Dat park is een verzameling omgevingen, eentje gebaseerd op superheldenstrips, een andere op Dr Seuss en ook eentje rond Harry Potter, voluit Wizarding World of Harry Potter.
Daar moest Zoë zeker heen, ze is dol op Harry Potter en heeft twee vriendinnen die dat ook zijn. Dus elk naambordje werd naar huis ge-snapchat, net als het pseudo-Engelse straatje met scheve schoorstenen en sneeuw op de daken, en natuurlijk het grote Hogwartskasteel, dat overal bovenuit steekt.
Daarin zat trouwens een behoorlijk spectaculaire achtbaan, waar we twee keer in zijn geweest. Als het op achtbanen aankomt ben ik best een leuke oom.
In het Engelse straatje is ook een winkel voor toverstokjes (Engels: wand) waar maar dertig man tegelijk in mogen.
Daarbinnen is het schemerig, langs de muren lagen doosjes tot enorme hoogte opgestapeld en er stond een oude man, een soort tovenaar denk ik, achter de toonbank.
Die pakte iemand uit het publiek en dat was natuurlijk Zoë. ,,Well Zoe'', zei de man en pakte een meetlint. ,,Let's find you a wand."
Een andere, waarmee ze naar de muur moest zwaaien, deed het al niet veel beter.
Uiteindelijk vond de man er natuurlijk een, die haar wel paste. ,,It is not you who chooses the wand'', zei hij ernstig. ,,It is the wand that chooses you.''
Alles af door een zijdeur naar de echte winkel, waar je allerlei dingen kon kopen en ook toverstokjes in een foedraaltje. Het zijn net takken. Zoë zocht er drie uit, want ze had beide vriendinnen ook een beloofd.
Giso betaalde, iets van 140 dollar. Nu begreep ik wat die moeder bedoelde.
