De aftiteling aan het eind van de film Priscilla was nog niet begonnen, of een vrouw in de rij achter me zei halfluid: ,,Wat een kutfilm zeg.''
Zelf vond ik hem best vermakelijk, een tegenwicht tegen de bonte Elvis-film van vorig jaar. In die film is Elvis de held, het icoon, de ster, in Priscilla is hij een weliswaar aantrekkelijke, maar ook bazige en ontvlambare man. Hij sluit zijn tien jaar jongere kindbruidje Priscilla op in de gouden kooi van Graceland en gaat zelf verder zijn gang. Het is gebaseerd op Elvis and me, dat Priscilla in de jaren tachtig schreef.
Ziet er prachtig uit en de hoofdrol van Cailee Spaeny is groots, zowel als vijftienjarig meisje dat zomaar thuis bij Elvis Presley uitgenodigd wordt, als wanneer ze ouder is en besluit bij hem weg te gaan. De echte Priscilla Presley is producente van de film, dochter Lisa Marie (vorig jaar overleden) had maakster Sofia Coppola in een mail laten weten dat ze het script ,,schokkend wraakzuchtig'' vond en haar vader er niet in herkende.
,,Nu Lisa Marie dood is en nadat ze de rechtszaak over de nalatenschap heeft verloren durft ze wel'', legde de geërgerde vrouw achter me uit, toen ik vroeg waarom ze deze film zo erg vond. Ze bedoelde Priscilla. ,,Elvis and me is in 1988 ook al eens verfilmd, en toen zat dit er allemaal niet in. Maar nu heeft ze er allemaal MeToo-dingen in gestopt.'' Ze was een echte fan, van de film Elvis had ze genoten.
,,Wyn dy net sa op'', zei een vriendin met wie ze naar de film was gekomen. ,,Ik wind me niet op'', zei ze, en begon over de rechtszaak, die Priscilla na de dood van haar dochter had aangespannen, toen haar kleindochter de zeggenschap over de nalatenschap zou krijgen. Het is uiteindelijk onderling geregeld.
Ze begon steeds luider te praten en toen ze zich dat realiseerde zei ze naar de rest van de zaal in Slieker, waar mensen hun jas al aantrokken: ,,Sorry hoor!''
,,Je moet thuis maar wat Elvis-nummers draaien'', ried ik haar aan.
,,Dat ga ik zeker weten doen'', zei ze.
