Een rit met de Kokmeeuw

De Yurikamome-trein mag je geen monorail noemen, want hij rijdt op rubber banden over een betonnen baan. Chauffeurs en conducteurs zijn er niet: alles gaat automatisch. Dat heeft als bijkomend voordeel dat je helemaal voorin kunt zitten, voor het allerbeste uitzicht.

 De trein is genoemd naar de kokmeeuw, want hij loopt langs de baai van Tokyo met een kunstmatig eiland (Odaiba). Daar is ondermeer een opgespoten strand waar je niet mag zwemmen, voetballen of frisbeeën, er staat een forse kopie van het Amerikaanse vrijheidsbeeld, er is een futuristisch conferentiecentrum en natuurlijk zijn er allerlei megawinkels. Japanners mogen graag shoppen.

 De rit is fantastisch, een kruising tussen een achtbaan en een sciencefictionfilm. De trein gaat de hoogte in, zodat hij onder een witte hangbrug door kan die op de Golden Gate lijkt, en om daar te komen maakt hij een bocht van 270 graden.

 Ik was in elk geval zo opgetogen, dat ik pas later op het filmpje zag dat het onderweg heel slecht weer is geweest.

(Het muziekje is van Kenji Kawai, van de soundtrack van Avalon)