Het evangelie van Grimm

Al jaren heeft pa een zelfgemaakte kerststal van groen hout, met een lampje erin en beeldjes. Die beeldjes waren altijd egaal bruin, daar geeft pa verder niet zoveel om.

Maar nu Zoë en Regina de beeldjes dit weekeinde geverfd hebben, valt voor het eerst op dat de drie koningen ontbreken met goud, wierook en mirre. Er is slechts één bezoekster in de stal, Roodkapje, met een mandje vol lekkers. Dat komt op zich beter van pas voor een jong gezin, want wat moet dat in vredesnaam met mirre?

Het geeft aan dat pa al jaren een heel eigen versie van het verhaal opdist, een mengeling van het evangelie van Matteüs en de sprookjes van Grimm eigenlijk.

,,Maar Kindeke Jezus, wat heb je grote oren!''

 ,,Dan kan ik je beter horen!''

,,Maar Kindeke Jezus, want heb je grote ogen!''

 ,,Dan kan ik je beter zien!''

En zo voort. Geen idee of ze nog lang en gelukkig leefden.

Kurisumasu

Beste wensen. Deze foto maakte ik vandezomer in de mooiste onsen waar ik ooit ben geweest (en bovendien de enige waar ik ooit ben geweest). De echte kaarten zijn onderweg, voor het Japans dank ik Kjeld.

Goed voorbeeld doet goed volgen

Op de site Bovenop, die bijgehouden wordt door studenten van de Master Journalistiek van de RUG, staat een verhaal over Cinesnak. Ofwel Rik Smit en Tom Tieman die in Groningen filmfragmenten laten zien.

Uit het artikel:

“We zijn gewoon gekke filmliefhebbers.” Rik Smit en Tom Tieman zijn twee van de organisatoren van CineSnak, een Gronings filmcollectief. Tot nu toe was er weinig bekend over de makers, want zij zoeken bewust de publiciteit niet op.

Wie zijn de geheimzinnige mensen achter CineSnak? Eens in de zoveel maanden organiseert het collectief een thema-avond, gewijd aan cultklassiekers en onbekende pareltjes uit de filmgeschiedenis. De makers, een vriendengroep met een gedeelde passie voor films, kregen het idee van Cinema Ascona. Dit is een soortgelijk initiatief in Leeuwarden.

En ook:

Tieman en Smit zijn al druk met plannen voor een nieuwe filmavond. Het thema staat alleen nog niet vast. “Seks met poppen lijkt me een leuk idee voor de volgende keer”, aldus Smit. Ideeën voor locaties zijn er ook. “Ik zou nog wel een avond willen organiseren op een gekke locatie, bijvoorbeeld in een leegstaand pand.”

Even wat achtergrond: over 'seks met poppen' in film hebben Rik en ik het jaren terug eens gehad in de trein van Antwerpen naar Groningen. Ik probeerde Rik toen op te jutten om dan als programma-onderdeel dan ook meteen een demonstratie te geven. Gewoon met kleren aan, alles in het nette.

Ik kijk hoe dan ook uit naar de volgende Cinesnak.

What a wonderful world

Een tijd geleden schreef ik onderstaande column, aangespoord door een suf persberichtje over het aantal apparaten met een stekker eraan dat vijftigplussers in huis zou hebben.


We hadden het er in cafe De Toeter van tevoren al over gehad, het aantal apparaten in je huis. Barman Hedzer praatte ook mee. Ik vertelde dat ik genoeg spul in huis heb, maar dat ik nog wel eens een globe zou willen hebben met een snoertje eraan.

Toen we gisteren het cafe binnenkwamen, schoot Hedzer in zijn jas en verdween. Even later keerde hij terug met een groot cadeau. ,,Heeft de Sint voor je achtergelaten'', zei hij. ,,Als je goed nadenkt weet je wel wat het is.''

Ik was dat hele gesprek allang vergeten, maar er zat een mooie globe in met lichtje.

Erwin wees dadelijk Zuid-Soedan aan en stelde vast dat hij up to date is.

Cynische collega's zeiden vandaag: ,,Je geeft te veel fooi'', maar dat is volgens mij niet waar.

En wat dan nog, ik ben er erg mee in mijn sas.

Reza en Glenda

In de droom zat ik in een kantoorachtig kamertje op een zolderverdieping met een paar anderen. De deur ging open en daar kwam fotograaf Paul Janssen binnen. Paul is drie jaar geleden overleden. Dat wist ik in mijn droom, maar ik besloot net te doen of het me helemaal niet verbaasde om hem hier te zien.

In plaats daarvan vroeg ik hem, wie ook alweer die Duitse filmster was die hij nogal bewonderde of in elk geval erg knap vond. Dat was echt zo, hij had me dat wel eens verteld en ik heb haar toen nog opgezocht, erg bekend was ze niet. Ik weet niet meer wie het was, maar heb me dat nog wel eens afgevraagd. Een van zijn andere favorieten was Glenda Jackson (zie boven, zo zag ze eruit in 1968), dat ben ik dan weer niet vergeten.

Hij zei meteen een naam maar ik verstond hem niet goed. Dit is een droom, dacht ik bij mezelf, maar je weet het maar nooit, ik moet het nu goed vragen en onthouden, dan weet ik het voor altijd.

,,Kun je het anders even voor me opschrijven'', vroeg ik hem. Want dat was meteen een mooie controle geweest of hij een geest was of echt, geesten kunnen volgens mij geen pen vasthouden.

Dat deed hij niet, hij gaf me een stuk papier, A4, dat daar kennelijk ergens lag. Maar dat was al helemaal volgeschreven, dus ik pakte zo'n miniem blokje met van die gele plakbriefjes.

,,Spel het anders even'', zei ik. ,,Was het niet iets van Reza von...'' Dat was een leidende vraag die ik niet had moeten stellen.

,,Reza von Radangi met een G'', zei hij. Dat hij dat van die G zei weet ik heel zeker. Dit moet ik onthouden, dacht ik.

Toen ik wakker werd, ben ik meteen op zoek gegaan. De filmnaam die het meest in de buurt komt is regisseur Géza von Radványi. Ondermeer van de remake van Maedchen in Uniform met Lilli Palmer en Romy Schneider. Maar dat is een man en geen filmster bovendien.

Dat onderbewustzijn, daar heb je niks aan als het op feitenkennis aankomt.

Omgaan met de media

Woensdag waren we tijdens Sunneklaas onze pot kwijtgeraakt. Nou ja, we: ik was hem kwijtgeraakt, want ik had de beurs tenslotte in mijn zak. We hoopten er maar op dat het gewoon thuis, voor vertrek was gebeurd.

Dat was lastig, want er zat best veel geld in. In het eerste het beste cafe waar dat kon heb ik gepind, zodat wij in elk geval bier konden kopen. Het was verder een fantastische avond.

De volgende dag bleek, dat de beurs niet thuis lag. Hij was echt zoek.

,,Dat komt wel goed'', zeiden de anderen bij het napraten. Er werd een berichtje op Facebook gezet, en dat werd gedeeld. Facebook, dat leest iedereen. Dat weten we immers.

Vrijdag schreef ik er een column over, omdat het ook wel weer een beetje grappig was, acht olifanten en een dompteur die een beurs kwijtraken. En je weet maar nooit of het helpt: de krant, die leest iedereen. Dat hopen we immers.

Zaterdag kreeg ik telefoon.

,,Met Cees Visser'', zei Cees Visser. ,,Even over dat stukje wat je hebt geschreven in de krant. Ik heb het zelf niet gelezen, maar we zaten zostraks op de leugenbank en daar ging het er even over. Dat je een beurs met geld was kwijtgeraakt. Nou, die heb ik hoor.''

Je kunt best veel met oude en nieuwe media, maar uiteindelijk moet je het van de leugenbank hebben.

(De foto is niet 'Daalders plak', de leugenbank bij Hollum, maar die in Warga, 1905. Foto Fries Film Archief)

Nu hij't weer zo lelijk vindt

Het was een barre tocht, het paard Maaike had er ook niet veel zin in, vermoedelijk omdat ze de stevige hagelbui al voelde aankomen. Op de bovenstaande foto van Jeanet de Jong ziet het er toch weer mooi uit. Daar waren de hagelkorrels, die even eerder neerhamerden, alweer wat weggewaaid.

Op deze foto, die ik net van Tineke kreeg, is dat beter te zien. Maar de Sint wuift moedig verder, met beide handen.

Even doorbijten

Hoogtepunt bij Sinterklaas in Ballum (klein dorp, maar de openbare school kan in januari de zestigste leerling verwelkomen, wat volgens mij globaal inhoudt dat een van de tien Ballumers er op school zit) was Jauke, vanmorgen.

 Jauke (uit groep 3 of 4) heeft een guitige kop en een beugel. Bij het aanmeten daarvan had de tandarts gezegd: die ene tand zit een beetje in de weg.

Dus bij thuiskomst was Jauke naar opa's schuur gelopen, had een tang gepakt en de tand eruit getrokken. Hij vertelde het aan Sinterklaas of het de gewoonste zaak van de wereld was.

,,Toch wel een schone tang, zo een van de tandarts?'', vroeg Sint Nicolaas bezorgd.

,,Nee, gewoon van de werkbank'', zei Jauke.

,,Deed het zeer?'', wilde de Sint weten.

 ,,Een beetje wel'', zei Jauke, maar hij is natuurlijk een bikkel.

Hij liet op verzoek zijn hele gebit zien: er ontbreken meer tanden in. ,,Misschien moet je maar geen pepernoten hebben, dat snoepgoed is slecht voor je gebit'', adviseerde Sint. Maar daar was Jauke het niet mee eens.

Mooie plaatjes

Schets van Nadja Smit, te vinden op Flickr.com.

Foto van Henk Jonker uit 1949, te vinden op Getty Images.

Tames Oud, te vinden - meen ik - in het Amelander gemeentehuis. Mooie plaatjes, al zeg ik het zelf

Save all your kisses for me

Emil, het zoontje van Andrea en Patrick, schijnt goed te kunnen voorspellen. Bij voetbalwedstrijden heeft hij het vaak bij het rechte eind. Over de 'strijd' van Leeuwarden om naar de laatste ronde te gaan als kandidaat-Europese cultuurhoofdstad in 2018 had hij het volgende gemeld: ,,Den Haag en Utrecht komen niet verder, Leeuwarden en Maastricht in elk geval, Eindhoven misschien.''

In een grote tent in de Blokhuispoort gisteren keken zo'n tweehonderd man (ruwe schatting) naar beelden uit Amsterdam, waar de jury precies deze uitslag voorlas.

Er ging een gejuich op, verderop begonnen mensen te huilen en iedereen zoende elkaar. Collega Rob deelde drie smakkerds uit aan wethouder Isabelle Diks, pal voor me. ,,Zij zoende mij'', legde hij me later uit. ,,Ik kon geen kant op.'' (Op de foto staat ze een cameraploeg te woord met de camera op een te laag neergezet statief).

 Ik ging wat meer naar achteren, want voor je het weet ben je zelf ook de pineut.

,,We hebben het gehaald! Ben je niet blij?'', riep Peter de Haan daar uit. Ik was best blij, het is leuk om mensen te zien die iets gewonnen hebben, net als met voetbalwedstrijden, maar het is niet per se aanstekelijk. Maar een feestje is altijd welkom. ,,Het leuke van dit is dat die mensen die van te voren al riepen dat wordt niks, wat halen ze zich in het hoofd, nu de mond wat is gesnoerd'', zei Jesse Wassenaar, die ook ergens achterin stond.

Alleen Andrea heb ik gezoend. Zij heeft er veel werk voor verzet en haar zoon heeft voorspellende gaven. Die moet je te vriend houden. (Foto is een detail uit een foto van Sipco Feenstra)

I'm on a boat

Woensdagavond mocht ik met de watertaxi naar de vaste wal. Die is er al bijna 25 jaar maar ik was er nog nooit mee meegevaren.

Het woei stevig (windkracht zes, zei Richard, die de taxi in een minuut of tien naar Holwerd loodste), zodat het vooral deed denken aan een rit over ruig terrein in een auto zonder vering. Het is onmogelijk om er scherpe foto's te maken, maar hij scheert wel mooi langs de aangemeerde veerboot (rechts op de foto).

Hobbelig of niet, het was heel luxe, iets meer dan een uur na vertrek van Ameland zat ik al thuis.

Het is nu zondagavond, de gewone veerboot is door windkracht zeven een uur te laat. Hij zit helemaal propvol en schommelt een beetje.

Een mevrouw met een zachte G deelt vanuit een tas vol boodschappen (vermoedelijk restjes van het weekeinde) Snelle Jellekoek uit aan haar familieleden. ,,Het lichaam van Jezus'', zegt ze er elke keer bij.

Eilander kijkers

Net toen ik, tijdens een verhaal over films over eilanden, films over waddeneilanden en films over Ameland, erop wilde wijzen dat er zometeen een stukje erotiek zou komen in De Ratelrat (1987) van Wim Verstappen, begon het publiek zelf.

,,Daar zitten Annie en Nadja'', riepen ze.

En even later, in dezelfde scene (een gesprek tussen Peter Faber en Frank Schaafsma op het terras van de strandtent in Hollum): ,,Dat is Zonnevylle!''

Het was mij bij de voorbereiding van de avond in het Van Heeckerenhuis niet opgevallen, maar daar zat inderdaad de oudburgemeester van Ameland achter de hoofdrolspelers.

Het maakte de avond alleen nog maar leuker - dat heb je als je eilander films voor voornamelijk eilander kijkers vertoont. Het stukje erotiek (twee topless dames en zonnecreme, gezien door Faber en Schaafsma) viel erbij in het niet.





Op de foto helemaal bovenaan wordt 'Toteninsel' geprojecteerd, het schilderij van Arnold Böcklin dat eigenlijk de standaard zet voor een heleboel eilanden in films: geheimzinnige, misschien zelfs bedreigende oorden waar je niet weet wat je te wachten staat en waar je niet makkelijk meer afkomt. Er zijn eigenlijk geen films waar eilanden als het ware een 'thuis' zijn: het zijn altijd bestemmingen, daarom beginnen zoveel films over eilanden ook met een veerboot (of een ander vervoermiddel). 

Daarna volgden korte fragmenten uit de volgende films:

1: The Island (Michael Bay, 2005). Een even aanlokkelijk, als nachtmerrie-achtig eiland.

2: Shutter Island (Martin Scorsese, 2010). Zie hiernaast: ook een soort Toteninsel, met een reusachtig gesticht erop.

3: Isle of the Dead (Mark Robson, 1945). Geheimzinnige zaken op een Grieks eiland tijdens de Eerste Wereldoorlog, met Boris Karloff.

4: King Kong (Merian C. Cooper, Ernest B. Schoedsack, 1933) en

5: King Kong (Peter Jackson, 2005): Op het afgelegen Skull Island wordt een reusachtige aap gevonden.

6: Escape from Alcatraz (Don Siegel, 1979). Gevangeniseiland bij San Francisco, waar ze denken dat ze Clint Eastwood vast kunnen houden.

7: Cast Away (Robert Zemeckis, 2000). Tom Hanks weet na 1500 dagen te ontsnappen van een onbewoond eiland.

8: The Ghost Writer (Roman Polanski, 2010). Mooie veerbootscene, mooi eilandhuis, mooi herfstig eiland (gefilmd op Sylt). 

9: Mutiny on the Bounty (Lewis Milestone, 1962). De meer verlokkelijke eilanden, met gulle inboorlingen, verleidelijke en toegankelijke meisjes, overal rijkelijk vruchten en vis. Omdat je als bemanning niet veel meer van het leven kunt verwachten, sla je dan vanzelf aan het muiten.

10: Dr. No (Terence Young, 1962). Ursula Andress rijst op uit de zee en streelt haar schelp. James Bond gaat ervan zingen.

11: The Blue Lagoon (Randal Kleiser, 1982). Paradijslijk leven en schuchtere erotiek op een verder onbewoond eiland. 

12: Jaws (Steven Spielberg, 1975). Een van de beste eilandfilms. Eilanden hebben vaak wat griezeligs en sinisters, maar er zijn ook mogelijkheden tot ongestrafte erotiek. De combinatie van die twee noemen we toerisme. 

13: Schiermonnikoog Rust en Ruimte (jaren vijftig).  Voorproefje voor het waddendeel na de pauze, met een mooi oud filmpje van Schier waarin Rutger Hauer (Fransien herkende hem) als tienjarige optreedt.

14: Zomerhitte (Monique van de Ven, 2008). Gangsterdrukte op Texel.

15: Dokter Deen (verschillende regisseurs, 2011). Monique van de Ven als dokter op Vlieland.

16: Moordvrouw (Tim Oliehoek, 2011). Derde aflevering, opgenomen op Vlieland. De enige keer in de serie dat de zon schijnt.

17: Stranding (Louis van Gasteren, 1957, 1960). Documentaire/speelfilm met een gestrand schip tussen Vlieland en Terschelling. Met een rol voor Frits van Essen, destijds politieman op Terschelling, later op Ameland. Hij werd op de film niet herkend, maar iedereen kende hem nog wel van vroeger.

18: Sil de Strandjutter (Bob Lowenstein, 1974). Klassieke eilandserie, op Terschelling.

19: De Passievrucht (Maarten Treurniet, 2003). Karel Glastra van Loon situeerde in zijn boek scenes op Ameland, maar de filmploeg ging naar Terschelling, want dat was makkelijker. Gesis van het publiek.

20: Het Geheim van Vredenhof (Wibo van der Linde, 1983). Jeugdserie op Schier, die TROS-man Van der Linde maakte na een weddenschap dat het maken van zo'n serie heel goedkoop zou kunnen. Zo ziet het er ook uit.

21: Ameland (Han de Vries). Documentaire met stukjes Sunneklaas. Daar moet maar nooit een echte speelfilm over komen, vond het publiek. Enkele dames riepen 'Baa!'.

22: Dakota (Wim Verstappen, 1974). Kees Brusse vliegt in 33 uur van Curacao naar Ameland. Door gedoe op de set vloog Monique van de Ven niet mee, zodat Brusse de hele tijd maar wat zit te fluiten.

23: De Ratelrat (Wim Verstappen, 1987). Ook Ameland dus. 

24: Stroop (Joram Lürsen, 1998). Korte film bij en in het Pannenkoekhuis in Hollum, op Ameland. 

25: Penny's Shadow (Steven de Jong, 2011). Paarden, meisjes en prille liefde. Heel Ameland deed eraan mee, dus iedereen in het publiek wees elkaar op details.

Een ouder echtpaar informeerde na afloop nog speciaal naar die laatste titel en of die hier op het eiland misschien ook ergens te koop zou zijn.

Notfall in Birma

De band Side Effect uit Yangon (in Birma, of Myanmar zo u wilt) treedt binnenkort op in Berlijn en Hamburg. Dat meldt de Myanmar Times van maandag.

De optredens zijn, meldt het stuk, te danken aan de documentaire 'Yangon Calling' van de Duitse filmer Carsten Piefke. De Myanmar Times meldt als extra aanbeveling dat de film pas nog bekroond werd met de publieksprijs op het Notfall Filmfestival in The Netherlands. Hiernaast staat dat moment, vastgelegd door Daniel van den Berg.

Bijzonder idee: dit kan Aung San Suu Kyi bij een kopje thee hebben zitten lezen.

Bijbels en metworst

Cinema Ascona maakte het afgelopen weekeinde deel uit van het Notfall Filmfestival en kijkt er met tevredenheid op terug. Het publiek hopelijk ook.

Voor een deel vertoonde Cinema Ascona complete films, maar er waren dagelijks ook bijzondere gasten. Hier, voor de geschiedschrijving, een kort overzicht.

Vrijdag

1: Fubar II: Balls to the Wall (2010, Michael Dowse). Sukkelaars proberen zich staande te houden als pijpenleggers in Canada.

2: Andy, Bloed en Blond Haar. (1978, Frank Wiering). Een favoriet van Cinema Ascona, ditmaal vertoond met Frank Wiering erbij.  Hij vertelde dat de film - de enige speelfilm die hij maakte - nog steeds een paar keer per jaar ergens vertoond wordt en hij meestal niet gaat. Voor Notfall maakte hij een uitzondering, en hij raakte er maar niet over uitgepraat hoe leuk hij dit festival vond.

In het gesprek na afloop bekende hij nooit zonder schaamte naar de film te kijken: hij ziet allerlei dingen die hem niet naar de zin zijn en zou de film het liefst over willen maken. Maar dat kan niet: hoofdrolspeler Andy Vrielink, in het echt net zo'n branieschopper als in de film, is aan lymfenkanker overleden.

Paul Verhoeven had hem willen hebben voor 'Spetters' - een film die in Wierings ogen toch al een ripoff is van 'Andy' - maar Vrielink vond Verhoeven een lul. Dus dat ging niet door.

Verder heel veel mooie details, over het huis van Wierings ouders (in de film dat van Andy's ouders), de roze geschilderde auto, die tijdens het filmen steeds verder uit elkaar viel, de ,,nieuwe ongevoeligheid'' die Wiering destijds zag en die hij in zijn film wilde laten zien. Die nu alleen nog maar sterker is geworden, volgens hem.

En dat Jonna Koster, de Marilyn Monroe-achtige vrouw in de film, nu getrouwd is met een belangrijke auteursrechtenadvocaat.

3: Die Reise ins Glück (2004, Wenzel Storch). Eigenaardige Duitse film, een bontgekleurde mengeling van sprookjes, operettedecors en viezigheid. (Opvallend: de Duitse schandaalregisseur Jörg Buttgereit heeft eraan meegewerkt. Die werd op het Notfallfestival nog genoemd als een favoriet door porno- en horrorfilmer Erik Zijlstra uit Franeker).

Zaterdag

1: Come and See (1985, Elem Klimov) Beroemde en nog steeds meesterlijke sovjetfilm over de Duitse bezetting en wreedheden in Wit-Rusland, door de ogen van een jonge jongen. Geen makkelijke kost voor de zaterdagmorgen, maar de zaal zat vol.

2: Otto Pekel. Zaterdagmiddag was Otto Pekel bij Cinema Ascona op het Notfall-filmfestival en al een paar uur later was er een verslag van, gemaakt door cameraman Ronald. Hulde!

Het tiroler muziekje dat bij zijn nieuwste filmpjes zit, verklapte Otto, is uit de tijd dat hij zendpiraat was. In het filmpje hoor je hem de bedragen opsommen, die hij eigenlijk nog als boetes aan de radiocontroledienst zou moeten betalen.

,,Waarom ben ik zo bijzonder voor jullie'', vraagt hij zich nog af ook. Nou, hierom bijvoorbeeld.

Otto had op ons verzoek metworst meegenomen van slager Meinie Koning van de gelijknamige versmarkt, die er goed in ging. Hij kwam bovendien met een nieuwtje: Otto Pekel gaat aan de volgende gemeenteraadsverkiezingen meedoen, met een eigen lijst.

(Een verslag staat op de site van Prachtig Pekela, ook Lars komt erin voor.)

3: Aachi & Ssipak (2006, Jo Beom-jin). Zuidkoreaanse manga over een toekomst waarin energie gewonnen wordt uit poep, die beloond wordt met sterk verslavende lollies, waar een bende jacht op maakt. Een van de bezoekers omschreef het als ,,een soort smurfengenocide''.

4: Hanna (Joe Wright, 2011). Meisje is door haar vader opgevoed tot moordenares, en gaat op missie. De film sloeg zo aan, dat hij dadelijk erna nog eens is vertoond in een andere zaal.

5: Bollywood. Een reprise van het programma dat Ascona in mei in de puddingfabriek in Groningen had gedaan, maar dan met een iets andere volgorde. Met als hoofdfilm:

6: Enthiran (2010, Shankar). Professor bouwt robot in zijn gelijkenis, die door een boze concurrent omgebouwd wordt tot een machtig wapen. Terminator/Matrix/Frankenstein in Bollywood, dus met zang en dans.

Nou ja Bollywood: eigenlijk is dit een Tamilfilm. Met een Fries tintje, bleek aan het einde. Arjen Tuiten uit Joure stond op de aftiteling. We stuurden een mail om hem te complimenteren. Hij reageerde: ,,Het is een film die gedaan is door Legacy Effects waar ik toen voor werkte, maar heb er zelf niet aan mee gewerkt... Ik zat toen op een andere productie. Dus hoe mijn naam er bij op staat is een raadsel maar goed.''

Zondag

Zondag was voor de religie en de gasten.

1. The Gospel of Caesar (2007, Jan van Friesland). Documentaire over Francesco Carotta, die op basis van taalovereenkomsten en nog zo wat heeft vastgesteld dat Jezus Christus en Julius Caesar dezelfden zijn.

Van Friesland, ouddirecteur van Omrop Fryslan, was erbij en vertelde dat hij bij het maken van deze documentaire veel hinder had ondervonden. Hij was zelfs bedreigd, maar daar wilde hij niet meer over kwijt.

2. Jezus in de cinema. Aan de hand van tien fragmenten gingen Asconalid Jacco de Boer en dominee Mirjam Kollenstaart-Muis het beeld van Jezus, Johannes de Doper en de bergrede bij langs. Na afloop deelde evangelistisch cabaretier Ruurd Walinga bijbels uit aan het publiek.

Veel spot was er niet bij, al schoot de Asconadirecteur bij de film uit 1979 met Brian Deacon als Jezus in de lach vanwege de algemene hoogdravendheid, het keurig geborstelde haar van Jezus en de jute zakken die alle anderen dragen. Veel mooier en aardser is

3: Il vangelo secondo Matteo (1964, Pier Paolo Pasolini), de beroemde verfilming van Pasolini van het evangelie van Mattheus, met de economiestudent Enrique Irazoqui in de hoofdrol, die later nog een tijdlang in Zwolle moet hebben gewoond.

Extra

Verder werd op het festival een film opgenomen door en met kinderen, 'De man in de kelder', onder leiding van Marten Winters, waar ik zomaar de rol van moordenaar in mocht spelen.

De arrestatie door de politie leek zo echt, dat sommigen zich zorgen maakten.Of zich misschien verheugden, dat kan natuurlijk ook.

The Battle of the River Plate

Op de website van de New York Times staat deze foto, tussen een heleboel andere foto's van de schade van orkaan Sandy. Wie hem gemaakt heeft is niet bekend, hij is doorgestuurd door de Metropolitan Transportation Authority van de staat New York, zeg maar de plaatselijke Prorail.

Niet alleen is de foto op zich al absurd, maar de eigenaar heeft zijn boot ook nog eens Graf Spee genoemd, naar het befaamde Duitse oorlogsschip. Dat is pas echt verbazend.

Kijk: daar is in 1956 deze film over gemaakt, die eigenlijk 'The battle of the River Plate' heet, van Michael Powell en Emeric Pressburger. (Punten voor wie weet wat deze film met 'Lord of the rings' verbindt.)

Alles, denk ik soms, heeft met film te maken. Maar misschien is het ook wel andersom. Of zit het gewoon in mijn hoofd.

Binnenkort in dit theater

Cinema Ascona op het Notfall filmfestival, 9, 10 en 11 november in Leeuwarden. En daar draait natuurlijk nog veel meer.  Let's go to the movies!

We will Notfall

Het is echt verbazend wat je voor elkaar kunt krijgen: op 9, 10 en 11 is er een filmfestival in Leeuwarden, in een groot gebouw vlakbij het station. Het heet Notfall.

Cinema Ascona doet eraan mee (dat vult een zaal, het hele weekeinde, komen we nog op terug) en een heleboel andere clubs ook. Allemaal omdat ze het raar vinden dat het Noordelijk Film Festival dit jaar niet doorgaat.

Geld was er amper voor, maar dat hoeft niet altijd een beletsel te zijn, zeker niet als je van te voren al weet dat Notfall (Engels voor niet vallen, Duits voor noodgeval) eenmalig zal zijn. Iedereen wil eigenlijk wel meedoen, en zorgen voor films, techniek, voedsel, meubels, aankleding, flyers, posters en stickers, of gewoon hulp.

 Kijk maar: hier zijn zomaar wat willekeurige vrijwilligers, die stickers en flyers gaan uitdelen. Let’s go to the movies.

Drie films (of meer)

Er zijn  minstens drie films op en rond dit tafeltje in een beroemd cafe in San Francisco, vlakbij een al even beroemde boekhandel, waar we even eerder hadden geshopt.

Hint #1: De boekwinkel staat vandaag ook in mijn column in de LC.

Hint #2: Dit is hem, althans de bovenste verdieping, waar de boeken van de Beat-schrijvers zijn en de gedichten.

Hint #3: Dit is de geurverspreider uit het toilet van het cafe, waar iemand met enige kennis van zaken een filmquote op heeft gekrabbeld. Die moet eigenlijk zijn: ,,Leave the gun, take the cannoli''.

Het blijft verbazend: gisteren was ik daar nog, nu zit ik dit in mijn eigen huis te tikken.

Walking the dogs

Dit is bedoeld om iedereen jaloers te maken. Vanmiddag liet ik met Menno de twee honden uit, Joey, die van hunzelf is, en Paisley, van Menno's schoonzus die bij hun inwoont (die zus, en haar hond dus ook) maar die meestal ergens ter wereld stewardess is (die zus).

De hond uitlaten met Menno mondt onafwendbaar uit in een hike van een uurtje of twee in de Wasatch Mountains, een soort Indian-Summerkalenderlandschap.

We liepen naar een hoge plek waar jaren geleden een peuter door een beer uit een tent is gesleept en opgegeten. Beren zijn wij niet tegengekomen, niet omdat we twee honden bij ons hadden maar omdat beren hier op een enkele uitzondering na niet voorkomen.

Geen lezer

De Amelander paardenreddingboot lijkt een stuk kleiner, als hij zo in Delft tussen de gebouwen van de Technische Universiteit staat. Daar was hij heengesleept (de paarden bleven thuis) voor Paardenkracht/Mannenmoed, dat voor een keer in Delft werd uitgevoerd.

Dat klinkt vreemder dan het is: de Delftse uitvoering was georganiseerd door Gabri Lodewijks, lid van de lustrumcommissie van de TU en hoogleraar daar. Zijn vader Joop is koorlid en de grote aanjager van Paardenkracht/Mannenmoed.

Ik herkende Gabri niet terug toen ik hem zag: vroeger, toen hij in Hollum woonde, was hij een magere, wat slungelachtige jongen die niet erg opviel. Hij kwam wel eens in discotheek West End, in de tijd dat ik daar af en toe achter de bar stond. Nu was hij een gezette hoogleraar, van die onbestemde leeftijd die hoogleraren altijd hebben.

Er waren twee busladingen vol Amelanders en aanhang voor naar Delft gekomen. Vanuit de bus wees ik een jonge Hollumer, die een rol als schooljongen heeft in het stuk, op een opmerkelijk gebouw met een dak van gras en een spitse toren erop. Overal eromheen stonden bordjes met 'Library' erop.

,,Weet je wat er in dat gebouw zit?'', vroeg ik hem.

Hij haalde zijn schouders op.

,,Goed kijken'', pushte ik.

Pieter Jan Borsch, die voor ons zat, hield het niet langer. ,,Ik gok dat er een bibliotheek in zit'', zei hij.

,,Dat denk ik ook'', zei ik. ,,Kijk maar, het staat op de vlag en op die bordjes.''

 ,,Dan moet ik lezen'', zei de jongen. ,,Dat doe ik alleen als het moet voor school, maar in het weekeinde niet.''  

(Hier zijn nog wat meer foto's)

Mok in China

Als je in Litang (in China, pal bij de Tibetaanse grens, her en der hangen fotos van de Dalai Lama) een kop koffie wilt, kon je volgens Pieter, onze gids, het best naar de Potala Inn. Dat is zo'n backpackershotel met onderin wat bankstellen, stoelen met tafels en een computer.

Zelf logeerden we ergens anders, maar daar heb ik al eens een column over geschreven. 

We gingen dus naar de Potala Inn voor vier koppen koffie. Ze werden gebracht in mokken. Waaronder eentje met de vuurtoren van Ameland en een kaartje van het eiland erop.

Die kreeg ik, natuurlijk, nadat we van onze verbazing waren bijgekomen.

Volgens Google Maps is het van Hollum naar Litang 14.234 kilometer en ben je 190 uur onderweg. Maar ze maken  nogal een omweg.

Toch, zelfs als je het in een rechte lijn zou kunnen reizen is het een heel eind, zeker voor zo'n mok.  

(Dit was al in juni, overigens, maar ik kreeg de foto die Jan maakte nu pas.)

Showbuzz

Soms is alles film. Zondag was ik ceremoniemeester bij de uitreiking van de Gouden Gurbes. Toen dat achter de rug was, ging ik haastig naar het station, zodat ik op tijd in Groningen kon zijn bij de eerste aflevering van Cinesnak.

Dat is een soort Cinema Ascona (die werd bedankt in de inleiding), van Rik en Tom en nog wat mensen, die filmfragmenten laten zien.

(Ze begonnen met Full Metal Jacket, want het programma ging over ontgroenen. Verder lieten ze natuurlijk Soldaat van Oranje zien, maar ook Betty Boop, Finding Nemo, Ad Fundum, The Kingdom (die van Lars von Trier), Skull and Bones, en om niet helemaal opgehelderde redenen, The Empire strikes back. Het slotfragment, mooie idiote horror, kwam uit een film die The Hazing heet.)

Op het station van Leeuwarden had ik nog tijd om een patatje te kopen. Na mij kwam er een jonge jongen binnen met een baret op en schoenen in de meest bijzondere kleuren: groen, geel, rood. Ik had er een foto van moeten maken.

,,Ien patat mayo en in frikadel'', bestelde hij.

,,Mooie schoenen'', zei ik. ,,Maar worden ze niet ontzettend smerig als je ermee over straat loopt?''

,,Ik had ze aan voor de Gouden Gurbes'', zei de jongen. ,,Ik was Billy Elliot in 'Op syk naar Billie'.''

,,Niks gewonnen dus'', zei ik.

Hij haalde zijn schouders op.

,,Ik heb twee jaar geleden een Gouden Gurbe gewonnen voor de beste bijrol, in 'Hoe no, Robin Hood'. En ien is wol genoch, net?''

Maar het feestje in de Harmonie was nog bezig, zei ik, had hij daar niet willen blijven?

Hij moest zo aan het werk, vertelde hij. Hij is chauffeur bij Qbuzz. Wat me een beetje verbaasde, want hij ziet er erg jong uit, ondanks de baret.

,,Ik ben achttien'', zei hij. ,,Buschauffeurs moeten 21 zijn, maar dat willen ze misschien verlagen tot achttien en ik zit bij een proef.''

Prijzen winnen als acteur en er tegelijk een baan bij hebben. Volgens mij heeft Folkert Wesseling (ik heb zijn naam opgezocht) een realistische kijk op de toekomst.