Een jaar geleden waren er achttien Canadezen in Friesland, allemaal zo'n beetje in de negentig, die als jonge militairen bij de bevrijding van Leeuwarden, op 15 april 1945, en de dagen erop de rest van Friesland waren geweest.
Voor me zit Don White, die het allemaal fantastisch vond.
In mijn column van vandaag vertel ik dat alle achttien van vorig jaar er nog zijn en dat ze het goed maken, volgens Koos Pot, die contact met ze heeft. Een aantal gaat deze zomer zelfs naar soortgelijke herdenkingen in Italië.
Zojuist belde Hendrik van der Bijl uit Grou. Hij had het gelezen en wilde iets kwijt. Want de eerste dag dat hij de Canadezen zag staat hem nu hij 84 is nog helder voor de geest.
Op 15 april 1945 zaten ze thuis te eten, hij was twaalf, en hij had vanaf de tafel uitzicht op de Stationsstraat.
,,Der komme se oan!'', had hij uitgeroepen.
Even later, beschrijft hij, stonden de zes toetjes die zijn moeder net had neergezet onaangeroerd op tafel. Alles stond op de kade om naar de bevrijders te zwaaien.
,,Ik sil it nooit wer ferjitte'', onderstreepte hij. ,,Ik wie sa ferguld, it wie skitterjend. Dat woe ik jo graach fertelle.''
