Mij hoor je niet klagen over de afgelopen zomer. De appelboom achter huis heeft er werk van gemaakt, af en toe hoor je met een doffe plof een appel vallen.
Zojuist geplukt. Dit is nog lang niet de hele oogst die in de boom hangt, maar je krijgt er een lamme arm van.
Gelukkig waren er arbeidsvitaminen. Eerst klonk er heel luid barokmuziek, misschien uit een openstaand raam. Toen begon op het Oldehoofsterkerkhof een kinderprogramma waar een vrouw met gospelachtige pianobegeleiding liedjes zong. Ze kwam steeds uit bij de evergreen 'Hoofd, Schouders, Knie en Teen'.
Man, fuck that shit
Die muziek bleek bij een soort schoolmarkt op het plein te horen: alle openbare basisscholen van de stad hadden er een kraampje, er waren speeltoestellen en zo'n opblaaskasteel. Ook was er een klein podium, met op een spandoek erachter "Het Grootste Schoolplein van Nederland". Daarop stond een jongen van een jaar of tien, kort haar, oranje broek, grijs T-shirt en een zeer ernstige blik met een microfoon in zijn hand te wachten tot de muziek begon.
Hij zong, nog steeds ernstig kijkend, 'Payphone' van Maroon 5, terwijl zijn moeder het allemaal op haar smartphone vastlegde. ,,Man, fuck that shit'', rapte hij en hij keek of hij het een beetje meende.
Na afloop stapte hij van het podium af als een profi, nog steeds met onbewogen blik. Hij bonkte met zijn vuist op de vuist van zijn broertje en toonde geen enkele interesse voor het filmpje dat zijn moeder nu stond te bekijken.
,,Mooi gedaan hoor'', zei zijn juf, meer tegen zijn moeder dan tegen hem. ,,Op school deed hij het ook al zo goed. Hij had van mij wel tien nummers mogen zingen.''
Hij leek heel even te glimlachen.
