Aan de andere kant: je moet je nooit te veel aanpassen, als spreekstalmeester.
Dus hup, een overhemd aan van Kees Mannenmode, maar ook de gewone Texaanse spijkerbroek die ik de hele dag al droeg. Er zit een gaatje in de rechterbroekspijp en bij de hiel hangen draadjes.
De eerste gast, Pieter Duisenberg (zoon van, maar met ander haar en van een andere partij), verscheen al vroeg op het terras van Sems, want hij had die middag gediscussieerd met studenten in het provinciehuis.
,,Benauwde zaal hoor'', zei hij. ,,Maar ik dacht, ik doe mijn jasje niet uit.''
Op het terras deed hij dat wel en ik verbaasde me over zijn smetteloos witte overhemd. Zou hij er verschillende bij zich hebben?
Uri Rosenthal kwam op het laatste moment, met een iets donkerder stropdas en een bijna identiek pak, krijtstreep, vier knoopjes op de mouw. Zijn shirt kon ik niet goed zien, het leek net zo'n cutawaykraag te hebben als dat van Duisenberg, maar hij had wel manchetknopen. Verschil moet er zijn: Rosenthal is minister van Buitenlandse Zaken.
Er was een man of dertig en ook een paar dames, allen zondags gekleed. Een elegante oude dame voor wie ik een stoel haalde omdat die zitkrukken te hoog voor haar waren had allerlei doeken en sieraden om.
,,Primakassi!'', bedankte ze koket. ,,Weet u wel wat dat betekent?''
,,Ik kan me herinneren dat koningin Juliana dat zei bij een bezoek aan Indonesie'', zei ik.
,,Ja, maar ik ben koningin Juliana niet hoor'', zei ze.
Haar man tikte haar op de arm met een gebaar van 'zo is het wel genoeg'. Tijdens het gesprek dommelde ze soms een beetje in.
Als je zo'n foto (gemaakt door Humprhey Paap) terugziet denk je: ,,Misschien had ik toch...''
Maar nee! Niks ervan! Vrijheid blijheid!
