De ingewikkelden

Akron/Family is een band van kerels met baarden, die je ervoor aanziet dat ze af en toe met zijn allen kamperen in het bos en dan met ontblote borst tegen elkaar opspringen. Toen er voetbaltribune-achtig moest worden meegejoeld liep de zanger met een houten hamer door het publiek om het ritme aan te geven. Ook in het publiek waren veel baarden.

Dat was op Explore The North, een afwisselend festival in allerlei zalen in Leeuwarden.

,,Onzekere mannen hebben baarden'', wist Hester, die naast me stond.

Kennissen verderop stelden me voor aan een lange dame, van wie ik boven het gebulder uit de naam niet goed verstond.

Akron/Family was aan ons niet zo besteed, dus gingen we naar het volgende zaaltje, in de voormalige gevangenis. Daar draaiden Zweden die Slagsmålsklubben heten stampende muziek onder het licht van twee reusachtige discoballen.

De lange dame dook er ook op en riep iets in het oor van Laurens, die met ons mee was.

,,Ze zegt dat jij een ingewikkelde man bent'', vertelde Laurens me even later. ,,Ze is psychiater.''

Ik probeerde erachter te komen wat mij zo ingewikkeld maakt, maar dat werd me niet duidelijk. Wel kreeg ik een zoen toen ze vertrok.

Wij vertrokken niet zo snel, want Hester was aan de praat geraakt met de bebaarde mannen van Akron/Family. Ieder mens is wel eens ingewikkeld.

Voor al uw samenzweringen

Mooi filmpje op de site van de New York Times, uit een zes uur durend gesprek van filmer Erroll Morris met Josiah 'Tink' Thompson, de schrijver van 'Six seconds in Dallas'. Over de moordaanslag op John F Kennedy, afgelopen week 48 jaar geleden.

Dit fragment gaat over The Umbrella Man, een man die langs de route stond, bijna op de plek waar Kennedy is neergeschoten, met zijn paraplu uitgeklapt. Raar, want het was stralend mooi weer. ,,Can anybody come up with a non-sinister explanation for this? Mmm? Mmm?'', vraagt Tink ons plagerig. Om dan vervolgens te laten zien dat je ergens ook te veel achter kunt zoeken als je per se overal een samenzwering in wilt zien.

Praten met Asing

Onlangs trof ik op een verjaardag iemand, die niet verbaasd was over mijn voornaam.

,,Asing?'', zei hij. ,,Met een S? Zo heet mijn vader ook.''

Zijn vader bleek weer een zoon te zijn van folklorekenner en journalist S.J. van der Molen, die als ik het goed heb een kennis is geweest van mijn opa.

,,Grappig'', zei ik. ,,Misschien ga ik binnenkort een praatje met hem maken, want ik wil wel eens een andere Asing spreken.''

De maandag erop hoorde ik dat de man vrij plotseling was overleden.

Nu het vrolijke gedeelte: Zonet kreeg ik telefoon van Jacco.

,,Niemand weet het nog, maar ik ben vandaag vader geworden'', zei hij. ,,Hij heet Elvis Piter Asing Maria.''



Ik ben meteen naar het MCL gefietst, want zo vaak maak je dat niet mee. Toch nog een Asing om mee te praten, al zei hij nu nog weinig.

(Oh ja: moeder en kind maken het goed, het was een vlotte bevalling, morgen gaan ze naar huis. De onderste foto is van Jacco.)

I'm on a horse

Vanmorgen een proefritje gemaakt. Ditmaal niet op een schimmel, maar op de mooie, uitermate geduldige, zwarte Friezin Maaike. Filmliefhebbers kennen haar uit de slotscenes van Penny's Shadow . Dus binnenkort in dit theater: kindervriend op filmster.

All the fine young cannibals

Deze maand is het dertig jaar geleden dat filmster Natalie Wood om het leven kwam. Ze was overboord gevallen na een woeste avond aan de wal en aan boord van de Splendour, het jacht dat ze met haar man, Robert Wagner, had. Kort daarvoor moet er een ruzie geweest zijn tussen het stel en Christopher Walken, die ook meevoer.

Ze kon niet zwemmen en verdronk, 43 jaar oud.

Dat verhaal leek achter de rug. Maar nu heeft de kapitein van dat jacht een boek geschreven, dat suggereert dat Robert Wagner zijn vrouw het water in heeft geduwd. Het onderzoek is daarom heropend.

Dankzij haar over-ambitieuze Russische moeder was Natalie Wood als kind al een ster, maar echt beroemd werd ze toen ze naast James Dean speelde in 'Rebel without a cause' en Maria was in 'West side story'.



De studio's koppelden haar aan allerlei mannen, want dat is leuk voor de bladen, van Elvis Presley tot de stoere, achteraf homoseksuele Tab Hunter toe. (Natalie Wood and Tab wouldn't, roddelden welingelichte kringen. Zie foto).



Maar ze was verliefd op Robert Wagner, een acht jaar oudere acteur. Ze speelden samen in 'All the Fine Young Cannibals', losjes gebaseerd op het leven van jazztrompettist Chet Baker.

Ze trouwde met hem, ze scheidden, en ze trouwden later weer. Tijdens de opnamen van de film 'Brainstorm' in 1981 maakten ze een vaartochtje, tijdens Thanksgiving. Christopher Walken, die ook in 'Brainstorm' speelt, ging als gast mee. Ze hadden alledrie een mooie vracht champagne op.

Midden in de nacht bleek de dinghy van de Splendour weg, en Natalie ook. De volgende ochtend werd haar lijk gevonden, een eindje van de dinghy af in het water. Alle zwemvesten lagen nog in het bootje. Ze zou zijn uitgegleden.



'Brainstorm' werd herschreven en met stand-ins voltooid. Het is een wonderlijke film, waarin als het ware de IMAX voor je ogen wordt uitgevonden. Als je hem althans op een groot doek ziet.

Kapitein David Davern heeft nu een boek geschreven en verschijnt in allerlei talkshows, waar hij vertelt dat hij 's nachts ruziegeluiden uit de hut van het echtpaar had gehoord, dat hij denkt dat Wagner haar dood mee heeft gemaakt en dat die vier uur heeft gewacht voor hij de kustwacht belde. Zijn verhaal is een beetje vaag, en nogal laat, maar het onderzoek is erdoor heropend.

Vermont to Weidum

,,Ik heb op allerlei plaatsen opgetreden'', vertelde Jay Nash boven een bord macaroni. ,,Maar nog nooit in Weidum.''

Jay Nash is geboren in upstate New York, vertelde hij. Hij ging naar Los Angeles om er te studeren aan een technische hogeschool, maar hij trad daar ook her en der op met zijn gitaar en daar is hij uiteindelijk in doorgegaan. Hij woont nu in Vermont, vertelde hij, met vrouw en vijftien-maanden-oud dochtertje.



Maar hij reist ook veel: hij is nu een weekje in Nederland, waar hij een paar optredens heeft, zoals in de huiskamer van Cilla en Hidzer. Dat is gezellig, zo'n concert waarbij het publiek letterlijk aan de voeten van de artiest ligt.

Nash is een amusante verteller, die als je hem zo hoort vroeger wekelijks door een ander meisje gedumpt werd. ,,Dat viel in het echt nogal mee'', bekende hij later. ,,Eigenlijk ben ik maar een keer echt gedumpt. En we zijn later toch goede vrienden geworden.''

Weidum vergeleek hij tussen twee nummers door met Laramie, Wyoming, volgens hem een plaats met maar een kruispunt, een stoplicht en een kroeg. ,,Er is hier geen kroeg!'', riep iemand. ,,En ook geen stoplicht'', voegde een ander toe.

,,Als mijn moeder belt'', vertelde Nash, ,,dan zit mijn vader in de kamer ernaast en roept hij van alles.'' Dat deed hij vervolgens na: ,,Have you got Jay on the line? Ask him if he already has a job!''

Zijn vader vond het maar niks, kortom, dat artiestenbestaan. Totdat een cd van Nash zelfs doordrong in de platenwinkels van upstate New York.

,,Die lag daar op een tafel, met een spotje erop gericht, vertelde mijn moeder. Mijn vader heeft er nooit iets over gezegd, maar me daarna wel toegevoegd als vriend op Facebook.''

(Foto's met mijn Samsung Galaxy gemaakt, de eerste van het stemmen, de tweede van het optreden. Veel betere beelden van hetzelfde concert staan hier).

Nog boven de grond

De blik van oudspeler René van Rijswijk sprak boekdelen, toen ik hem dinsdag vertelde dat ik naar het Cambuurstadion was gefietst om in de lijkkist te gaan liggen die bedrukt was met het beeldmerk van Cambuur en de bijbehorende blauwe en gele kleuren.

,,Ga je erin liggen?'', herhaalde hij, alsof hij me niet goed verstaan had.



Ja dat ging ik. De kist was in een klap groot nieuws en erin liggen leek me een mooie ervaring om te delen met de lezers van de LC.



Dit schreef ik, het stond gisteren in de krant.





Toen ik er weer uit was ried ik Tamme de Jong (links op de foto) aan om het ook even te proberen. Hij had zojuist met tranen in de ogen aan Omrop Fryslân verteld hoe prachtig hij deze kist vond.

,,Nou, daar wacht ik liever nog twintig jaar mee'', zei Tamme.

(De foto's zijn gemaakt door Johanna van der Zee. Op de bovenste lig ik erin, zonder pet en rugzak)

De herkenning van de koffiefilterhouder

Dat was een geslaagde herdenking gisteravond van Rijk de Gooyer, een van Nederlands beste bijrolacteurs, in een heel nieuw en erg mooi Leeuwarder Kinopalast. Bezoekers, in de stemming gebracht met een jenevertje voor een stille toost op Rijk, maakten een uiterst tevreden indruk.



Er waren veel momenten van verrukte herkenning, al kwam het publiek er niet uit in welk dorp de scene met Rijk, Peter Faber en Hidde Maas was opgenomen in 'De Ratelrat'. Skuzum, meende bestuurslid Jouke. Ergens in Gaasterland, dacht een ander. Zie bijgaande foto, wie het weet mag het zeggen. (Jouke heeft gelijk weten we inmiddels, dank voor de hulp)



Het programma zag er zo uit:

- Een blok televisie, met verschillende reclames (,,C&A is toch voordeliger'', ''Goed gedaan jochie'', ,,Foutje, bedankt'') en een paar fragmenten met Johnny en Rijk.
- Herinneringen aan Rijk de Gooyer in Giethoorn, waar hij woonde tot een paar inwoners zijn boerderij in de fik staken. Die had hij overigens kunnen kopen van de opbrengst van De Bostella, die de bezoekers uit volle borst meezongen.

En de films:

- De Inbreker (Frans Weisz, 1972), met een mooie vloek.
- Schatjes! (Ruud van Hemert, 1984), als de bijna onverstaanbare Pete: ,,Als het lukt, hebben we over twee maanden Sunrock in Germania. Nato. Groot materieel, kruisraketten, drank, wijven, alles.''
- Op Hoop van Zegen (Guido Pieters, 1986)
- De Ratelrat (Wim Verstappen, 1987)

- Hoge Hakken, Echte Liefde (Dimitri Frenkel Frank, 1981 - waar hij finaal van het doek wordt gespeeld door een hilarische Leen Jongewaard, die fantastisch kan vloeken)
- Nosferatu, Phantom der Nacht (Werner Herzog, 1979)
- Soldaat van Oranje (Paul Verhoeven, 1977), als Herr Breitner. ,,Breitner wird Ihre Sache weiter bearbeiten.''
- Een Vlucht Regenwulpen (Ate de Jong, 1981)
- Madelief, krassen in het tafelblad (Ineke Houtman, 1998)
- De Avonden (Rudolf van den Berg, 1989, de mooiste rol van De Gooyer). ,,Goede jus ligt stil.''
- De Mantel der Liefde (Adriaan Ditvoorst, 1978) ,,Cornelisje. Wat doen ze nou allemaal met je?''.

Die laatste was een mooie afsluiter, omdat bijna niemand hem kende. Wel slaakte iedereen kreten van herkenning toen op de achtergrond een houten koffiefilterhouder in beeld kwam. ,,Die heb ik ook nog ergens!'', riep iemand. ,,Ik ook!'', riep een ander. ,,Een rode!''

(De foto helemaal bovenaan is van Merlijn Torensma, die op Arm & Sexy, waar de vertoning onderdeel van was, meer heeft gefotografeerd)

The two towers

Op het nieuwe provinciehuis in Leeuwarden heeft architect Sjoerd Soeters twee uitkijktorentjes gezet, die erg nieuwsgierig maken. Vanmiddag was er een persborrel in het gebouw, dat nog lekker naar meubelzaak en tapijthandel ruikt. Het gebouw is zo ingewikkeld dat iedereen om niet te verdwalen met een plattegrond rondloopt, tot John Jorritsma, de commissaris der koningin, toe.

Een uitgelezen kans om te controleren of ze vanuit die torentjes ook in mijn slaapkamer kunnen kijken. Weliswaar zijn de torens vanuit mijn slaapkamer niet zichtbaar, maar zo redeneren struisvogels ook. Het is beter, persoonlijk poolshoogte te nemen.



De torentjes zijn van binnen kleiner dan je zou denken. De meeste ruimte neemt de wenteltrap in, die erheen leidt. Er blijft nog maar een smal stuk over tussen trapleuning en raam. Maar er is wel veel te zien, ook bij wat mistig weer. Het westelijke torentje heeft het leukste uitzicht, bij avond tenminste.



Dit is de Nieuwestad, met de Waag er als een zwart slagschip voor.



Het eerste waar ik naar zocht was natuurlijk mijn woning. Want een mens ligt niet comfortabel onder zijn dekbed als hij vermoedt dat de commissaris of een topambtenaar hem daar kan zien. Voor je het weet krijg je een provinciale waarschuwing dat je wel eens wat eerder naar bed kunt, of dat je niet zo laat moet liggen lezen, of dat je dat op zijn minst bij een spaarlamp moet doen.

Gelukkig beneemt de Waalse Kerk elk gezicht op mijn huis. Prettig om het zeker te weten.

(Hier op Facebook staan er nog een paar.)

Moriaantje zo zwart als roet

Dit zijn Ufu en Mufu. Veel meer weet ik niet van ze, anders dan dat het in Japan redelijk populaire zingende negertjes zijn, waar je ook ansichtkaarten en kussens van kunt kopen. De hele Westerse schaamte-discussie over het afbeelden van negers moet daar nog beginnen, maar de eerste Amerikaanse socioloog buigt zich er al over. Hoe is het eigenlijk met Sjimmie (van Sjors & Sjimmie)?

Goed voorbeeld doet goed volgen

Iris demonstreerde een Demon Cam-app op haar iPhone, zojuist, door mij ermee te filmen. Het is een app van Andrew Kramer, die speciale computereffecten maakt voor het programma After Effects en zijn kennis deelt met iedereen.

Ik was bij Rik en Iris omdat Rik 25 is geworden. Zijn ouders - mijn huisarts Anne dus ook - kwamen even later binnen, want die waren eerst uit eten geweest.

,,Eet jij chips?'', zei Anne bestraffend. Want dat deed ik juist toen hij binnenkwam.

,,Ja'', zei ik.

,,Dat is slecht voor je bloeddruk'', zei Anne. Die van mij is te hoog, hij schrijft me pillen voor om de zaak weer in het gareel te krijgen. Hij heeft trouwens zelf ook te hoge bloeddruk.

Maar als arts heeft hij gelijk, chips zijn natuurlijk slecht, veel te vet en te zout. Toch, als ze er eenmaal staan kan ik er moeilijk afblijven, want het eet wel lekker weg. Dat zei ik tegen hem, en voegde toe dat ik erop hoopte dat als het mis gaat, hij pillen heeft om me beter te maken.

,,Och ja, een keertje, dat moet kunnen'', zei Anne en stak wat chips in zijn mond.

Gooi het dan weg!

Vanmiddag is Rijk de Gooyer overleden. Daar komt binnenkort natuurlijk een speciale Cinema Ascona-avond over.
Als voorproefje het fragment uit 'Taxi', waar De Gooyer het Gouden Kalf, dat hij zojuist heeft gekregen voor zijn rol in 'Hoogste Tijd' (1995) uit het raam gooit. Later kreeg hij er nog eentje, voor 'Madelief'. Die ging eveneens uit het raam.