Pindakaas met suiker

De voorkamer (tegenwoordig Heer's Kamer, maar wij zeiden vroeger voorkamer) in de Zwaan - in Hollum - stond aardig vol mensen, op donderdag 28 december, toen we daar een voorproefje deden van de officiële presentatie van het column-boekje. 

Tussen alle Amelanders kwamen ook Maartje en Akky binnen, die in de jaren zestig naar het eiland gekomen zijn (uit Vrouwbuurt en Workum) als kindermeisje voor mij en mijn broers. Die er trouwens ook waren. Beiden kindermeisjes trouwden met een Hollumer en bleven er wonen. ,,Toen waren we jonge meiden'', zei Akky. ,,Nu zijn we oude beppes.'' 

Maartje zei: ,,Als ik een pot pindakaas in de hand heb, moet ik altijd aan je denken. Want daar was je vroeger dol op: pindakaas met suiker.''

,,Ik denk dat ik dat nog steeds lekker zou vinden'', zei ik. Want ik herinnerde me ineens hoe dat smaakte en hoe het voelde in je mond, dikke, smakelijke pindakaas met krakerige suikerkorrels en een boterham. ,,Maar ik eet het nooit meer.''

De meesten bleven staan, voor Maartje en Akky haalden we stoelen. Ze zitten in het midden van de foto.

(de foto is van Louw Dijkstra)

Pis-cursus

Mathilda, die me jaarlijks als Sint Nicolaas opschminkt, kwam ook een boekje kopen in De Zwaan. Afgelopen december was een bijzondere rit van Sint Nicolaas door het dorp geweest, want haar man Henk, die bij de politie zit, liep voor de laatste keer voor de stoet uit. 

,,Succes met je nieuwe leven'', zei Mathilda. ,,In maart heb ik ook een man thuis die met pensioen gaat. Wij gaan eerst op viscursus.'' 

,,Op viscursus?'', herhaalde ik. Zo had ik het verstaan, ik nam aan dat ze voortaan vis gingen vangen of zoiets.

,,Nee'', zei Mathilde. ,,Piscursus.''

,,Pis?'', zei ik.

,,Piz'', corrigeerde ze. ,,Met een Z. Pensioen In Zicht. Dat wordt je aangeboden als je bij de politie werkt.'' Omdat ik nogal verbaasd keek, schoot ze in de lach.

,,Ik dacht echt dat je piscursus zei'', zei ik. ,,Dat heb ik mezelf moeten leren, maar moeilijk was het niet, geloof ik.''

Met PIZ zal dat niet anders zijn.

(de foto is van Jan van der Laag)

Een gemiste kans

Toen Bé aan het tafeltje verscheen schoot me te binnen dat ze me eens iets had verteld dat ik toen in een column had willen gebruiken, maar dat is er niet van gekomen. Het was naar aanleiding van iets dat ik geschreven had over de Kronkel, de roemruchte dancing tussen Ballum en Nes waar ik te jong voor was en dus nooit ben geweest, maar die een legendarische status had. De schuur waar De Kronkel was is een paar jaar geleden gesloopt.

,,Jij bent daar toch eens naartoe geweest voor de Golden Earring'', zei ik tegen Bé. ,,Toen ze nog Golden Earrings heetten?''

Dat klopte. Die traden daar op. Bé, die vooral fan was van George Kooymans, wilde daarheen. Al was ze nog maar jong. En al vond haar moeder de Kronkel een 'hoerenkast'. Haar moeder was ook nog eens jarig, juist op de dag van het optreden.

Maar Bé stapte die avond toch stiekem op de rode Batavette van haar zuster en reed de acht kilometer van Hollum naar De Kronkel. 

,,En toen we er eenmaal waren durfde ik niet naar binnen'', vertelde ze nu ook weer. ,,Want er waren zoveel volwassenen, en ik denk dat ik veertien, vijftien was.''

,,Dat was de Golden-Earringtijd'', zei ze. ,,Ik heb ze gemist. Het was me te groots, te volwassen, dat durfde ik niet aan.''

Nu is de Kronkel gesloopt, de Golden Earring treedt (treden?) niet meer op en ook de columns in de krant zijn voorbij, Moraal van dit verhaal: als je iets wilt, moet je het dadelijk doen.

(de foto is van Bé Kanger)