The supernatural extra brilliant intelligent kindness of the soul

Patti Smith trad gisteren op in de tuin naast Lincoln Center (Damrosch Park) en dat was gratis. Wat verklaart waarom er anderhalf uur voor het begon al een rij op de stoep stond die rondom het blok gebouwen ging, met alleen uitsparingen voor de inritten van twee parkeergarages. Die toen het hek openging verrassend vlot naar binnen liep

In het programma werd het aangekondigd als an evening with poetry, prose and music, maar het was vooral dat laatste. ,,Ik hou me nooit aan dat soort regels'', zei Patti Smith. Dus speelde ze ondermeer Dancing Barefoot, Because the Night Belongs to Lovers, maar ook een nummer voor Amy Winehouse, een voor Jim Morrison en een cover van When Doves Cry van Prince.

Ze deed meer covers, zoals een lekker ruige versie van My Generation van de Who. De zin hope I do before I get old had ze vervangen door hope I live until I get old. And I want to get fucking old, riep ze erachteraan. Om te laten zien hoe punk ze nog is, trok ze in het laatste nummer (het was om tien uur afgelopen) een snaar van haar gitaar.

Ze las twee stukken voor uit haar boek Just Kids, gedicht-achtige beschrijvingen van hoe ze toen ze jong was met Robert (Mapplethorpe, de fotograaf) in het Chelsea Hotel woonde.

Het ene stuk ging over hoe ze verhuisden van een klein kamertje naar een iets groter, het tweede over hoe ze samen in de sneeuw op Times Square met oud en nieuw de jaren zeventig afwachten: ,,Dit ging onze periode worden.''

Er ging gejuich op toen ze aankondigde dat ze iets van Allen Ginsburg ging voorlezen, wat ze vol vuur deed, een extatisch stuk uit Howl waarin hij van alles heilig verklaart. Het werkte enorm, ze schreeuwde het soms uit boven het parkje vol klapstoelen.

Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! Holy! The world is holy! The soul is holy! The skin is holy! The nose is holy! The tongue and cock and hand and asshole holy! Everything is holy! everybody’s holy! everywhere is holy! everyday is in eternity! Everyman’s an angel!

En aan het eind:

Holy forgiveness! mercy! charity! faith! Holy! Ours! bodies! suffering! magnanimity! Holy the supernatural extra brilliant intelligent kindness of the soul!

Naast me zaten Silvan en Florence, een ouder echtpaar uit Queens, die met de bus waren gekomen en allebei wel eens in Nederland geweest waren, zij het kort. Zij op doorreis, toen ze was afgestudeerd, hij in the service. Dat had hem ondermeer in Utrecht gebracht, waar niemand Engels spreekt en hij de woorden kip en rijsttafel had geleerd.

We waren van tevoren al snel aan de praat over politiek, want Silvan maakt zich zorgen over de komende presidentsverkiezingen. Nixon hebben jullie ook overleefd, probeerde ik te sussen, laten we hopen dat een kundige staf een dempend effect zal hebben. Florence hoopte dat ook, maar Nixon riep bij Silvan boze gevoelens wakker: de meest paranoïde president die we ooit hebben gehad. Hij is later gerehabiliteerd, maar nooit helemaal.

Ook Patti was politiek. Iemand gooide iets naar haar toe, en ze zei: ,,This is not the Republican Convention, don't throw shit on my stage!'' Daar kwam ze later tussen twee nummers op terug. Want toen ze naar de grote vergadering van de Republikeinen keek (die is in Cleveland aan de gang) had ze bedacht dat de twee grote Amerikaanse partijen vroeger elkaars tegenstander waren, maar geen vijanden, zoals nu. Dat laatste is slecht voor het land. ,,We want peace, we want truth, we want to be fucking free!'', riep ze. Waarna ze The people have the power inzette.

Oh ja, en the media moeten hoognodig van hun ass afkomen, vond ze. ,,Ik denk niet dat ze jou bedoelde'', zei Silvan toen we naar buiten liepen.