Vanavond net een gesprek gehad over zwemmen, zwemles, zwemwedstrijden. Met iemand (de oudcoach van het sportteam van de Falkland-eilanden, jawel) die niet alleen goed kan zwemmen, maar ook nog helemaal lyrisch werd toen hij ging vertellen over hoe hij met dolfijnen heeft gezwommen in Eilat en in Harderwijk. Dat is volgens hem het mooiste wat er is.
En even later las ik dat Esther Williams op haar 91-ste is overleden, de vrouw die in kort na de Tweede Wereldoorlog een filmster werd in een heel eigen, inmiddels uitgestorven, genre: de watermusical. Wie van synchroon zwemmen houdt, heeft niks meegemaakt voor hij Esther Williams heeft gezien. Zij lacht onder water naar de camera, lipstick en haar altijd goed in orde, ze duikt op uit van bovenaf gefilmde wagenwielen van dansers, ze waterskiet met een soort skieende dansgroep achter haar aan, alles bruist en spuit om haar heen - je reinste waterpsychedelica.
Ze wilde zelf graag ook eens rollen op het droge, en die kreeg ze uiteindelijk ook wel, maar haar forte was nu eenmaal dat zwemmen.
De foto hierboven komt uit 'Dangerous when wet' uit 1953, waar ze als gimmick met Tom en Jerry zwemt. Toegegeven, dolfijnen zijn het niet, maar het is ook heel bijzonder.
