,,We zijn alweer onderweg'', zei Rita net, vanuit de auto. In Oklahoma was het een uur 's middags, en voor twaalven moesten ze beslissen of ze nog een nacht in het hotel in Oklahoma City zouden blijven of terug naar Kemah.
Via via hadden ze al gehoord, dat de schade in hun woonwijk mee lijkt te vallen. Een paar bewoners waren er toch gewoon gebleven, hoorden ze nu, en die zeiden dat het wel een bende was, overal afgewaaide takken en zo, maar de huizen er zo te zien ongedeerd bij staan. Nu moeten alle zware regens, die op een orkaan volgen, nog komen, maar vooruit, dat klinkt goed. Dus jerrycans gekocht bij de Walmart, heel veel getankt - er staan 14 gallons benzine achterin de auto - en op weg.
Net terwijl Rita dat vertelde, deed ik de tv aan, op CNN.
,,Jullie burgemeester is net met een persconferentie bezig'', zei ik.
,,Oh wat vertelt -ie?'', wilde Rita weten.
Bill White hield een wat hortend verhaal over het belang om routes vrij te houden voor hulpverleners, en daarna kwam een klemmend pleidooi om vooral niet terug te keren voor de local authorities zeggen dat het kan. Ik luisterde niet zo aandachtig, maar het klonk alsof president Bush eigenlijk eerst moest zeggen dat het veilig was, en dat dan iedereen terugkan. Gouverneur Rick Perry zëi 'Stay patient, stay put', want de winkels zijn allemaal nog dicht, in heel veel huizen is geen stroom en ze willen niet net zulke files als bij de uittocht.
,,Jullie moeten van de burgemeester wachten met terugkomen'', vatte ik samen. ,,Je mag van Bush nog niet naar huis.''
,,Mag het niet van Bush?'', zei Rita rebels, met een ondertoon van dan-gaan-we-juist.
,,Van mij mag het wel hoor'', voegde ik toe, want CNN vertoonde intussen helicopteropnamen van de stad en die zag er zomers en vredig uit.
,,Dan luisteren we naar jou, en niet naar Bush'', zei Rita
(Oh ja, met Gilbert is alles goed en het huis van zijn ouders staat gewoon overeind)
