Dit is een externe harde schijf van 1 terabyte.
Wikipedia meldt dat een terabyte veel nullen heeft en dat de inhoud overeenkomt met:
* alle tekst uit een grote universiteitsbibliotheek.
* De informatie op 212 enkelzijdige dvd-schijven.
* De informatie op 1430 enkelzijdige cd-schijven.
* gecomprimeerde digitale opslag van 3 jaar muziek op cd-kwaliteit.
* gecomprimeerde digitale opslag van 200 uur video op studiokwaliteit
Hier staat nog helemaal niks op, maar op de doos hebben ze alvast gestempeld Put Your Life On It.
In mijn geval is dat ook zo. Gisteren is mijn harde schijf met een klap op de vloer van Ascona Kinopalast gevallen, ik struikelde over het snoertje. Sindsdien maakt hij een tikkend geluid als je hem aanzet en kun je er niks meer op lezen. Alleen het lampje doet het nog.
De jongen van de computerzaak nam hem mee naar achteren maar kwam al snel hoofdschuddend uit de werkplaats terug. Niks meer aan te redden, was de diagnose.
,,Heeft u een backup?'', vroeg hij. Maar die heb ik niet, deze schijf is mijn backup.
Alle foto's die ik sinds 2006 heb gemaakt zijn dus weg - Roemenie, Texas, Venezuela, New York, Parijs, opschminken als Sinterklaas, pa in het ziekenhuis, Ameland, Oerol, Great Wide Open, Lowlands, Cinema Ascona, feestjes en zo voort.
Het meest spijt het me geloof ik nog van de foto's van de vaartocht door het Amazonegebied, want daar denk ik de hele middag al aan. Er is niets meer aan te doen. (Behalve - die tip krijg ik van verschillende twitteraars - de schijf in de vriezer leggen of naar een Data Recoverybedrijf sturen, waar 10.000 euro een schijntje schijnt te zijn)
Ik begin met een schone lei. Een nieuw leven. Het heeft wel iets Paas-achtigs en ik kan even voort, want ik maak niet genoeg mee om er een universiteitsbibliotheek mee te vullen.
