Deaf Rebels

Het Experience Music Project is een leuk museum in Seattle, gebouwd met geld van Paul Allen, een van de hotemetoten van Microsoft. Het museum is ontworpen door Frank Gehry, de architect van het verwrongen metaal, die ook dat gekke Guggenheimmuseum in Bilbao heeft gemaakt. Binnen vertonen ze een filmpje, waarop Gehry uitlegt dat hij zich liet inspireren door de vormen van de gitaar, preciezer nog, de elektrische gitaar, en heel precies, de kapotgeslagen elektrische gitaar. Ik had dat zelf allemaal niet zo gezien toen ik kwam aanlopen: het is een golvend gebouw , bekleed met zilverkleurige, goudkleurige, lichtblauwe, rode en paarse metalen platen. Dat paars is een verwijzing naar Purple Haze van Jimi Hendrix. Want Hendrix is in Seattle geboren en begraven en in het museum is een hal aan hem gewijd.

Het museum is verrassend leuk, ik kwam er binnen om een uur of tien en toen ik klaar was, was het tot mijn verbazing al na zessen. Terwijl er niet eens zo heel gek veel te zien is. Je krijgt er een combinatie van een walkman en een afstandbediening, zodat je overal de bijbehorende muziekjes kunt beluisteren, de makers en de sterren zelf hoort vertellen hoe het destijds ging, of hoort hoe allerlei gitaren en vervormers klinkenen in welke beroemde nummers ze allemaal gebruikt zijn. Ik weet nu dat George Harrison een twaalfsnarige gitaar gebruikte, hoe het nummer Freak Out onstaan is (de makers mochten de beroemde discotheek Studio 54 niet in, Fuck Off zei de portier, en de makers gingen thuis boos zitten jammen rond die tekst), ik weet alles van de geschiedenis van gitaarbouwers Rickenbacker en Fender, en heel veel over de loopbaan van Jimi Hendrix, die zijn hele (korte) leven trouw briefjes aan zijn vader bleef schrijven. Het heeft wat ontwapenends om die zo in een vitrine te zien liggen. Hij maakte ook heel wat gitaren kapot, stak ze zelfs in de fik, en stukjes ervan liggen hier als relikwieen in vitrines.

Bovenin kun je zelf ook aan de gang. In een soort telefooncellen mag je jammen met gitaren, keyboards, drums, of je kunt er zingen (ik volg een stoomcursus rappen van een kwartier) en het allergekste: je kunt 'ervaren' hoe het is om als popster voor een groot, enthousiast publiek op te treden.

Dat wilde ik wel eens meemaken, dus ik ging in de rij staan. Het werkt zo: groepen mensen worden in een hal geladen, waar de installatie al klaar staat. De 'bands' kunnen voor hun optreden kiezen uit vier nummers, waaronder I Love Rock And Roll en Wild Thing. Tijdens het optreden maken ze een foto, die je later als concertposter kunt kopen.

Achter mij in de rij staat een jong stelletje uit upstate Washington. Ze stellen voor een driemansformatie te maken; het meisje wil dolgraag drummen, de jongen wil achter de gitaar, en ik wil de vocals en piano wel doen. We kiezen voor Wild Thing, lekker makkelijk. Een groepsnaam bedenken, dat is meer werk. ,,Het moet wel een beetje heavy zijn'', zegt de jongen. Ik denk Tupperware Dildo's, maar ik wil dit jonge stel niet shockeren en laat ze zelf iets bedenken.

,,Rebels?'' zegt de jongen. ,,Nee, dat is te corny.''

,,Deaf Rebels'', stelt zijn vriendin voor en daar zijn we alledrie content mee.

We krijgen instructies van een beeldscherm, waarop een gehaaste man verschijnt die zegt dat we zo op moeten, ,,the audience is wild!'', maar dat de zanger de microfoon niet mag beetgrijpen en nog zo wat dingen.

Dan komen we op het podium, waar een meisje zit, dat ons aankondigt: ,,Ladies and Gentlemen: the moment you've all been waiting for: Heeeere's The Deaf Rebels!''

Het gordijn schuift open en daar staat inderdaad een dolenthousiast publiek te schreeuwen, gefilmd weliswaar, maar het is een reuzeherrie. De tekst van Wild Thing ken ik wel uit mijn hoofd (Wild Thing / You make my heart sing / You make everything groovy en zo voort), maar hij verschijnt ook voor me op een monitor. De instrumenten zijn voorgeprogrammeerd, dus het klinkt altijd goed en de Deaf Rebels gaan er helemaal voor. Tijdens het concert wordt er afgeteld voor de foto, dus we kijken zo superpopster-achtig als we maar kunnen.

We staan mooi op de poster, al zeg ik het zelf. Ik vraag om een viltstift en laat het stel mijn poster signeren, dan is het nog echter. Ik signeer ook hun poster, en wens ze verder een prettige dag.

Dat was de korte, maar muzikaal en artistiek intense loopbaan van de Deaf Rebels (Nederlands-Amerikaans trio, begin 21-ste eeuw. Bekendste nummer: Wild Thing, legendarisch liveoptreden in Seattle, 19 juli 2003).