maandag 13 maart 2017

Mijn allerfavorietste houten klaas


Kirsten vierde haar verjaardag in Stania State en had daar ook stadskunstenares/dichteres Jamila Faber uitgenodigd. Zij zat daar, met een collega-dichteres, aan een tafeltje achter een typemachine. Er liepen veel kinderen rond: de meesten hadden nog nooit eerder typemachines gezien.

Iedereen kon bij de dichters aanschuiven en vier trefwoorden aangeven. Dan typten de dames een gedicht, dat ze in een klein gouden envelopje stopten en overhandigden. Jamila (links) zette alle gedichten op de foto, ,,want er is er maar een van''.

Ik had Schumi meegenomen, die het vanwege zijn passieve aaibaarheid erg goed deed bij alle kleine kinderen.

Een gedicht voor Schumi, dat leek me wel wat. Volgens de vader van Kirsten houden honden helemaal niet van gedichten, maar het leek me het proberen waard.

Bovendien, vorige zomer heeft nog iemand bij Central Park een gedicht voor mij geschreven, ook al met een typemachine. En jaren geleden een zekere Aaron in Vancouver ook, die vast niet meer in leven is.

Met collega Elizabeth bedacht ik de trefwoorden  eten, krulstaart, uit en strand. Leken me wel gepast. Jamila kwam even later het gouden envelopje brengen. Dit is het gedicht:

ik wil uit, ik wil rennen
ik wil verse vis en daaraan wennen
ik wil lui, ik wil lekker
ik wil het moet toch echt niet gekker
ik wil strand, ik wil bos
ik wil zonder riem, ik wil los
ik wil krulstaart, van een varken
in een afvalbak staan harken
ik wil snurken, ik wil eten
ook al heb ik net ontbeten

maar het allerliefste wil ik mijn baas
mij allerfavorietste houten klaas.

Schumi reageerde er niet erg op toen ik het hem voorlas, dus misschien is hij zo'n hond die niet van gedichten houdt. Maar het is zijn eerste keer, mogelijk moet het nog wennen.

(De onderste foto is van Eva Vriend)