Gevaar!
Ineens was dit weblog gevaarlijk voor je computer. En alle andere websites die ik in Google zocht waren dat ook: in plaats van de site kwam er een melding zoals dat hierboven. Het sterkste van alles was, dat de site van zoekmachine Google zelf kennelijk ook gevaarlijk was, kijk maar naar bovenstaande waarschuwing.
Maar bij Google waren ze hard aan het werk, even later was dit waarschuwingsscherm net zo vlot verdwenen als het was opgekomen. Wat is het toch een wervelende wereld op het wereldwijde web!
zaterdag 31 januari 2009
dinsdag 27 januari 2009
Isabella Rosselini
Dit is Isabella Rosselini - voor wie dat even kwijt was: de dochter van filmster Ingrid Bergman en filmregisseur Roberto Rosselini - metershoog geprojecteerd op het gebouw van Robeco in Rotterdam.
Ze wordt op een elektrische stoel gezet, in een filmpje van Guy Maddin dat zo flitsend gemonteerd is dat ik er niet achter ben of ze nu op het laatste moment gered wordt of niet. Die grote close-ups op het gebouw doen aan Falconetti denken in 'La passion de Jeanne d'Arc' maar dan twintig keer zo hoog.
zondag 25 januari 2009
That's the way aha aha I like it aha aha
Feestje in de stijl van de jaren zeventig, gisteravond.
Dat was de tijd van ellenlange soulnummers ('Rock the boat'), van groepen die niet alleen middle of the road waren maar ook zo heetten ('Chirpy chirpy cheep cheep'), van Britse varietebandjes (Gilbert O'Sullivan, Slade) van glamrock en van disco. Toppop en de gedrukte top-veertig die je gratis bij de platenzaak kon krijgen waren de gidsen door dat gebied. Een tijdlang kon ik nummers aan de eerste klanken van de intro herkennen.
Het was de bedoeling dat je overeenkomstig gekleed kwam, bij de ingang van Zalen Tivoli werd er dan een polaroidfoto van je gemaakt. Dit ben ik.
Na het feest zaten we nog even in de Ierse Pub, om te genieten van de slinks naar ons loerende andere kroeggangers.
,,Who are you supposed to be?'', vroeg de Schotse barman, die in elk geval doorhad dat ik er normaal anders uitzie.
,,We had a seventies-party'', legde ik uit.
,,That's not seventies, that's eighties'', zei hij laatdunkend.
In Schotland gebeurt alles tien jaar later, daar houden we het maar op.
Feestje in de stijl van de jaren zeventig, gisteravond.
Dat was de tijd van ellenlange soulnummers ('Rock the boat'), van groepen die niet alleen middle of the road waren maar ook zo heetten ('Chirpy chirpy cheep cheep'), van Britse varietebandjes (Gilbert O'Sullivan, Slade) van glamrock en van disco. Toppop en de gedrukte top-veertig die je gratis bij de platenzaak kon krijgen waren de gidsen door dat gebied. Een tijdlang kon ik nummers aan de eerste klanken van de intro herkennen.
Het was de bedoeling dat je overeenkomstig gekleed kwam, bij de ingang van Zalen Tivoli werd er dan een polaroidfoto van je gemaakt. Dit ben ik.
Na het feest zaten we nog even in de Ierse Pub, om te genieten van de slinks naar ons loerende andere kroeggangers.
,,Who are you supposed to be?'', vroeg de Schotse barman, die in elk geval doorhad dat ik er normaal anders uitzie.
,,We had a seventies-party'', legde ik uit.
,,That's not seventies, that's eighties'', zei hij laatdunkend.
In Schotland gebeurt alles tien jaar later, daar houden we het maar op.
dinsdag 20 januari 2009
Swing time met Obama
Even was het of hij zou gaan zingen, en misschien zelfs tapdansen. Tussen alle sombere dingen die Barack Obama zonet tegen zijn enorme gehoor zei, merkte hij op: ,,Starting today, we must pick ourselves up, dust ourselves off...''
,,And start all over again'', verwachtte ik, want zo zingen Fred Astaire en Ginger Rogers het in de film Swing Time uit 1936. Het liedje, van Jerome Kern, heet zelfs 'Pick yourself up'.
Maar Obama zei het anders: ,,...and begin again the work of remaking America.'' Ja, helemaal opnieuw beginnen, dat is misschien ook wat veel van het goede.
Ook dat is een change: Amerika heeft nu een president die musicalliedjes uit de jaren dertig kan citeren, na een die dol is op oorlogsfilms als Saving Private Ryan en Black Hawk Down.
(De foto komt uit de New York Times)
Even was het of hij zou gaan zingen, en misschien zelfs tapdansen. Tussen alle sombere dingen die Barack Obama zonet tegen zijn enorme gehoor zei, merkte hij op: ,,Starting today, we must pick ourselves up, dust ourselves off...''
,,And start all over again'', verwachtte ik, want zo zingen Fred Astaire en Ginger Rogers het in de film Swing Time uit 1936. Het liedje, van Jerome Kern, heet zelfs 'Pick yourself up'.
Maar Obama zei het anders: ,,...and begin again the work of remaking America.'' Ja, helemaal opnieuw beginnen, dat is misschien ook wat veel van het goede.
Ook dat is een change: Amerika heeft nu een president die musicalliedjes uit de jaren dertig kan citeren, na een die dol is op oorlogsfilms als Saving Private Ryan en Black Hawk Down.
(De foto komt uit de New York Times)
maandag 19 januari 2009
De overhemden van Heesters
Lars was afgelopen weekeinde in Hamburg en ging daar naar de operette 'Im Weissen Rössl'. Daar speelt Johannes Heesters, 105 inmiddels, een klein rolletje in, kijk maar naar het filmpje dat Lars ervan maakte. Ik was er helaas niet bij, anders was er aan het eind nog luider bravo! geroepen.
Hoe dan ook, na afloop stond Lars buiten en zag hij de auto waarin Simone (de vrouw van Heesters) en Jopie zaten. Lars overwon zichzelf, tikte op het raampje van Simone, dat omlaag schoof, en vertelde hoezeer hij had genoten.
,,U bent een van die twee Nederlanders met die speciale overhemden, die er in Amersfoort bij waren!'', zei Simone.
Lars was zo verguld met deze herkenning, dat hij helemaal vergeten is wat Simonchen verder zei. Wel weet hij nog dat ze het bij het dichtdraaien van het raam aan Heesters begon te vertellen.
Het is gezien, wil ik maar zeggen. Het is niet onopgemerkt gebleven.
Lars was afgelopen weekeinde in Hamburg en ging daar naar de operette 'Im Weissen Rössl'. Daar speelt Johannes Heesters, 105 inmiddels, een klein rolletje in, kijk maar naar het filmpje dat Lars ervan maakte. Ik was er helaas niet bij, anders was er aan het eind nog luider bravo! geroepen.
Hoe dan ook, na afloop stond Lars buiten en zag hij de auto waarin Simone (de vrouw van Heesters) en Jopie zaten. Lars overwon zichzelf, tikte op het raampje van Simone, dat omlaag schoof, en vertelde hoezeer hij had genoten.
,,U bent een van die twee Nederlanders met die speciale overhemden, die er in Amersfoort bij waren!'', zei Simone.
Lars was zo verguld met deze herkenning, dat hij helemaal vergeten is wat Simonchen verder zei. Wel weet hij nog dat ze het bij het dichtdraaien van het raam aan Heesters begon te vertellen.
Het is gezien, wil ik maar zeggen. Het is niet onopgemerkt gebleven.
zondag 18 januari 2009
Heerenveen - Feyenoord
,,Mijn broer had vroeger precies zo'n kuchje. En nu ben ik de oudste.'', zei een Hagenees met pretoogjes, die vrijdag naast me zat op de tribune in het Heerenveenstadion. Ik hoestte de hele tijd en de kou in het stadion maakte dat niet beter.
Dat zette de toon voor een rare wedstrijd, waar Wybren me voor had uitgenodigd, van SC Heerenveen tegen Feyenoord. Want bij Feyenoord hebben ze er net de trainer uitgegooid, Gertjan Verbeek (die ik bijna een keer onder de auto heb gehad toen ik een parkeerplaats zocht in Heerenveen, ja echt waar).
Dat met die trainers gebeurt wel meer (je hoort eigenlijk nooit dat een klassiek orkest er na een reeks slechte concerten een dirigent uitgooit), maar de fans uit Rotterdam zijn er boos over. Die floten de hele tijd en riepen boe vanaf hun hoek op de tribune. Vooral toen hun team vlak voor de wedstrijd even naar die hoek toe liep, als het ware om genade af te smeken.
Mijn Haagse buurman, die ook voor Feyenoord leek te zijn maar van te voren zei dat het 6-0 voor Heerenveen zou worden, gaf de hele tijd commentaar. Morde of floot het Heerenveenpubliek rondom ons als de scheidsrechter iets van Heerenveen zei, zei hij luidop: ,,Dat heb die man goed gezien hoor.''
Als een van beide broers Anker, of allebei, overeind gingen staan om wat te gebaren (dat doen ze heel de wedstrijd), riep hij; ,,Gaat effe zitten, kale!''
Toen hij in de tweede helft het spel als ,,peutervoetbal'' kwalificeerde, werd dat een kettingrokende vrouw voor ons in een leren jekkertje te veel.
,,Ga op die andere tribune zitten'', beet ze hem, halfomgekeerd, toe. ,,Daar hoor je!''
Daarna was er een wissel bij Heerenveen, de nieuwe speler kwam op met kanariegele schoenen.
,,Hij heb ze klompen nog aan, zie je dat?'', schaterde mijn buurman.
De schouders onder het leren jekkertje voor ons verstrakten, maar ze zei niks meer. Ze stak een nieuwe sigaret op. Haar lippen bewogen geloof ik wel.
(De foto is van Leeuwarder Courantfotograaf Jan de Vries. Er wordt veel geknuffeld op zo'n veld, volgens mij gaf de keeper ook een keer een zoen op het ronde hoofd van Kristian Bak Nielsen)
,,Mijn broer had vroeger precies zo'n kuchje. En nu ben ik de oudste.'', zei een Hagenees met pretoogjes, die vrijdag naast me zat op de tribune in het Heerenveenstadion. Ik hoestte de hele tijd en de kou in het stadion maakte dat niet beter.
Dat zette de toon voor een rare wedstrijd, waar Wybren me voor had uitgenodigd, van SC Heerenveen tegen Feyenoord. Want bij Feyenoord hebben ze er net de trainer uitgegooid, Gertjan Verbeek (die ik bijna een keer onder de auto heb gehad toen ik een parkeerplaats zocht in Heerenveen, ja echt waar).
Dat met die trainers gebeurt wel meer (je hoort eigenlijk nooit dat een klassiek orkest er na een reeks slechte concerten een dirigent uitgooit), maar de fans uit Rotterdam zijn er boos over. Die floten de hele tijd en riepen boe vanaf hun hoek op de tribune. Vooral toen hun team vlak voor de wedstrijd even naar die hoek toe liep, als het ware om genade af te smeken.
Mijn Haagse buurman, die ook voor Feyenoord leek te zijn maar van te voren zei dat het 6-0 voor Heerenveen zou worden, gaf de hele tijd commentaar. Morde of floot het Heerenveenpubliek rondom ons als de scheidsrechter iets van Heerenveen zei, zei hij luidop: ,,Dat heb die man goed gezien hoor.''
Als een van beide broers Anker, of allebei, overeind gingen staan om wat te gebaren (dat doen ze heel de wedstrijd), riep hij; ,,Gaat effe zitten, kale!''
Toen hij in de tweede helft het spel als ,,peutervoetbal'' kwalificeerde, werd dat een kettingrokende vrouw voor ons in een leren jekkertje te veel.
,,Ga op die andere tribune zitten'', beet ze hem, halfomgekeerd, toe. ,,Daar hoor je!''
Daarna was er een wissel bij Heerenveen, de nieuwe speler kwam op met kanariegele schoenen.
,,Hij heb ze klompen nog aan, zie je dat?'', schaterde mijn buurman.
De schouders onder het leren jekkertje voor ons verstrakten, maar ze zei niks meer. Ze stak een nieuwe sigaret op. Haar lippen bewogen geloof ik wel.
(De foto is van Leeuwarder Courantfotograaf Jan de Vries. Er wordt veel geknuffeld op zo'n veld, volgens mij gaf de keeper ook een keer een zoen op het ronde hoofd van Kristian Bak Nielsen)
vrijdag 16 januari 2009
Oh, de verleiding!
Zonder het te merken heb ik mijn elleboog ergens aan gebrand, denk ik. Er heeft zich nu een roofje op gevormd, waarvan de randjes aantrekkelijk omhoog krullen. Niks is immers zo aardig als peuteren en trekken aan zo'n korstje, dat al hier en daar loslaat maar nog niet helemaal. Alsof je behang losttrekt bij jezelf.
Omdat een volwassene zulke dingen niet doet, want het is vies en vast ook ongezond, heb ik besloten er niet aan te komen. Maar ik voel er nu en dan wel even aan.
Zonder het te merken heb ik mijn elleboog ergens aan gebrand, denk ik. Er heeft zich nu een roofje op gevormd, waarvan de randjes aantrekkelijk omhoog krullen. Niks is immers zo aardig als peuteren en trekken aan zo'n korstje, dat al hier en daar loslaat maar nog niet helemaal. Alsof je behang losttrekt bij jezelf.
Omdat een volwassene zulke dingen niet doet, want het is vies en vast ook ongezond, heb ik besloten er niet aan te komen. Maar ik voel er nu en dan wel even aan.
donderdag 15 januari 2009
Gestopt met roken
,,Ik ben gestopt met roken'', vertelde Gert-Jaap van Ulzen gisteravond.
,,Voor de gezondheid'', zei ik begrijpend.
,,Nee'', verbeterde hij. ,,Ik gun Wouter Bos gewoon dat geld niet meer. Vijf euro per pakje, van mij krijgt hij het niet meer.''
,,Wouter Bos was anders wel de politicus van het jaar'', hield ik hem voor.
,,Dit jaar niet meer, let maar op'', zei Gert-Jaap, niet-roker uit protest.
,,Ik ben gestopt met roken'', vertelde Gert-Jaap van Ulzen gisteravond.
,,Voor de gezondheid'', zei ik begrijpend.
,,Nee'', verbeterde hij. ,,Ik gun Wouter Bos gewoon dat geld niet meer. Vijf euro per pakje, van mij krijgt hij het niet meer.''
,,Wouter Bos was anders wel de politicus van het jaar'', hield ik hem voor.
,,Dit jaar niet meer, let maar op'', zei Gert-Jaap, niet-roker uit protest.
vrijdag 9 januari 2009
Aartspotters
,,Zit Aart Staartjes op deze boot?’’, vroeg Emmy samenzweerderig op de boot naar Ameland.
,,Hij reed volgens mij in de auto achter ons maar ik weet niet zeker of hij het was. Hij heeft lang haar en een petje op. Kun jij niet even rondlopen en kijken of hij het is? Volgens mij zit hij in die hoek.’’
Mensen verwachten de vreemdste dingen van journalisten. Maar vooruit, ik kocht een kop soep bij het buffet en liep met het dienblad naar de hoek die ze had aangewezen. Geen meneer Aart. Niet eens Pino, of Bert, of Ernie.
,,Je moet zelf de andere kant maar doen’’, zei ik. Emmy verzamelde haar moed en ging op zoek.
Even later kwam ze giebelig terug. ,,Hij zit helemaal in dat hoekje voorin’’, zei ze. ,,Ik gluurde om de hoek en hij keek me recht aan.’’
,,Breng hem een gehaktbal’’, opperde ik.
,,Ben je gek, dat betaalt hij zelf maar’’, zei Emmy. ,,Hij is rijk genoeg.’’
,,Zit Aart Staartjes op deze boot?’’, vroeg Emmy samenzweerderig op de boot naar Ameland.
,,Hij reed volgens mij in de auto achter ons maar ik weet niet zeker of hij het was. Hij heeft lang haar en een petje op. Kun jij niet even rondlopen en kijken of hij het is? Volgens mij zit hij in die hoek.’’
Mensen verwachten de vreemdste dingen van journalisten. Maar vooruit, ik kocht een kop soep bij het buffet en liep met het dienblad naar de hoek die ze had aangewezen. Geen meneer Aart. Niet eens Pino, of Bert, of Ernie.
,,Je moet zelf de andere kant maar doen’’, zei ik. Emmy verzamelde haar moed en ging op zoek.
Even later kwam ze giebelig terug. ,,Hij zit helemaal in dat hoekje voorin’’, zei ze. ,,Ik gluurde om de hoek en hij keek me recht aan.’’
,,Breng hem een gehaktbal’’, opperde ik.
,,Ben je gek, dat betaalt hij zelf maar’’, zei Emmy. ,,Hij is rijk genoeg.’’
dinsdag 6 januari 2009
El cola
Dit is el cola, twee dagen voor kerst, in Terminal de Oriente. Al deze mensen wilden met een bus ergens heen in Venezuela, en al lijkt het er niet op, ze staan in rijen. De drukte was zo ongewoon, dat er een televisieploeg verscheen en een paar krantenjournalisten met fotografen.
Steeds als er een medewerker opdook begon iedereen schreeuwend en zwaaiend zijn aandacht te trekken, om te horen hoe het er met de ritten voorstond. Een mannetje van het Ministerio de la Infraestructura riep vanaf een balkon iets door een megafoon en werd uitgejouwd. Na vier uur had ik een kaartje voor Puerto Ayacucho, een rivierstadje in het zuiden van Venezuela.
Dit is el cola vandaag op vliegveld Charles de Gaulle, waar de ene na de andere vlucht werd uitgesteld vanwege het winterweer. Zoek de verschillen.
Het vliegtuig uit Caracas was te laat in Parijs aangekomen, zodat ik mijn aansluiting had gemist. Dat kwam van de zeven achtereenvolgende cola's op het vliegveld van Caracas, waardoor we in plaats van om half zes om half negen vertrokken. Twee van die rijen waren om iets te betalen om het land uit te mogen, drie waren controles waarvan eentje met grondig fouilleren, de andere twee de paspoortcontrole en het inchecken. De rij waar het vliegtuig zelf in moest wachten voor het opstijgen tellen we niet mee.
In Parijs kwam ik trouwens ook de eerste Friezen tegen van de hele reis: twee jongens uit Wolvega die oud en nieuw in Syrie hadden gevierd, zonder feest of vuurwerk, want dat was afgelast wegens de bommen op de Gazastrook. En een Leeuwarder die met zijn familie in Marokko was geweest.
Aan het eind van de dag werden alle Europese vluchten afgelast. Ook dit trok de aandacht van de pers, dit schreef Agence France-Presse erover:
Hollands glorie
Behalve, ja je houdt het niet voor mogelijk, die ene vlucht naar Amsterdam waar ik voor geboekt stond, en die Leeuwarder met zijn familie ook. De ferme jongens, stoere knapen van de KLM gingen toch, al zat het toestel helemaal onder de sneeuw, die er eerst af werd gespoten.
Zo kostte het dertig uur om van het huis van Sjoerd bij het mijne te komen.
Het is een karwei er te komen en een karwei om het te verlaten, en om er doorheen te reizen is ook al geen kleinigheid. Maar Venezuela is een boeiend land.
Dit is el cola, twee dagen voor kerst, in Terminal de Oriente. Al deze mensen wilden met een bus ergens heen in Venezuela, en al lijkt het er niet op, ze staan in rijen. De drukte was zo ongewoon, dat er een televisieploeg verscheen en een paar krantenjournalisten met fotografen.
Steeds als er een medewerker opdook begon iedereen schreeuwend en zwaaiend zijn aandacht te trekken, om te horen hoe het er met de ritten voorstond. Een mannetje van het Ministerio de la Infraestructura riep vanaf een balkon iets door een megafoon en werd uitgejouwd. Na vier uur had ik een kaartje voor Puerto Ayacucho, een rivierstadje in het zuiden van Venezuela.
Dit is el cola vandaag op vliegveld Charles de Gaulle, waar de ene na de andere vlucht werd uitgesteld vanwege het winterweer. Zoek de verschillen.
Het vliegtuig uit Caracas was te laat in Parijs aangekomen, zodat ik mijn aansluiting had gemist. Dat kwam van de zeven achtereenvolgende cola's op het vliegveld van Caracas, waardoor we in plaats van om half zes om half negen vertrokken. Twee van die rijen waren om iets te betalen om het land uit te mogen, drie waren controles waarvan eentje met grondig fouilleren, de andere twee de paspoortcontrole en het inchecken. De rij waar het vliegtuig zelf in moest wachten voor het opstijgen tellen we niet mee.
In Parijs kwam ik trouwens ook de eerste Friezen tegen van de hele reis: twee jongens uit Wolvega die oud en nieuw in Syrie hadden gevierd, zonder feest of vuurwerk, want dat was afgelast wegens de bommen op de Gazastrook. En een Leeuwarder die met zijn familie in Marokko was geweest.
Aan het eind van de dag werden alle Europese vluchten afgelast. Ook dit trok de aandacht van de pers, dit schreef Agence France-Presse erover:
PARIS - Hundreds of passengers were stranded Monday at the main Paris airport of Roissy-Charles-de-Gaulle by snow after scores of flights were cancelled.
Some "1,658 people will be accommodated by Air France Monday evening in hotels at the airport hub at Roissy after the cancellation of 120 Air France flights of the 400 scheduled since the beginning of Monday afternoon, mainly to European destinations but also some long haul services," the airline said.
Passengers waiting for flights "will have available food and hot drinks" at the end of a day described as "difficult" by Air France.
Hollands glorie
Behalve, ja je houdt het niet voor mogelijk, die ene vlucht naar Amsterdam waar ik voor geboekt stond, en die Leeuwarder met zijn familie ook. De ferme jongens, stoere knapen van de KLM gingen toch, al zat het toestel helemaal onder de sneeuw, die er eerst af werd gespoten.
Zo kostte het dertig uur om van het huis van Sjoerd bij het mijne te komen.
Het is een karwei er te komen en een karwei om het te verlaten, en om er doorheen te reizen is ook al geen kleinigheid. Maar Venezuela is een boeiend land.
donderdag 1 januari 2009
Diez, nueve, ocho...
Volgens de kaart en de metro heet het Plaza Francia, maar iedereen noemt het Plaza Altamira. Er zitten altijd wel mensen, maar tijdens de jaarwisseling was het propvol. Sommigen kwamen met koelbox, klapstoeltjes en baby’s om er het jaar uit te zitten.
We liepen eerst een tent binnen, maar dat was niet de bedoeling. ,,Government party’’, legde een jongen ons bij de ingang uit, en schudde ons de hand om ons toch alvast un feliz dos mil nueve te wensen. Jammer – een government party had me wel wat geleken.
Op het plein, waar iedereen rum bij elkaar in de cola gooit, behalve misschien bij die baby’s, stond een groot podium voor de obelisk, met salsa-orkesten. Van die ingewikkelde muziek waarin ieder instrument iets anders lijkt te doen, waarbij dansers dan weer bewegingen maken die bij een heel ander ritme horen.
Even voor twaalven stroomde het podium vol officials, werd een gong naar voren geschoven en begon de presentator een ellenlang verhaal. Volgens onze horloges overschreed hij de grens van middernacht ruimschoots.
Het aftellen begon pas om twee over twaalf, maar in Venezuela houdt niemand zich aan de klok, daar wen je snel aan. Wat doet het er ook toe. Je telt massaal van diez tot uno en zoent onder het reusachtig kabaalvuurwerk het eerste het beste meisje dat naast je staat. Geen drie keer, zoals in Nederland, want van twee keer schrikken ze al.
Volgens de kaart en de metro heet het Plaza Francia, maar iedereen noemt het Plaza Altamira. Er zitten altijd wel mensen, maar tijdens de jaarwisseling was het propvol. Sommigen kwamen met koelbox, klapstoeltjes en baby’s om er het jaar uit te zitten.
We liepen eerst een tent binnen, maar dat was niet de bedoeling. ,,Government party’’, legde een jongen ons bij de ingang uit, en schudde ons de hand om ons toch alvast un feliz dos mil nueve te wensen. Jammer – een government party had me wel wat geleken.
Op het plein, waar iedereen rum bij elkaar in de cola gooit, behalve misschien bij die baby’s, stond een groot podium voor de obelisk, met salsa-orkesten. Van die ingewikkelde muziek waarin ieder instrument iets anders lijkt te doen, waarbij dansers dan weer bewegingen maken die bij een heel ander ritme horen.
Even voor twaalven stroomde het podium vol officials, werd een gong naar voren geschoven en begon de presentator een ellenlang verhaal. Volgens onze horloges overschreed hij de grens van middernacht ruimschoots.
Het aftellen begon pas om twee over twaalf, maar in Venezuela houdt niemand zich aan de klok, daar wen je snel aan. Wat doet het er ook toe. Je telt massaal van diez tot uno en zoent onder het reusachtig kabaalvuurwerk het eerste het beste meisje dat naast je staat. Geen drie keer, zoals in Nederland, want van twee keer schrikken ze al.
Abonneren op:
Posts (Atom)