Eer van je werk

Doebiedoe doe doebiedoebie doe doe

,,Singing in the rain was mijn idee'', vertelde acteur Malcolm McDowell, de hoofdrolspeler uit A Clockwork Orange in interviews.  ,,Vanaf mijn kinderjaren was Gene Kelly die in de regen rond die lantaarnpaal danste voor mij de mooiste en aanstekelijkste verbeelding van vreugde.''

 Stanley Kubrick, de regisseur van A Clockwork Orange, liet het in interviews wat in het vage, waar het idee vandaan kwam om hoofdpersoon Alex Singing in the rain te laten zingen tijdens een brute overval met verkrachting.

Veertig jaar later werkt de scene nog steeds, merkten we bij Cinema Ascona gisteravond op het Fries Straatfestival. Eerst lieten we Gene Kelly zelf zien, en prompt erachteraan die overval. Je voelde de schok bij het publiek. Er kwam zelfs - indirect weliswaar - een klacht. Zo moet het.

Het programma bestond uit muziekfragmenten uit films, en die kwamen van alle kanten. De selectie was al zo groot dat we wel zes van dit soort programma's hadden kunnen houden. Over een fragment van Deep Throat werd het bestuur het niet helemaal eens - de muziek daaruit (onbekend bandje) is niet eens zo fantastisch, maar om Linda Lovelace de titel te zien demonstreren blijft een bijzondere kijkervaring.

Nu toonden we (in ongeveer onderstaande volgorde):

Saturday Night Fever (John Badham, 1977). Het begin, met piepjonge John Travolta die door de stad jive-walkt met Staying Alive op de geluidsband, gezongen door drie BeeGees van wie er al twee niet meer leven. (Foto Titus van 't Veer)

Cool World (Ralph Bakshi, 1992). Maar dan een remix met We are prostitutes van Adam Sky en Mark Stewart.

World Order: Machine Civilization (Genki Sodu, 2011). Clip van voormalig mixed-martial-arts vechter Genki Sodu en zijn dansgroep.

Ghost in the Shell 2 (Mamoru Oshii, 2004). Oogstrelende optocht uit dito manga.

The Cable Guy (Ben Stiller, 1996). De onvergelijkelijke Jim Carrey doet Somebody to love.

Goldfinger (Guy Hamilton, 1964). Titelstrook, met Dame Shirley Bassey die voordoet hoe een James-Bondsong hoort te klinken. (Foto Susan Janssen)

Kal ho naa hoo (Nikhil Advani, 2003). Bollywood in New York, waarin Shahrukh Khan Pretty Woman zingt.

Bühne frei für Marika (Georg Jacoby, 1958). Marika Rökk verveelt zich op de maan en vliegt met een designraket naar de dansende junglenegers. Johannes Heesters dirigeert haar orkest.

Helzapoppin' (H. C. Potter, 1941). Woeste swingdans van onvermoeibare kleurlingen.

American Psycho (Mary Harron, 2000). Christian Bale legt uit waarin het unieke zit van Huey Lewis and the News, en hun meesterwerk Hip to be square: ,,Gaat niet alleen over het genot van aanpassen en het belang van trends, maar het is ook een persoonlijk statement van de band zelf.''

Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, 2003). Gepassioneerde tangoversie van Roxanne.

I Served the King of England (Jiri Menzel, 2006). Herendiner met ronddraaiende dame op de tafel.

My best friend's wedding (P. J. Hogan, 1977). Het hele restaurant zingt I Say a little Prayer.

Thor - Lightning strikes again. Volgens sommigen een van de belabberdste videoclips ooit, van de Canadese muscle-rockband Thor, met een voormalig bodybuildkampioen als voorman.

Little Shop of Horrors (Frank Oz, 1986). Tandarts zingt over het plezier van zijn baan.

Appleseed (Shinji Aramaki, 2004). Manga over de derde wereldoorlog.

Singing in the rain (Stanley Donen, Gene Kelly, 1952). Gene Kelly is singing en dancing in the rain.

A Clockwork Orange (Stanley Kubrick, 1971). Een schrijver krijgt bezoek in zijn designwoning. 

Across the Universe (Julie Taymor, 2007). I Want You / She's so Heavy van de Beatles in een nieuw uniform.

Disco dansen op zijn Fins. Beroemd youtubefilmpje, vertoond op verzoek van Heta Salkolahti, de Finse violiste van Town of Saints. Die band trad na ons op.

En als toegift nog snel even, voor de stroom eraf ging:

Tenacious D in The Pick of Destiny (Liam Lynch, 2006). Tweemansband neemt het op tegen Satan zelf.

Een veerboot op je huid

Omdat het bezoekje van de koningin aan Leeuwarden eigenlijk een beetje saai was (ze schoot het provinciehuis in en bleef daar dik een uur, het koor van 2500 mensen doodde buiten de tijd door 'Het is stil aan de overkant' te gaan zingen) liep ik door naar de Blokhuispoort.

Daar was de beroemde tatoeeerder Henk Schiffmacher als lekkermakertje voor een tatoeagefestival dat daar in juli is. Schiffmacher had natuurlijk tatoeages. Net als zijn vrouw en organisatoren Rinto Bekkema en Jacco de Boer, en Klaas Land, die misschien ook wel mede-organisator is. Een weelde aan bleekblauwe teksten, sterren, kronkellijnen, rozen, kruisen en wapens puilde nu al uit kragen en mouwen en dan moet dat festival nog komen.

 ,,Heb jij geen tattoe?'', vroeg Klaas Land. Ik voelde me inderdaad een beetje onbeschreven, dat hebben zulke mensen meteen door.

Maar ik kan niks verzinnen dat ik zo belangrijk of mooi vind, dat ik het permanent op mijn lichaam zou willen. Het logo van Superman? Iets van A Clockwork Orange? Een gekalligrafeerde tekst? Een oosters karakter dat van alles betekent? Een driemaster in volle tuigage? Stel je voor dat je over een tijdje iets anders wilt, dan zit je er maar mooi mee aan.

 ,,Maar je komt toch van Ameland? Dan kun je een veerboot doen! Dat heeft een mooie symboliek van heen en weer!'', suggereerde hij.

 Ik weet het niet hoor. Veerboten zijn niet zo mooi om te zien, en voor je het weet denken mensen dat je voor Wagenborg werkt. En bovendien: Heen en Weer?

(De foto van Schiffmacher kreeg ik van Laurens Aaij. Hiernaast staat hij hem te maken.)

De hoogste zonnebloemen

Kijk: dit zijn Giso en ik. We hadden dat jaar - misschien was het wel 1967, the summer of love - de een na hoogste zonnebloemen van Hollum. De hoogste had Waling dat jaar, zelfde tuin, maar even verderop. Hoe dat kon weet ik nog steeds niet. Maar we kwamen toch allemaal op de foto, in de Dokkumer Courant.

Giso is vandaag 50 geworden (gefeliciteerd!) en heeft, voorzover ik weet, geen zonnebloemen in de tuin. Ik ook niet. Zo'n hoogtepunt uit je jeugd moet je later niet proberen te overtreffen.

Op en neer

Op het Oldehoofsterkerkhof waren twaalf mannen aan het voetballen, toen ik naar de Oldehove liep. Ze hadden shirts aan met 'FC Baukelona' erop - een vrijgezellenfeest dus. Blikjes bier dienden als cornervlag.

Na een uurtje meldden ze zich aan de balie van de Oldehove. ,,We willen wel even naar boven om een groepsfoto te maken'', zei een van hen, die het geld op zak had. ,,Maar dan wel met groepskorting.''

De cornervlaggen waren al op, aan hun adem te ruiken. De korting kregen ze, daar moet je niet flauw over doen. De bruidegom heette Bauke, trouwt in juni en komt uit Franeker, begreep ik.

De hele ploeg met veel kabaal naar boven.

Even later stond eentje, nahijgend, weer beneden aan de balie.

,,Ben je nu alweer beneden?'', vroeg ik. Want dat was wel erg snel.

 ,,Op en neer, in een keer'', stamelde hij, een beetje buiten adem.

,,En de groepsfoto dan?'', zei ik. ,,Volgens mij is nog niet iedereen boven.''

,,Groepsfoto?'', vroeg de man, die Ido bleek te heten en in het dagelijks leven dirigent is, verbaasd.

 Ik vertelde hem dat het juist de bedoeling was dat er boven een groepsfoto gemaakt zou worden met alle twaalf erop.

 ,,Echt waar?'', vroeg de man voor de zekerheid.

,,Echt waar'', zei ik. ,,Dus je moet weer naar boven.''

Hij liet zijn hoofd wanhopig hangen, maar ging nog een keer. Ditmaal nam hij de lift. Dat scheelde toch weer 40 treden van de 183.

Disco Donna

Op 19 juli 2003 stond ik pal voor de jurk van Donna Summer. Ik dacht eraan, omdat ze vandaag is overleden.

De jurk hing op een tentoonstelling over disco in het Experience Museum Project, een verrassend leuk muziekmuseum in Seattle, in zo'n gebogen Frank-Gehrygebouw. Ik schreef er destijds dit over.

Ook de tijdelijke tentoonstelling over disco was de moeite waard, al was het alleen maar omdat ik ervan opstak dat de film 'Saturday Night Fever', die in Nederland de discorage inluidde, in de VS het einde betekende van de echte disco. Want die ging toen van de underground naar de mainstream. Er kwam zelfs een anti-beweging en een massale disco-platenverbranding in Chicago.


Donna Summer schopte het, dankzij de platen die ze met Giorgio Moroder maakte, tot Queen of Disco. Voor de kenners: van Moroder stond in dat museum de originele Roland Jupiter 8, die je hoort op I Feel Love. Aan haar beste nummer, State of Independence, kwam Moroder niet te pas. In het koortje zingen onder anderen Michael Jackson, Dionne Warwick, Lionel Richie en Stevie Wonder mee.

Als filmster is het met haar nooit veel geworden. Ze zat, een beetje gegeneerd, bij Sjef van Oekel in het Wim T Schippersprogramma Van Oekels Discohoek en ze speelde een zangeres in 'Thank God it's Friday', een van de vele discofilms in het kielzog van 'Saturday Night Fever'. De film is vooral opmerkelijk omdat dat beeld waarmee elke film van Columbia begint een discodansje doet.

Terwijl ik bovenstaande foto maakte, riep een Amerikaanse bezoekster naast mij uit: ,,Oh my God! Ze is zo klein!''

,,Dat zijn beroemdheden altijd als je ze in het echt ziet'', zei ik.

,,Britney Spears niet'', wierp ze tegen. ,,Die heeft enorme heupen. De vriendin van mijn zoon en ik zagen dat op een dag ineens, want ze verbergt het goed. Maar ze heeft big hips.''

In elk geval: dit is het dichtst dat ik ooit bij Donna Summer ben geweest.

The Alan Parsons Project vs. Wim

,,Voor ik vertrek kunnen we wel met zijn allen op de foto, voor facebook'', stelde singer-songwriter Niels Geusebroek voor, na zijn huiskameroptreden in Weidum. Zo gezegd, zo gedaan; hiervoor is de zelfontspanner uitgevonden.

Niels was toch al erg van de foto's. De meisjes die bij het concert waren kregen van hem een handtekening, en hij stelde meteen voor ook met hen op de foto te gaan. Een van hen, die twijfelde, haalde hij over de streept met: ,,Anders gooi je hem later toch gewoon weg?''

Niels had zijn eerste band, Silkstone, opgericht met de jongen die naast hem zat op Havo 4. Ze traden op op Pinkpop en Lowlands. Maar Silkstone is er niet meer, en Niels werd muzikale zzp'er.

Hij heeft meegedaan aan The Voice of Holland, waar hij de halve finale haalde. Daar is hij niet rouwig om, want als je het wint, net als harpiste Iris Kroes uit Drachten, dan kun je niet zomaar meer huiskamerconcerten geven. ,,John de Mol had dit niet goedgekeurd'', meende Niels, terwijl hij de kamer rondkeek.

Andere kreten van afkeuring waren er toen hij tussen zijn eigen nummers 'Old and Wise' speelde van the Alan Parsons Project. Van Alan Parsons ben ik nooit een fan geweest, maar heel vreselijk is het ook niet, vind ik.

Er waren bezoekers voor wie dit echt een stap te ver was, zoals Wim, die tijdens het nummer al een zuur gezicht trok.

,,Ik hou niet van thema-platen uit de jaren zeventig en tachtig'', zei Wim later.

,,Wim houdt bijna nergens van'', zei Jaap, zelf meestal ook erg kritisch, nog weer later.

,,Wim houdt niet van muziek die hij zelf niet kan spelen'', legde Danny uit, toen we alweer onderweg waren naar huis. Over smaak kun je fantastisch twisten.

Zondag in het park

In de reeks Onderschatte Parken hoort zeker het Dr J. J. Zamenhofpark uit Leeuwarden thuis, ook al heeft het maar een klein oppervlak.

Het is, lezen we bij het Leeuwarder gemeentearchief, tijdens de Tweede Wereldoorlog aangelegd als werkverschaffing, en toen blijkbaar al genoemd naar de bedenker van het Esperanto. Wat zo op het eerste gezicht eigenaardig is want Zamenhof was Pools en joods. Hij is al in 1917 overleden, maar zijn nazaten hebben in Poolse concentratiekampen gezeten.

Van die wereldtaal is weinig terechtgekomen maar het park lag er vandaag heel idyllisch bij.

De foto's zijn gemaakt met de telefoon op panorama-functie. Als u denkt: met die onderste is iets vreemds aan de hand, heeft u gelijk. Dat is het soort panorama dat je krijgt als je opneemt en tegelijk loopt. Sommige bomen en struiken op de achtergrond staan er een paar keer op.

Naschrift 

Op het bovenstaande kreeg ik een reactie van Thys Dijkstra, die daar als kind gewoond heeft. Hij vertelt dat het eerst Oosterpark heette, voor het naar Zamenhof werd genoemd.

,,Een buurvrouw van ons was juffrouw Drent. Zij was een enthousiaste Esperantist en ik weet daarom dat zij er met haar mede-esperantisten bij B&W voor geijverd heeft dat het aan haar woonhuis grenzende Oosterpark naar haar grote idool, Dr. Zamenhof, zou worden vernoemd. Op 15 december 1959 is onder belangstelling van een groepje Esperantisten een in opdracht van de gemeente door beeldhouwer G. J. Adema vervaardigd aardig bruingekleurd houten naambord met gouden letters en een groene ster in de rechter hoek met de tekst "Dr. Zamenhofpark" onthuld, aldus de LC. Ik kan me het nog wel herinneren. Juffrouw Drent zong trouwens ook mooi, maar altijd in het Esperanto, een Nanne Kalma avant la lettre dus.''

All is well!

Met twee MacBooks en 99 jaar Indiase filmgeschiedenis is er een leuk overzicht te geven van Bollywood in 10 fragmenten. Cinema Ascona (een derde deel van het bestuur, althans) was ervoor naar Groningen gereisd om daar, met Bollywoodkenner en -liefhebber Iris Visser, een programma te presenteren in de Puddingfabriek. 

Wie enkel zoete kleurtjes en blije liedjes had verwacht - dat was vrijwel iedereen in het publiek- stond voor een verrassing.
Want liedjes en kleuren waren er wel, maar er was ook volop sciencefiction, cricket en een onvoorstelbare schietpartij door een op hol geslagen robot.

En als klap op de vuurpijl was er Grollywood, een korte, door Iris Visser geregisseerde Bollywoodfilm uit Groningen, met veel Martinitoren en een nachtelijke dans in het park. Dit was een voorpremiere, de echte volgt nog. De choreografe van de film was meegekomen om alle bezoekers een simpel Bollywooddansje te leren, dat redelijk goed lukte.

Dit was de playlist:

Awaara (1951, Raj Kapoor). Een zwerver die aan Charlie Chaplin doet denken loopt zingend door de sloppenwijk. Het enige zwartwit-fragment van de avond. Engelse titel: The Tramp.
Dilwale Dulhania Le Jayenge (1995, Aditya Chopra). Man vecht op het station met zijn rivaal in de liefde. Met dramatische ren-de-wegrijdende-trein-achternascene. Engelse titel: The Brave Hearted Will Take the Bride.
Kabhi Khushi Kabhie Gham... (2001, Karan Johar). Kleurrijke dans tijdens een familiebruiloft. Engelse titel: Sometimes happiness, sometimes sadness.
Koi... Mil Gaya (2003, Rakesh Roshan). Mengeling van Forrest Gump, E.T. en Close Encounters of the Third Kind. Eenvoudige jongen lokt per ongeluk buitenaardsen met een simpel deuntje op een soort lichtorgel in de schuur. Engelse titel: I found someone.
3 Idiots (2009, Rajkumar Hirani). Drie jongens op een prestigieuze technische school leren elkaar dat je alles aankunt als je af en toe zegt (en zingt) All is well. De beelden geven hun ongelijk.

Om Shanti Om (2007, Farah Khan). Ambitieuze filmproducent steekt een reusachtig decor in de fik, met zijn filmster en vriendin erin, omdat ze zijn loopbaan in de weg staat. Een reddingspoging baat niet.
Lagaan (2001, Ashutosh Gowariker). Dorpje in een dorre streek, negentiende eeuw, hoeft drie jaar geen belasting aan de Engelsen te betalen als de dorpelingen de Britten kunnen verslaan met cricket. Engelse titel: Land tax.
Ghajini (2008, A. R. Murugadoss). Bollywoodvariant op Memento. Man met een geheugenstoornis is op wraak uit en onthoudt dat met tatoeages. Maar die worden radicaal uitgewist.
Devdas (2002, Sanjay Leela Bhansali). Een van de vijftien verfilmingen van een beroemde Bengaalse novelle, waarin een in de liefde teleurgestelde man onderduikt in een bordeel en in de drank. Alles in het nette natuurlijk. Elegant damesdansje rond een vlammetje dat nooit zal doven.
Enthiran (2010, S. Shankar). Eigenlijk een Tamilfilm, variant op The Matrix en The Terminator. Dolgedraaide robot ontvoert de vrouw op wie hij verliefd is en verslaat een enorme politie- en legermacht. Maakte sterk de indruk de publieksfavoriet te zijn. Engelse titel: Robot.
Grollywood (2012, Iris Visser). Groninger stadsgids leert een leuk meisje kennen en haar foute vriendje heeft het nakijken. Binnenkort is de echte premiere.

(De instagramfoto is van Rik Smit. De foto onderaan van Ron Visser. Meer foto's staan hier.)

Keihard & romantisch

Het bestuur van Cinema Ascona maakte gisteren een studiereis naar Amsterdam, naar het nieuwe filmmuseum dat EYE heet (met hoofdletters), omdat het over films gaat en aan het IJ ligt.

Daar draaide gisteravond de gerestaureerde versie van Spetters (1980) van Paul Verhoeven, die bovenaan staat in Cinema Ascona's toplijst van Nederlandse films. Net als Andy, Bloed en blond haar natuurlijk, waar we drie jaar geleden al eens een studiereis voor maakten. Even voor de kenners: Jonna Koster uit Andy zit ook in Spetters, maar ze zegt er geen woord in. Destijds wilde Paul Verhoeven Andy Vrielink, hoofdrolspeler van Andy, ook voor Spetters, maar die had daar geen zin in. De rol ging naar Hans van Tongeren.

Niet iedereen begreep dat je zoveel over hebt voor een film als Spetters, die vinden hem maar lomp en ordinair. En dat is hij ook, maar het is met zo'n Nederlandse film als met wijn: je moet het leren waarderen. Juist dat botte en boerse is eigenlijk bijzonder, heel Hollands, en bovendien is hij vlot, goedgemaakt, vol gebeurtenissen. Het is na afloop of je een complete tv-serie hebt gezien. Hij heeft zelfs iets van een sprookje. Daar was ik zelf zo niet opgekomen, maar scriptschrijver Gerard Soeteman zei het (hij staat in het midden op bovenstaande foto, achter hem producent Joop van den Ende en regisseur Paul Verhoeven). Het is als het ware het verhaal van een prinses die kan kiezen uit drie prinsen, legde hij uit. Zij het dat de prinses patat bakt en de prinsen op motoren rijden.

Toen de film in 1980 draaide was er van alles om te doen. Sonja Barend viel in haar Sonja's Goed Nieuws Show Paul Verhoeven aan op het seksisme en de anti-homohouding van de film. Militante homo's in het publiek vielen haar bij. Eentje zou Verhoeven zelfs vol op de bek gezoend hebben - wat in de tv-uitzending niet te zien was.

Er was zelfs een kortlevende actiegroep tegen, die NASA 80 heette (Nederlandse Anti Spetters Actie), gesteund door COC, NVSH, PSP, PvdA en VVD, maar die demonstreerde alleen in Amsterdam.

Die waren er nu in Amsterdam niet bij. Het had meer iets van een gala, waarop de medewerkers van toen elkaar uitbundig begroetten. Iedereen was er, Verhoeven, Van den Ende, Soeteman, Renee Soutendijk, Maarten Spanjer, Toon Agterberg (die staan op de foto hiernaast). Zelfs Derek de Lint en Jochum ten Haaf, die helemaal niet in de film zitten. Hans van Tongeren was er natuurlijk niet: hij heeft twee jaar na de film zelfmoord gepleegd.

Renee Soutendijk zat pal achter het Asconabestuur, dat haar dus noodgedwongen anderhalf uur lang met de nek heeft aangekeken. Dat kan toch waarachtig niet iedereen zeggen.

De film ziet er weer vers uit, veel helderder dan op de slechte dvd's die ervan te koop zijn. Maar het geluid was afschuwelijk snerpend. Verhoeven, verder een diplomatieke man, zei er na afloop meteen iets van, waarna er een heel kletsexcuus volgde dat het kwam doordat de film mono is en het fonkelnieuwe geluidssysteem van EYE daar op de een of andere manier niet op is toegerust. Ze hadden het gewoon niet goed ingesteld, mijn oren fluiten er nog van. De 'War-of-the-worlds'-achtige muziek van Ton Scherpenzeel van Kayak snerpte zo dat het pijn deed.

Na afloop werd iedereen die er iets mee te maken had gehad naar voren gehaald en in de bloemen gezet. Er was ook ruimte voor vragen uit de zaal. Veel stelde dat niet voor: de tijdrovendste vraag kwam van het motorblad Moto 73, dat wilde weten of Spanjer en Agterberg in de film zelf echt motor hadden gereden en of ze dat nog steeds deden. Agterberg had het nog een tijdje volgehouden, maar was ermee gestopt.

Een man stond op en complimenteerde Verhoeven uitgebreid met al zijn films, deze ook, maar vooral Showgirls, die hij zo mooi vond dat hij die op zijn arm had laten tatoeren. Verhoeven, die wel voor heter vuren heeft gestaan, werd daar niet anders van. Maar ik was nieuwsgierig, dus toen het kort daarna was afgelopen snelde ik die man achterna, om te vragen of ik zijn tatoeage mocht zien.

,,Dat Verhoeven niet zei: 'Laat eens zien'', zei ik tegen de man, die Arjan bleek te heten.

,,Dat vond ik ook jammer'', zei Arjan. ,,Ik had hem om een handtekening eronder willen vragen, dan had ik die erbij laten tatoeren."

,,Maar hij staat er toch nog?'', zei ik. ,,Kom op!''

Met Andre terug naar de filmzaal, waar zich om Verhoeven een groepje had gevormd. Ik vroeg of hij Andre's arm wilde signeren en dat deed hij prompt. En erg netjes moet ik zeggen: daar moet best een tattoe van te maken zijn.

(En nu ik toch elke schroom van me af had gegooid liet ik ook meteen de blu-ray signeren die Cinema Ascona nu van deze prachtfilm bezit.

En Arjan heeft inmiddels gereageerd: : ,,Superbedankt dat je me de zaal in trok, want ik had het nooit alleen gedaan!''

En het bestuur moet binnenkort maar eens kijken of Showgirls een herontdekking verdient.

En ja, Reyer Boxem, deze nieuwe Spettersposter is vreselijk lelijk. Er staat zelfs een stukje Broodje Hamburger op (dat gele ding voor de buik van Soutendijk, dat heeft deze blogger uitgezocht.)

Ascona naar het Oosten

Als een liedjeszingende robot zich vermenigvuldigt en de mensheid te lijf gaat, hoe pakt hij dat aan? Hoe houden nerds zich staande op het Harvard van India? Wat is de tragische geschiedenis van Devdas die in een bordeel is gaan wonen en aan de drank is geraakt?

Het is allemaal te zien en te horen op de geheime, besloten Bollywoodavond van Cinema Ascona en Bollywoodkenner Iris Visser, vrijdag 11 mei. Liefde, passie en kogels volop. En dans en muziek - er is zelfs een dj.

Niet alleen thematisch gaat Cinema Ascona naar het oosten, ook in werkelijkheid, want de geheime avond is in de Puddingfabriek in Groningen, vlakbij het station. Wie met de trein van 19.29 uit Leeuwarden vertrekt is mooi op tijd. Om middernacht gaat de trein terug.

Even onder ons: er is ook een voorpremiere van een bijzondere - en naar verhouding ultrakorte - Bollywoodfilm oet Grunn.

Meer weten? Kijk hier of stuur een mail.

Puzzelstukjes

Op de vrijmarkt kocht ik maandag een legpuzzel van de Friesland Bank, voor zestig cent. De jongen die hem verkocht vroeg vijftig, maar ik had alleen maar muntjes van twintig cent in mijn zak. Een mooie aanschaf, want de Friesland Bank bestaat straks niet meer.

De volgende dag nam ik hem mee naar de krant, om te pronken. Dat kwam goed uit, want we hadden een verhaal over de bank op de economiepagina waar nog een illustratie bij moest. ,,Kun je hem niet even snel in elkaar zetten?'', vroeg mijn collega, die zo een heel nieuw soort deadline uitvond.

Het was makkelijker dan het klinkt, want een paar grote stukken van de puzzel zaten in de doos al in elkaar. Het leek al meteen heel wat. Daar werd een foto van gemaakt, op het moment dat de bank er wat herkenbaar uit naar voren kwam.

Maar hoe gaat dat met legpuzzels: passerende collega's legden steeds ook een stukje. Zo kon er voor de Zuid-editie een foto gemaakt worden van een mooi opgeschoten puzzel en voor de editie Stad (meer edities zijn er niet) eentje van de voltooide. Die tot onze grote vreugde ook nog eens compleet is, niks vervelender dan wanneer er een stukje mist.

Uiteindelijk bleven er zelfs stukjes over, ze staan hierboven. ,,Die zijn voor de koepel'', suggereerde een collega, maar het is waarschijnlijker dat die bij andere puzzels horen en per ongeluk in deze doos zijn terechtgekomen.

De kans is dus groot dat anderen op de vrijmarkt bij dit jongetje (hij stond aan de zuidkant van de Nieuwestad, met de rug naar het water) puzzels gekocht hebben waar stukjes uit ontbreken. Herkent u er eentje, mail me dan, dan krijgt u ze alsnog. Ik wil wel graag horen wat er op uw puzzel staat.

I.O.I.O.

De Bee Gees hadden in 1970 een hit met het nummer 'I.O.I.O.'. Bijna niemand die het weet, maar in dat nummer zingen ze twee keer 'Asing', wat ik altijd een beetje sinister heb gevonden. Wat bedoelen ze? Wat willen ze van me? Luister maar naar dit fragment.