Een trip over Psy-fi

,,Deze bal is van perspex", vertelde deze jongen, zo te horen Frans, die op Psy-fi een doorzichtige bol  soepel over zijn handen, armen en schouders liet rollen. Het leek of de kogel uit zichzelf bewoog en hij er wat onderdoor danste.

Dit is hem nog een keer.

Ik was vanmiddag op Psy-fi, het festival op de Groene Ster bij Leeuwarden voor hippies van nu. Ze komen overal vandaan, begrijp ik, maar je hoort vooral veel Duits.

Er was een rondleiding over het terrein, waarvoor ik me braaf had aangemeld. Burgemeester Eric ter Keurs van Tytjerksteradiel was er ook bij. Hij was de enige op het terrein met een stropdas.

Froukje Bouma paste er beter bij, die had zich in de bloemen gestoken.

Over uiterlijkheden gesproken: die nieuwe hippies zien er niet allemaal vreemd uit, er lopen zat gewone festivalbezoekers met bier, maar hier zijn wel meer dan gemiddeld mannen met vervilt haar of zo'n knotje met een veer erin, en van die sprookjesmeisjes.

Overal, ook op het festivalterrein, staan tenten.

Ik had gedacht dat het er een enorme herrie zou zijn, maar zo extreem luid was het  niet. De Love Parade in Berlijn, dat was pas een teringherrie.

Er waren een stuk of vijf podia, maar er speelt niet een band. Alle muziek komt hier van dj's met laptops. Bij de tenten zie je ook geen mensen met gitaren of zoiets. Dat is een verschil met de hippies van vroeger.

Iemand leverde met zijn T-shirt een bijdrage aan de discussie rond Zwarte Piet.

De man met de gele hoed ervoor meende dat ik hem op de foto had gezet en stak zijn beide duimen op. Hij was een beetje teleurgesteld toen ik vertelde dat ik iemand achter hem had gekiekt. Daarom maakte ik nog maar een foto van hem, maar die is niet bijzonder.

Dit is geen dam, maar een rechtopstaande stapel stenen, zorgvuldig in evenwicht gezet door een man met een petje, die dat de hele dag al deed, getuige meer van zulke stapels. Ik vermoed altijd dat er lijm tussen zit, maar het zag er echt uit allemaal.

,,Dat is een kunstenaar", zei onze rondleidster, en ze noemde zijn naam, die ik vergeten ben.


Een eindje verderop zat iemand die leek te bidden of te mediteren, maar hij probeerde ook stenen te stapelen, net als de kunstenaar.

Eentje stond al, en de steen erbovenop was hem bijna gelukt, vertelde hij.

Opmerkelijk is het grote fort van strobalen, op de hoeken dichtgestreken met leem.

Het strokasteel heeft zelfs een nooduitgang met zo'n groen lampje. Er is geen dak, wel een scherm van overlappende gekleurde doeken.

Het stro wordt vochtig gehouden met een sprenkelinstallatie.  Binnen dat fort werd gedanst, maar eenmaal buiten hoor je er niks meer van.

,,Je moet de volgende keer een labyrinth van strobalen bouwen", zei ik tegen de rondleidster. Want het is erg mooi en enorm geluiddempend.

,,Dan mogen we wel een half jaar van tevoren beginnen met opbouwen", zei ze.

Op het terrein is een Magic Forest en een Mystical Forest, die we van de rondleidster niet door elkaar mochten halen.

In een van de twee hingen in elk geval een soort gehaakte mandala's.

,,Eigenlijk moet je vanavond weer komen", zei Piet van der Wal, die erbij was. ,,Dan is alles verlicht."

Piet was vroeger ook hippie, hij heeft Pink Floyd nog zien optreden met Syd Barrett. Dus zou je verwachten dat hij voor deze gelegenheid zijn hippiekleren aan zou hebben getrokken.

,,Die heb ik helemaal niet", zei hij. ,,Maar vind je mijn sokken niet mooi?"

Ook opmerkelijk: er is een pontje, een vlot met leuningen eigenlijk, dat met mankracht langs een touw heen en weer getrokken wordt.

'At your own risk", stond erbij. 'Max 8 persons'. Maar daar trok niemand zich wat van aan.


Aan de overkant stond in grote houten letters We Are One, zodat ik de rest van mijn rondwandeling Pat Benatar in mijn hoofd had, Love is a Battlefield. Terwijl ze eigenlijk zingt We are young.

Stom nummer, maar raak het maar eens kwijt.



Er liep ook iemand die zowel aan Fu Manchu als aan Darth Vader deed denken. Ik geloof niet dat hij het begreep toen ik dat tegen hem zei.

Nog wat losse plaatjes. De onderste is de achterkant van de mooiste indianentooi die ik ooit heb gezien, los van Wanuskewin.

De rondleiding werd afgesloten met prosecco en hapjes, zoals deze toostjes met meelworm en pesto of  gefrituurde sprinkhaantjes. Best lekker vond ik, vast en zeker gezond en je kon er veel van eten want niet iedereen hoefde ze.