Zondagavond nam Julie me mee naar een feestje, een fundraiser (,,you listen to a speech and then you sign a cheque'', legde ze uit. ,,But you don't have to do that.''). Het was bij een filmmaker die ze kent, Ira Sachs. Twee jaar geleden maakte hij Love is Strange, een naar het schijnt sympathieke film over een ouder homostel (John Lithgow en Alfred Molina) die ineens op zoek moeten naar nieuwe woonruimte in Manhattan.
De lift was niet enorm, er pasten twee van die nette Amerikaanse omaatjes in die over de warmte klagen, en wij dus.
De foto hiernaast is van de overloop.
De filmmaker woont in het hoekhuis links achterin deze gang. Verrassend klein maar zo slim ingericht dat er toch veel in kan, van twee slaapkamers (een voor de kinderen, een voor hem en zijn man), een woonkamer, een hal en een keukentje dat doet denken aan de lift van zonet.
Veel boekenkasten (ik zag een paar boeken over François Truffaut), veel kunst aan de muur (Keith Haring, Franz Kline, Gerhard Richter) en overal mensen die elkaar handen gaven. Ik was blij dat ik mijn T-shirt had omgewisseld voor een gewoon overhemd.
De filmer stond met zijn zus in het kleine keukentje, dus dat waren de eersten die ik een hand gaf. De zus deed later de fundraising: ze is vrijwilligster geweest in Griekse vluchtelingenkampen bij de Macedonische grens en hield er een lezing over met foto's die ze op de muur projecteerde.
,,Dit is Asing'', stelde Julie me voor aan een zekere Mark, een oudere Britse heer. Mark was de eerste die zijn chequeboek had getrokken. ,,Hij schrijft over film (klinkt goed, vond ik meteen) en heeft net een boek afgemaakt over een onbekende componist die voor John Ford heeft gewerkt.''
Ze bedoelt ons boekje over Richard Hageman, ik heb er een paar meegenomen. Julie had het net zitten lezen en hoewel ze de titel en het omslag dopey vindt (heeft ze gelijk aan: je ziet nergens aan dat dit boek over muziek of Hollywood gaat) vond ze het verder boeiend. Blij toe, want ze is een filmkenner en bovendien leeft ze deels van het bewerken en verbeteren van andermans scripts.
,,Dat is interessant'', zei Mark, die ook iets in film is. ,,Je moet David Kehr bellen, die is conservator film bij het MOMA en erg geïnteresseerd in dit soort onderwerpen.'' Hij vroeg aan zijn vrouw Yvonne: ,,Heb jij toevallig zijn nummer bij zich?'' Had ze niet, dus hij schreef de naam voor me op papiertje. ,,Die gaat het geweldig vinden", wist Mark.
Dat gaan we dan nog beleven. It was so nice to meet you, zei ik tegen Mark en Yvonne toen ik wegging. Dat zegt iedereen bij vertrek, maar ik meende het.
