Hud



Tegen de balie bij videotheek Celluloid stond een gedrongen man geleund met een leren jasje en enorm glimmende schoenen. Hij was hier voor de gezelligheid, zo te zien, want hij huurde niks maar was aan de praat met videobaas Jan Brugman.

Ik kwam nogmaals 'Hud' huren en 'Cool hand Luke', want het zijn Paul-Newmandagen. Volgens de computer waren ze er allebei en de schijfjes zaten in de grote la waar alle dvd-schijfjes in bewaard worden. Maar de doosjes waren in de zaak niet te vinden. Vermoedelijk had iemand ze op de verkeerde plek neergezet.

,,Ik neem de schijfjes zo wel mee'', zei ik. ,,Die doosjes kunnen me niks schelen.''

Maar zo gaat dat niet. Jan riep de man met de glimmende schoenen erbij. ,,Danny vindt het wel'', zei hij vol vertrouwen.

Danny ging de kasten door waar wij net ook al voor hadden gestaan, wees op wat andere films met Paul Newman die er wel stonden maar die ik niet zocht, en plukte op een heel andere plek het doosje van 'Cool Hand Luke' vandaan.

,,What we have here, is failure to communicate'', zei hij.

,,Dat is de beroemde zin uit 'Cool hand Luke'', zei ik waarderend.

,,Metallica heeft het ook gebruikt in een van hun nummers'', zei Danny. Hij kon niet op de titel van dat nummer komen, maar het was zo ook al een goed gesprek.



('Luke' moet ik nog herbekijken, maar 'Hud' is prachtig met die reusachtige Texaanse vlakten, dat rijke zwartwit en vier fantastische hoofdrollen. Hij doet een beetje denken aan 'The last picture show', ook in zo'n leeg Texaans plaatsje. Geen wonder, want beide films zijn gebaseerd op boeken van Larry McMurtry.)

The hustler



,,Heb je 'Hud''', vroeg ik bij Celluloid, de beste videotheek van Friesland.

,,Die is uitgeleend'', zei de jongen.

Dat geeft hoop in tijden waarin NRC Handelsblad bij een verkiezing vaststelt dat Johnny Depp de beste acteur aller tijden is. Er zijn nog mensen die zulke films huren in het weekeinde waarin Paul Newman is overleden.

,,Heb je 'Cool hand Luke' dan?'', vroeg ik, want die heb ik jaren geleden voor het laatst gezien en er is net een nieuwe, opgefriste versie van uit op dvd.

Die had hij wel, meende hij, maar na een uitgebreide zoektocht moest hij vaststellen dat de man die hem twee dagen geleden heeft geleend, hem kennelijk niet heeft teruggebracht.

,,Ik heb wel andere films met Paul Newman'', probeerde hij nog, maar die heb ik zelf ook wel.



Dus heb ik thuis ' The hustler ' gekeken, die biljartfilm waar ook George C. Scott in zit. Voor de mensen die Johnny Depp de beste acteur ter wereld vinden: dat is ook zo'n acteur waar je soms de rillingen van over je rug krijgt. Hij zit onder de lamp, rechts naast Newman.

Filmhuis

Toen Marlon Brando net was overleden, vertoonden we 'The godfather' in de pizzeria van Gianni, zomaar voor de lol, met eten erbij. Dat deed ik samen met het Filmhuis, want die hebben een goede beamer en een vertoningsvergunning.

Eigenlijk wilde ik dat wel weer, maar nu in de Friesche Club en dan met 'The hustler' met Paul Newman. Die gaat over biljarten - pool eigenlijk - en in de Friesche Club wordt gebiljart. Het is er fascinerend mooi. Ik ben er al eens geweest om over dat plannetje te praten en het kon wel. De bezoekers kunnen er dan ook nog bij eten.

Dus ik belde het Filmhuis, of we dat aanstaande vrijdag zullen doen. Geurt, die er de dagelijks leiding heeft, klonk wat weifelend.

,,We hebben het al heel druk'', zei hij. ,,En het is kort dag.''

,,Het is leuk'', zei ik, want dat is het ook. ,,Ik heb 'The hustler' zelf wel, op dvd. Zal ik de Friesche Club bellen of het vrijdag kan?''

,,Nee, we doen het niet'', besloot Geurt. ,,Maar we willen wel 'The hustler' van je lenen, dan vertonen we hem in het Filmhuis.''

Toch nog een beetje Newmanherdenking. Vrijdag doen ze 'The hustler', dinsdag (over een week) 'Butch Cassidy and the Sundance Kid'. Maar dat idee van de Friesche Club laat me me niet los.

Mac

Zo ziet een Mac-avond eruit, nadat een van ons MacBookbezitters voor het eerst ontdekt heeft hoe Photo Booth werkt.



En zo ziet iemand eruit die erachter komt dat je met Skype de hele wereld overkunt.

Multimediaschuur



De avonturen van Hessa, van de sekstroepen van de SS, deden het geloof ik het best op het multimediafeestje van Kees, die veertig is geworden. Hij projecteerde de nabewerkte strip met een diaprojector op een groot scherm.



Ik had een beamer meegenomen, om de tien beste auto-ongelukken uit de filmgeschiedenis nog eens te laten zien, maar daar paste de video niet op. Gelukkig scharrelde Kees een draagbaar tv'tje op, waar het na veel draaien en prutsen ook mee wilde.



En er was tenslotte super 8. Of single 8, dat verschil heb ik nooit begrepen. Kees liet 'Nietzsche the Movie' zien en 'Wir Clowns von Bahnhof Nord', volgens de maker zelf zijn beste werk. Achter de projector Nyk de Vries, in beide films te zien.

Dat zijn geen kadootjes

Terwijl de marktvrouw perssinaasappels en tomaten voor me in een zak deed, ging mijn telefoon. Jaap. Over het collectieve kado voor Kees, die veertig wordt en vanavond een feest geeft.

,,Ik had Jouke net aan de lijn'', zei Jaap. ,,En hij zei: Kees vindt het vast heel leuk om een luchtbuks op zijn verjaardag te krijgen.''

,,Een luchtbuks?'', herhaalde ik. ,,Ik weet niet eens waar ik die kan kopen.''

,,Dat kan in de Doelesteeg'', zei de marktvrouw, die altijd lekker Liwwadders praat. ,,Daar heeft een vriend van mij een winkel.''

Ongeveer tegelijk zei Jaap ook dat het in de Doelesteeg kon.

,,Ik ga geen luchtbuks kopen voor iemand zijn verjaardag'', zei ik in de telefoon. ,,Die koopt hij zelf maar als hij er een wil.''

Dat vond Jaap best en hij hing weer op.

De groentedame had het meeste meegekregen.

,,Dat zijn geen kadootjes'', zei ze hoofdschuddend. ,,Je geeft iemand geen luchtbuks op zijn verjaardag. Straks schiet die vriend van jullie iemand voor zijn kop en dan hebben jullie het gedaan.''

Stickers



Het bewijs dat de mooie verkiezingsstickers van Obama daadwerkelijk op mijn bumper, of eigenlijk het stuk daarboven, geplakt zijn. De ene moest een stukje over een andere bumpersticker heen. Zodat daar nu staat ok People in plaats van Book People.

Dat is een boekwinkel in Austin, TX, waar ze vast wel zo voor Obama zijn dat ze het over elkaar plakken van stickers geen punt vinden.

De strijd tegen het water




League City is weer online, zojuist stuurde Rita een stuk of dertig plaatjes van de nasleep van de storm Ike. Hierboven het uitzicht naar de overkant van de straat (dat water is dus de straat), de avond na Ike. Of die mooie zonsondergang daar direct mee te maken heeft weet ik niet. Het is overigens heet en vochtig en nergens werkt meer een airconditioning.




Dit kwamen ze tegen tijdens een rondritje, zondagmiddag.



Dit is diezelfde straat als hierboven, maar dan overdag, waar Rita doorheen (overheen?) waadt. Dit was de zaterdagmiddag dat ze met een rubberboot alle spullen terug naar huis brachten.







Het parkje achter huis, dat toen nog vol water stond (vergelijk het hier maar mee) maar in de loop van de dag vrij snel leegliep.



In huis viel de schade mee, vinden ze zelf. Hier was lekkage geweest en Waling ging het dak op om de gaten waar shingles zijn weggewaaid voorlopig met plastic te dichten. Het hielp niet echt, bleek tijdens een regenbui zondag, maar sindsdien is het droog.

Er is overigens een groot gebrek aan timmerlui, vertelde Rita. Allerlei beunhazen slaan hun slag.

Vandaag in de krant



Voor wie een samenzwering van de familie Walthaus vermoedt: dit heb ik niet geschreven. Maar Wieberen Elverdink, die het wel schreef, heeft grondig dit log gelezen.

David Foster Wallace



Heeft zomaar David Foster Wallace zelfmoord gepleegd, op zijn 46-ste... Hij bedacht de term chess on the run voor tennis, in een verhaal daarover heeft hij het zelfs over Krajicek, hij schreef een artikel over een bezoek aan een pretpark waarvan ik wilde dat ik het had geschreven en hij schreef vooral een fijne, dikke, erudiete Amerikaanse roman die 'Infinite Jest' heet, oneindige grap. Zo'n boek waar je je doorheen moet ploeteren.

Ook daar komt trouwens veel tennis in voor. Het boek speelt in een toekomst, waar de jaren niet meer nummers hebben maar naar sponsors genoemd zijn (Year of the Whopper). Een filmmaker heeft zelfmoord gepleegd door zijn hoofd in de magnetron te leggen (kan dat dan? ja het kan, op een manier die David Foster Wallace uitlegt). Die liet een legendarisch laatste film na, 'Infinite Jest', die zo leuk is dat kijkers eraan verslaafd raken. Verslaving, daar gaat het boek ook over, want er wordt van alles in gebruikt en een deel ervan speelt zich af in een afkickkliniek.

Het is een raar boek, want die David Foster Wallace kon mooi schrijven maar ook enorm ouwehoeren. Nu en dan is het net een film die in zijn geheel vertraagd wordt afgedraaid.

Wat ook opvalt zijn de soms paginalange voetnoten, die hij erin stopt. Dat leest altijd raar, voetnoten, want je onderbreekt de hele tijd waar je mee bezig bent. Wat hier ook de bedoeling is. In romans zie je dat niet veel, in 'Pale Fire' van Nabobov heb je het ook.



Hoe dan ook, ik jatte het idee elf jaar geleden voor een artikel dat ik maakte over schilder Anne Feddema, waar ik ook een blok voetnoten in stopte. Komt eigenlijk van David Foster Wallace, dus.

Geluk gehad



,,We hebben zo'n geluk gehad'', zegt Rita, vanuit een huis waar stukken uit het plafond vallen.

Ze zijn er gisteren, na een eerste verkenning, meteen weer ingetrokken. Omdat de weg naar de woonwijk (veel lager dan het huis, het huis is 5 meter boven zeeniveau) nog onder water stond, vervoerden ze de spullen in een rubber dinghy van een buurman. Daar ging de loeizware generator in, en de katten, de kleren. Het was heel vermoeiend aquajoggen, temeer omdat onder water van alles lag, boomstronken en zo.

Vanochtend hoosde het, zodat het in huis ontzettend lekte lekken. Er zijn shingles van het dak gewaaid - van die plank-achtige dakpannen - en het dakleer dat eronder zit ook, zodat de regen recht de houten dakconstructie ingaat. Dat werd met potten, pannen en plastic opgevangen, vanmorgen.

Klinkt dat al lastig, anderen heeft het veel harder getroffen. Buren hadden een vrouw uit Galveston te logeren, die kwamen even televisie kijken. Ze werd niet vrolijk van de beelden - alles uit helikopter, want er zijn streken waar ze nog niet kunnen komen - maar zag tot haar vreugde haar huis, dat nog staat.

Die buren waren gebleven en zeiden dat de storm klonk als een passerende trein, vlakbij, en heel langdurig.

Andere buren kwamen vandaag terug. Ze hadden gehoord dat er zo op het oog niks aan hun huis mankeerde, maar bij binnenkomst zagen ze, dat er een groot gat in het dak was geslagen. Het was een enorme chaos in huis, en overal lag van dat gele isolatiespul. De buurvrouw was zo van slag, dat ze Rita omarmde en niet meer losliet. Vandaar dat Rita vindt dat ze geluk hebben gehad. ,,Achteraf was het wel een avontuur.''


(Het plaatje is gemaakt met Google Maps, met een pijltje bij het huis en het water wat blauwer gemaakt. Rechts vaar je naar de oceaan).

Verboden te tatoueren



De gevangenis was gisteren open, de Blokhuispoort moet je eigenlijk zeggen, en zo'n 20.000 mensen waren op de gedachte gekomen om er een kijkje te nemen. Dit is een celdeur, met een gezichtje erin.

Bij sommige cellen hadden ze een a4'tje opgehangen met gegevens over interessante gevangenen, als Aage M, IJe Wijkstra en de gebroeders Hoogerhuis, maar verder was het helemaal leeg, er was nog niet een stoel achtergebleven.



Wel hing in een wasruimte een lijst met regels, waarvan vooral de twee onderste opmerkelijk zijn.

Alf laila wa laila










Dit is een foto die ik vrijdagavond, nacht eigenlijk, maakte in Leeuwarden.










Deze ook. In de Hania was een feestje met een arabisch tintje, waar iedereen verkleed kwam. De bezoekers hadden zich er grondig in verdiept, iemand kwam in een overall van Halliburton, er waren verschillende sjeiks, een jonge bruid met bloed op haar kleed om te laten zien dat ze nog echt maagd was en een verdwaalde piloot. Ik kwam zelf als pers, dat maakte het ook makkelijk om iedereen op de foto te zetten.






En ook wat militante lieden met wapens. Eentje zwaaide met de vlag van Israel.




Sommigen waren zo weggelopen uit Duizendeneen Nacht.



Een jongen liep in pak, met achterover gekamd blond haar. ,,Ik ben Geert Wilders'', legde hij uit.



Er werd gewaterpijpt en gedanst. De muziek was een mengeling van herkenbare nummers en songs van mensen van wie verteld werden dat ze de Robbie Williams van Syrie waren en zo.

Stormschade



Ramtec staat er nog - onbeschadigd - en het huis ook, vertelde Rita. Ze hadden tot hun navels door het water moeten waden om bij hun huis te komen, en het water had tot de garagedeur toe gestaan, zagen ze toen ze er eenmaal waren.

De schutting is weggespoeld, de tuin is een zootje, bomen zijn ontworteld, maar binnen viel het mee. Achter heeft het gelekt, op de houten vloer. ,,Ik hoop maar dat het niet kromtrekt'', zei Rita. En in het plafond zitten van die vochtkringen, want er zijn pannen van het dak gewaaid.

Maar de storm Ike was al met al erger dan Rita zich had voorgesteld. ,,Ze overdrijven hier altijd met alles'', zei ze, maar in dit geval was er geen woord te veel gezegd. Ze zaten bij Gilbert in huis, waar de stroom om elf uur 's avonds was uitgevallen, net als in de rest van Houston, zodat alles pikdonker was. Drie miljoen mensen zitten daar nu zonder stroom. Waling had een generator meegenomen.

Je zag niks, beschreef ze, alleen af en toe bliksemflitsen, maar het was een enorme herrie. Het geluid van harde wind, brekende dingen of dingen die tegen iets aan sloegen, rammelende ramen, het huis trilde af en toe. Het ergste was het tussen half vier en zes. Toen het gistermorgen licht werd stond er haast een meter water op straat. Ook toen Ike voorbij was woei het flink, het duurde tot aan het begin van de middag voor ze thuis konden kijken.

(De foto is uit de Houston Chronicle)

Wegwezen








Mail van Rita:

Om 5 uur vanmiddag begon het water bij ons de straat in te lopen en hebben we alles in de auto geladen en zijn we vertrokken. Het was net een ghosttown, ons dorp, de enige auto's die we zagen waren politie-auto's. Alle huizen en winkels hebben houten platen voor de ramen, het zag er angstaanjagend uit.

We zijn nu bij Gilbert, die een half uur rijden naar het noorden woont, vlakbij Houston. Zijn broer brengt de nacht door bij hun ouders die in een vrij oud huis wonen en erg bang zijn. We zitten hier het nieuws te volgen en hopen dat ons huis niet gaat onderlopen...

Het is nu bijna 7 uur dus duurt het nog een uur of 5,6 voordat IKE aan land komt. Het waait nu al wel heel hard trouwens en af en toe regent het al. De drie bange poezen liggen hier onder Gilbert zijn bed verstopt.

De storm is het ergste niet



,,Alles is ingepakt, de auto's staan klaar'', zei Waling toen we net even belden. Ze zitten dus nog thuis, het is daar middag. Af en toe is er ineens een felle windvlaag. Ze wachten tot ze weg zullen naar Gilbert, die in Houston zelf woont. ,,Als op de weg een centimeter of vier, vijf water staat, dan gaan we weg.''

,,Eigenlijk is dit heel zenuwslopend. Ik loop steeds naar buiten om te kijken of iets in de auto te leggen of er weer uit te halen en Rita zit de hele tijd enmails te sturen. En we hebben het steeds over dingen als zullen we de tv op zolder zetten ja of nee.''

Een ding is duidelijk: de katten gaan mee. ,,Er zijn ook buren die hun beesten achterlaten, die verdrinken dan. De katten zijn ook helemaal overstuur, misschien omdat ze iets aanvoelen, maar het kan ook omdat er hout voor de ramen zit. Je wordt er claustrofobisch van.''

Galveston, aan de kust, staat al onder water, terwijl de storm pas over een uur of twaalf aan land komt. ,,De coastguard heeft al honderd man van het dak moeten halen.''

Het is niet de storm, waar iedereen met angst naar uitkijkt. Die is dan wel heel uitgestrekt, het oog ervan is iets van 67 mijl (dus van Leeuwarden tot Amsterdam) en er valt veel regen omheen, maar het gaat om de reusachtige vloedgolf die erdoor wordt opgestuwd. Waling vertelde dat er een zeven meter hoge muur van water, ongeveer zeventig mijl lang, op komt zetten. Die gaat naar Galveston, Galveston Bay en Kemah, vlakbij dus, kan daar nergens heen en moet dan het land op.



Het is nu al te merken: ze waren bij buren verderop die aan het water wonen en daar zie je het omhoog komen. Die buren blijven overigens.

,,We hebben net een nieuwe houten vloer'', moppert Waling. ,,Dan denk je wel shit als dat onderloopt... We hebben wel verzekering maar daar heb je niks aan, ik heb liever dat huis.''

A nasty, nasty storm



Het is boeiend om op veilige afstand berichten over orkaan Ike (de foto is van NASA) te lezen. Waar Foxnews rept van de dodelijke klappen die er in Texas zullen vallen, is de Houston Chronicle voorzichtiger: wat de windkracht ook zal zijn als Ike aan land komt, it's going to be a nasty, nasty storm for coastal dwellers in southeast Texas and southwestern Louisiana.



Was ik zo'n coastal dweller, dan zou ik me zorgen gaan maken. Waling en Rita hebben de boel weliswaar dichtgetimmerd, maar zijn toch zenuwachtig, mailden ze vanmiddag al.



Zonet stuurde Waling dit:

We hebben zojuist besloten dat we toch vertrekken. Alhoewel de storm nog zo’n 18 uren hier vandaan is komt het water enorm snel op en staat het park achter ons al helemaal onder water. Galveston staat voor het grootste gedeelte al onder water en op dit moment wordt er voorspeld dat waarschijnlijk ons huis ook een meter tot anderhalve meter water zal krijgen.We wachten nog een paar uur om te kijken hoe het gaat verlopen maar we hebben alles klaar om naar het noorden af te reizen.

Een paar minuten later vulde Rita aan:

Het ziet er niet goed uit, de enorme waterstuwing heeft gedeelten van Galveston al onder water gezet en ook de Boardwalk hier vlakbij staat onder water. Terwijl het nog maar 11 uur 's ochtends is en de orkaan niet aan land verwacht wordt voor 2 uur vannacht. We zitten echt aan de verkeerde kant van de storm, dat is wat er in New Orleans ook gebeurd was. Maar zelfs daar steeg het water niet zo lang van tevoren al. Het is nu verplicht evacueren voor alle gebieden rondom ons. Ze verwachten massale stroomuitval en het is maar de vraag wanneer dat weer terug komt.

We kunnen bij Gilbert en z'n broer logeren die net ten zuiden van Houston wonen. Het is een half uur rijden zodat we na de storm, als de flooding gedaald is, zo weer terug kunnen naar een huis dat hopelijk nog staat en nog droog is van binnen. We nemen Panda, Pepe en Jack, de poezen, mee en pakken nu alle waardevolle spullen in zodat die mee kunnen. Hier in huis zetten we zoveel mogelijk spullen op de hoogst mogelijke plaatsen.

Als je de televisiebeelden ziet van Galveston is dat erg angstaanjagend. Het lugubere is is dat het hier nog stralend mooi weer is, een beetje wind maar niet erg. Ik liep even naar het water hier achter en schrok hoeveel het al gestegen was.

(De foto uit Galveston is van AP)

Boarding up



Terwijl de weerman laat zien hoe de feloranje orkaan Ike op Texas toekomt, is Waling druk in de weer met het dichtspijkeren van de ramen. Het water liep al in het - lager gelegen - parkje achter de tuin, vertelde hij.



Het ziet er spookachtig uit. Daar zit je dan straks in een dichtgetimmerd huis naar een storm te luisteren en naar gouverneur Rick Perry, die nu al alarmerende uitspraken doet op de radio. De National Weather Service waarschuwt de inwoners van Galveston voor certain death, als ze zich niet uit de voeten maken.




Mr Margarita guy



Dit vrolijke vrachtwagentje staat voor het bedrijf van Mr Margarita guy, zoals Waling en Rita hem noemen. Die heeft een bedrijf in de verhuur van machines die margaritas (alcoholische ranja met heel veel ijs) maken voor feestjes, en ook die kunnen natuurlijk wegwaaien. De donkere wolken pakken zich al samen.



Kiest de Margarita Guy voor glimmende golfplaten, het gebouw van Ramtec (die Texaanse ster valt me nu pas op) is met eerlijke houtplaten dichtgemaakt.



(de foto's zijn van Rita)

Ike komt eraan



Drie jaar geleden moest heel Houston en omgeving ontruimd worden, want orkaan Rita was onderweg. Waling en Rita laadden de katten in de auto en zaten bijna een dag lang in de file. Enfin, dat heeft in de krant gestaan en in een reeks afleveringen (een, twee, drie, vier, vierenhalf, vijf, zes en zeven) op dit blog.

Het is nu weer raak, lijkt het. Orkaan Ike koerst recht op Houston af. Daarna gaat hij een bochtje maken, zo te zien.

Ditmaal laten ze zich niet weer verjagen. Waling heeft een generator besteld, voor als de stroom mocht uitvallen, schrijft Rita:

Nou, het lijkt erop dat orkaan IKE toch met het uur meer onze kant opkomt en Galveston begint morgenochtend met verplicht evacueren. Voor Kemah en omliggende dorpen begint een vrijwillige evacuatie per morgenochtend. We hebben allemaal telefoontjes gehad vanmiddag en vanavond van buren en kennissen die vragen wat wij gaan doen, de meeste buren gaan wel evacueren, de buren rechts van ons vertrekken rond 4 uur morgenochtend. Wij zijn van plan om toch maar hier te blijven al is het wel spannend.

Het is bij alle benzine stations een chaos, rijen auto's en lege benzinepompen. Bij de houtwinkels hetzelfde. We hebben vanavond nog wel hout weten te bemachtigen om de ramen mee dicht te gaan spijkeren. Ik was nog naar de winkel om blikken soep, crackers, brood, flessen water enz. in te kopen maar het water was al uitverkocht.
Je ziet allemaal huizen die alle ramen al met hout dichtgespijkerd hebben en iedereen lijkt zenuwachtig. Als je mensen spreekt die eerder een echte erge orkaan hebben meegemaakt is het ook niet een kleinigheid. Ze verwachten dat IKE een categorie 4 orkaan is als hij aan land komt.

We wachten maar af. Zaterdagmorgen tussen 4 en 6 wordt Ike verwacht aan land te komen. Dat is bij jullie tussen 11 en 1 uur 's middags.

Vrijdag zijn alle scholen hier gesloten.

AWA in HCL



Een prettige, korte wederopstanding van Radio Ascona was er gisteravond in het Historisch Centrum Leeuwarden. Daar werd een nieuw boek over de Blokhuispoort gepresenteerd, geschreven door Rob en Ellen.

Wij mochten in de pauze gevangenisplaatjes draaien, dus we hadden piratenmuziek over Veenhuizen bij ons, 'Jailhouse rock', wat Johnny Cash en zelfs een plaat van Jaap Fischer waar een nummer op staat dat 'De cipier' heet. Hoewel niemand naar ons luisterde, hebben we ook nog een mooie roddel over Fischer en een Leeuwarder burgemeester de zaal ingeslingerd.



Dat niemand echt luisterde, viel op toen we 'Hoe kan dit' draaiden; deze foto is tijdens dat nummer gemaakt. Het is de beruchte rap van Awa uit Leeuwarden. Die gestoorde knaap maakte het tussen het moment dat hij zijn ex-vriendin in brand probeerde te steken en zijn arrestatie. Als dat geen boevennummer is!

Wanderfreude

Vanmiddag, in bus 66 van de pier van Holwerd naar Leeuwarden. Van de propvolle halfvijf veerboot van Ameland kwam onder meer een groep wandelaars, van wie een deel met de bus, een deel met de auto verder reisde. Ze namen uitgebreid afscheid van elkaar.

Uiteindelijk liepen zes van de wandelaars, een man en vijf vrouwen, de bus in. De man - die later Kees bleek te heten - voorop, korte broek, bruin, vijftigplus, indrukwekkende rugzak.

Een vrouw die al in de bus zat, zonnebril in het korte haar, dunne wenkbrauwen, ook al wat ouder, zijden sjaaltje, sprak hem meteen aan.

,,Had u niet wat sneller kunnen komen? Nu mis ik in Leeuwarden mijn aansluiting op de trein.’’

,,Maakt u zich niet zo druk'', zei de man geprikkeld. ,,Over een half uur gaat er weer een trein.’’

Vrouw: ,,Als u niet zo had staan treuzelen had ik deze makkelijk gehaald.’’

Man: ,,Mag ik even mijn goede kennissen gedag zeggen? We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, mevrouw, wij moeten ook verder met de trein.’’

Vrouw: (iets onverstaanbaars)

Man: ,,Mevrouw, ik praat niet meer met u.’’

En tegen de andere wandelaars, die inmiddels instapten: ,,Niet naast die mevrouw gaan zitten, die is boos.’’

Die anderen gingen zich er ook mee bemoeien, zonder de vrouw, die achter hen zat en dat allemaal wel kon horen, rechtstreeks aan te spreken.

,,Nou ja, dat hoort erbij als je het openbaar vervoer neemt'', zeiden ze tegen elkaar. ,,Die bus wacht totdat iedereen van de boot af is, dat is elke keer anders.’’

Tijdens de reis ging het gesprek tussen de wandelaars door, over waar ze wonen (ze kennen elkaar blijkbaar niet echt, alleen van allerlei tochten), over de Slachte, de Friese Elfstedenwandeltocht, over Airborne, over de afgelopen drie dagen op Ameland die zijn omgevlogen, over het hotel daar, ,,ideaal, ’t is gewoon een wandelhotel, het had in Limburg kunnen staan’’. De boze vrouw zweeg maar keek af en toe wel naar ze.

Toen de bus Leeuwarden inreed, gordde een van de wandelaars vast haar rugzak om.

,,Ik ga erop lopen', zei ze. ,,Mijn trein gaat om vier minuut over het uur en dan kan ik met overstappen in Amersfoort om kwart over tien thuis zijn. Anders kost me dat een uur.’’

De boze vrouw, ineens: ,,Mijn trein gaat drie over het uur, ik moet naar Stavoren, en als u niet zo had getreuzeld had ik die makkelijk gehaald.’’

De man, nu echt boos: ,,Mevrouw, u kunt andere passagiers niet zomaar van alles gaan verwijten omdat u de trein mist. Helemaal niet als ze dat niet eens wisten. U had kunnen zeggen: ‘Schiet even op, ik moet nog een trein halen’, maar zulke verwijten neem ik niet. En dan komt u ook nog uit Stavoren, ik dacht dat u uit het westen kwam, daar is het allemaal haast haast haast.’’

De vrouw, tegen de andere wandelaars: ,,Is hij altijd zo?’’

De anderen, bijna in koor: ,,Dat weten we niet.’’

De chauffeur, door de omroepinstallatie: ,,En nu geen ruzie meer maken anders rij ik een paar rondjes om die rotonde en dan mist iedereen zijn trein.’’

(De foto is van twee weken geleden, in dezelfde bus).

Flow it, show it



Dit is geen heks uit een Japanse horrorfilm, al hebben die het haar ook altijd zo, maar mijn nichtje Zoë zonder vlechtjes. Het haar wordt pas geknipt als de punten dood zijn, zei Regina, of als Zoë erop zou zitten want dat is lastig.

Ook wanneer ze haar haar niet laat hangen zie je haar gezicht amper, want ze kreeg van Waling een Nintendo DS op haar verjaardag en van mij Mario Bros. Iets anders doet ze niet meer, tenzij Giso het apparaat bedient.





Paardengraftoerisme




Maar we waren op Ameland, pa was jarig geweest, dus Nintendo of niet, we kwamen op het strand. Zij het kort, vanwege het eigenaardige weer.



We moesten langs het paardengraf, want de acht verdronken paarden van de reddingboot, die spreken haar sterk aan.




Haar niet alleen. Rondom het graf stonden leden van Vereniging De Terebinth, begraafplaatsliefhebbers op excursie. Op de fiets gingen ze vandaag de Amelander begraafplaatsen langs.

Toen de mensen op deze foto het paardengraf uit alle hoeken op de foto hadden gezet, kwamen er nog wat Terebinthleden aanfietsen.

,,Waar bleven jullie zo lang?'', vroegen de anderen.

,,Ik wilde een Commandeurshuisje fotograferen'', verklaarde een dame. ,,Maar voor de ene was een auto geparkeerd, bij de andere stonden allemaal mountainbikes tegen de muur, de derde daar hadden ze een hele lelijke uitbouw aan gemaakt, dus de vierde kreeg ik pas een beetje goed voor de lens.''

Het moet voor een begraafplaatsliefhebber een kwelling zijn, dat voortdurende, aanzichtbedervende gescharrel van levende mensen. Een dode doet zoiets niet.