Asing koopt een ijsje

Het meest arbeidsintensieve ijsje dat ik ooit heb gekocht maken ze hier om de hoek in Chinatown.

Daar is een zaakje dat Below 10 heet, je moet er ook echt een trapje voor af, en toen ik het passeerde stond het propvol mensen, altijd een goed teken. Het was er enorm warm, vanwege al die mensen, er stond Chinese of Thaise muziek op, maar je hoorde vooral het gehamer van spatels op metalen platen.

Als je bestelt schrijft de man achter de kassa je naam op een beker.

Is je beker aan de beurt, dan roept de ijsbereider die met jouw bestelling aan het werk zal je naam, zodat je kunt gaan kijken.  Dat doet iedereen, vaak met het mobieltje in de aanslag, want het is een belangrijk onderdeel van het ijsje.

Ik had voor een combinatie van groene thee en aardbei gekozen, maar ik had ook iets met chocoladekoekjes kunnen doen of van die kleine zoute krakelingetjes.

Ze werken met twee spatels op een soort vriesplaat, het tegenovergestelde van een hete pan als het ware.

Eerst de aardbei pletten.

Dan het groene thee-mengsel erbij.

Dan hakken hakken hakken met die spatels, in plaats van roeren, zeg maar.

Dan het mengsel uitsmeren over de vriesplaat.

En dan losschuiven, zoals je ook de rijp van je autoruiten krabt in de winter, maar dan voorzichtiger.

Zodat je uiteindelijk een bakje krijgt met deze rolletjes. Afgemaakt met nog wat toppings naar keuze, in mijn geval nog een aardbei (razendsnel in schijfjes gehakt met de spatel), wat bramen en slagroom.

Het was zo lekker dat ik het ijsje zelf niet op de foto heb gezet, dat was zonde van de tijd. Ga het zelf maar proeven.