Aanvankelijk had ik een Peugeot 107 willen huren, maar die waren op de reserveringswebsite al op, dus werd het een Volkswagen Polo. Op het verhuurkantoor in Vilnius (Litouwen) kreeg ik een Toyota Yaris, een blauwe, met automaat.
,,U hebt geluk, hij komt net uit de garage'', zei de jongen van het loket. ,,Hij is als nieuw.''
Hoe rij ik zo vlot mogelijk naar Šiauliai, vroeg ik hem. Mijn smartphone kon op de een of andere manier geen verbinding maken, dus een kaart van het land had ik niet. Het ligt ergens in het noorden en is een van de grotere steden van het land.
Thuis had ik de plaatsnaam al geoefend, het klinkt als sjoo-lee.
,,Wat zegt u?'', vroeg de verhuurder. Pas toen ik het herhaalde snapte hij het. ,,Dat is een hele rit'', zei hij. ,,U slaat daar rechtsaf, nog eens naar rechts, en dan komen er vanzelf borden.''
Er kwamen inderdaad borden, maar daar stond Šiauliai niet op. Er was wel een afslag Minsk, maar daar ging ik niet naartoe.
Ik volgde de rondweg, aannemend dat er vanzelf zo'n bord zou komen. Het kwam niet. Op een kaartje had ik vorige week gezien dat Šiauliai noordelijk van Vilnius ligt. Terwijl deze rondweg recht naar de ondergaande zon voerde.
Daarom besloot ik op goed geluk de eerste brede afslag naar rechts te nemen. Dan reed ik in elk geval naar het noorden. Zeker was ik niet van mijn zaak, dus toen er een benzinepomp kwam stak ik daar aan. Om te tanken en uit te vinden of in Litouwen de papieren landkaart nog bestaat.
Ter plekke kreeg ik het dekseltje van de benzinetank niet open, dus daar kon ik ook meteen naar vragen.
De meisjes achter het loket spraken geen Engels, een mevrouw die net betaalde wel. Ze liep mee naar de auto. ,,Het is een Yaris'', stelde ze vast, ging erin zitten en had in een mum van tijd de juiste hendel gevonden, die verstopt is op de vloer naast de stoel.
,,Nu we toch bezig zijn'', vroeg ik. ,,Hoe kom ik snel in Šiauliai?''
,,Waarheen?'', zei ze. Ik moet die uitspraak echt nog wat oefenen. ,,Heeft u dan geen navigatie?'', ging ze door op een toon van 'bestaan zulke mensen nog?'
Ze zocht het op haar telefoon op, ik moest naar Panevėžys en daar kwamen de borden dan wel. ,,Het is nog een paar uur rijden'', waarschuwde ze.
Maar ik kon dus gewoon deze weg blijven volgen. Een goed gevoel, als je puur op intuïtie de juiste snelweg blijkt te zijn opgereden.
(In Šiauliai had ik ineens wel verbinding, wat erg fijn was want hoe goed je intuïtie ook is, voor het vinden van een reeds geboekt hotel in een wildvreemde stad schiet het tekort.)
