In het oude Luxortheater in Rotterdam stonden vier camera's op standby, elk met een cameraman erachter, en er liepen wat fotografen rond. Bovendien zat de zaal helemaal vol - negenhonderd bezoekers, schat ik.
Ik zat op de een-na-voorste rij. Zo zou ik goed zicht hebben op regisseur Aki Kaurismäki, de eregast van de avond, van wie 'Le Havre' vertoond zou worden. Vooraf werd hij geinterviewd door Natasja van den Berg, daardoor was het kaartje twee euro duurder. Big Talk, heet dat programma-onderdeel.
Kaurismäki is een legendarische drinker, misschien omdat hij uit Finland komt, en hij schijnt lastig te zijn voor interviewers.
Het duurde een minuut of twintig voor hij verscheen, met een rood aangelopen hoofd. Heeft natuurlijk in de kroeg gezeten, dacht ik, vooringenomen als ik ben. En het was echt zo: zijn adem was op de tweede rij te ruiken. ,,Na de lunch is het al tricky, als je met hem wilt spreken'', vertelde een ingewijde me later.
Er waren decoratieve stoelen klaargezet, maar Kaurismäki plofte neer op het praktikabel, zodat Van der Berg weinig keus had. Ze opende met de opmerking dat ze blij was hem als beroemde Finse filmer hier te spreken.
,,Dat is een belediging'', mompelde hij - hij was moeilijk te verstaan.
,,Ik kan u moeilijk een Belgische filmmaker noemen'', probeerde Van der Berg met een grap.
Dat hielp niet. Haar vragen gleden op hem af als water van een pinguïn. Hij gooide er zo te horen nu en dan wat Fins tussendoor, maakte een vage grap over Belgie (dat ze hem nooit geld gaven, geloof ik) en hij stak zo'n plastic namaaksigaret op.
Van der Berg wierp al haar charme in de strijd, ze legde zelfs een hand op zijn linkerarm, maar tevergeefs. Ze bleef glimlachen, maar haar ongemak was zelfs voelbaar voor Kaurismäki. Die stelde althans voor om op het podium een borrel te bestellen en schreef haar voor dat ze moest zeggen: ,,We will not continue this torture if we don't get a drink.''
Wat ze ook nog zei.
,,Boe!'', riep iemand uit de zaal.
,,Start the movie!'', riep iemand anders.
Een oudere, beschaafd uitziende kale heer op de eerste rij me boog zich voorover, maakte een roeper van zijn handen en riep: ,,Go away! Go away!''
Dat gebeurde ook. Zonder ook maar een moment te stoppen met glimlachen stond Van der Berg op met haar gast en maakte een eind aan het gesprek, dat misschien vijf minuten had geduurd. Ze spreidde haar handen in zo'n gebaar van 'Ik kan het ook niet helpen'.
,,Wat een lul'', zei een vrouw voor me. ,,Ik ben witheet. Daar betaal je dan 13 euro voor.''
,,Je kon het verwachten'', suste ik. ,,Zijn reputatie ging hem vooruit. En we hebben net wel iets heel bijzonders gezien, misschien wel de moeder aller mislopende interviews. Met Aki Kaurismäki, nota bene.''
Het overtuigde haar niet. Ook de rest van de zaal roezemoesde nog verontwaardigd na. Gelukkig haalde 'Le Havre', die meesterlijk is, iedereen over de streep.
