Heel veel verschil is er niet met een burgervlucht, maar er is meer beenruimte, je moet je eigen muziek, films of boek meenemen, je krijgt veel meer chips en de demonstratie van de veiligheidsriem - zo aantrekken! - , het zuurstofmasker - zo op het gezicht doen! - en het zwemvest - bevindt zich onder uw stoel! - wordt gedaan door mensen in groene overalls met militaire badges.
Ze trokken ook nog een propperig opgevouwen dingetje uit een gele plastic hoes, ter demonstratie. Uitgevouwen leek het op de kap van een imker, afgezet met aluminiumfolie. Onderaan zit een afsluiting die aan nylon of zo doet denken, waar je je hoofd door moet steken en dan heb je voor veertig minuten zuurstof. Korter als je paniekerig en snel gaat ademen.
Dat is de EPOS-hoed. Epos staat voor Emergency Passenger Oxygen System. Je doet hem op als er ineens giftige gassen in de lucht zijn.
Hij mag pas weer af, zeiden de stewards, als zij het zeggen. ,,Of als je blauw begint aan te lopen’’, mompelde mijn buurman, die intussen zat te lezen in The 7 Habits of Highly Effective People. De stewards propten intussen de eposhoed weer terug in het hoesje, wat veel meer tijd kostte dan het eruit halen.
Nog een verschil met burgervluchten is dat iedereen hier met elkaar kletst. Mensen staan in groepjes bij elkaar en praten zo een uur lang. Dat komt waarschijnlijk omdat ze elkaar allemaal kennen: de KDC10 is gevuld met militairen, leden van de luchtmachtkapel, zakenmensen en pers.
Ook bij mijn buurman, die al was gestopt zich te verdiepen in de gewoonten van uiterst efficiente mensen en op zijn laptop officiele stukken las, kreeg nu en dan bezoek. Een van hen keek mee op de laptop en riep uit: ,,Zit je Nato-stukken te lezen? Ik heb net een hele stapel Nato-boeken weggeflikkerd! Lekker de boekenkast opgeruimd.’’
Dat klonk als de gewoonte van een uiterst efficiënt mens.
