iets wonderlijks. Vanaf een stapel dvd's staarde me gistermiddag een gezichtje aan, niet lachend of boos maar met de neutrale blik van iemand die een tropisch aquarium of een zangvogel in een kooitje bekijkt.
Het was gewoon de viewing copy van 'Slachtnacht', een slechte Nederlandse horrorfilm.
donderdag 24 januari 2008
Hi-tech
Op Wybren, die me had meegevraagd naar de wedstrijd SC Heerenveen tegen VVV Venlo gisteravond, maakte ik een goede indruk door iets te vertellen over de Japanse speler Honda, die ze in Venlo net hebben gekocht en die zo'n groot talent moet zijn. Ik vertelde er meteen maar bij, dat ik dat op internet had gelezen, voordat hij denkt dat ik echt verstand van voetbal begin te krijgen.
Honda viel tijdens de wedstrijd niet erg op. Iets anders wel.
Het stadion in Heerenveen hangt van de hi-tech aan elkaar. Scanners voor de seizoenskaarten (zodat ze al voor de wedstrijd nauwkeurig weten hoeveel kijkers er zijn), grote schermen boven het veld met tussenstanden van andere wedstrijden en herhalingen van alle doelpunten hier, zes in totaal, oproepen om met je mobieltje de man of the match door te sms'en.
Maar voor het begin van de wedstrijd en in de pauze trekken twee gewichtig uitziende heren een wagentje het veld op, met daarop een reclamebord. Als het op de middenstip staat, draait dat in het rond, zodat iedereen kan lezen dat het bedrijf Raadsma vanavond de hoofdsponsor is.
Dat hou ik op de tribune voor me. Je kunt je daar als niet-kenner uitstekend staande houden, ook in het praatje met de onbekende buurman over de sterke en zwakke punten van de wedstrijd. Zelfs als je niet altijd weet waar het over gaat: gelijk geven is dan vaak het beste. Zolang je maar nooit laat merken, dat je ook veel schik hebt in twee mannen met zo'n lullig wagentje.
Op Wybren, die me had meegevraagd naar de wedstrijd SC Heerenveen tegen VVV Venlo gisteravond, maakte ik een goede indruk door iets te vertellen over de Japanse speler Honda, die ze in Venlo net hebben gekocht en die zo'n groot talent moet zijn. Ik vertelde er meteen maar bij, dat ik dat op internet had gelezen, voordat hij denkt dat ik echt verstand van voetbal begin te krijgen.
Honda viel tijdens de wedstrijd niet erg op. Iets anders wel.
Het stadion in Heerenveen hangt van de hi-tech aan elkaar. Scanners voor de seizoenskaarten (zodat ze al voor de wedstrijd nauwkeurig weten hoeveel kijkers er zijn), grote schermen boven het veld met tussenstanden van andere wedstrijden en herhalingen van alle doelpunten hier, zes in totaal, oproepen om met je mobieltje de man of the match door te sms'en.
Maar voor het begin van de wedstrijd en in de pauze trekken twee gewichtig uitziende heren een wagentje het veld op, met daarop een reclamebord. Als het op de middenstip staat, draait dat in het rond, zodat iedereen kan lezen dat het bedrijf Raadsma vanavond de hoofdsponsor is.
Dat hou ik op de tribune voor me. Je kunt je daar als niet-kenner uitstekend staande houden, ook in het praatje met de onbekende buurman over de sterke en zwakke punten van de wedstrijd. Zelfs als je niet altijd weet waar het over gaat: gelijk geven is dan vaak het beste. Zolang je maar nooit laat merken, dat je ook veel schik hebt in twee mannen met zo'n lullig wagentje.
zondag 20 januari 2008
With a little help from my friends
J. stuurde deze gefotoshopte foto met het aanbod om een taskforce of knokploeg te formeren.
Andere J. wist wel een lijfwacht, als ik die nodig zou hebben.
Nog weer een andere J., maar ook W. en C., bieden onderduikplekken aan.
H. wilde wel de discussie aanzwengelen over het vrije woord in Friesland.
Oud-collega B mailt 'Neem dit ernstig op!'
Een handjevol journalisten, een paar politici en mensen die ik tijden niet heb gesproken belden of mailden om te zeggen hoe raar of erg ze het vinden, van die ingeslagen autoramen en het briefje met de uitgeknipte krantenkop 'Complotje hier, complotje daar' en achterop een vage tekst van losse lettertjes.
Het verst ging nog A. die erop wijst dat in de zin 'Complotje hier complotje daar' de woorden 'motorpech', 'raampje', 'jood' en 'cel' voorkomen. Het klopt nog ook, maar je houdt de letters t, i en l over.
J. stuurde deze gefotoshopte foto met het aanbod om een taskforce of knokploeg te formeren.
Andere J. wist wel een lijfwacht, als ik die nodig zou hebben.
Nog weer een andere J., maar ook W. en C., bieden onderduikplekken aan.
H. wilde wel de discussie aanzwengelen over het vrije woord in Friesland.
Oud-collega B mailt 'Neem dit ernstig op!'
Een handjevol journalisten, een paar politici en mensen die ik tijden niet heb gesproken belden of mailden om te zeggen hoe raar of erg ze het vinden, van die ingeslagen autoramen en het briefje met de uitgeknipte krantenkop 'Complotje hier, complotje daar' en achterop een vage tekst van losse lettertjes.
Het verst ging nog A. die erop wijst dat in de zin 'Complotje hier complotje daar' de woorden 'motorpech', 'raampje', 'jood' en 'cel' voorkomen. Het klopt nog ook, maar je houdt de letters t, i en l over.
donderdag 17 januari 2008
Beterschap!
Lars en ik hebben een kaartje naar Johannes Heesters gestuurd, want hij brak twee weken geleden een rib en dat is geen kleinigheid voor iemand van 104. Hij moet natuurlijk dat optreden in De Flint wel halen, want we zijn door de keuring van het theater gekomen, hoorden we per brief.
Lars en ik hebben een kaartje naar Johannes Heesters gestuurd, want hij brak twee weken geleden een rib en dat is geen kleinigheid voor iemand van 104. Hij moet natuurlijk dat optreden in De Flint wel halen, want we zijn door de keuring van het theater gekomen, hoorden we per brief.
Dagsluiter
Het was gisteren een rare dag, met die autoruiten en dat briefje. Dank voor alle mailtjes, overigens - de onverwachtste mensen mailden of belden dat ik me sterk moet houden en zo.
Tegen elven vond ik het wel mooi geweest en liet ik het bad vollopen. De telefoon ging: collega Erwin of er brand bij mij was. ,,Wat een humorist'', dacht ik, maar hetzelfde moment rammelden er een paar grote brandweerauto's door de straat.
Met de mobiele aan het oor ging ik poolshoogte nemen: de brand, dat heeft inmiddels wel in de krant gestaan, was in het voormalige klooster op de hoek, dat nu een wirwar van appartementjes is.
Net toen ik langs liep werd een man op een brancard naar een ambulance gebracht. Ik dacht althans dat het een man was, net als degeen die naast me stond te kijken. Achteraf was het een vrouw, scherp gezien dus.
Het was een beste fik, met heel veel rook en allerlei toekijkers die mopperen dat de brandweer zo lang wachtte met iets te doen. Dat doen mensen altijd. Ze maken ook veel foto's trouwens, iedereen had zowat een camera mee.
Pas na een kleine drie kwartier - zo'n brand is altijd wel gezellig - schoot me te binnen dat de badkraan nog liep. Ik drong door de afzetting en rende naar huis, want je moet als opppassend burger de brandweer geen water afnemen. Vandaar dat ik vanuit mijn tuin nog deze foto's van de 'achterkant' van de brand heb gemaakt. Daarna nog even naar de kroeg om over de brand na te praten en toen alsnog in het bad. What a day.
Het was gisteren een rare dag, met die autoruiten en dat briefje. Dank voor alle mailtjes, overigens - de onverwachtste mensen mailden of belden dat ik me sterk moet houden en zo.
Tegen elven vond ik het wel mooi geweest en liet ik het bad vollopen. De telefoon ging: collega Erwin of er brand bij mij was. ,,Wat een humorist'', dacht ik, maar hetzelfde moment rammelden er een paar grote brandweerauto's door de straat.
Met de mobiele aan het oor ging ik poolshoogte nemen: de brand, dat heeft inmiddels wel in de krant gestaan, was in het voormalige klooster op de hoek, dat nu een wirwar van appartementjes is.
Net toen ik langs liep werd een man op een brancard naar een ambulance gebracht. Ik dacht althans dat het een man was, net als degeen die naast me stond te kijken. Achteraf was het een vrouw, scherp gezien dus.
Het was een beste fik, met heel veel rook en allerlei toekijkers die mopperen dat de brandweer zo lang wachtte met iets te doen. Dat doen mensen altijd. Ze maken ook veel foto's trouwens, iedereen had zowat een camera mee.
Pas na een kleine drie kwartier - zo'n brand is altijd wel gezellig - schoot me te binnen dat de badkraan nog liep. Ik drong door de afzetting en rende naar huis, want je moet als opppassend burger de brandweer geen water afnemen. Vandaar dat ik vanuit mijn tuin nog deze foto's van de 'achterkant' van de brand heb gemaakt. Daarna nog even naar de kroeg om over de brand na te praten en toen alsnog in het bad. What a day.
woensdag 16 januari 2008
Het briefje
Zo vroeg had ik niet op willen staan vanmorgen, maar Thijs belde me even na zessen: alle ruiten van mijn auto waren ingeslagen.
Dat viel in eerste instantie weer mee: de voorruit en de achterruit zaten er nog in. Maar op de bestuurdersstoel lag een briefje, met uitgeknipte krantenletters. 'Complotje hier, complotje daar' stond er op de voorkant, de kop van een filmrecensie van vorige week.
Dat maakte het, hoe meer ik erover nadacht, een vervelend idee. Iemand heeft de moeite genomen thuis zo'n briefje in elkaar te knippen en plakken, naar mijn auto - of in ieder geval een auto die daar stond - te gaan, alle zijruiten in te slaan en het erin te leggen.
Voor je het weet ben je zelf het nieuws. Dit stond erover op onze website met bovenstaande foto van Siep van Lingen erbij. En hier staat nog iets.
Zo vroeg had ik niet op willen staan vanmorgen, maar Thijs belde me even na zessen: alle ruiten van mijn auto waren ingeslagen.
Dat viel in eerste instantie weer mee: de voorruit en de achterruit zaten er nog in. Maar op de bestuurdersstoel lag een briefje, met uitgeknipte krantenletters. 'Complotje hier, complotje daar' stond er op de voorkant, de kop van een filmrecensie van vorige week.
Dat maakte het, hoe meer ik erover nadacht, een vervelend idee. Iemand heeft de moeite genomen thuis zo'n briefje in elkaar te knippen en plakken, naar mijn auto - of in ieder geval een auto die daar stond - te gaan, alle zijruiten in te slaan en het erin te leggen.
Voor je het weet ben je zelf het nieuws. Dit stond erover op onze website met bovenstaande foto van Siep van Lingen erbij. En hier staat nog iets.
LEEUWARDEN -
Alle zijramen van de auto van chef cultuurredactie Asing Walthaus van de Leeuwarder Courant zijn vannacht ingeslagen. De auto stond op het tijdelijke parkeerterrein van de krant aan het Sixmaplein.
In de auto lag een briefje met daarop de kop geplakt van de recensie van de film ‘National Treasure: book of secrets' die vrijdag in de krant stond.
Of de inhoud van de recensie, die overigens niet door Walthaus is geschreven, de aanleiding is geweest tot de vernieling is niet duidelijk. Walthaus trad recentelijk in de publiciteit naar aanleiding van het omstreden concert van zanger Johan Heesters in Amersfoort. Een tekst op de achterkant van het briefje zou daar naar verwijzen.
De hoofdredactie van Leeuwarder Courant neemt de vernieling hoog op. ,,Een dergelijke daad, zeker wanneer die is ingegeven door boosheid over een publicatie, is uiterst intimiderend voor een journalist'', aldus hoofdredacteur Rimmer Mulder.
Walthaus maakt zich zorgen: ,,Je weet nooit wat zo iemand nog meer van plan is.'' Hij heeft vanochtend bij de politie aangifte gedaan van vernieling en bedreiging.
maandag 14 januari 2008
Picanto
Het klinkt als een snack maar het is een auto, de Kia Picanto. We hadden er eentje gehuurd om in Ierland naar Clifden te rijden, het kuststadje in het Westen waar Herman Buijtenhuijs woont. De kofferbak is zo klein, dat er maar een tas in past.
In deze Kia Picanto zit alles rechts, het stuur, de ruitenwisserknop, de verlichtingsschakelaars. Dat kwam goed uit, want Ieren rijden collectief aan de verkeerde kant van de weg. Het is zo ongewoon om links te rijden, dat overal waar plek was in de Kia Picanto stickers geplakt waren die daar in verschillende talen op wijzen.
Het klinkt als een snack maar het is een auto, de Kia Picanto. We hadden er eentje gehuurd om in Ierland naar Clifden te rijden, het kuststadje in het Westen waar Herman Buijtenhuijs woont. De kofferbak is zo klein, dat er maar een tas in past.
In deze Kia Picanto zit alles rechts, het stuur, de ruitenwisserknop, de verlichtingsschakelaars. Dat kwam goed uit, want Ieren rijden collectief aan de verkeerde kant van de weg. Het is zo ongewoon om links te rijden, dat overal waar plek was in de Kia Picanto stickers geplakt waren die daar in verschillende talen op wijzen.
Manybags lookalike
Op Schiphol roepen ze voortdurend namen om van mensen die bezig zijn hun vlucht te missen. Die moet nu dadelijk komen, dreigen ze, anders gaat de bagage van boord.
Hoe zouden ze dat doen, vroeg ik me altijd af, want die koffers liggen natuurlijk allemaal kriskras door elkaar in het ruim. En zoals ze op Amerikaanse luchthavens zo graag omroepen: many bags look alike.
Woensdag kon ik het zien, want Douwe en ik zaten in een Aer-Lingustoestel waar een reiziger in Egypte niet was op komen dagen.
Er komt dan veel grondpersoneel op, dat alle koffers uit grote metalen bakken vist - sommigen duiken er helemaal in. Dat duurt een minuut of twintig, de tijd dat ze schouderophalend naar elkaar kijken meegerekend. Een van hen zwaait voortdurend met een papiertje, waar hij steeds weer op controleert welke koffer hij ook alweer zocht.
Ik heb het moment van het vinden gemist - het was eigenlijk net of ze na verloop van tijd alle koffers weer terugzetten en verder niks.
Op Schiphol roepen ze voortdurend namen om van mensen die bezig zijn hun vlucht te missen. Die moet nu dadelijk komen, dreigen ze, anders gaat de bagage van boord.
Hoe zouden ze dat doen, vroeg ik me altijd af, want die koffers liggen natuurlijk allemaal kriskras door elkaar in het ruim. En zoals ze op Amerikaanse luchthavens zo graag omroepen: many bags look alike.
Woensdag kon ik het zien, want Douwe en ik zaten in een Aer-Lingustoestel waar een reiziger in Egypte niet was op komen dagen.
Er komt dan veel grondpersoneel op, dat alle koffers uit grote metalen bakken vist - sommigen duiken er helemaal in. Dat duurt een minuut of twintig, de tijd dat ze schouderophalend naar elkaar kijken meegerekend. Een van hen zwaait voortdurend met een papiertje, waar hij steeds weer op controleert welke koffer hij ook alweer zocht.
Ik heb het moment van het vinden gemist - het was eigenlijk net of ze na verloop van tijd alle koffers weer terugzetten en verder niks.
zondag 6 januari 2008
Yawriats
Dit is Jeroen Offerman, een Nederlandse kunstenaar die in drie maanden 'Stairway to heaven' van Led Zeppelin uit zijn hoofd heeft geleerd. Dat hij er zo lang over deed, komt omdat hij het achterstevoren instudeerde. Vroeger mocht hij er van zijn ouders, jehovahgetuigen, niet naar luisteren, want dat soort muziek komt rechtstreeks van de duivel en vaak kon je dat ook horen, als je het achterstevoren afspeelde.
Offerman is op de trappen van St. Pauls gaan staan en heeft zichzelf al zingend gefilmd. Dat filmpje heeft hij vervolgens omgedraaid, zodat het min of meer verstaanbaar is wat hij zingt, maar de voorbijgangers wel allemaal achteruit lopen. Het filmpje staat op Wholphin #1, een verzameling korte films op dvd die ik een tijdje terug kocht en nu pas bekeek. En het staat dus ook gratis en voor niks op YouTube. Daar zal Offerman blij mee wezen.
Dit is Jeroen Offerman, een Nederlandse kunstenaar die in drie maanden 'Stairway to heaven' van Led Zeppelin uit zijn hoofd heeft geleerd. Dat hij er zo lang over deed, komt omdat hij het achterstevoren instudeerde. Vroeger mocht hij er van zijn ouders, jehovahgetuigen, niet naar luisteren, want dat soort muziek komt rechtstreeks van de duivel en vaak kon je dat ook horen, als je het achterstevoren afspeelde.
Offerman is op de trappen van St. Pauls gaan staan en heeft zichzelf al zingend gefilmd. Dat filmpje heeft hij vervolgens omgedraaid, zodat het min of meer verstaanbaar is wat hij zingt, maar de voorbijgangers wel allemaal achteruit lopen. Het filmpje staat op Wholphin #1, een verzameling korte films op dvd die ik een tijdje terug kocht en nu pas bekeek. En het staat dus ook gratis en voor niks op YouTube. Daar zal Offerman blij mee wezen.
vrijdag 4 januari 2008
Milky Metropolis
Post uit de VS. Maureen Long uit Portland Oregon, een oudere dame die ik vier jaar geleden op de veerboot van Alaska naar Seattle had ontmoet, stuurde me als kerstcadeau het boekje 'Dikes en bikes' dat ze in de buurt bij een garage sale had gekocht.
Het is in Baarn uitgegeven en gaat over Nederland. Ondermeer staat erin, dat Nederlanders veel fietsen, maar dat er verandering op komst is: the
great craze is the Bromfiets.
De Nederlander is stijf maar niet vijandig, gereserveerd maar niet onvriendelijk, ernstig maar niet somber, gelovig maar niet fanatiek, ingehouden maar niet koud, ploeterend maar niet fantasieloos, lezen we.
Maureen heeft op verschillende bladzijden briefjes met opmerkingen geplakt - drie jaar geleden was ze in Nederland en is ze ook in Leeuwarden geweest - en er een elastiekje om gedaan, zodat het boekje direct openvalt bij Leeuwarden - Milky Metropolis
Post uit de VS. Maureen Long uit Portland Oregon, een oudere dame die ik vier jaar geleden op de veerboot van Alaska naar Seattle had ontmoet, stuurde me als kerstcadeau het boekje 'Dikes en bikes' dat ze in de buurt bij een garage sale had gekocht.
Het is in Baarn uitgegeven en gaat over Nederland. Ondermeer staat erin, dat Nederlanders veel fietsen, maar dat er verandering op komst is: the
great craze is the Bromfiets.
De Nederlander is stijf maar niet vijandig, gereserveerd maar niet onvriendelijk, ernstig maar niet somber, gelovig maar niet fanatiek, ingehouden maar niet koud, ploeterend maar niet fantasieloos, lezen we.
Maureen heeft op verschillende bladzijden briefjes met opmerkingen geplakt - drie jaar geleden was ze in Nederland en is ze ook in Leeuwarden geweest - en er een elastiekje om gedaan, zodat het boekje direct openvalt bij Leeuwarden - Milky Metropolis
Centre of the Netherlands' dairy industry, Leeuwarden is the capital of the Frisians, a race apart. First to inhabit the watery wilderness, last to yield their identity, the blue-eyed, flaxen-haired Frisians speak a language of their own, look with scorn at the 'Hollanders' in the west, display in Leeuwarden's Provincial House a plaque recalling that Frisia was first to vote for recognition of the United States. Today the dam closing off the Zuyder Zee and the reclaimed land springing up in its centre are bringing Leeuwarden closer to 'Holland'. But this town of cattle markets and dairy industries, amid lakes and canals, still feels separate.
Abonneren op:
Posts (Atom)