maandag 28 september 2009

Roman by Polanski





Het Amerikaanse uitleveringsverzoek is in de maak voor Roman Polanski, de filmregisseur die zaterdag op het vliegveld van Zürich is gearresteerd. Dat vliegveld heet overigens Kloten.

Polanski deed het in 1977 met een dertienjarig meisje in Los Angeles. Haar moeder had haar aan de regisseur meegegeven, hij zou foto's maken voor een glansblad. Dat liep allemaal anders, ze belandden in het bubbelbad, dronken champagne en gebruikten zelfs drugs.

Daarna begon een rechtszaak, onder leiding van rechter Rittenband. Die was er zo op gebeten om Polanski te pakken dat zowel Polanskis advocaat, de officier van justitie en de advocaat van het meisje achteraf (in de mooie, wat technische docu 'Wanted and desired') zeggen dat de regisseur er goed aan heeft gedaan, de wijk naar Frankrijk te nemen. Met het meisje van toen is het inmiddels bijgelegd.

De zaak is nu dus weer actueel. Op internet schrijven mensen dat ze deze kinderverkrachter moeten castreren, nu ze hem eindelijk hebben.



Waarom kan me dat zoveel schelen? Omdat Polanski 'Le locataire' heeft gemaakt, niet zijn bekendste film maar mijn favoriet, en 'Rosemary's baby', 'Repulsion' en 'Chinatown'. En 'Cul de sac' en 'The pianist'.

Voor de premiere van zijn laatste, 'Oliver Twist', was ik met een horde andere filmjournalisten naar Bordeaux gehaald, voor een persconferentie.

Ik kende de gebruiken in de internationale filmjournalistiek niet, dus verbaasde het me hoeveel er na afloop naar voren snelden om hun programmaboekje door de filmmaker te laten signeren. Zo gretig als tienermeisjes.

Het was genant om te zien. Maar tegelijk dacht ik: dat wil ik ook wel.

Ik had de autobiografie die Polanski in 1984 had geschreven bij me, die had ik in het vliegtuig herlezen, en trok de stoute schoenen aan.

Hij keek verbaasd op, toen hij het in handen had.

,,Ik heb het met plezier gelezen'', zei ik.

,,Thank you'', zei hij.

,,Komt er nog een vervolg?'', vroeg ik meteen.

,,I don't think so'', grijnsde hij en signeerde het kaft (in het midden) met een viltstift.

Dat was mijn tête-à-tête met Roman Polanski. Ik vind dat ze hem dadelijk vrij moeten laten.

Kinopalast systematisch aangeveegd





Kinopalast Ascona moet er natuurlijk toonbaar uitzien op 9 oktober. Daarom is het vanmidddag op systematische wijze schoongeveegd. Steeds drie tegels, en dan in een rij, zodat er een opschuivende vloedlijn van stof, schroefje en splinters was. Rechts is schoon, links is vies. En maak me nu niet wijs dat het niet te zien is.

Raumschiff Heute





Het decor van Heute, het journaal van de Duitse tv, is in een ruimteschip uit de jaren tachtig veranderd, met een enorm bureau dat op de slappe horloges van Salvador Dali gebaseerd is.



We zagen het vanavond bij de Duitse verkiezingen, die we met zijn allen op ZDF volgden, met currywurst, pommes, Duits bier, Bild, worstjes en een Underbergje.



De meesten van het gezelschap hadden nog nooit eerder Underberg gehad. In De Zwaan hadden we er altijd een voorraad van. Voor de maag, he? Het smaakt nog net zo raar als toen.

zondag 27 september 2009

Aan tafel bij Cambuur





Als tweede Cambuurkeeper Robbert te Loeke zijn ideale tafelgezelschap zou kunnen samenstellen, dan zat daar Edwin van der Sar bij, president Obama, iemand die veel weet van de Tweede Wereldoorlog en nog wat mensen op wie hij zo eentweedrie niet kon komen.

Hij moest het echter met mij doen, gisteravond op het Cambuurgala, en de anderen aan tafel 19, die een beetje een rest-tafel was. Kunstenaars, de baas van Omrop Fryslân, de advertentiebaas van de Leeuwarder Courant en ik. Dat is passend: als vroeger bij gymnastiek buiten de sportiefsten van de groep hun voetbalteam samenstelden zat ik ook altijd bij de rest.



Te Loeke was een vlotte kletser: hij komt uit een Arnhemse familie waar iedereen volleybalt, tenzij ze keeper zijn. Hij heeft er al een rare geschiedenis opzitten met FC Utrecht en Werder Bremen. (De foto hierboven komt van een Duitse voetbalsite, Kicker.de; Te Loeke is twee jaar ouder en had op het gala normalere kleren aan).

Hij dronk alleen maar cola, wijn was niet zo zijn ding. Ik dronk zelf water, trouwens, want ik moest nog veilen. Na het diner en de veiling haalden we de schade in. Hij lengde zijn cola met BB aan en nam tussendoor af en toe een biertje.

,,Als je veel drinkt'', tipte hij, ,,moet je voor je gaat slapen een Ibuprofin nemen.''


Meezingen




Na dat diner kwamen de Cambuurspelers los. In plaats van gedwongen gast aan tafel te spelen zongen ze groepsgewijs met de Leeuwarder Hazes en Lee Towers mee.



De gangmaker van het team, Paul Beekmans, was tijdens de veiling al opgevallen door het bod van zijn tafel staand op de stoel uit te schreeuwen, de armen wijd gespreid. Bij het feest zong hij 'In nije dei' mee met Syb van der Ploeg in een heel nieuw soort Fries, en deelde tegelijkertijd handtekeningen uit. Cambuurspelers zijn alleskunners.

(De foto boven, met de veilingmeester en een verklede figuur van Telstar, is van Henk-Jan Dijks)

De man met de hamer





Kun je zelf even een hamer regelen, hadden de organisatoren gevraagd. Ik ging spullen veilen voor het goede doel op een gala van Cambuur, in het WTC Hotel in Leeuwarden dat deze week is geopend.

Hoe kom je nu aan zo'n houten hamer? Op de krant was er vroeger een, iedereen herinnerde zich dat wel, maar geen mens wist waar die gebleven is. Thuis heb ik niet eens een gewone hamer.

Ik belde naar het HCL, het gemeente-archief. ,,Ik heb er hier een op mijn kamer liggen'', zei baas Geart de Vries. ,,Die mag je wel lenen, maar je moet er voorzichtig mee zijn, het is een antieke.''

Hij zei dat nog eens toen ik hem ophaalde. Het is een pittig hamertje met een korte houten steel. Wie hem vroeger heeft gebruikt wist Geart niet. De kop was al eens in tweeen geweest, je kon de breuklijn zien.

Dat veilen is een komische bezigheid. Ik had het nog nooit gedaan, maar na een stuk of drie gesigneerde T-shirts kreeg ik de slag aardig te pakken al zeg ik het zelf. Soms gaan de prijzen verrassend hard omhoog, bij een ingelijst shirt van FC Groningen bijvoorbeeld, waar mensen uit zichzelf een openingsbod van 100 euro meteen naar 500 optrokken. Zo roekeloos zie ik mezelf nog niet met mijn geld omspringen.

Ik geloof dat het bij item #14 was, een arrangement voor twee personen om een dag te komen oefenen op het TT-circuit, in een BMW M3 V8 als u dat iets zegt, of een Porsche 911 GT3. Daar ging het zo hard omhoog, dat ik van puur enthousiasme de antieke hamer doormidden sloeg.

Dat wil zeggen, het stuk dat er al eerder af was geweest, vloog er weer af.

,,Deze hamer heb ik van het gemeentearchief geleend'', zei ik tegen de zaal. ,,Ik moest beloven dat ik er heel voorzichtig mee zou zijn. En kijk nu eens!''

,,Honderd euro voor de hamer!'', riep iemand direct.

Ik had de brokstukken zo kunnen verkopen, maar ik laat ze maandag lijmen. Kunnen ze op het gemeente-archief later vertellen: die hamer is gebruikt bij het allereerste Cambuur-Gala, kijk, je kunt het barstje nog zien.

zaterdag 26 september 2009

Der Herr im Frack





,,Ik wil een kostuum huren'', zei ik net in Bruidsmode Joan. Zo'n winkel is een andere wereld, van bloemen en witte stof en groepen vriendinnen van wie er eentje bruidsjurken past, terwijl de rest kirrend commentaar levert. Het is bovendien een paradijs voor schoenfetisjisten.

De herenafdeling, boven, is leeg, daar was het licht niet eens aan. De vrouwenstemmen van beneden klinken er door of ze met tien keer zoveel zijn.

,,Voor vanavond zeker'', zei de winkeldame. Daar had ze al meer van gehad, dat was duidelijk.

,,Inderdaad'', gaf ik toe. ,,Ik heb me laten strikken als veilingmeester voor een Cambuurgala voor het goede doel.''

Voor dat gala had ze al heel wat smokings verhuurd, verklapte ze.

,,Die van mij mag best een beetje afwijken'', zei ik. Want met een onderscheidend kostuum aan gaat het makkelijker, heb ik van Sinterklaas geleerd.

Ze verdween naar achteren en kwam terug met een donkerblauw rokkostuum. ,,Blauw, dat is ook een beetje Cambuur'', zei ze.

Ik was gelijk om, helemaal toen ik het aanhad en ze maar bleef benadrukken dat het zo goed staat. Vleierij van kledingverkopers, daar heb ik amper weerstand tegen.

vrijdag 25 september 2009

Official stuff





Onze hoofdredacteur Rimmer Mulder nam gisteren officieel afscheid in de Harmonie, al is hij begin deze maand al gestopt. Er was een reeks speeches, van allerlei andere oudere heren, en ik was de hekkesluiter.



De redactie gaf hem een boek met alleen maar foto's van hemzelf, als kartonnen pop dan, met anderen erbij. Veel collega's, een handjevol anderen en zelfs hemzelf. Hiernaast staat het omslag.

De verleiding is enorm om hier wat van die foto's te laten zien, want ze zijn prachtig al zeg ik het zelf. Maar wie het boek wil inzien moet Rimmer maar eens lief aankijken. Heeft zo'n gepensioneerde meneer ook wat aanloop.

donderdag 24 september 2009

Lieve dames, beste heren





Is Bob Bouma zomaar overleden! De presentator van de KRO-filmkwis 'Voor een briefkaart op de eerste rang', die zijn programma steevast opende met ,,Goedenavond lieve dames, beste heren.''

Hij was ook een van de weinigen die Romy Schneidèr zei, alsof het een Franse naam was.

Ik deed mee in 1980, in een aflevering waar Leen Jongewaard de speciale gast was vanwege zijn rol als boze buurman in de kinderfilm 'De bende van hiernaast'. Ik verloor van ene Frans Wollrabe, die veel sneller was. Alleen bij het afgedekte filmfragment was ik hem te snel af: dat was 'Manhattan' van Woody Allen. Het leverde me genoeg geld op voor een tweedehands kleurentv, die een hit was op de studentenflat.

Van tevoren had ik op een vraag over Stanley Kubrick gerekend, want in de week na de uitzending ging 'The shining' in premiere, maar die kwam helemaal niet aan bod. ,,Fred van Doorn houdt niet van Kubrick'', vertelde iemand me achteraf. Van Doorn was redacteur van het programma. Zo werken die dingen, leerde ik toen.

Wollrabe zag ik later op een congres over taalkunde, want dat bleek hij ook te studeren. Bij het googlen zojuist kwam ik erachter dat hij nu voor de Gaykrant schrijft en in 2004 het Groot Dictee heeft gewonnen.

,,U bent opgegroeid op Ameland?'', vroeg Bob Bouma. ,,Dat moet wel leuk zijn.''

,,Dat gaat nogal'', zei ik wat schouderophalend, want ik zat in een moeilijke periode qua verhouding met Ameland.

Het was fanatiekere Amelanders niet enthousiast genoeg geweest. Of Waling, of Giso heeft daar later in de kroeg bijna klappen om gekregen.

(De foto is van het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid)

maandag 21 september 2009

Girls With Guns






Ruim twee weken voor de vertoning in Filmpalast Ascona vroegen de organisatoren zich af of ze de zaal vol zullen krijgen op 9 oktober, met hun speciale Girls With Guns programma.




Maar we zijn optimistisch, vol ambitie en niet stuk te krijgen. (Op de panoramafoto klikken geeft een beter beeld). De eerste die weet uit welke film het - bewerkte - plaatje met het geweer is mag er voor niks in.

zondag 20 september 2009

Welcome to Ikea Heights






Jaloersmakend leuk: een soapserie op internet, die in zijn geheel in een Ikea-winkel in Burbank (Californie) is opgenomen.

Moord, overspel, een verborgen schat: overal hangen prijskaartjes aan. Let vooral op de cliffhanger aan het eind van #3.

zaterdag 19 september 2009

Eten met Klaas





Klaas was woensdag jarig, daarom gingen we zojuist met hem uit eten.



En het terras op, want dat kon nog. Panoramafoto's samenstellen van telefoonfoto's blijft een ondankbaar karwei. Al heeft die slechte kwaliteit ook wel weer wat.

vrijdag 18 september 2009

C'est Sibon





Gerard Sibon, dat weet ik nu, is een held in Heerenveen. Wie hij verder is daar kom je niet achter, want over voetballers lees je zelden iets persoonlijks.

Maar hij maakte gisteren tegen een Portugese voetbalclub, Sporting Clube de Portugal, een kopbal waar zelfs de doorgaans beheerste Wybren de Boer met krachtige vreugdekreten op reageerde. Later toen Michael Dingsdag een goal maakte, sloeg Wybren me zelfs joviaal op de schouder.

SC Heerenveen verloor met 2 tegen 3.

In de trein erheen had ik tegenover een somber kijkende man gezeten met een Heerenveensjaal. Het lukte niet goed om een gesprekje met hem aan te knopen.

,,Wat is uw voorspelling'', probeerde ik.

Heel lang zei hij niks, daarna mompelde hij dat het moeilijk zou worden. Zijn toon maakte duidelijk dat verder doorvragen wat hem betrof niet aan de orde was.


,,Maar wat wordt de stand dan?'', probeerde ik.

Hij zag het duister in, daar liet hij het bij.

,,Een beetje optimistisch'', zei ik. ,,Je lijkt wel zo'n Leeuwarder die het bij voorbaat al niet ziet zitten.''

Na afloop kwam ik hem weer tegen.

,,Jammer he?'', zei ik. ,,Je hebt gelijk gekregen, het was moeilijk.''

,,Ik heb een mooie kopbal gezien en een prachtige goal'', zei hij fleurig. Dat van die Leeuwarder was kennelijk aangekomen.

donderdag 17 september 2009

De selectiecommissie





Een kijkje in de keuken van Cinema Ascona: de selectiecommissie neemt kennis van een belangwekkende wapendemonstratiefilm. ,,This gun is made in Germany'', vertelde een van de schaars geklede meisjes. ,,Just like me.'' Binnenkort meer, hou 9 oktober maar vrij in de agenda.

zaterdag 12 september 2009

Het derde exemplaar (op zijn minst)





Vandaag - zaterdag 12 september - wordt het eerste exemplaar van de Engelse vertaling van 'Gevierde Friezen' uitgereikt, in New York, aan Doutzen Kroes.

Maar dat is onzin.

Er zijn al tenminste twee van die vertalingen in de VS. Ik weet het zeker, want ik heb ze zelf weggegeven, met als eis dat de ontvangers de boeken op de foto zouden zetten.

Hierboven staat Rita in Kemah, vlakbij Houston in Texas, met het boek en een kartonnen president. In de nis achter haar kijkt de minister van buitenlandse zaken toe.

Ze schrijft: ,,Ik had de overburen ge-emaild of we Obama konden lenen maar ze hadden hem uitgeleend aan andere vrienden en die waren in Austin en waren pas vannacht thuisgekomen. Vanmorgen om 8 uur stond de buurman met Obama voor de deur. Ik had de buurvrouw willen vragen om in haar 4th of July outfit, compleet met Statue of Liberty kroontje op haar hoofd op de foto te willen, wat ze graag had gewild maar dat kostuum was ook ergens anders of zo.''



Dit is verderop in Houston, ook met het boek.



Het andere Engelstalige exemplaar gaf ik aan Menno, die in Salt Lake City woont.

Hij ging met zijn vrouw Jaimie de bergen achter huis in, en maakte op de top vier foto's, naar alle windstreken. Het is te zien aan haar T-shirt, dat een soort zonnewijzer is geworden.

woensdag 9 september 2009

Circus Van der Heide





Er zat een miniem rupsje op mijn jas. We zetten het op tafel, op een houten roerstokje, en daar plaatsten we een suikerklontje op. Vindt zo'n rupsje vast lekker, dachten we.

Hij kroop er overheen, maar at het niet op. Het was trouwens ook wel gauw 50 x groter dan hem, maar sinds Rupsje Nooitgenoeg kijken we nergens meer van op.

We legden het stokje scheef bij een appel op. Misschien lust-ie dat, dachten we. Hij kroop tastenderwijs en peristaltisch op de appel rond, maar at er niet een hap van.

Hidzer maakte van het stokje een brug tussen twee appels. Circus Van der Heide, noemden we het meteen, want het rupsje nam zonder vrees de brug over een voor hem peilloze diepte.

En anders dan in andere dierencircussen hoef je de beesten hier niet eens een lekker hapje voor te houden.

dinsdag 8 september 2009

Toen nog wel





Deze foto kreeg ik nog opgestuurd, Vlieland, vrijdagavond. Op dit moment was het alleen uitwendig nat.

Foto is gemaakt met een hippe iPhone waarop ook heel veel muziek van Emiliana Torrini stond, want daar was de eigenaar verrukt van. ,,Ze heeft een grote hit in Duitsland!'', zei hij almaar. Haar vader heeft een pizzeria in Reykjavik, dat wist hij ook.

zondag 6 september 2009

Dutch crunch





Alela Diane is een Amerikaanse zangeres met een bandje met daarin haar gitaar- en mandolinespelende vader, een drummer, een tweede zangeres en een bassist die een jonge variant op Benny Jolink lijkt. Ze maken fijne, trage muziek voor op de zondagochtend.

Die bassist was de enige die bier dronk, de anderen namen steeds slokjes water.

In de pauze tussen twee nummers stapte hij ineens naar voren en zei: ,,They have got this kind of bread in the States they call Dutch Crunch.''

Daarna stapte hij weer naar achter. Dit wilde hij kennelijk even kwijt. Het publiek lachte omdat het zo absurd was en iemand riep: ,,Wat is Dutch Crunch?''

De bassist kwam terug en beschreef dat het zacht van binnen was, maar crunchy on top.

Zangeres Diane voegde toe: ,,It's the kind of bread they always run out of.''

,,Sourdough, schmourdough'', maakte de bassist het verhaal af.

Even later kwam hij weer. ,,Leuk dat jullie er zijn'', zei hij. ,,Maar moeten jullie niet naar de kerk? Het is toch zondag?''

Hij leek echt niet te weten welke dag het was.

,,Well I guess you can go to church any day you want'', bedacht hij luidop. ,,I'm not advocating it or anything. It's just an option.''

Moeder schrijft pannekoeken



En daar troffen we zomaar NRC-Nextcolumniste Aaf, die hoogzwanger in een kleine caravan op het festivalterrein zat waar haar vriend pannekoeken bakte en verkocht. Hier zit ze met een bordje dat de tent dadelijk dicht gaat de rij af te sluiten.

Zelf bakte ze niet, helaas, want ik had wel eens een pannekoek willen proeven van een columniste. Maar ze had er waarschijnlijk wel voor gezorgd dat het woord zonder die idiote tussen-n op de wagen stond. Voor nog een letter was er trouwens ook geen ruimte geweest.

Obscene Tsjêbbe





Op Vlieland was een kunstroute, eigenlijk een boswandeling met onderweg een mooi windorgel, een auto-ongeluk en een grabbelgedicht. Voor dat laatste kon je uit een ton witte kiezels grabbelen met woorden erop geschilderd, om een gedicht mee te maken. Je hebt zoiets ook als koelkastmagneten.

Er waren er veel, maar vieze woorden zaten er niet bij.

,,U mag zelf ook een woord op een kiezel schrijven'', zei de dame die erbij stond.

,,Ook een vies woord?'', vroegen we.

,,Ik moet het wel eerst goedkeuren'', zei ze.

Nou, dan weet je het wel. Dus probeerden we het maar met de woorden die er wel waren. Dat werd het gedicht 'Obscene Tsjêbbe'', dat we op zijn Tsjêbbe Hettinga's hebben voorgelezen al waren de regels daar eigenlijk veel te kort voor.

De mosselman vree lachend op het wad
met de worm bij paal 20
Ik zie het schuim opspatten
Waanzin is genoeg

Straks zuchtend aanraken
Zand voor lief nemen

Houten haringen





Vrijdagmiddag liep ik met Irene over camping Stortemelk, waar ze een dag eerder in een vliegende storm het koepeltentje van Gryts had helpen opbouwen. Met houten haringen vastzetten zeggen ze hier tegen elkaar. Want wat je met metalen haringen vastzet vliegt bij een beetje storm zo de lucht in. Het had ze twee uur gekost.



Bij de controle vonden we de scheerlijnen wat slap staan, dus we hebben de houten haringen verzet en met een baksteen die daar ergens lag vastgeslagen. We mogen dan amateurs zijn, maar we leveren geen half werk.

Omdat ik wel weer genoeg camping had gezien, ging ik graag in op het aanbod om mijn slaapzak in de kamer van Tom en Irene uit te rollen. (De foto's, dat spreekt voor zich, zijn gemaakt door wie er niet opstaat)

zaterdag 5 september 2009

Into The Great Wet Open





Iedereen is er, op Vlieland, op het muziekfestival Into The Great Wide Open. Gisteravond hebben we dan ook vooral kletsend doorgebracht in een overdekt terras op het festivalterrein, met bier.

Buiten traden de bands op, Kyteman, The Veils, múm, maar we verlieten het overdekt terras alleen om naar de wc te rennen, want de regen pleurde omlaag.

Tijdens de opening, eerder op de dag, werden we langs een kunstroute geleid en naar een ruimte op camping Stortemelk, waar schooljeugd kunst had gemaakt. ,,Ik wil graag naar IJsland'', had eentje over een foto geschilderd, die met tekst en al op doek was gedrukt. ,,Want daar komen de ijslanders vandaan.''



Ook deelden ze gelamineerde boomblaadjes uit met uitgeprikte gezichtjes. Dit zijn die van mij, Irene en Ella, die de mooiste heeft. (Groeten van Ella, pa, en gefeliciteerd met uw verjaardag, nog).

donderdag 3 september 2009

Cruller Donut





,,Wist je wel dat er een donut naar een Fries genoemd is?'', vertelde oudcollega Kerst Huisman dit voorjaar, toen hij nog volop bezig was met z'n boek over beroemde Friezen in de VS.

Op dat terrein had ik al sterke staaltjes gehoord, maar dit sloeg alles.

,,Dat is de Cruller donut'', zei Kerst. ,,Die heet naar Bastiaen Krol uit Harlingen, die gouverneur van Nieuw Nederland is geweest. Het komt in ons boek. We hebben er alleen nog geen goede foto van.''

Toen ik niet lang daarna in New York was en een zaak passeerde die The Donut Pub heet, aarzelde ik geen moment. Het is een prachtige tent, je reinste jaren zestig, met ruitjesvloer, chroomkrukken en volop donuts, sapjes en koffie.

,,Heeft u wel eens gehoord van een Cruller donut?'', vroeg ik de dame achter de lange balie.

,,Dat zijn de gewoonste donuts die er zijn'', antwoordde ze en wees naar een van de schappen achter haar.



,,Ik wil er graag een, om op de foto te zetten en op te eten.''

,,Ze zijn anders niet zo mooi'', zei ze. ,,Ze zien er niet echt uit als donuts.''

,,Ze zijn naar een Nederlandse burgemeester van deze stad genoemd, uit de zeventiende eeuw'', verklaarde ik. ,,De foto komt in een boek over hem.''



Dit is hem. In tegenstelling tot alle andere donuts is hij niet rond met een gat in het midden, maar langwerpig, als een pistolet. Hij is lekker zoetig.

,,We hebben ze ook wel zo gemaakt, dat ze eruit zien als een donut'', zei de vrouw. ,,Maar dat is niet echt.''



Zo een nam ik er ook, voor nog een foto en omdat ze naar meer smaken. Beide stuurde ik naar de makers van het boek, met de melding dat de rechte eigenlijk de echte is. Op pagina 83, zie ik nu, hebben ze de andere afgedrukt.

In de tekst staat: ,,Hoewel P. G. Rose (...) niet voor de juistheid van de bewering instaat gaat het verhaal dat Krol de kolonisten zou hebben geleerd oliekoeken te bakken die Cruller of Krolyer zijn gaan heten.''

Twijfelachtig dus. Maar ze zijn hoe dan ook lekker.

dinsdag 1 september 2009

Friezen en zo





Er waren broodjes, koffie en verrassend veel belangstellenden vanmorgen, bij de presentatie van het boek 'Gevierde Friezen'. Kerst Huisman hield een leuke redevoering, maar verder was het een weinig opwindende bijeenkomst.

Tot ze historicus Goffe Jensma vroegen of hij ook Friezen mist in het boek. Je zou zeggen, dat kan haast niet, want iedereen die wat gedaan heeft in de Verenigde Staten en ook maar een Friese vingernagel heeft staat er wel in.

Toch wist Jensma er wel eentje: oud-congreslid Stuyvesant Wainwright. Die is door zijn ouders Stuyvesant genoemd, als eerbetoon aan hun verre voorouder Petrus Stuyvesant en die kwam uit Friesland.

Sterker nog, ging Jensma door, ook familieleden van deze Wainwright zijn dus Fries, zoals Loudon Wainwright III en Rupert Wainwright. De zaal gaf geen enkel teken van herkenning. ,,Misschien zegt het u niets, maar dat zijn popsterren'', voegde Jensma daarom toe.

,,Beweer je nu echt dat Rufus Wainwright Fries is?'', vroeg ik voor alle zekerheid na afloop aan Goffe. Op zijn concert twee jaar geleden in Groningen had ik daar niets van doorgehad.

Goffe knikte. ,,Loudon Wainwright III en hij stammen van Peter Stuyvesant af'', legde hij uit. ,,En daar zijn ze ook echt trots op.''

Zoals ik zei, een vingernagel is voldoende. De vraag 'Wat is een Fries', die ook bij deze boekaanbieding weer gesteld werd, is nog niet half zo boeiend als de vraag wanneer iemand ophoudt Fries te zijn.