Soothing sounds for baby

De vier maanden oude Elvis Pieter Asing Maria Tienstra, die net even op visite kwam met zijn ouders, kan erg rustig zijn maar soms ook ineens van streek. Dan helpt Bloom, weet ik nu.

Bloom is een app op de iPhone en de iPad, ontwikkeld door Brian Eno, waar je door het aanraken van het schermpje lichte, gong-achtige klanken krijgt. Tegelijk verschijnen er gekleurde cirkels. Zo onstaat een muziekje met een screensaver erbij.

Ik wilde nog de eigenaardige platenserie Soothing Sounds for Baby van elektronicapionier Raymond Scott in de strijd gooien. Maar die wint het vast niet van Bloom. Wat modern allemaal!

Zij, die ons kennen

Bij de stationskapper lag een stapel singeltjes in de vensterbank. ,,Zoek er maar eentje uit!'', riep hij gul. Van 'nee, dat hoeft niet hoor' wilde hij niet weten. Donna Summer, Michael Jackson, van alles zat ertussen.

En ook 'Du' van Peter Maffay, de megahit uit begin jaren zeventig.

,,Je pakt meteen de beste!'', zei de stationskapper.

,,Dit was een hit toen ik net naar Toppop begon te kijken'', legde ik uit.

,,Er zit ook Nederlands in, wist je dat wel?'', zei hij.

Ik stond versteld. Eindelijk iemand die het ook had gehoord!

Als jongen hoorde ik altijd dat Maffay na het eerste refrein 'Zij, die ons kennen' zingt. Gewoon in goed verstaanbaar Nederlands. Luister maar, het fragmentje staat hieronder.



Pas jaren later kwam ik erachter dat hij eigenlijk zingt 'Seit wir uns kennen'. Toch hoor ik nog steeds 'Zij die ons kennen'.

Dat het nu nostalgie is geworden heeft het nummer alleen maar beter gemaakt. Het staat hier helemaal.

Een persmoment

Dit zijn Barack Obama, de president van Amerika, en Dmitri Medvedev, de president van Rusland. Ze treffen elkaar op een kernwapenoverleg in Seoul, in Zuid-Korea. De foto, van Kremlinfotografes Ekatarina Sjtoekina en Ria Novosti, staat vandaag voorop de LC.

Je kunt er uren naar kijken, want over alles op deze foto is nagedacht en net als op een zeventiende-eeuws schilderij heeft alles een betekenis. Dit zijn twee heren, met hun gepoetste schoenen en kleine symbooltjes van hun landen op hun rever.

Dat doek erachter, bijvoorbeeld, met een speciaal voor deze conferentie ontworpen logo, is gewoon op een raam gespannen. Middenonder hangen er nog een paar flapjes uit. Dat is de relativering. Dit mag een topontmoeting zijn waar over belangrijke dingen wordt gesproken maar dat hoef je niet meteen in marmer uit te houwen. Morgen is er weer een dag en moet er misschien wat anders hangen.



En dat raadselachtige kopje koffie bij Obama (als het koffie is). Wat moet dat beduiden? Krijgt Medvedev niks? Het staat ook precies onder dat logootje, zodat het net is of er damp uitkomt. Op een van de andere foto's van dit persmoment is zelfs te zien hoe Obama een slokje neemt, terwijl Medvedev op een droogje zit. Is dat symbolisch? Nonproliferatie van koffie?



Zelfs op de krantenfoto is te zien dat Medvedev geen gelukkige hand van strikken heeft, met zijn stropdas. De punt hangt onelegant in zijn kruis. En als je de foto op ware grootte ziet - in de krant is dat niet zichtbaar - valt ook op dat er een knoopje van de mouw van zijn jasje mist. Een Russische boer in zijn zondagse pak.



Obama heeft ze allevier nog - op deze foto zie je dat niet, maar op een van de andere uit de reeks wel. Obama heeft ook een snoertje naar zijn oor. De onberispelijke hightechman.





En hebben we het nog niet eens over die psychedelische vloerbedekking.

Stoned en dronken

Van welk Tweede Kamerlid is deze iPhone, vroeg ik vanavond via twitter. Er kwamen drie reacties:

Lutz Jacobi (@Frijlan)

is Geert Wilders er te wild mee omgegaan??;-) (@Wilster81)

van Jeanine Hennis-Plasschaert . Die was er toch op gevallen in parkeergarage? (@Petervdmolen)

Ze zaten er alledrie naast, al had Peter de partij goed. Hint: ik leidde een debatje in De Bres over scheefwonen.

Organisator en VVD-bestuurder Kor van der Meulen had ik dat al eerder beloofd, maar ik waarschuwde hem dat ik doorlopend een beetje stoned ben van de medicijnen tegen longontsteking. ,,Stoned is prima'', mailde hij terug. ,,Die VVD-ers zijn toch allemaal aangeschoten.''

Voor de eerlijkheid moet ik zeggen dat dat niet waar was.

Kertierkes

Op de Bedrijvencontactdagen deze week was een stand waar ze leuk uitgezaagde vormen hadden van piepschuim, ondermeer zo'n twittervogeltje.

,,Mag u zo meenemen hoor'', zei de vertegenwoordiger van het bedrijf. Je mag op Bedrijvencontactdagen meestal van alles meenemen. Het bedrijf bleek Kerst Koopman te heten en in IJlst gevestigd te zijn.

,,In IJlst?'', vroeg ik. ,,Wat moet je daar nou? Waarom niet in Sneek of Heerenveen?''

Dit hoorde de heer Kerst Koopman zelf, die verderop stond. ,,Binne jo wolris in Drylts west?'', brieste hij.

,,Jawel hoor'', zei ik. ,,Ik heb er zelfs familie wonen.'' (de foto bovenop dit weblog is in IJlst gemaakt, bij de inmiddels verkochte boerderij van omke Johannes). Dat veranderde de zaak en we kwamen over omke Libbe en over piepschuim aan de praat.

,,Mooi dat je er van alles in kunt uitsnijden'', zei ik. ,,Maar kun je het ook voor meer gebruiken dan voor reclamemateriaal?''



Kerst Koopman sleepte bovenstaande oranje stoel erbij. Die is van piepschuim met een coatinglaag. Eerst heette hij ketierke, omdat er precies een kwart uit de cirkel - een kwartier uit de klok, dus - ontbrak. Maar die zat niet zo lekker. Dus nu is het een soort 20 minuten.

,,Ga er maar op zitten'', zei Koopmans.

Het zat wel redelijk. Beetje tuinstoel-achtig.

,,Zou mooi zijn voor buiten'', zei ik. ,,Maar je kunt het daar niet laten staan natuurlijk. Dan blijft er niks van over.''

Dit was Koopmans eer te na. ,,Het is hard hoor! Sla er maar op.''

Ik gaf een tikje.

,,Harder!'', spoorde Koopmans aan.

Ik sloeg iets harder en mompelde: inderdaad!

Dit ging Koopman te langzaam. Hij gaf een daverende klap op de rugleuning en begon erna als een bezetene tegen de zijkant van de stoel te schoppen.

,,Dit kan hij best hebben'', zei hij. Nog zo'n harde schop.

Het scheelde weinig of hij had ergens een brandweerbijl gehaald om ermee op de stoel in te hakken. Alles om mij ervan te overtuigen dat je met piepschuim verbazingwekkende dingen kunt doen.

(de bovenste foto is van Linda Zeggelaar)

Your ass is mine

Jaren terug had een ouder Iers echtpaar uit Dublin - de man zei dat hij in zijn jeugd James Joyce wel eens had gezien - veel plezier om mijn voornaam. We zaten in hetzelfde hotel, in Salou.

Ze legden uit dat ,,assing around'' bij hun slang was voor die mensen in een groep die maar wat met de handen in de zakken staan, terwijl de rest aan het werk is.

De term kwam weer boven omdat collega Pier Abe me bovenstaande foto stuurde, van een bordje in het Verzetsmuseum. Hij dacht dat ik het allang gezien had. Mocht dat zo zijn, dan heb ik het verdrongen.

Het zaad is al naar binnen toe

Op woensdag 2 september 1874 overleed Winnetou, de grote en dappere Apachehoofdman. Hij werd 34.

Zo exact staat het niet in de boeken van Karl May, maar er is wel een brief aan een fan bewaard gebleven waarin hij het uitlegt. Karl May zelf stierf op 30 maart 1912, en wordt op het ogenblik volop herdacht.

Ik had maar vier Karl-Maypockets (,,voor zoon en vader''), twee over Kara Ben Nemsi in het Middenoosten en twee over Old Shatterhand en Winnetou in het Wilde Westen. Ik heb ze nog steeds. Achterop staat: ,,Toen hij (Karl May) nog heel jong was, wilde hij al in sprookjes getuigen van zijn grote liefde voor God, mens en dier.''

Om eerlijk te zijn: ik vond ze als kind langdradig. Achteraf is raar, want De Drie Musketiers van Alexandre Dumas, volgens mij veel langdradiger, heb ik twee keer achterelkaar gretig gelezen.

Hoe dan ook: Winnetou als trouwe, dappere vriend, die door het woud kan sluipen zonder dat iemand hem hoort en die aan een afgebroken twijgje kan zien wie hier is langsgekomen, wanneer, met hoeveel anderen en op wat voor paard, blijft hangen. Hij was mijn eerste Nobele Wilde. Later kwamen daar Mowgli, Rahan en Tarzan bij, al was Tarzan eigenlijk geen wilde maar een Engelsman, die de jungle aan zich had onderworpen.

Tijdens een gevecht op de Hancockberg doorboort een kogel - afgeschoten door andere roodhuiden - Winnetous long. Hij zijgt ineen. Zijn bloedbroeder Old Shatterhand (een Duitser die als landmeter in Amerika aan het werk is, en de verteller van het verhaal) is overstuur. Lees maar mee:

,,Heeft mijn broeder nog een wens'', vroeg ik hem.

Hij had de ogen gesloten en antwoordde niet; ik hield zijn hoofd echter in mijn armen en durfde niet de geringste beweging te maken.

(-)

Nog steeds lag de Apache roerloos. De brave spoorwegbouwers, die zich zo goed hadden gehouden, en de settlers en hun families vormden een zwijgende, die aangegrepen kring om ons heen. Toen sloeg Winnetou eindelijk de ogen op.

,,Heeft mijn goede broeder nog een wens?'', herhaalde ik.

Dan komt het. Winnetou, tot dusver een aanbidder van de Grote Manitou, vraagt de omstanders om het Ave Maria te zingen. Ze stellen zich op een rotsblok op en zingen drie coupletten, van de hand van May zelf. Winnetou luistert, de blik op de sterren gericht, terwijl hij de handen van Old Shatterhand vasthoudt.

Toen de laatste klanken vervlogen waren, wilde hij spreken - het ging niet meer. Ik bracht mijn oor dichtbij zijn mond, en met de laatste inspanning van zijn verdwijnende krachten fluisterde hij:

,,Schar-Ih, ik geloof aan de Heiland. Winnetou is een christen! Vaarwel!''

Er ging een krampachtige siddering door zijn lichaam, bloed stroomde uit zijn mond; het Apachenopperhoofd drukte mijn handen nog een keer en strekte zijn ledematen. Toen maakte zijn vingers zich langzaam van de mijne los - hij was dood!

Slap vond ik dat van zo'n trotse Indiaan, die met zijn laatste adem ineens zo'n christelijke kwezel wordt.

Jaren later las ik op een wc-muur:

Te laat, te laat, zei Winnetou
Het zaad is al naar binnen toe.

Een rijmpje dat iedereen lijkt te kennen. Het is toepasselijk, omdat het erop zinspeelt dat Winnetou iemand is die zich op het laatste moment niet aan zijn eigen erecode houdt.

(Een kortere versie van dit stukje was mijn LC-column op maandag 19 maart. Maar dit stuk was eigenlijk het eerste)

Voetsel

Mijn voeten in een school Garra Rufa. Besteed ik aandacht aan in mijn LC-column van vandaag.

De jas kan uit

De altijd vriendelijke Wiebe Wieling, voorzitter van de Koninklijke Vereniging De Friesche Elf Steden, kreeg gisteren de Friese persprijs.

Die prijs is een tijdje ter ziele geweest nadat Doutzen Kroes hem in 2007 had gekregen en de organiserende journalisten van Omrop Fryslan, Friesch Dagblad en Leeuwarder Courant bij het zien van zoveel schoonheid twistend uiteen waren gegaan.

Maar nu was hij er weer en Wieling, die hem als een bekroning ziet voor het complete bestuur, maakte een vergenoegde indruk. Omdat het toch onder ons zou blijven, verried hij zelfs wat voor formulering hij in het hoofd had gehad, voor als de Elfstedentocht eerder dit jaar wel was doorgegaan. Maar die mag ik natuurlijk niet verklappen.

Het doet er ook weinig meer toe, want het is voorjaar. Zozeer zelfs, dat toen Wieling gisteravond vertrok zijn jas - een degelijke zwarte parka - verdwenen was. Uiteindelijk verdween hij zonder overjas. Dan weet je dat het werkelijk lente is.

(De foto is een enorm gepimpte, zeer matige opname van mijn telefoon, die niet van schemerlicht houdt).

Walk, don't run

Kijk eens wat mooi; allemaal filmfragmenten slim aaneengekoppeld door Stefania Rota (zou ze familie zijn van Nino?). Je herkent er altijd een paar, let maar op. De film was ook te zien in een museum in het Italiaanse Udine. Hij is het mooist als je hem op volledige schermgrootte bekijkt.

Jamdiedeliedeliedelamdiedelay

Een van de aanstekelijkste liedjes van alle Disneyfilms is 'Supercalifragilisticexpialidocious' uit Mary Poppins (1964), gezongen door Julie Andrews en Dick van Dyke.



Het is geschreven door twee broers, Robert B (rechts op de foto) en Richard M Sherman (links), van wie Robert B gisteren is overleden. Vandaar.

Ze deden er twee weken over om het lange nonsenswoord te verzinnen, zouden ze later vertellen. Het Cocktail Trio vertaalde het in het Nederlands als superformiweldigeindefantakolosachtig, bepaald geen gouden greep. Martine Bijl liet het woord in haar vertaling vrijwel intact: supercalifragilisticexpialitasties. Dat 'tasties' moest, omdat er anders niks op rijmde.

De broers schreven overigens ook het akelige 'It's a small world after all', waar je in de Disneyparken mee gehersenspoeld wordt.

Zoek de verschillen / PvdA

Vanmorgen mag ik een discussie leiden tussen de vijf PvdA'ers die deze week door Nederland reizen in de hoop dat ze fractievoorzitter/partijleider van de PvdA worden. In Leeuwarden zouden ze eerst niet komen: het noorden was met een optreden in Groningen wel afgedekt, was het idee.

Zodat de PvdA in Leeuwarden een soort tussenoptreden georganiseerd had, zaterdagochtend in de Blokhuispoort, met Diederik Samsom (groeide in Leeuwarden op) en Lutz Jacobi, die uit Katlijk komt. Organisator Hein de Haan belde woensdag of ik dat aan elkaar wou kletsen.

Toen dat in kannen en kruiken was meldde zich het team van Ronald Plasterk. Geen echte band met Friesland, weliswaar, maar hij wilde ook komen. Even later volgde team Martijn van Dam en zo kon team Nebahat Albayrak niet achterblijven.

Zodat ze er nu gewoon alle vijf zijn. Ze hameren er in eerdere bijeenkomsten zo op dat ze eigenlijk niet zo veel van elkaar verschillen, dat mijn grootste angst is dat ik ze door elkaar haal.

2. So You Wanna Be A Fractievoorzitter



Een uur is maar kort voor een debat, als je de PvdA-bijeenkomst in De Bak, of eigenlijk die gang van de Blokhuispoort een debat mag noemen.

Er waren volgens Hotze van De Bak wel vijfhonderd mensen binnen, om te kijken hoe de vijf PvdA'ers het eraf zouden brengen.

Dat is op zichzelf fantastisch, dat zoveel mensen zaterdagochtend om tien uur zin hebben in een politiek wervingspel van min of meer eensgezinden, die bovendien alle afgelopen dagen op tv waren. Het is een geslaagde manier om van politiek een beetje showbusiness te maken.

Diederik Samsom werd na afloop begroet door een juf van zijn lagere school (,,Ik had u helemaal niet herkend! Ik word er sentimenteel van''), het team van Nebahat Albayrak deelde volop stickers uit, Martijn van Dam liep met microfoon en al de zaal in, Ronald Plasterk stak Lutz Jacobi extra in de hoogte.

Van tevoren hadden allerlei mensen me al ingefluisterd waar ik allemaal over zou moeten beginnen. De avond ervoor zei Olga zelfs: Als Lutz Jacobi nou weer dat gouden jasje aanheeft, moet je er wat van zeggen. Ik was het niet van plan, maar het hoefde ook niet want ze droeg een rood jasje.

,,Speciaal daarom'', vertelde ze me na afloop, want ze had er meer opmerkingen over gehad.

Of het goed ging? Ik was zelf niet 100 procent tevreden, maar de voldoening steeg na een paar complimenten van mensen wiens en wier mening ik op prijs stel.

Dit werd er zoal over getwitterd:

Oane Born

Volle bak met een overtuigende Lutz en een inhoudelijk sterke Samsom!

Marco Florijn ‏

Tussen de mensen door een glimp oppakken van het debat. Geluid is goed en debat levendig.

Nebahat gaat leiding geven aan een groep sterke individuen wat haar betreft.

Slotbetogen! Veel humor en enthousiasme

Marco Keizer

Geweldige ambiànce in Blokhuispoort. Kandidaat-fr.voorz #pvda. @martijnvdam het reëelst: hervormen en keuzes maken voor volgende generaties.

Rob Leemhuis ‏

Albayrak: na 14 jaar in de politiek weet iedereen wel dat ik een vrouw ben.

Van Dam: er is een jonge generatie die snakt naar een brede linkse beweging.

Samsom: idealen staan als een huis, maar we zijn gaan tobben en maken geen keuzes.

Jacobi: kameraden! De samenleving kan pas weer saamhorig zijn als we solidair zijn...

Zoals Van Dam de kandidaat voor de jongere wil zijn, zo is Jacobi van de oudere socialist. SDAP. Planeconomie.

Plasterk: er zijn meer linkse partijen maar alleen wij zijn sociaal rechtvaardig, internationaal, en democratisch tegelijk.

Samsom: waar het fout ging was niet bij de euro, maar bij de financiële sector.

Albayrak: het land wordt verscheurd en wij moeten dat stoppen.

Jacobi: PVV zet ons land op slot.

Plasterk: doodeng dat Wilders in het Catshuis bepaalt waar het met de economie heen moet.

Van Dam: economie hervormen wordt heel moeilijk, maar het moet.

Nu @heindehaan een PvdA-debat naar #058 wist te halen, kunnen @frisodouwstra en @harryvdmolen een CDA-congres lokken? Zou leuk zijn.

Wytze Bouma

Als je de jonge generatie erbij wilt hebben moet je niet een 'bejaardentijdstip' kiezen voor dit debat. (Aldus Pier T. te L.)

Waarom heb ik bij uitspraak 'naar het torentje' zo'n gevoel dat het uitsluitend om 'het pluche' gaat ipv om politieke verandering. :(

Alleen om die reden vallen voor mij Van Dam en Plasterk al buiten de boot.

Ik vind Albayrak niet de kracht uitstralen van een leider. Die sneeuwt onder in Den Haag vrees ik.

Twijfel of Albayrak haar eigen woorden uitspreekt. Lijkt meer op een ingestudeerd kunstje.

Irene Overduin ‏

Lutz: Dat ze mij als typetje wegzetten, vind ik niet zo erg.

Plasterk: met mij als leider gaan we met zn allen naar het Torentje, uiteindelijk.

Het heet debat, maar dat is het niet. Het is voorstellen, ook leuk.

Ze hebben het hier niet zo op Rutte. Over Verhagen hoor je ze niet. #knietjevrijen #pvda

Plasterk noemt op de centen passen een ouwe sociaal democratische kracht.

Tussen niets doen en draconisch bezuinigen grijnst een groot vraagteken bij alle kandidaten.

Patrick van 't Haar

Voorzichtige schatting: alle #pvda stemmers uit noord nederland zitten in de #blokhuispoort

Reactie daarop van Tineke Laverman

We zijn gewoon met heel veel

Patrick van 't Haar

Tot nu toe alleen plasterk en lutz zonder ingestuurde slogans

De nieuwe generatie vond t vanochtend wrschl nog te vroeg voor debat

Tsja zonder echte inhoudelijke verschillen verzandt een debat toch. Afgeven op rutte en greetje is makkelijk.

Een zaal met vijfhonderd #pvda ers die regelmatig in lachen uitbarst: is dat niet het werkelijke nieuws vandaag?

Marcel de Jong ‏

In #Blokhuispoort had @martijnvdam 't best eigen verhaal, was #Plasterk gladst, @lutzjacobi volkst en @diederiksamsom inhoudelijkst.

Albayrak was het oppervlakkigst.

Rinze Eizema ‏

Terug van de Blokhuispoort. Weer geweldige #PvdA bijeenkomst. Jammer dat Asing Walthaus niet echt op dreef was.

(De foto is van Jacob van Essen)