Zo gaat dat

Dit is Radboud, de zoon van Douwe en Gabrielle. Hij zegt niks, soms brabbelt en neuriet hij tegen zichzelf als hij tevreden is. Zijn voornaamste eigenschap is dat hij lange tijd aandachtig en bijna uitdrukkingloos naar iets of iemand kan kijken, zoals een astronoom kijkt naar de paardenkopnevel. Wat zou ik graag weten wat er in zijn hoofd gebeurt, waar nog geen taal is maar vermoedelijk aan de lopende band conclusies worden getrokken.



Voor de volledigheid en omdat ze zelf graag op de foto komt: dit is Radbouds zus Annabelle. Zij heeft al wel taal. Heel veel zelfs, ze vertelt de hele dag verhalen die eindigen met ,,Zo gaat dat'' of ,,Dat kan gebeuren''.

Marmotjes en Snekers

Burgemeester Arno Brok van Sneek (straks Dordrecht) noemde zijn wethouders vaak 'mijn marmotjes'. Dat leerden we in de Martinikerk in Sneek, waar Brok vanmiddag afscheid nam. Ik was daar met de voorzitter van FABS, het Frysk Arno Brok Selskip, en twee andere leden.

Nadat een raadslid dat van die marmotjes had onthuld in een afscheidsrede, sprak Brok dat zelf overigens tegen in zijn eigen speech, die hij grotendeels in het Fries hield. Hij was zoals altijd zeer formeel, met af en toe een plotselinge koketheid erin - zelfs een kushandje naar iemand in het publiek.

,,Ik versta er helemaal niks van'', mopperde een dame in het kerkbankje achter ons. ,,Al dat Fries.''

Behulpzaam boden we haar, toen de speech gedaan was, de Nederlandse vertaling aan die de pers had gekregen.

,,Wat moet ik daarmee?'', zei ze, een zo te zien goedgemutste mevrouw met grijze krullen.

,,U verstond het Fries toch niet? Dan kunt u het nog even nalezen'', zeiden we.

,,Ik heb het wel verstaan hoor'', bekende ze. ,,Maar wij zijn Snekers, we spreken hier geen Fries.''

Een Bambiman

Een collega zit bij de Lion's Club, en daar hebben ze een reeks lezingen over muziek. Of ik eens drie kwartier wilde komen vertellen over filmmuziek.

Nu moet je elke kans grijpen om over film te vertellen, dus donderdagavond schoof ik aan in de bovenzaal van Cafe Wouters, waar 28 mannen kwamen opdagen en 1 herdershond (,,ons enige vrouwelijke lid'' vertelde iemand), die de hele avond onmerkbaar in een hoek van de zaal lag.

Ik was tussen het hoofdgerecht en het toetje gepland. Omdat ik niet wist of deze Lion's erg in film waren en om de stemming er wat in te brengen, deed ik eerst een geluidskwis, met tien filmmuziekjes. 'Casablanca' viel ze zwaar, het lied dat Charlie Chaplin zingt in 'Modern Times' ook, maar het thema van James Bond en de muziek van Turks Fruit waren dan weer een fluitje van een cent.

Het fragment dat ik liet zien uit 'West Side Story' ging erin als koek, ze zaten zelfs met hun vingers te knippen en toen George Chakiris in beeld verscheen en ik zei: ,,Daar heb je Tony, de held van het stuk'' werd ik onmiddelijk gecorrigeerd: ,,Dat is niet Tony, maar de broer van Maria.'' Correct.

Na afloop waren er vragen. Een van de oudere leden wilde van me weten wat ik vond van de muziek van 'Bambi'. Die was me absoluut niet bijgebleven, dus dat zei ik ook maar.

Het liet de man echter niet los. Na afloop kwam hij bij me staan, vertelde dat hij Bambi wel eens voor zijn kleinkinderen vertoont en begon een liedje uit die film te zingen. Ik moet bekennen: ik had de Lion's Club als filmmuziekpubliek veel te laag ingeschat.

Strap-arms

Dit zijn Tom, Bart, Gert-Jan, Rik en ik op een woensdag in cafe De Toeter in Groningen gemaakte foto. Daar is elke woensdag een pubquiz, wat neerkomt op Triviant spelen zonder bord, met teams. Op deze avond waren dat er 32.

Die worden geacht de antwoorden te weten op vragen als

• Hoe heet de studio waar de Beatles hun meeste nummers opnamen


• Wat is de officiele taal van de Verenigde Staten


• Wie schilderde in 1955 een Laatste Avondmaal


• Wat staat er op het bordje boven het hoofd van Jezus aan het kruis


• In welke film schildert Jack Nicholson het woord Redrum op de muur (Die vraag deugt niet: ze bedoelen The Shining, waarin Jack Nicholson niks niemandal schildert.)

Er was al een heel gedoe aan voorafgegaan, want zo'n team moet een naam hebben en ook daarin is een soort wedstrijd. Hoe gekker, hoe beter. Eentje heette '10 euro gevonden bij de bar', een andere 'Veel ideeen, weinig kennis'. Wij heetten Rikus R and the Amazing Strap-Ons.

Het cafe had daar 'Strap-Arms' van gemaakt. Vermoedelijk kenden ze het woord niet of vonden ze het onfatsoenlijk.

Een vrouw van Team Rutger, naast ons, wachtte het moment af waarop de andere Strap-Arms buiten stonden te roken en vroeg me toen: ,,Wie van die jongens is nou jouw zoon?''

,,Dat zou je hun moeder moeten vragen'', zei ik.

We werden derde.

Hang It All

Vanwege luiheid heb ik een tandarts in Drachten en die is net verhuisd naar een nieuw pand boven een bank. Ze heten voortaan Tosk, leerde ik vandaag. Daar zit geen afkorting in van iets met Tandartspraktijk, Orthodontie, Smallingerland en een woord dat met K begint, het is enkel het Friese woord voor tand.

Er zit een orthodontiepraktijk bijin, wat tot gevolg heeft dat er twee balies zijn en twee wachtkamers met het gezicht naar elkaar. De kleinste had als hoofdkleur oranje, de andere had een breder palet. Daar hing ik mijn jas aan het kinderopvangkleurige designkapstokje van Ray en Charlie Eames, dat Hang It All heet.

,,Je zat in de verkeerde wachtkamer'', zei Alie, mijn tandarts. Het viel me op dat zij en haar assistente Els oranje droegen.

,,Bij die anderen hangt een dure kapstok van Eames'', zei ik als verdediging.

,,Die hebben ze speciaal bij Maupertuus gekocht'', wist Els. ,,Wij hebben een gewone kapstok.''

,,Ik vond hun wachtkamer wel mooier dan die van jullie'', zei ik.

,,Zoiets moet je nooit tegen een tandarts zeggen voor die met de controle begint'', zei Els en gebood me mijn mond te openen.

Bingo dell' invierno

In het midden van het weekeinde aangekomen bevond ik mij in een schemerige zaal op een feest met een bingobord dat geheel uit gloeilampen was opgebouwd. Het had een sinistere, kermisachtige schoonheid, helemaal met de kerstversiering van plastic ijspegels die nog overal in de zaal hing en duidelijk maakte dat wie hier binnenging niet op al te veel moest hopen.

De foto kreeg ik opgestuurd van collega Erwin.

Gele hesjes

Siep belde: ,,Er is een brand gemeld in de Monnikemuurstraat, maar ik zit in Drachten. Ga maar even kijken en neem je fototoestel mee.''

Naar een brand is altijd boeiend en die straat is hier om de hoek. Daar stond ik even later te kijken naar twee brandweerwagens en rondspeurende brandweerlieden die met zaklantaarns door ramen naar binnen schenen. Van brand was niks te zien.

Een mevrouw met een bindi op het voorhoofd had de brandweer gebeld. Ze vertelde dat met een mengeling van schrik (had ze misschien voor niks gebeld?) en opluchting (er was geen brand).

,,Het rook echt of er papier in brand stond'', vertelde ze en wees aan waar ze woonde. ,,Ik weet niet waar het vandaan kwam. Ik had alle deuren opengezet, maar toen ging het nog niet weg. Dus ik dacht ik moet maar bellen, wat moet je anders doen?''

Opvallend was vooral een dozijn jonge fotografen met gele hesjes aan, die elkaar allemaal kennen omdat ze als een zwerm spreeuwen van ramp naar ramp trekken. ,,Binnenstadbrandje nou'', zeiden ze tegen elkaar. ,,Dat kun je niet missen.''

Omdat er niks te zie was maakten ze zomaar wat kiekjes, van brandweerlui en zwaailichten. Ik paste me aan die gewoonte aan, ook al droeg ik geen geel hesje.

Wees brutaal en creatief

Vandaag nam Kees afscheid van zijn baan bij wooncentrum Resi in Wommels. Daar gingen we allemaal heen, in pak en met bloemen.

Ik was er nog nooit geweest, het is een grote hal vol meubels, waar op de muur teksten stonden als 'Wees brutaal en creatief, durf te combineren'.

Kees was er zeven jaar en twee weken geleden komen werken, memoreerde hij. Een collega vertelde dat de eerste klus een meubelbeurs in Keulen was geweest, waar die collega een hotelkamer met Kees deelde. Daar keek hij tennis en hij vroeg aan Kees of die ook in sport geinteresseerd was.

,,Mwah'', had Kees geantwoord.

En of Kees ook een vriendin, of vriendinnen had.

,,Mwah'', zei Kees weer.

En of Kees al veel ervaring had met de vrouwen.

,,Mwah'', zei Kees.

,,Ik dacht toen'', zei de man, ,,het kon wel een homo wezen. Later hoorde ik dat mijn vader er na twee minuten al achter was.''

Terroristendreiging

,,Die Seele der Menschen musst in ihren tiefsten Tiefen verängstigt werden, durch unerforschliche und scheinbar sinnlose Verbrechen. Verbrechen, deren Zweck nicht einmal die erfassen, die sie ausüben. Verbrechen die niemandem Nutzen bringen, die nur den einen Sinn haben: Angst und Schrecken zu verbreiten!"

(De mens moet tot in het allerdiepst van zijn ziel bang gemaakt worden, door ondoorgrondelijke en schijnbaar zinloze misdaden. Misdaden die zelfs voor wie ze pleegt onbegrijpelijk zijn. Misdaden waar niemand iets aan heeft, die maar een doel hebben: het verspreiden van angst en vrees!)

Zonet 'Das Testament des Dr. Mabuse' gezien, een avontuurlijke Duitse film uit 1933 van Fritz Lang. Daarin bestuurt een duivels genie met hypnotische krachten (Doktor Mabuse dus) vanuit een gekkenhuis een criminele organisatie, die nergens voor terugdeinst en alles omver moet werpen.

De kenners zijn het er niet over eens of de film heimelijk ook over de Nationaal-Socialisten gaat, die in Duitsland aan de macht kwamen in het jaar van de premiere. Maar die vonden het hoe dan ook een kwalijke film, vanwege de gedachte dat een klein groepje mensen voldoende is om een land compleet uit het lood te slaan.

Zie bovenstaand citaat. Als je dat hoort, zou je haast geloven dat Fritz Lang zeventig jaar geleden toespelingen op onze tijd in zijn film heeft gestopt.

Alles is een keer bedacht

Begin december was de leus 'There is no spoon' terug op de blinde muur langs de Oostergoweg. Kort daarop werd de muur weer eens overgeschilderd, maar de rode letters bleven door de nieuwe verflaag schemeren.


Spoon heeft om de schim van zijn tekst een gedachtenwolkje getekend, met zijn logo'tje linksonder.



De tekst is nu dus een vage gedachte die je bijna niet ziet. Net als vanmiddag de Achmeatoren, daar links in de verte.

Ik vraag me af hoe kan dit

,,Ik sta helemaal te trillen van woede. Ik vind het schandelijk wat jullie doen'', zei VVD-raadslid Karen Vasbinder-van Loon in De Bres.

Daar deed ik een gisteravond een forumdiscussie over de komende gemeenteraadsverkiezingen, met de nadruk op jongeren, schoolverlaters, studenten en zo. De politici verschillen daar niet erg over van mening, de opmerkelijkste uitspraak kwam van Aukje de Vries (ook VVD) die zich in een bijzin liet ontvallen 'Armoede is een keuze'. Ik weet niet hoe ze dat bedoelt.

Maar dat was niet waar Vasbinder-van Loon zo boos over was.

Kees en ik hadden een cd'tje meegenomen met de rap van Awa erop, de aggressieve Leeuwarder jongen die in 2004 terpentine over zijn vriendin (beiden waren zeventien) goot en haar in brand probeerde te steken. Hij had haar ook al met een kettingslot geslagen. Bizar was, dat hij onderdook bij een andere vriendin in Stiens en daar deze rap maakte op de beat van 'How come' van D-12. Hoger beroep hielp hem niet: hij kreeg anderhalf jaar en tbs. Dat is haast vijf jaar geleden.

We lieten het publiek raden welke beroemde 'risicojongere' ze hier hoorden, een paar wisten het. Toen was het pauze, en toen kwam Vasbinder-van Loon.

,,Dat je zo'n crimineel hier promoot! Ik vind het een schande!'', zei ze. ,,Ik ben helemaal niet tegen rapmuziek, maar je had ook Remon de Jong kunnen draaien, dat is hartstikke leuk en positief!''

,,Ik promoot helemaal niks'', probeerde ik nog. ,,Dit bestaat, het komt hier uit Leeuwarden.''

Het hielp niet meer. Ze verliet De Bres en vertelde onderweg naar de uitgang aan iedereen waarom. De meeste anderen bleven, zodat het toch nog laat werd.

De foto is getwitterd door Irene

Opruimen als wetenschap

Toen Marion (Pa: u hebt nog wel eens hamburgers met haar staan bakken op mijn verjaardagsfeest) me terugbracht naar het station in Zwolle kregen we het over troep. Ze probeert lean te zijn, legde ze uit. Dus niet meer spul in huis dan ze nodig heeft, geen voorraden en allerlei overbodig spul de deur uit.

Zelfs de trui die ze had gebreid van wol van de ook al zelfgebreide trui die ze haar hele studententijd heeft gedragen (,,continu, volgens mij'') is weg. ,,Terwijl dat eigenlijk ook een herinnering was'', zei ze met iets van spijt in de stem. ,,Ik wist precies hoe hij rook en aanvoelde.''

,,Dat lijkt mij al jaren fantastisch'', bekende ik. Boven liggen in een archiefkast bijvoorbeeld alle brieven en ansichtkaarten die ik ooit heb ontvangen, naast dozen waarvan ik niet eens weet wat erin zit en die altijd meeverhuizen. Erg zijn ook de boekenkasten met mijn oude kinderboeken en hele jaargangen van het stripblad Pep.

Die bewaardrift is overigens erfelijk: ik heb tassen vol reisgidsen en kaarten uit de jaren dertig, van pake.

Met het opruimen kan ik geen goed begin maken. Moet ik bijvoorbeeld overal vuilniszakken neerleggen en daar alles instoppen wat ik tegenkom dat wel wegkan? Of moet ik een paar dagen vrij nemen en alleen maar opruimen?

,,Het hangt ervan af wat voor jou het beste werkt'', doceerde Marion, die haar natuurlijk leiderschap pas nog heeft aangescherpt op Nijenrode. ,,Je kunt je het best opleggen om elke week een vuilniszak te vullen. Daar kun je dan de hele week over doen, maar als je het uitstelt en vrijdag nog niks hebt, moet je doorpakken.''

Daar ga ik over nadenken.

Asingtoerisme

Als je 'Asing' op Google Maps opzoekt, wijst die je naar een plaatsje vlak bij het Duitse Regensburg dat zo heet. Gekker nog, als je erop inzoomt heten alle straten ook Asing.



Niet zo heel ver daarvandaan hebben ze gedacht: dat is een mooie naam voor ons buurtschapje, dat noemen we ook zo.



Dat is niet alles. In het nabijgelegen Oostenrijk ligt ook een Asing, vol straten waar ze geen andere naam voor konden bedenken.



En ook in dat land hebben ze gedacht: met één buurtschapje dat zo heet zijn we er niet, we doen er nog eentje.



Aan de andere kant van de wereld, in Honolulu hebben ze zelfs een park Asing genoemd, vlakbij waar de bombardementen van Pearl Harbor zijn geweest. Daar hebben ze Street View, zodat je meteen kunt zien dat het geen mooi park is.

Ik heb een sterk 'Being John Malkovich'-gevoel als ik deze kaarten bekijk. Het is of ik iemand luidop mijn naam hoor zeggen. Of ik er binnen afzienbare tijd kom weet ik niet, maar wie er is en dit leest: stuur me even een kaartje?

Kossen

Net op tijd kreeg ik een sms van Monique: zometeen komt Marco op tv, in het programma 'DNA Onbekend'. Daar had ik bij Sunneklaas al wat over gehoord, toen ik met Marco een rondje door Hollum maakte. Neja - de zus van Marco - had hen daarvoor opgegeven want ze vermoedde dat haar vader Jan niet haar verwekker is geweest.

Marco op tv is niet anders dan Marco in het dagelijks leven: hij zegt de dingen liefst zo kras mogelijk en als mensen dat vreemd vinden, haalt hij zijn schouders op en zegt dat hij er nu eenmaal geen doekjes om windt.

Zijn broer Bram had dat nog meer. Aan de bar luisterde Bram eens naar twee jongens, die klaagden over hun maat die nooit meer mee op stap ging nu hij verkering had.

,,Ja jong'', zei Bram. ,,Een kuthaar is sterker als een sleepkabel.''



Zo bont maakte Marco het op tv niet, tenslotte is het een NCRV-programma. Maar zijn moeder Dolly was een flirt, vertelde hij: ,,Ze wipte af en toe wel eens mooi buiten de deur''. En: ,,Mijn vader had mijn moeder letterlijk en figuurlijk de deur uit moeten trappen. Want het was een del.''

Oef.

Neja zou, dacht ze, daarom dus een kind van een andere vader kunnen zijn. Maar dan wel van iemand van de wal, zei ze.

Omdat er weefsel van Jan Kossen bewaard was gebleven, konden ze het testen. Marco en Neja waren allebei gewoon kinderen van Jan en Dolly.

De introductie van het reizen

Tot ik de familie Lont leerde kennen, noemde ik een vakantie altijd een vakantie. Maar zij noemden het 'reizen'. Meneer Lont (hij stond erop dat je hem 'Piet' noemde, maar zo ben ik niet opgevoed) had daar een echte wetenschap van gemaakt. Bij hen thuis in Diepenveen stond de complete reeks Dominicusreisgidsen, als hij ergens heen ging trok hij van tevoren over de kaart met een pen waar een wieltje inzat met een kilometerteller, elk jaar werd de tent gereinigd en opgeborgen volgens een nauwgezet systeem, waarbij iedere haring een nummer kreeg.

Ik leerde hen kennen via zijn zoon Menno, mijn buurman op de studentenflat en diens broer JanJohan, een studentenflat verder. Die reisden natuurlijk ook, dat was hen tenslotte met de paplepel ingegoten. Vooral Menno had dozen vol dia's van Peru en de Verenigde Staten.

Dia's hadden zijn ouders trouwens ook en alle buren eveneens. Ik herinner me een feestje in Diepenveen waar iedereen in de garage reisdia's vertoonde, alsof het een wedstrijd was in wie het verst en het exotischt (is dat een woord?) had gereisd. Ze gingen naar de Sovjet-unie, naar de Verenigde Staten, naar Zuid-Europa... Gek genoeg dook in elke verzameling beelden op van het Amerikaanse park Natural Arches, een must-see voor iedereen.

Als je daar grapjes over maakte was meneer Lont de eerste die lachte, want hij besefte dat het ook wel een beetje raar was, die reizerij.

Hij lachte toch al snel en veel. Als je iets vertelde waarvan hij vermoedde dat het komisch zou worden, begon hij tijdens het verhaal alvast een beetje te lachen, als een aanloopje tot het uitbundige geschater dat hij aan het eind zou laten horen. Ha... Ha ha... Ha... Ha ha ha... HAAA HAA HAA!

Meneer Lont is vorige week overleden.

De kop is eraf

Dit schilderij van Titiaan stuurde Willibrord Davids vanuit Venetië als ansichtkaart naar zijn medecommissieleden. David heeft net Goliath onthoofd en kijkt naar het licht.

David = Davids, natuurlijk. Maar wie, vraagt men zich af, is dan Goliath? Zelf zegt de verzender dat we er niet te veel achter moeten zoeken, (,,Goliath is de klus die we hebben moeten klaren'') maar het speculeren is veel te leuk, zeker nu het rapport zo'n heisa veroorzaakt.

Bij de Magere Brug

De eigenaar van eetcafe De Magere Brug zat naast me de Telegraaf te lezen, zijn personeel aan te sturen, te eten en tegelijk zijn telefoon te beantwoorden. Hij had het met iemand over de Elfstedentocht.

,,Ik kom net uit Leeuwarden'', zei ik tegen hem, toen hij had opgehangen. ,,En er komt voorlopig echt geen Elfstedentocht hoor.''

,,Dat denk ik ook niet'', zei de man. ,,Er ligt veel te veel sneeuw, en in Bolsward is niet eens ijs.''

Tegenover zoveel kennis van zaken stond ik machteloos. Het was een bewijs dat ze er in de Randstad echt meer mee bezig zijn.



Om het Amsterdamse beeld compleet te maken: dit is het uitzicht bij Joop en Christien vanmorgen toen het sneeuwde.

Leest

Barend wordt vandaag vijftig. Omdat hij Leest heet en omdat hij veel leest, krijgt hij een boek waaraan iedereen een pagina moet bijdragen met iets leesbaars erop. Het moet nog voorgelezen kunnen worden ook.

Ga d'r maar aan staan.

Ik heb uiteindelijk de eerste pagina gefotografeerd van een van de indrukwekkendste boeken die ik ken. 't Is gewoon een pocket, begin jaren tachtig in een impuls gekocht in Geneve, plakband houdt inmiddels het kaft bijeen. Maar de foto mag er wezen.

Barend krijgt dat boek zelf niet. Daar ben ik me al een paar keer een buil aan gevallen. In mijn enthousiasme prees ik het jan en alleman aan en ik gaf het een enkeling zelfs cadeau.

,,Ik bleef steken in onzin over een bananenontbijt'', zei Jos een keer op een feestje. Dat is al in het eerste hoofdstuk.

Roel vond het ''sadistisch'', toen ik hem later van dezelfde schrijver 'Mason & Dixon' cadeau deed, want dat zou wel weer zo'n worsteling wezen.

Kortom, 'Gravity's Rainbow' van Thomas Pynchon is een weergaloos boek, maar van mij hoeft niemand het te lezen.

The year we make contact

De film '2010' was een wat slap vervolg op '2001'. In 1984 (ook al zo'n beladen jaartal) werd hij aan de man gebracht met de leus The Year We Make Contact.

Ik herinner me veel koude oorlog, Russisch-Amerikaans wantrouwen tussen Helen Mirren en Roy Scheider, een overdosis van die zwarte monolieten en een uiteindelijke boodschap van wereldvrede, in tekst op een computerscherm Use them together, Use them in peace. Misschien maar eens herzien.

Non-red&green

De postbode moest ervoor aanbellen: een pakje uit de VS. Het is een gul met plakband omwikkeld pakketje van Maureen Long uit Lake Oswego in Oregon, die deze zomer met haar tachtigste verjaardag nog in Nederland was.

Maureen stuurt wel vaker iets op, maar dan in enveloppen. Ze correspondeert bij voorkeur in plakboekvorm: een handgeschreven brief met daaraan van alles toegevoegd, uitgeknipte artikelen met opmerkingen en uitroeptekens in de kantlijn geschreven, losse briefjes met korte notities, invallen op een stuk placemat, programmaboekjes van een kerkdienst. Steevast neemt ze aan dat ik iedereen ken die zij zelf kent.

Het eerste briefje zat al op de pastelkleurige verpakking geplakt: ,,Yes, I have other wrapping paper, but I like this non-red&green!!!'', Met andere woorden: geen kerstpapier voor Maureen.



Erin zit een bonbondoos, niet met bonbons, maar met een kerstbadeend, een kerstversiering en natuurlijk, heel veel briefjes.

,,This little duck can sit somewhere near your gloriously LONG bathtub or maybe in your kitchen or near your computer'' suggereert ze. ,,To remind you of the 19.594 steps I took with you on my 80th birthday.'' (Ze had op die dag een stappenteller bij zich, al zei ze me toen dat ze 19.753 stappen had gezet). Dat soort details, daar ga ik nu een bonbondoos vol van lezen.

C'est magnifique

Een kwartier was er vuurwerk bij de Oldehove, en in de rest van de binnenstad knalde en flitste het ook behoorlijk. Een mens heeft dan heel veel wilskracht nodig om niet even een kijkje te gaan nemen.



En het moet gezegd, bij de Oldehove ging er veel fraais de lucht in. Hoewel vuurwerk na een tijdje toch wat gaat vervelen, gek genoeg, een kwartier is lang zat als je het zelf niet afsteekt. C'est magnifique, mais c'est pas la guerre.