maandag 21 maart 2016

Vijf dingen die je op een cruiseschip kunt meemaken




Dit is het interieur van de Majesty of the Seas vanaf onze hut (sorry: stateroom) naar de discovloer in de centrale hal. De Majesty of the Seas is een van de schepen van Royal Caribbean Cruises, in 1992 gedoopt door koningin Sonja van Noorwegen. Haar portret, met echtgenoot Harald V, hangt in de ruimte waar je het schip binnenkomt.

Aan boord zijn negen bars, er is een centraal trappenhuis met die dansvloer en een panoramalift, er is een zwembad en een een klimwand. Aan boord zijn shows, pool party's, winkels met horloges en zo en zelfs dagelijks kunstveilingen, waar je drie werken van Thomas Kincaid tegelijk kunt kopen. Omdat je voortdurend verdwaalt is er op elke verdieping een plattegrond.

De staterooms worden voortdurend schoongemaakt, lijkt het wel. Elke gang heeft een Filipijnse stateroom attendant, want Filipino's zijn heel zorgzaam. In ons geval was dat Eko, die de eerste keer dat hij me zag meteen groette: ,,Good afternoon, mister Asing'', wat ik een sterk staaltje vond. Ook van de anderen wist hij de namen.

Dit is een wat lang stukje, dus even doorzetten. En anders maar niet.

1. Joe de Duitser


Net waren we aan boord, toen we op de gang werden begroet door een joviale, wat fletse jongen met een flesje bier. Hij droeg een gekleurde bermuda en zo'n flodderige kapiteinspet die normaal alleen Duitsers opzetten.

 ,,Nu al aan het bier?”, vroeg ik.

 ,,Het is spring break!”, zei Joe. ,,Wat moet je anders?”

Joe bleek inderdaad Duitser te zijn, dat wil zeggen, in Florida geboren maar zijn ouders waren Duits. Die ouders hebben we tijdens de cruise nooit gezien, maar Joe de Duitser kwamen we vanaf dag één voortdurend tegen en hij was steeds slechter bij stem.

 ’s Morgens bij het ontbijt, overdag bij de cafés op de Bahamaeilanden die we aandeden, ’s avonds bij de pool-party of bij feesten in de discotheek aan boord, steeds in een andere bermuda en altijd met een biertje. Al het personeel leek hij persoonlijk te kennen. Bij de Captain's Dinner verscheen hij ineens in een saai grijs pak met stropdas, alsof hij bij de Deutsche Bank werkte.

Op een middag stond Joe op de gang om de hoek met twee meisjes te praten. Ik zag ze niet, maar hoorde ze wel. Er was nog een jongen bij.

,,Show us your tits”, zei een jongen, misschien Joe. ,,You’re on board anyway, so you might as well show us your tits. I’ll show you my titties.”

Daarna was het een tijdje stil, tot een van de meisjes gilde: ,,Oh my god! You fucking whore!”


2. Old Spice doet het goed bij de vrouwtjes 



De deodorant van Matthijs was afgepakt op Schiphol, want hij had hem in de handbagage.

Af en toe was dat ineens een probleem, zodat Waling en ik in Nassau op de Bahama's plotseling met hem op zoek moesten naar deodorant. Net toen de winkels dicht waren.

Maar bij het diner aan boord die avond rook Matthijs sterk naar deodorant. Hij was wat in de olie en vertelde glunderend dat een Argentijn hem had geholpen. ,,Ik deed gewoon mijn T-shirt omhoog en hij spoot het erop'', beschreef hij.

Op mijn verzoek heeft hij beschreven wat er nu eigenlijk aan de hand was.

Eerst was hij met Rita naar een winkeltje op Deck 6. ,,De deo die ze daar verkochten was van die zeepbende die je onder de oksel moest smeren, deze heb ik dan ook niet gekocht'', schrijft hij.

Daarna troffen ze Joe de Duitser. Of die misschien restjes deodorant over had, vroeg Matthijs hem.

,,No, I'm sorry'', zei Joe. ,,I don't have any deodorant left-overs, why do you guys need deodorant?"

Weer dat hele verhaal. Joe ried Old Spice aan. Die deed het goed bij de vrouwtjes wist hij, hij gebruikte het zelf ook en liet Matthijs onder zijn oksel ruiken.

Voor het diner (elke dag half negen) had Matthijs al vrij wat bier op. Op de gang van Deck 8 - daar was zijn hut - trof hij een jong stel van twee hutten verderop.

Matthijs: ,,Do you have some deodorant left-overs which I can use, I don't have any deodorant, they took mine at customs, because I accidentally left the deodorant in my handluggage."

Hij: ,,Yes I think so."

Zij: ,,Yes I think you brought two bottles of deodorant, I'm sure you brought Rexona."

De jongen ging op zoek, de vriendin vertelde intussen dat ze uit Argentinië kwamen.

,,I'm sorry man, I don't have a left-over for you. However, you can use mine for now'', zei de jongen even later.

De jongen wilde hem vermoedelijk gewoon de spuitbus geven, maar Matthijs had de mouw van zijn shirt al opengetrokken en liet zich bedeodoranten. Zo kwam hij naar het diner op Deck 3.

Twee dagen later op Key West kocht hij zijn eigen deodorant. Old Spice.


3. When I Drink, I Like Everybody



Aan boord van een cruiseschip zijn wel oude mensen, maar ook heel veel jeugd. Dat had er vast mee te maken dat het spring break was. Het was voortdurend feest bij het zwembad en in de disco, een paar decks later.

,,When I drink, I like everybody'', zei een meisje aan de ontbijttafel naast me tegen haar vriendinnen.

,,I know the shower sobers me up a bit'', zei een ander.

Eerst denk je nog, wat zijn die Amerikanen toch spontaan, de muziek begint en ze dansen meteen, maar al snel ben je erachter dat er gangmakers in dienst zijn, want zelfs yankees hebben wel eens een zetje nodig. Maar dan gaan ze ook vrij snel los.

En ze kregen de ouderen uit ons gezelschap ook aan de gang. Al kan dit gedrag ook alleen voor de foto zijn geweest, wie zal het zeggen.

De gretigheid van de Amerikanen om aan dingen mee te doen zag je vooral op een avond in discotheek Spectrum, waar de gangmaker van dienst een wedstrijd tussen de mannen en de vrouwen organiseerde.

Eerst wat onschuldige spelletjes: vijf vrouwen en vijf mannen uit de zaal maakten een kring, en daar moesten dan zoveel mogelijk vrouwen dan wel mannen in.

Dan werd het al vrij snel oh la la:  vijf vrouwen en vijf mannen uit de zaal (steeds andere, iedereen wilde wel) moesten een speelkaart vastzuigen op hun mond en dan aan de volgende mond doorgeven. Een soort zoenen dus, vrouw-vrouw en man-man. De vrouwen wonnen.

En tenslotte waren er de ronduit dubbelzinnige opdrachten. Vijf mannen en vijf vrouwen uit de zaal moesten elk een ballon opblazen en die laten knappen tegen een andere man dan wel vrouw aan. Eerst buik tegen buik, toen rug tegen rug, toen op schoot zittend en op en neer bewegend en tenslotte van achteren, zeg maar. Aan het eind van de avond liep er een parade van mannen met ontbloot bovenlijf, lippenstift op en een beha om in polonaise door de zaal.

Bij de pool was ook zoiets. Daar werd op een middag de meest sexy man van het schip verkozen.

,,Zal ik je even opgeven'', zei ik tegen Matthijs, die naast me aan het bier zat.

,,Nee, je laat het'', zei hij.

Een van de eerste vragen aan de deelnemende mannen: als je een drankje was, wat zou je dan zijn?

Rum-cola, zei een, met als uitleg, geloof ik, dat hij niet opvallend was maar wel krachtig.

,,Ik zou zeggen: bier'', zei Matthijs. ,,Want iedereen houdt van bier.''

Ik had meer moeten aandringen.


3b I Will Survive & Don't Go Changing



Hier zingt zo'n gangmaker mee met I Will Survive, van Gloria Gaynor, in de centrale hal met panoramalift.

Na afloop lagen beneden overal ballonnen. Mooi gezicht, vind ik, het doet altijd denken aan de Gold Room uit The Shining.

Tot ik erachter kwam dat het heel ongewoon was. De ballonnen hingen overal als versiering, maar ze waren naar beneden gegooid door Michel en Merel, wier glunderende gezichten je af en toe boven de balustrade een verdieping hoger zag.




De muziek was nu en dan ook ronduit oubollig. Niks mis mee. Zo kon je die centrale vide goed bekijken, beetje winkelcentrumachtig.

4. Handoekorigami




Eko de stateroom attendant zorgde er ook dagelijks voor, dat er een creatief gevouwen handdoek op het bed lag. In de vorm van een hondje, of een vleermuis. Zoiets had ik nog nooit gezien.

5. O Sole Mio

Een etenstafel voor negentien min-of-meer Amelanders, dat moet geen sinecure zijn, zeker niet als ze elke avond anders gaan zitten. Maar de obers die ons bedienden lieten daar niks van merken. En al snel heb je dan je favorieten.

Zo was Warren erg vriendelijk, een grote, zwarte man die mijn scampi voor me uit elkaar haalde en me aan Scatman Crothers deed denken.

Er was ook een meisje, Xenia als ik het goed heb onthouden, dat ergens uit de buurt van Wladiwostok kwam. En was er een Peruaanse man met een ingewikkelde voornaam, die bijna continu aan het werk leek te zijn. Die nam binnenkort een jaar vrij om zijn zoon te zien opgroeien.



Op de laatste avond aan boord ging al het personeel ineens O Sole Mio zingen en zwaaiden eters met de servetten. Zoiets doen ze natuurlijk elke reis, en op zo'n filmpje (Rita heeft het gemaakt) ziet het er  best raar uit, maar het is aardig om mee te maken.

Pa vond het prachtig. Een van de leukste dingen van de reis vond hij achteraf zelfs ,,dat het personeel hier allemaal zo spontaan is. Dan zijn we in Nederland maar een stelletje hufters.''