De Consignatiekas gaapt in de verte

Ik had De Nederlandsche Bank gevraagd hoe het zit, als een bankrekening met daarop tenminste 100 gulden zoek is geraakt. En of het gewoon is als banken €100 per uur vragen voor het opsporen van zo'n rekening.

Dit schreef de afdeling communicatie terug:

Voor de volledigheid willen wij u allereerst informeren dat een rekening ongestoord kan blijven 'slapen' zolang de betrokken bank contact houdt met de betrokken subjecten. Pas zodra dagafschriften als onbestelbaar worden geretourneerd en de betrokken bank er - ondanks zorgvuldige inspanning - niet in slaagt de rechthebbende te traceren, kan een verjaringstermijn aanvangen.

Dan leggen ze uit hoe zo'n verjaring in zijn werk gaat:

Het saldo van een slapende rekening wordt door de banken naar een tussenrekening overgeboekt. De verjaring brengt mee dat de vordering van de oorspronkelijke rechthebbende na een bepaalde tijd niet meer door de bank hoeft te worden uitgekeerd.
Na een verjaring van 30 jaar heeft de oorspronkelijke rechthebbende geen recht meer op het geld (verjaringstermijn staat vermeld in het Burgerlijk Wetboek). Het geld wordt na 30 jaar overgemaakt naar de Consignatiekas (Ministerie van Financiën).

Oei: de rekening is van 1981! Dat wordt opschieten. Hoewel de laatste ontvangen afrekening uit 1988 was, misschien geeft dat meer speling.

En hoe zit het met de betaling voor het opsporen van de rekening?

Verder kunnen wij u informeren dat het achterhalen van rekeningnummers onderdeel is van zelfregulering bij banken. De Nederlandsche bank speelt hier in beginsel dan ook geen rol in. Daarnaast is een eigen verantwoordelijkheid van de opdrachtgever ook belangrijk.

Er klinkt iets van verwijt in die laatste regel. Of lees ik dat er alleen in?

(De tekening is van Carl Barks)

Groninger gedenkwaardigheden

Bij mijn grote boekenopruiming van een week geleden deed ik afstand van Groninger gedenkwaardigheden van A. Pathuis uit 1977. Een dik boek vol teksten op Groninger gevelstenen en zo van 1298 tot 1814.

Ik had het van pake geërfd, maar omdat ik het na een verhuizing of drie nog nooit echt had ingekeken was er vast wel een betere bezitter voor te vinden.

Diezelfde dag meldde zich André Looijenga, een classicus uit Groningen, die het graag wilde hebben. ,,Het boek van Pathuis heeft mijn interesse omdat ik mij als classicus onder andere (een beetje) bezig houd met Latijnse inscripties in Friesland en Groningen.'' In zijn mail klonk ongeloof door, dat dit hier zomaar werd weggegeven.

Kom het maar halen, schreef ik terug.

Een dag later won diezelfde André Looijenga zomaar het Fries Diktee en dook hij overal op, tot op Omrop Fryslan toe. Hij blijkt er ook een weblog op na te houden. Hier staat zijn verslag van de gevolgen van het winnen van dat diktee.

Kijk, bij zo iemand is zo'n boek natuurlijk veel meer op zijn plaats. Zojuist was de plechtige overhandiging hier in de keuken. Want hoewel hij in Groningen woont, werkt hij een paar dagen per week in Leeuwarden op een huiswerkinstituut. Een classicus met promotieplannen, belangstelling voor latijnse en griekse opschriften op noordelijke gevel- en grafstenen en een uitstekende beheersing van het Fries moet ook eten.

Spoons schrijversblok

Uit betrouwbare bron weet ik dat de man die elke keer 'There is no spoon' op een gele muur aan de Oostergoweg spuit, kampt met een schrijversblok. Ook in de wereld van de graffiti komt dat dus voor.

Voor het gemak noemen we hem Spoon, dat doet hij zelf ook.

Elke keer als ik zijn tekst zie staan, zet ik die op mijn weblog. Spoon heeft zich daarom in het hoofd gehaald dat het daarvoor ook wat moet voorstellen en dat belemmert hem.



Iemand anders heeft er slim op ingespeeld door een variatie op de uitspraak op de muur te spuiten. De tekst is een stuk kleiner, heeft een ander lettertje en sommige letters zijn een beetje uitgelopen.

Eerst nam ik aan dat hij van Spoon zelf was, maar die heeft me uit de droom geholpen: ,,Ik zit helaas nog steeds in m'n schrijversblok; deze spoon is niet van mij, al kan ik de hierdoor ontstane interactie wel waarderen...''

Hier staan de zes afleveringen die wel van hem zijn. Verwacht binnenkort een zevende, die al het andere doet vergeten.

Scouts hebben vaak rood haar

Padvinders mag je al jaren niet meer zo noemen, maar ze zien er nog wel altijd zo uit, met gelijke bloesjes en van die zakdoeksjaaltjes om.

Vandaag waren er ontelbaar veel van in de binnenstad van Leeuwarden, waar iets gehouden was dat 'Scout it out!' heet. Het houdt het midden tussen een vossenjacht en een sportdag. Het is honderd jaar geleden dat de eerste verkennersgroep in Nederland werd opgericht, vandaar.

Voor het Princessehof stond iemand als beer verkleed, en af en toe kwamen daar groepen padvinders van zeer jonge leeftijd, met volwassen begeleiders in dezelfde uitdossing. (De foto is niet zo best, met mijn stokoude mobieltje gemaakt).

,,Ze hebben heel vaak rood haar'', zei Linda, die het goed kon bekijken vanuit de winkel ertegenover waar ze werkt. Zelf heeft ze ook rood haar.

,,Die kinderen worden vaak gepest'', wist ze. ,,Daarom zijn ze bij de scouting gegaan.''

Beschavingsoffensief

Zomaar ineens zei Wimer uit Groningen, die ik voor het eerst zag, dat hij cello speelde. Hij bleek zijn instrument bij zich te hebben, in zijn auto althans, en hij wilde hem wel ophalen voor een demonstratie.

Daarom zat een klein, select gezelschap even later niet meer in de kroeg, waar het bovenstaande zich afspeelde, maar bij mij thuis, waar Wimer met het grootste gemak improviseerde op wat Gryts op de piano deed. Het klonk fantastisch.

Uur of elf, half twaalf zal het geweest zijn. Er werd aangebeld. Daar stond Grietje voor de deur, ook iemand die ik eigenlijk niet ken.

,,Ik hoorde cellomuziek'', zei ze. ,,Ik kom even luisteren.''

Zo snel kan het gaan, als je cultuur verspreidt.

Untergangsters

Er staat productiebedrijf Constantin Film, maar vermoedelijk zit Bernd Eichinger erachter, de schrijver en producent van 'Der Untergang'. Alle bewerkingen die er gemaakt zijn van de scene waarin Hitler uit zijn bol gaat in die film worden nu van YouTube verwijderd. Dus ook die van Cinema Ascona, in het Fries. (Inmiddels las ik een interview waarin zowel Eichinger als de filmregisseur vertellen dat ze de mash-ups grappig vinden).

Daar waren er drie van. Een over het Abe Bonnema en het Fries Museum (3156 keer gezien), een over Albert Speer en het Cambuurstadion (5909 keer gezien) en een over Goebbels in tranen, omdat hij geen Abrahampop bij de vijftigjarige Himmler in de tuin mocht zetten (1191 keer gezien).

Die laatste staat er gek genoeg nog steeds op.

Nu ja, ze zijn toch al vertoond op de avond met filmnazi's tijdens het filmfestival, dus ze hebben hun doel gediend.

Wel hebben we een berichtje rondgestuurd. Kijken wat dat doet:

Geachte belangstellenden en bezoekers van Cinema Ascona,

Het Duitse filmproductiebedrijf Constantin Film heeft YouTube opgedragen, de parodieën te verwijderen die de afgelopen jaren gemaakt zijn op een scene uit 'Der Untergang'. Meestal gaat het om de scene waarin Hitler zich enorm opwindt, waar creatieve geesten door ondertiteling of nasynchroniseren een andere draai aan geven.

Cinema Ascona was de eerste en enige, die drie scenes uit de film in het Fries nasynchroniseerde. Er was een over het nieuwe Cambuurstadion, ontworpen door rijksarchitect Speer, een over Hitler die zich opwindt over de pruts-architectuur van architect Bonnema, die nog geen tuinhuisje kan ontwerpen en een derde, waarin Goebbels emotioneel wordt omdat hij geen Abraham in de tuin mocht neerzetten bij de vijftigjarige Himmler.

De drie films zijn vertoond op de nazi-avond van Cinema Ascona, tijdens het Noordelijk Film Festival in Leeuwarden en erna op YouTube geplaatst. Twee van de drie zijn nu verwijderd, die van Abraham is gek genoeg blijven staan. Misschien durft het Duitse filmproductiebedrijf daar de vingers niet aan te branden, omdat de stamvader van de joden altijd wat gevoelig ligt.

Cinema Ascona betreurt de gang van zaken, vanwege de aanval op het vrije woord en op het Fries, maar zit er verder niet erg mee. Het blijven Duitsers, zeggen we dan maar. Wij gaan intussen gewoon door met onze filmactiviteiten, illegaal of niet, want film moet gezien worden en niet verwijderd.

Met vriendelijke groet,

Voorzitter De Zilveren Strandjutter (ook bekend als A. Walthaus, om het even Duits te houden), namens de andere bestuursleden DJ Rund Funk, De Ascona, FM Herder, De Heidi en De Kesanova.

Wat het bracht



Dezelfde dag nog was het bericht te vinden op de websites van Liwwadders en LC.nl, in de Leeuwarder Courant en op Omrop Fryslan.

Bericht uit de tijd dat de iPad nog iets nieuws was

Over enige tijd, als iedereen een iPad heeft, kunnen mensen zich niet meer voorstellen dat er een tijd is geweest dat je het zonder moest doen.

,,Dat moet wel heel erg behelpen zijn geweest'', zullen ze dan zeggen.

Omdat ik nu nog in die tijd woon, kan ik zeggen: dat viel best wel mee, hoor. Vandaag zag ik mijn eerste iPad bij collega Hoberion. Die al had opgemerkt dat het scherm erg snel beduimeld raakt. Misschien komen ze nog met een ruitenwisser.


Foto Bart Hazelaar

Gratis misdaad, moord en geluk

De hele ochtend zet ik al boeken die ik kwijt wil op twitter, in de hoop dat mensen ze komen afhalen. Ik ben er drie kwijt, dus hard schiet het niet op. Terwijl er toch juweeltjes bij zitten als de geschiedenis van Groningen, die van de misdaad en een hulpboekje om gelukkig te worden. Hier staan ze allemaal, als ze aan het eind van de dag niet weg zijn gaan ze naar de ramsj of het oud papier. Stuur maar een mailtje als er wat bij zit.

Slangen vasthouden

Bij het opruimen kom je mooie dingen tegen, zoals deze foto, in een zalencentrum in Drachten gemaakt, waar in oktober '89 een juffrouw met een slang optrad, die ze in een koffer bij zich had. Misschien waren het er ook wel twee. Ze hing ze om alsof het dikke sjaals waren, en deed er een dansje mee.

Ik kon er mijn handen niet bij thuishouden, dat laat deze suggestieve foto zien die Jan de Vries volgens mij heeft gemaakt. Slangen zijn kouder en steviger dan je denkt en ze zijn verrassend droog. Op de een of andere manier had ik me iets glibberigs voorgesteld.

(De kwaliteit is niet zo goed, ik hou deze foto gewoon omhoog voor de webcam)

Aan het hof van de Friese Pornokoning

Het Frysk Wurdboek erbij, een Fries woordenboek online erbij en alle boeken die ik heb over film & erotiek erbij.

Ons klein comite kwam gisteravond beslagen ten ijs om de Friese vertaling te maken van het script van 'De Del van '63'. Zo gaat de tweede Friese seksfilm heten van Erik Zijlstra.



Op zich geen enorm karwei, want het hele script past op 1 velletje en dan bleef er nog genoeg ruimte over voor een toevoeging van De Friese Pornokoning, zoals de filmer zich noemt. Het wordt duidelijk een film van geen woorden maar daden.

Maar omdat het vertaalteam gaat voor de Gysbert Japicxpriis, of een van die andere mooie prijzen voor het Fries, hebben we er serieus werk van gemaakt, met woorden als gleon en stjerrende kâld.

Omdat we op dreef waren, voegden we nog zinnen toe die de vermoedelijk Poolse actrices voor, tijdens en na de actiescenes kunnen uitroepen, als:

• ,,Hey reedrider! Lit my dyn krúske sjen''


• ,,It sil heve!''


• ,,It koe minder!''

Voor de aftiteling, als die er al aanzit, hebben we toepasselijke vertalersnamen bedacht. Van links naar rechts Arse Rimmersma, Fokje Modder, Bûke Akkerman en Willem Folbatse.

San Isidoro de Sevilla (in 3D)

Collega Linda kreeg vandaag een beeldje van Sint Isidorus van Sevilla, die als alles meezit (de RK kerk is even met andere zaken bezig) de beschermheilige wordt van internet. Daarom houdt hij in deze versie een laptop vast en is zijn albe dichtgeknoopt met het snoer van een muis, die er nog aanhangt.

Ik heb het in 3D op de foto gezet, want dat is hip en de bezoekers van Cinema Ascona hebben dan ook iets aan hun brilletje.



Vanwege de enthousiaste reactie uit de regeringsstad doe ik er nog eentje. Dit is het Italiaanse muurtje, ook in 3D. Best aardig gelukt, zowel het muurtje als de 3D-foto.

Volle teugen

Op 4 mei vorig jaar vergat ik twee minuten stil te zijn, want ik zat met Ellen te praten die in het ziekenhuis lag. Zelf was ze evenmin stil.

,,Als je er maar aan denkt, daar gaat het om'', zei ze.

We bekeken de foto's van koninginnedag, want ze had de optocht moeten missen omdat er plotseling kanker bij haar was vastgesteld. Ze kon het nog steeds niet helemaal geloven, maar op de foto's van haar inwendige zweefden grote, dreigende schaduwen.

Het zou niet lang duren, vertelde ze met de haar kenmerkende harde nuchterheid. Ze kreeg een nieuw soort medicijn, maar daarvan konden ze pas over een week of twaalf vaststellen of het aansloeg. De artsen waren er niet zeker van of ze zelfs dat zou halen.

Ze zag dadelijk dat de foto van Parijs die ik op mijn desktop heb (hierboven) gemaakt is vanaf het dakterras van Galeries Lafayette. Parijs, daar was ze dol op. Ze was er pas nog geweest, gelukkig.

Die twaalf weken haalde ze makkelijk. Sterker nog, met Sunneklaas zat ze in de Welvaart, zoals het hoort. Want meer nog dan van Parijs hield ze van Ameland en Amelander feesten.

Wauw.

Vrijdagavond kwart voor tien 's avonds kwam er een sms.

,,Lieve vrienden. Op dit moment waken wij verdrietig doch vredig bij Ellen. Ze is helaas niet meer aanspreekbaar en alleen nog in gedachten bij ons. Het is nu nog een kwestie van tijd. El is gelukkig rustig en helemaal pijnvrij! Ze is erg moe en toe aan eeuwige rust. Wat is ze sterk en dapper.''

Die avond is ze overleden. Ze werd 43, blijkt uit de advertentie die vandaag in de krant staat.

Ik heb aan haar gedacht. Daar gaat het om.

Het boek Asing

Enige tijd terug overleed oom Atse, mems broer. Zojuist was ik op de koffie bij Eijda, die de afgelopen weken het huis van haar vader heeft leeggeruimd.

,,Heb je wel eens van het boek Asing gehoord?'', vroeg Eijda en legde een map op tafel.

Oom Atse werkte, rond zijn dertigste en twee jaar voor mijn geboorte, aan een jongensboek over een avontuurlijke knaap die Asing heet en op een tropisch eiland een nieuwe gemeenschap sticht. Het moet in de tijd zijn geweest dat Atse een koffiehuis in Leeuwarden dreef.

Het was niet een bevlieging van een avondje geweest. De map bevat stapels volgetypte vellen en handgeschreven aantekeningen, een opzet voor het complete boek in hoofdstukken en een berekening van het aantal pagina's, 650.



De werktitel van het boek was 'De moderne Robinson', hoofdstukken heten 'Asing alleen', 'Asing zit niet stil' en 'Asing verlaat het eiland'.



Er zitten wereldkaarten bij, diverse zelfgemaakte plattegronden en aquarellen en schetsen van het paradijslijke eiland. ,,Dit was zijn droom'', wist Eijda. ,,Hij had zelf ook weg gewild. Ik vond zelfs nog een monsterboekje van hem.''



Het kan toeval zijn, maar er is een mogelijkheid dat ik vernoemd ben naar iemand uit een nooit voltooid droomboek.

Beroemde zelfmoorden

Bij het opruimen kom ik ook boeken tegen die wel weg kunnen omdat ik ze niet zal lezen. Zoals dit.

Ik had het getwitterd met bovenstaande foto, je weet maar nooit of je er niet iemand een plezier mee doet. Ja hoor, dadelijk meldde zich een man die het boek wel wil hebben. Hij kwam het alleen vervolgens maar niet ophalen, wegens drukte.

Gisteren zag ik dat hij online was, dus ik twitterde: ,,Er ligt nog een boek op je te wachten''.

Om kwart over tien ging de deurbel. Er stond een politiebusje voor en een agent, in uniform, had aan de bel getrokken. Mijn net langslopende buurman keek of hij zoiets altijd al verwacht had.

Deze politieman bleek de lezer te zijn.

,,Ik moet meteen weer weg'', zei hij, ,,want op de Nieuwestad dreigt iemand in de gracht te springen, met GHB op.''

En kijk.

Mooi hoor, twitter.

Volkomen triviaal weetje

De president van Polen is vanmorgen met een vliegtuig neergestort bij Smolensk. Hier staat hij (links) op een foto uit de film O dwóch takich, co ukradli ksiezyc, met zijn tweelingbroer Jarosław, die een tijd premier van Polen is geweest.

De titel betekent 'De twee die de maan hebben gestolen', de film is uit 1962.

Show me the money

Dat het gisteren zo druk was op dit weblog komt door Sargasso.nl, door een collega ,,een linkse Geen Stijl''genoemd. Oprichter Carlos die volgens zijn bio'tje vooral over internationale politiek, milieu en wetenschap schrijft, had mijn stukje over de honderd gulden erop gezet.



,,Ik vind eigenlijk dat we deze jongen moeten steunen. AKSIE!'', roept Mescaline uit.

Zmoc vindt dat ik te makkelijk opgeef, ,,na al zoveel kastjes en muren getrotseerd te hebben''. Dat valt mee, beste Zmoc, er staan nog wat mails uit.

Harry W, die zelf een oldtimer heeft gekocht van de rente van een spaarrekening, rekent gouden bergen voor: ,,Die ƒ 100,- zou nu wel eens na een samengestelde interest berekening zo’n € 750,- kunnen zijn. Zonder kosten!!!!!''

Het hele gedoe is ook een beetje mijn eigen schuld, zegt Birdman, terwijl HansR het hele verhaal pas gelooft als hij een afschrift heeft gezien. Hierbij:




Ik heb het banknummer afgedekt, anders gaan mensen er nog geld op storten ook. Het was trouwens geen 84, maar 1981 lees ik net. Nog meer rente.

(Inmiddels staat het ook op een andere website, Grenswetenschap.nl. Maar daar komen lang zoveel bezoekers niet vandaan.)

Omke Wybren

Het is nog nooit zo druk op deze site geweest als vandaag en ik vlei me met de gedachte dat het eraan ligt dat de opmaak een beetje is veranderd. Het opvallendste is dat bovenin nu een foto staat van mezelf, een jaar of drie oud, met omke Wybren in een boot in IJlst. Eigenlijk is het een dia, vandaar al die krasjes.

Omke Wybren was niet echt mijn oom, maar een neef van mijn moeder. Hoewel hij meestal met mij in de weer was als ik op de boerderij van zijn ouders was, weet ik weinig meer van hem. Bijna alles heb ik later gehoord.

Op de foto ziet hij eruit als een gewone jongen, maar door de verhalen groeide omke Wybren uit tot een mythische figuur, een James Dean van wie ik achteraf trots ben dat hij zich zo met mij heeft bemoeid.

Zo mocht je nooit aan zijn haar komen, hoorde ik, want dat had hij met veel geduld en brylcreem in model gebracht. Hij droeg liever schoenen dan klompen. Plagen deed hij graag: hij moet me eens de stuipen op het lijf gejaagd hebben door een blazer aan te zetten waar ik vlakbij stond.

Het smalle pad

Waar hij woonde was toch al een magische plek. Om bij de boerderij te komen moest je vanuit IJlst dwars door de weilanden, over een smal paadje van betonpalen. Er lag er zelfs eentje over een sloot, zonder leuningen.

Tussen de pauwen en de appelbomen in de tuin stond een rond huisje met veel ramen, waar de familie en het bezoek tot in de middagschemer thee dronk.

In de bijkeuken hingen de wanden vol hertegeweien, met daartussen een koekoeksklok, een klein mirakel waar elk uur een houten vogeltje uit tevoorschijn floepte. Al hing hij zo hoog dat je het haast niet zag, ik ging elk uur kijken. Soms sleepte ik anderen mee, want zo'n wonder hou je niet voor jezelf.

De muziekstoel



Omke Johannes, de vader van Wybren, kon zomaar zijn duim losmaken van zijn hand. (Een goocheltruukje dat ik nu zelf ook beheers). Bovendien had hij de herten waarvan de geweien kwamen zelf geschoten. Nu en dan ging hij in Duitsland op jacht met de burgemeester.

Bij die burgemeester (Oppedijk of zoiets) thuis stond het allermooist mirakel: een stoel die muziek maakte als je erop ging zitten. Met fineer waren er afbeeldingen op gemaakt, hij stond in een hoek van de kamer te wachten tot iemand de speeldoos in zijn zitting opwond.

,,Jij hebt zulke mooie krullen'', zei de burgemeestervrouw eens tegen mij. ,,Die wil ik wel ruilen voor de muziekstoel.''

Ik bood ter plekke aan de schaar in mijn haar te zetten. Maar toen ging de deal ineens niet meer door. Daar ben ik nu nog een beetje teleurgesteld over.

Op een dag vertrok omke Wybren naar Australie. Een keer is hij teruggeweest en dronk heel veel bier, dat hoorde je van iedereen. Kort daarop is hij in Australie omgekomen, volgens mij bij een ongeluk in een mijn. Maar die mijn kan ik ook zelf hebben bedacht.

Zijn moeder, tante Heertha, heeft daar vreselijk onder geleden, temeer door alle moeite die het heeft gekost om zijn stoffelijk overschot naar Nederland te krijgen.

Dat was Omke Wybren. Ik kende hem bijna niet en zet hem met trots bovenop dit blog.

(De foto halverwege, waar Omke Johannes rechts staat, vond ik op de site van het Fries Scheepvaartmuseum. Hij is gemaakt op 2 maart 1929, toen hij met een broer in een auto de dichtgevroren Zuiderzee was overgestoken)

Va-banque

In 1984 opende ik een bankrekening bij de Banque de Paris et des Pays Bas aan de Vismarkt in Groningen. Het was een sjieke naam voor een bank, hij paste geloof ik amper op de gevel van het gebouwtje.

Een tijdlang kreeg ik afschriften van die rekening, daarna zijn de Banque en ik elkaar kwijtgeraakt door verhuizingen aan mijn kant en fusies aan de hunne.

Maar dat geld moet ergens zijn. En toen ik bij de lenteschoonmaak het afschriftenboekje tegenkwam besloot ik er werk van te maken.

Hoe het met de Nederlandse afdeling van de Banque is afgelopen wist ik niet precies. Volgens mij heette hij later Paribas en werd hij onderdeel van Credit Lyonnais Nederland, die na een ongelukkig avontuur in de filmfinanciering verder ging als Fortis.



Dus ik mailde Fortis. (Fortis is latijn voor sterk of dapper.)

De Banque de Paris et des Pays-Bas ,,is overgenomen door Fortis België'', schreef adviseur De Koord me dadelijk terug. Ze ried me aan ,,uw vraag te stellen via www.fortisbank.be''.



Dus ik mailde de Belgische bank, die voluit BNP Paribas Fortis heet. (De samentrekking Paribas - Paris en Pays Bas - is bedacht door de Belgische kunstfluiter Bobbejaan Schoepen. Die van Bobbejaanland.)

Commercieel adviseur Vantomme mailde me diezelfde dag nog terug dat de Belgische bank geen informatie heeft over rekeningen in Nederland. Ze bood daar zelfs haar excuses voor aan.

Ik kon beter mijn licht opsteken bij BNP Paribas in Nederland.



Die bank zit in een representatief pand aan de Herengracht in Amsterdam.

Daar werkt mevrouw Shalom, die bij kerende mail meldde dat ze nooit een bank in Groningen hebben gehad. ,,Maar de oude Banque de Paris et des Pays Bas is nu de Banque Artesia.''



Die naam was nieuw voor mij. Artesia zit een eindje verderop aan de Herengracht, in in drie panden naast elkaar. (Wat het woord betekent, daar kon ik niet achter komen).

Ik stuurde een mail en hoorde niks.

Gisteren belde ik ze op. Na een paar keer doorverbinding kreeg ik een man aan de lijn die als ik het goed heb verstaan Spruit heet.

Ze waren ermee bezig geweest, zei Spruit, en hadden nog geen bericht teruggestuurd.

Maar hij kon het zo ook wel vertellen. De rekening was al zo lang geleden geopend, dat hij niet meer voorkomt in hun bestand. Mogelijk was het saldo overgeboekt naar een andere bank. Om daar achter te komen, dat zou een tijdrovende klus zijn, ,,die we u dan in rekening moeten brengen''.

Hoeveel kost dat dan?

,,Dat is 100 euro per uur'', vertelde Spruit.

Daar moet ik even over denken. Om er achter te komen wat er met mijn 100 gulden uit 1984 is gebeurd, zou ik tenminste 100 euro moeten uitgeven.

Pics in Space

Omdat er geleidelijk aan steeds meer foto's van Cinema Ascona in Space online verschijnen maak ik er een apart berichtje van.

Hier staan de prachtige fotos van Jens Bouma. Bovenstaande is ook van hem.



Dan een tweede mooie serie, van Vinniebar.



En de foto's van Fotografieke, die op de avond onvermoeibaar in de weer was met de lichtgevende staafjes, staan hier.

Mijn nieuwe leven

Dit is een externe harde schijf van 1 terabyte.

Wikipedia meldt dat een terabyte veel nullen heeft en dat de inhoud overeenkomt met:

* alle tekst uit een grote universiteitsbibliotheek.
* De informatie op 212 enkelzijdige dvd-schijven.
* De informatie op 1430 enkelzijdige cd-schijven.
* gecomprimeerde digitale opslag van 3 jaar muziek op cd-kwaliteit.
* gecomprimeerde digitale opslag van 200 uur video op studiokwaliteit

Hier staat nog helemaal niks op, maar op de doos hebben ze alvast gestempeld Put Your Life On It.

In mijn geval is dat ook zo. Gisteren is mijn harde schijf met een klap op de vloer van Ascona Kinopalast gevallen, ik struikelde over het snoertje. Sindsdien maakt hij een tikkend geluid als je hem aanzet en kun je er niks meer op lezen. Alleen het lampje doet het nog.

De jongen van de computerzaak nam hem mee naar achteren maar kwam al snel hoofdschuddend uit de werkplaats terug. Niks meer aan te redden, was de diagnose.

,,Heeft u een backup?'', vroeg hij. Maar die heb ik niet, deze schijf is mijn backup.

Alle foto's die ik sinds 2006 heb gemaakt zijn dus weg - Roemenie, Texas, Venezuela, New York, Parijs, opschminken als Sinterklaas, pa in het ziekenhuis, Ameland, Oerol, Great Wide Open, Lowlands, Cinema Ascona, feestjes en zo voort.

Het meest spijt het me geloof ik nog van de foto's van de vaartocht door het Amazonegebied, want daar denk ik de hele middag al aan. Er is niets meer aan te doen. (Behalve - die tip krijg ik van verschillende twitteraars - de schijf in de vriezer leggen of naar een Data Recoverybedrijf sturen, waar 10.000 euro een schijntje schijnt te zijn)

Ik begin met een schone lei. Een nieuw leven. Het heeft wel iets Paas-achtigs en ik kan even voort, want ik maak niet genoeg mee om er een universiteitsbibliotheek mee te vullen.

Bericht uit de ruimte

Op Cinema Ascona in Space zijn gisteravond 112 3D-brilletjes uitgedeeld, dus zoveel bezoekers waren er nemen we dan aan. Een verbazingwekkend leuke avond was het, waar de bezoekers zelf voor de warmte moesten zorgen en dat ook deden.

Wat voor bezoekers?

• Iemand die fotografeert met een Rolleiflex (12 beelden op 1 negatiefrol) omdat hij digitale fotografie onzin en lelijk vindt.



• Iemand die na het openingsfilmpje, waar allerlei beelden van ruimteschepen in zaten, die ruimteschepen na afloop zo opsomde, met naam en al.



• Iemand die de film 'Spaceballs' 4 x heeft gezien.



• Iemand die de film 'Silent Running' 4 x heeft gezien.



• Verschillende mensen die nog nooit '2001 - A Space Odyssey' hebben gezien

• Heel veel bezoekers die verrast waren toen Michael Jackson in een sciencefictionfilm verscheen - in 3D. Beroerde 3D, maar toch. (Foto Jens Bouma)

• Bezoekers die verrukt 'Ja!' riepen toen we aankondigden dat er nu een blok sex in space kwam.

• Iemand die zijn baard voor deze avond zilverkleurig had geschilderd.

• Iemand die zijn haar had geknipt of geverfd in een Darth-Maulachtig patroon. (Foto Jens Bouma)

• De Laser Guy, die Cinema Ascona een leuker karwei vond dan de Bond voor Friese Vogelwachters.

• Bezoekers die de tekst 'ET Phone Home' legden van de her en der rondgestrooide gloeistaafjes

• 'Star Wars'-fans die er nu pas achter kwamen dat Luke Skywalker van de Verkeerde Kant is. Als die fans tenminste Fries verstonden.

Eigenlijk waren we bij voorbaat al tevreden, vanwege onze verchroomde wegwerpoveralls. Eentje ontbreekt, want die was op de fiets het publiek aan het halen.



Grotere kaart weergeven

Oh ja, nog iets voor de bezoekers: alle opnamen op Google Street View zijn sinds kort ook in 3D te bekijken. Dus dat brilletje zou ik bewaren. Cinema Ascona - daar hou je nog eens iets aan over.