zondag 30 januari 2011

Logoloos



Op dit Rotterdamse gebouw van Abe Bonnema zat tot voor enige tijd het oranje logo van Nationale Nederlanden. Vorig jaar is dat logo vernieuwd.

Op het gebouw zit nu een gat in de bekleding, waar je vaag het beeldmerk in kunt herkennen. Het ziet er erg sjofel uit.

maandag 24 januari 2011

Cinema Ascona Wintergasten: Up in Smoke!



Dit was de eigenaardigste Cinema Ascona vertoning ooit.

Dat kwam niet van het programma, in Villa Ascona, waar ditmaal De Heidi een reeks fragmenten voor de kijkers had uitgezocht. Dat programma was vlekkeloos, boeiend en afwisselend. Er werden fragmenten getoond uit:

01. Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (F. W. Murnau, 1922) - lijkbleke vampier laat zich door een vrouw in de val lokken
02.Nosferatu, Phantom der Nacht (Werner Herzog, 1979) - lijkbleke vampier heeft in de remake niks bijgeleerd en laat zich wederom in de val lokken
03.Eetscenes uit verschillende Bud Spencer/Terence Hillfilms
04. Een motorstrijd uit ...Altrimenti ci arrabbiamo! (Marcello Fondato, 1974), ook met Bud Spencer en Terence Hill. In Nederland heette de film destijds 'Pas op! Of we slaan erop!'
05. Cheech and Chong's Up in Smoke (Lou Adler, Tommy Chong, 1978) - lekkere stonerhumor
06.True Stories (David Byrne, 1986). Dominee ontvouwt tijdens een kerkdienst al zingend ('puzzling evidence') met gospelkoor en al een samenzweringstheorie
07.Down by law (Jim Jarmusch, 1986). Roberto Benigni, Tom Waits en John Lurie zingen 'Icecream, you scream' in de gevangenis.
08.Coffee and Cigarettes (Jim Jarmusch, 2003). Het fragment Jack shows Meg his Tesla Coil, met Meg en Jack White. Commentaar De Heidi: ,,Dit gesprek gaat helemaal nergens over. Net als de meeste gesprekken in het leven.''
09. Malcolm McLaren, The Ebonettes, Double Dutch (1983), discohitje met mooie touwtjespringersclip
10. Twee speeches uit The great dictator (Charlie Chaplin, 1940), live begeleid op gitaar door Martin Pals (zie bovenstaande foto, van Marieke van der Veen). En hoe!
11. M.O.G. Rule Cool en Too Long. Twee nummers van Muziekvereniging Ons Genoegen, waar diezelfde Martin in zat toen hij nog lang haar had. Binnenkort begint de herontdekking van die band, dankzij Pick Up Records.
12. American Hardcore (Paul Rachman, 2006). Fragment uit een documentaire over hardcore/punk in de Verenigde Staten, waarin oudere heren vertellen hoe ze vroeger tekeergingen tegen de Huisje-Boompje-Beestjemensen.
13. Crass: There is No Authority but Yourself (Alexander Oey, 2006). Fragment uit een documentaire over de anarchistische punkband Crass, nu in een soort commune wonend en bezig met composteren en over vroeger praten.
14. Hated: GG Allin and the Murder Junkies (Todd Phillips, 1994). Stuk uit docu over GG Allin (doopnaam Jesus Christ Allin), Amerikaanse performancepunker die op het toneel scheet, zijn publiek te lijf ging en zichzelf tot bloedens toe met de microfoon sloeg. Een jaar voor de documentaire was hij aan een overdosis overleden.
15. Entr'acte (René Clair, 1924) Dadaistische film, wederom met livemuziek van Martin Pals.


De bezoekers maakten een tevreden indruk, er ging veel Glühwein doorheen en de erwtensoep was vrijwel op. Meer foto's van de middag zijn hier te zien.

Up in Smoke II



Daarna ruimde een klein ploegje alvast wat op en ging het grote aggregaat uit, dat in een kamertje verderop, het enige met een raam dat open wil, achter een gesloten deur had staan grommen. Het stond er blauw van de rook.

En hoewel er minstens honderd jaar waarschuwende literatuur bestaat over onvolledige verbranding in slecht geventileerde ruimtes, hadden we - drie bestuurders die nog bezig waren - niets in de gaten. De deur naar dat kamertje werd opengezet, zodat het allemaal wat sneller kon doorluchten.

Een uur later zaten we in het MCL, met een veel te hoog gehalte koolmonoxide in het bloed. ,,Wat voor films draaiden jullie daar?'', wilde een broeder weten die vermoedelijk een verband zag.



Maar het waren de films niet, een van ons was flauwgevallen, toen het opruimen al achter de rug was. De anderen hadden een ambulance gebeld, met als gevolg dat ze zelf ook meemoesten. ,,Want u hebt een veel te rood gezicht'', zei de ambulancebroeder tegen de een, en tegen de ander, die zei dat hem niks mankeerde: ,,U bent ook binnen geweest.'' En binnen, dat hadden we getest, ging het koolmonoxidepiepertje uit de ambulance als een gek tekeer.



Het draaide erop uit dat drie bestuurders en de vrijwilligster die mee had geholpen de nacht in het MCL moesten doorbrengen, met een zuurstofmasker voor om de koolmonoxide er grondig uit te spoelen.



De ongerustheid over de gewone bezoekers was groot, maar daar bleek het allemaal mee te vallen. Als ze al kwalijke dampen hebben binnengekregen is frisse lucht een goed medicijn.



Ook met onszelf viel het uiteindelijk mee, een arts die een glimlach niet kon onderdrukken ontsloeg ons. Hij sprak op een toon van Jullie Hebben Je Lesje Wel Geleerd.

Dit was werkelijk de raarste Cinema Ascona ooit. En met dat aggregaat doen we niet weer. Dat lesje is duidelijk, dokter.

(Dit schreef de Leeuwarder Courant erover. Dit schreef Andries Veldman op Liwwadders. Hij is de helft van Cinema Ascona's zwarte lijst...)

zondag 23 januari 2011

Another spoon on the wall



Al een paar keer signaleerden we hier de leus 'There is no spoon' op de muur van een hoekhuis aan de Oostergoweg in Leeuwarden.

Sinds de muur afgelopen zomer opnieuw is geschilderd, bleef hij een onbeschreven blad. Tot in december iemand er ''There is no...?' op schreef, met een slordig, druipend figuurtje ernaast dat vermoedelijk een lepel moest voorstellen.

Dat was de reguliere Spoon-schilder niet geweest, die veel netter schildert, met sjablonen werkt en zijn bezigheid naar muren elders in Friesland heeft verlegd.



De tekst was begin januari weggeschilderd. Je kon hem nog wel een beetje zien, door de muurverf heen.

Met dezelfde slordige hand is daar afgelopen week weer 'There is no spoon' overheen gespoten, met nu het vorkje ernaast dat de 'echte' spoonschilder ook altijd gebruikt. Zou het hem dan toch zijn? Want laten we wel wezen: there is no spoon like the real spoon.

donderdag 20 januari 2011

Alles auf Deutsch



Halverwege de literaire avond in Het Paleis (vroeger het scheikundegebouw) in Groningen scheurde Bill Mensema zijn tekst doormidden.

Het was een speels avondje, door Meindert Talma en Kees de Vries aan elkaar gepraat, met korte optredens van Mensema, Ronald Ohlsen, Niek Kalberg (die onder het pseudoniem Nurks schrijft maar dat helemaal niet was), mijn persoontje (ik las twee columns voor, een over de Franse ober Dominique, en een over Jan Kroes die dinsdagnacht is overleden) en muziekduo Flux Light.

Mensema was zo onder de indruk van Ronald Ohlsen dat hij zijn eigen werk de moeite niet meer waard vond. Hij verscheurde dat en deed uit zijn hoofd een Duitse rap over Cesar, der Hase.

Duits dook ook bij Meindert op. Hij vertelde over de Duitse voetballer Paul Breitner, zong 'Rummenigge' en treedt tegenwoordig op met de band Ausputzer, die alles in het Duits doet. Meinderts Duits is niet zo goed, had hij al eens verteld, maar het wordt steeds beter.

,,Het is vreemd'', zei hij. ,,Als je in het Engels gaat zingen kijkt niemand daarvan op. Maar als je dat in het Duits doet, vragen ze allemaal of het ironisch bedoeld is.''

zondag 16 januari 2011

Rookvrije reclame




In de Beurs van Berlage is aandacht voor honderd jaar reclameklassiers. Het is een lollige tentoonstelling en een feest van herkenning. Nog nooit heb ik tentoonstellingsbezoekers zo vaak 'Oh ja!' tegen elkaar horen zeggen.

Er is een hoekje met Loekie de Leeuw, er hangen posters van Flipje Tiel, Piet Pelle (van de Gazellefietsen) en een mannetje dat Boffie heet, bedacht om voorverpakte koffie te verkopen. Er zijn speldjes, sleutelhangers en flippo's. De PSP-poster met de blote rechtenstudente Saskia Holleman is metershoog uitvergroot.

En er zijn vooral heel veel filmpjes. Van de stoere rechttoe-rechtaanreclame van Amstel ('Dit is de man. Dit is zijn bier') tot de succesnummers van Even Apeldoorn Bellen. Een mevrouw naast me gierde het tot twee keer toe uit om de reclame voor Berenburg, waarin Romke Toering bekakt sprekende Hollanders waarschuwt voor te dun ijs: ,,It kin net.'' Dat zij uitleggen als 'Het kan net.'

Een ander sprak bij een compilatie van filmpjes met kleine kinderen erin sommige slotzinnen alvast uit, zoals sommige mensen ook de clou verraden van een mop die anderen vertellen. ,,Ze zei meneer tegen me!'' - ,,Stom he? Ik vind het gewoon lekker!''

Die herkenning is belangrijker dan de informatie, want die stelt weinig voor. Een van de laatste infoborden doet de volgende voorspelling voor de toekomst van de reclame: ,,Adverteerders zullen ongetwijfeld proberen ons te boeien.''

Het opvallendste is, dat er vooral gekozen is voor leuke filmpjes. Die springende kabouters van Mazda, Beun de Haas van de Bovag, het jongetje dat bij Japie gaat wonen omdat ze daar King Corn eten.

Maar de onderwerpen waar reclame echt het verschil moet maken, ontbreken. Er was bijna niks over schoonmaakmiddelen en waspoeders en er was geen enkel filmpje over rookwaar. Niks wereld van Peter Stuyvesant, niks over shag, geen Marlboro-cowboy in zicht.

Misschien vonden de samenstellers dat soort reclame te saai. Of misschien mag je die wel helemaal niet meer vertonen. Je weet maar nooit of ze nog zo goed werken dat de bezoekers ineens zin krijgen om er eentje op te steken.

(De namaakpolaroids maakte ik met mijn mobieltje en fotoshopte ik bij elkaar.)

Het briefje in de auto






Alle zijruiten van mijn auto waren vandaag twee jaar geleden ingeslagen. Overal lagen scherfdiamantjes. Toen ik in alle vroegte poolshoogte nam, vond ik een met plakband geplastificeerd briefje op de scherven, met een boterhamzakje er strak omheen.

Iemand had de kop van een recensie van collega Adwin uitgeknipt, 'Complotje hier, complotje daar'. Zijn recensie ging over de film 'National Treasure'.




Van de achterkant had hij of zij nog meer werk gemaakt, door letters en lettergrepen uit te knippen en tot een waarschuwende tekst samen te voegen.

Misschien had het met Johannes Heesters te maken (dat was destijds een theorie), misschien vond iemand dit weblog niet leuk, misschien had iemand iets tegen de krant, misschien was het een intense schreeuw om liefde. Ik kwam er niet achter en de politie evenmin, zodat die het onderzoek na een paar weken staakte. Het briefje ligt nog op het bureau, tenzij het is weggegooid.

Ik had een paar mensen beloofd de foto's eens op dit weblog te zetten. Hierbij dus; wie het alsnog snapt, stuurt maar een mailtje.

donderdag 13 januari 2011

Dan dooft het licht



,,Dit is een daglichtlamp'', legde Rob uit die dit weekeinde verhuisde.

Er stond een groot plastic scherm op de bank met ronde hoekjes en een aan/uit-knop. Daar komt spierwit licht uit. Rob fleurt ervan op, vertelde hij, want hij kan slecht tegen de donkere winter. Elke dag een half uurtje bij deze lamp is een uitkomst. Op de foto zie je het effect al een beetje aan de brede grijns.

Marscha, zijn vriendin, vindt het helemaal niks, die ongezellige lichtbak. En als een vriendin iets niks vindt, verdwijnt het vroeger of later.



We legden hem voorzichtig achterin het verhuisbusje, zodat er weinig mee kon gebeuren.

Maar Marscha reed. Op de passagiersstoel viel haar rijstijl niet op, maar die bleek een moordpoging geweest te zijn op de daglichtlamp. Na afloop lag hij tussen scheef gevallen dozen vol zware boeken en keukenspullen.

,,Hij doet het nog hoor'', meldde Rob. Maar hoe lang nog?

zondag 9 januari 2011

Cinema de papa fume une pipe



Wie pijp rookte en/of en coltrui droeg mocht zondagmiddag gratis naar binnen in Villa Ascona, waar de eerste aflevering van Asconagasten gehouden werd. Het ene Cinema-Asconabestuurslid laat filmfragmenten zien, het andere ondervraagt hem hierover.



De volgorde is aselect samengesteld met namen trekken in de kroeg. De eerste aflevering kwam de voorzitter, ik dus, meteen aan bod, ondervraagd door Jacco.

Na steeds weer schiften en voortdurend een nieuwe opzet bedenken was ik uiteindelijk op een rijtje korte films uitgekomen, en niet, wat ik eerst van plan was, fragmenten uit lange speelfilms. Dit waren ze.


I. Soft (2006) Simon Ellis (Vader en zoon geterroriseerd door hangjongeren)
II. Premonitions following an Evil Deed (1995) David Lynch (Een minuut, gemaakt met een camera uit de oertijd van de film)
III. Piece by Piece (2006) Sachi Schuricht, Emma Thatcher, Grace Rathbone-Webber, Isaiah Allekotte (Documentaire over de kubus van Rubik, die weer helemaal terug schijnt te zijn)
IV. George Lucas in Love (1999) Joe Nussbaum (De jonge filmstudent George Lucas wordt door zijn omgeving geinspireerd)
V. Please Don’t (2003/4) Yudai Yamagudhi (Japanse horror: er staat iemand voor de deur)
VI. Schaaklust (jaren zeventig) Willem van Batenburg (Nederlandse porno in kleinburgerlijke huiskamer)
VII. All Women have Periods (1979) Maker onbekend (Meisje met syndroom van down krijgt uitgelegd wat menstruatie is)
VIII. Någonting har hänt (1987) Roy Andersson (Eigenaardige, misschien humoristische film over aids)
IX. Hostage (2002) John Woo (Actiefilm rond een gekidnapte vrouw in de kofferbak van een zinkende auto)
X. For the birds (2000) Ralph Eggleston (Humor met vogels op een elektriciteitsdraad)
XI. Staplerfahrer Klaus – Der erste Arbeitstag (2000) Stefan Prehn, Jörg Wagner (Instructiefilm over veiligheid op het werk)


Over twee weken is er weer een Asconagasten, dan mag ik gewoon toekijken. ,,U hebt de lat wel hoog gelegd, voorzitter'', zeiden de andere leden. Dat zal vleierij zijn geweest, maar ik ben nu al benieuwd naar de volgende editie.

(De bovenste foto is van Jouke Algra, de onderste van Jacco de Boer)

donderdag 6 januari 2011

L'amore non è una fasciatura




Stap 1: Je laat Wikipedia een willekeurige pagina opzoeken (dat kan in de kolom links: Random article. Of willekeurige pagina, als je de Nederlandse versie pakt). Het onderwerp dat je krijgt is de bandnaam.

Stap 2: Op Quotationspage.com doe je ook zo'n willekeurskeuze - Random Quotes, links. Je gaat naar het onderste citaat en neemt daar vier of vijf woorden uit. Dat is de titel van de plaat.

Stap 3: Op fotosite Flickr kun je de oogst van de laatste week bekijken. Daarvan neem je de derde foto: dat is je hoes.

Zo werkt een knip- en plakspel dat platenhoezen van niet-bestaande bands oplevert. Het bestaat al een jaar, ik ontdekte het deze week pas.

Het is allemaal wel heel Engels. Om wat anders te krijgen zocht ik de bandnaam op de Italiaanse versie van Wikipedia en de foto op de Italiaanse Flickr. Het citaat komt wel uit het Engels ('Love is not a bandage', van een zekere Hugh Elliott), maar daar maakt Yahoo Babelfish probleemloos Italiaans van.



Het leverde (met een beetje photoshoppen) een pracht van een platenhoes op, al zeg ik het zelf. Hij bestaat dus niet, maar je kunt je helemaal voorstellen wat voor soort muziek erop staat.

Omdat ik het niet kan laten heb ik de hoes weer in een andere foto geplakt (zie boven) en een van de nummers die erop staan, 'Tutti, Tutti' bij elkaar geknipt en geplakt van bij elkaar geraapte geluidsfragmentjes. Het staat hieronder.



Wie weet van wie die Italiaanse stem is mag meespelen op het volgende album van Lucio Mummio Felice Corneliano.

(PS. Allerd Hobers wist het vrij vlot: Het is Monica Vitti in 'Deserto Rosso'. Hij heeft een Italiaanse vriendin, bekende hij.)

woensdag 5 januari 2011

Omnipresent



Zo ben je niemand, zo sta je in het Friesch Dagblad te kijk als niet-meezinger met het Fries volkslied tijdens de Leeuwarder nieuwjaarsreceptie.



En dan hang je ook nog eens in groot formaat voor het raam van Cafe De Spoek, tussen allerlei anderen die tijdens de kerstmarkt in de Blokhuispoort een mugshot van zichzelf hebben laten maken.

(De bovenste foto is van Frans Andringa, de onderste van Sjoukje Terpstra en Michaela Leemburg)

zondag 2 januari 2011

Goede bedoelingen



Tussen alle kerstkaarten die ik kreeg (dit jaar is de trend: hele kleine, vierkante kaartjes, waar de postzegel maar ternauwernood op de enveloppe past) zat ook deze. Dat wil zeggen, deze zilverkleurige enveloppe zat in een plastic zakje, dat met plakband was verzegeld.



Dit is de achterkant. Alle vier flappen zijn los, eentje is omgekruld. Een afzender staat er niet op. De enveloppe was leeg. Wel zat er in het plastic zakje een voorbedrukt briefje van TNT Post met de volgende tekst:

,,Het spijt ons u te moeten melden dat de inhoud van deze aan u geadresseerde postzending verloren is gegaan. Helaas kunnen we de afzender niet informeren omdat deze onbekend is. Deze schade is waarschijnlijk onstaan tijdens de postverwerking. Wij bieden onze excuses aan voor het ongemak.''

Daarna volgen officiele telefoonnummers die ik zou kunnen bellen, een in Leeuwarden (058) en een in Breda (076), maar dat ga ik niet doen.

Geen idee dus van wie het is, maar toch: hartelijk dank voor deze enveloppe vol goede bedoelingen. Dank ook aan alle anderen, van wie ik de kaart wel kreeg.

zaterdag 1 januari 2011

Vriezend zand



Volgens Rik, die vanmorgen op het badstrand bij Hollum de Noordzee indook, was dat vooral koud van te voren. Toen hij en 129 andere deelnemers aan de nieuwjaarsduik het startschot af stonden te wachten, met blote voeten in het deels bevroren zand. Dat knispert als je erop loopt.

Het was bovendien opkomend water. Daardoor was de waterlijn een enorm eind van de containers verwijderd waar de nieuwjaarsduikers zich hadden omgekleed. Het rennen naar en van het water duurde langer dan de eigenlijke duik, die in een paar seconden voorbij was. Ik geloof niet dat er iemand met het hoofd onder water is geweest. Rik was tot aan zijn hals nat, zijn vriendin tot ergens onder haar middel.

De start was om elf uur, Marten Pieter stond een kwartier daarvoor al in de zee, in een waadpak, voor als er iets mis zou gaan. Terwijl om ons heen mensen zich klappertandend stonden af te drogen of probeerden de soep net zo heet te eten als die werd opgediend, zei hij geringschattend: ,,Ik ben hier van iedereen het langst in het water geweest.''

(Het filmpje is met mijn telefoon gemaakt, de hou-de-moed-erin-mars van Strauss is van het nieuwjaarsconcert van een jaar geleden)