We are really here

,,Waar komen jullie vandaan?'', vroeg de ranger, met een stem alsof hij elke dag een paar pakjes rookte.

,,Uit Nederland'', zeiden we.

,,Zal ik een foto van jullie maken, zodat ze in Nederland geloven dat jullie hier echt zijn?'', stelde hij voor.

Hij maakte een professionele indruk, dus ik gaf hem de camera.

,,Give me your best smile'', zei hij, maar stelde vervolgens scherp op Mount Hood en niet op ons.

Maar we zijn er echt. We zijn er zelfs per skilift bij op en af geweest, want het is de hoogste top van Oregon, 11249 voet.



(Lager dan dat ligt natuurlijk onze echte bestemming: de Timberline Lodge. Kenners weten nu genoeg, anderen hebben pech gehad).

Bezienswaardigheden

In Glacier National Park, tegen de Canadese grens aan, is het op een vermoeiende manier prachtig, omdat je steeds bij bergen op moet lopen om het allemaal goed te kunnen bekijken.



Je ziet er paarden, redelijk dichtbij. Je kon ze ook huren.



Vlakbij onze kamer struinde een hertje rond.



Onderweg stond een zwarte beer naar ons te kijken, van een redelijke afstand.



Dan was er een grizzlybeer, heel ver weg.

Mensen lopen trouwens allemaal met belletjes aan hun rugzak, zodat beren weten dat ze eraan komen. Er zijn hier zo'n driehonderd grizzly's, en dan nog een veelvoud ervan van de zwarte beren, in een gebied zo groot als Friesland en Groningen samen. Ondanks dat de kans dus gering dat je een beer in de armen loopt, heeft iedereen het erover. Een bezoek aan Glacier is niet compleet zonder een goed beerverhaal.

Een mevrouw bij een parkeerplaats vertelde over iemand die door een beer gescalpeerd is, van een ander hoorden we over een vader wiens zoontje uit de tent was meegesleurd door een beer. De jongen had een Snickers in zijn tent, vandaar. De jongen en zijn reep zijn nooit teruggevonden.




Op afstand liep een eigenaardig beest, waarvan we niet zeker wisten of het een beer, een schaap, een geit of de Yeti was. Het was een mountain sheep, lazen we later in een boekje.



Terwijl ik iets tegen Menno zei, die achter me op het pad liep, begon hij ineens als een wildeman te gebaren, dat ik om moest kijken. Vlak voor me gluurde een groepje geit-achtige dieren (longhorns?) naar me, met die verdringerige nieuwsgierigheid die schapen ook hebben. Ze hadden me zo het ravijn in kunnen stoten, maar daar waren ze te schaapachtig voor.



Het interessantst was evenwel een ander mens, een jongen die schoenen aanhad met tenen. Dat schijnt een nieuwe rage te zijn, al was dit het enige paar dat we in vier dagen Glacier tegenkwamen. Hij had ze op eBay gekocht voor 70 dollar.

,,In je voeten en je tenen zitten honderden spieren die je in een gewone schoen niet gebruikt'', zei hij met het enthousiasme van een pas bekeerde.

Om te demonstreren hoe anders het bij hem was wiebelde hij met zijn tenen en schopte hij tegen een steen, maar niet zo heel hard.

,,Ik heb ze ook'', riep zijn vriendin van verderop, die deze dag overigens normale schoenen droeg. ,,Mine are better-looking.''

Super Cat vs. Blubber Boy

Nadat hij alle James-Bondfilms heeft gezien behalve 'Quantum of Solace' (die vond zijn pa te gewelddadig) schreef Tim Lont een verhaal over Super Cat, een superheld die voortdurend de strijd moet aanbinden met Blubber Boy en diens trawanten.

Hij maakte er zelf tekeningen bij, al is dat nog niet helemaal klaar. Het geheel leverde een boek op van dik twintig bladzijden. Overal waar Blubber Boy verschijnt begint het zachtjes te regenen. (Lees ook het Bommelverhaal 'De Zwarte Zwadderneel', dat Tim onmogelijk kan kennen.)

De strijd eindigt onbeslist: dat houdt de mogelijkheid open voor een vervolg.

People on the bus

Het kost je anderhalve dag en 161 dollar om per Greyhoundbus van Houston naar Salt Lake City te reizen. Meer dan een derde van die tijd rij je door Texas. Op het kaartje hierboven staat de route, Europa staat er in dezelfde schaal naast.


1: Dochtertje



In Houston kwam een jongen naast me zitten die eruit zag als zestien, zeventien. Hij had een paar piercings in zijn oor en zijn gezicht had sporen van acne.

,,Gaat deze bus naar downtown Dallas?'', wilde hij weten. ,,Het is de eerste keer dat ik hem neem.''

Hij ging in Dallas zijn moeder bezoeken. Hij woont in Katy, net boven Houston, maar tot voor kort woonde hij in New York bij zijn grootmoeder. Daar ging hij om met verkeerde vrienden, zei hij. Bovendien werd hij er vader van een dochtertje.

,,Hoe oud ben je dan?'', vroeg ik.

,,Achttien'', zei hij.

In Katy probeerde hij een rustiger leven te leiden, met een baan en spaargeld, zodat hij voor een huis kon zorgen voor zijn dochter en misschien zijn vriendin. Beiden wonen nog in New York, maar ze zouden straks ook in Dallas zijn. Hij had zijn dochter een paar maanden niet gezien.


2. Triple Underpass



Een van de extra's onderweg is een rit over Dealey Plaza na de overstap in Dallas. Het verkeersplein waar in 1963 John F Kennedy is doodgeschoten.

Het gaat vlug, zo groot is het plein nu ook weer niet en ik zat aan de verkeerde kant op het Texas Schoolbook Depository Building te kunnen zien. Maar hier is wel de Triple Underpass, gekiekt vanuit het busraam. We reden er onderdoor, dus vrijwel over de plek waar de kogels zijn ingeslagen.

,,You have got a cool camera'', vond het meisje naast me, dat de rest van de reis in diepe slaap was.

3. That snow



In het geel geschilderde station van Amarillo (Spaans voor geel) was een overstap, ergens na middernacht.

De oude man die naast me kwam zitten bewoog zelfs als hij sliep zijn onderkaak alsof hij op iets kauwde. Maar praten deed hij niet.

Tot hij 's morgens bergen in de verte zag en hij ons medepassagiers enthousiast op een natuurverschijnsel wees.

,,That snow never go away!'', mummelde hij verrukt. ,,That snow o'er there? That snow goin'a stick on, all time!''

Daarna kauwde hij stil verder.

4. Poema's



Het laatste stuk hadden we een chauffeur die op Scatman Crothers leek, de acteur uit 'One flew over the cuckoo's nest' en 'The shining'.

Ik zat naast een forse dame die ook een stukje van mijn zitting in beslag nam, wat op zich lekker warm was.

Ze was verdiept in een boek over diëten, maar ze vertelde ook graag over zichzelf, dat ze op een berg in Oregon was opgegroeid met alleen zandpaden, dat haar overgrootvader een zilvermijn zou hebben gehad maar het geheim daarvan meegenomen heeft in zijn graf en dat ze sinds kort haar bevoegheid als truckchauffeur heeft en drie maanden heeft gewerkt.

Prachtig werk was het, dat ze altijd wel zou willen doen, maar ze moest stoppen. Ze wil bij haar man in de buurt zijn, die tobt met zijn gezondheid.

Ze was nu op weg naar haar moeder, die in de negentig is maar nog steeds op de berg woont. Daar is het een stuk minder dan vroeger, want de wilde dieren zijn brutaler geworden.

Bij haar moeder scharrelde onlangs een eland in de tuin en de doberman van moeders buurvrouw was in de tuin gedood door een poema.

Buurvrouw belde dadelijk de sheriff, of een of andere dierendienst. ,,We kunnen u niet zeggen dat het okay is om een poema te doden'', zeiden ze daar. Want poema's zijn beschermd. ,,Maar we kunnen u wel vertellen dat hij morgenavond terug zal komen.''

Ze had het geweer vast klaargelegd.

Alles plat

Inmiddels ben ik na anderhalve dag Greyhoundbus in Salt Lake City (,,it's so clean there!'', zegt iedereen en dat klopt wel). Maar ik doe nog even een stukje Texaanse kust langs de Golf van Mexico en Galveston Bay.



Het is er zo plat, dat de verkeersbrug daar nog hoger lijkt dan hij al is.

Anderhalf jaar geleden veegde de storm Ike over dit vlakke land. Duinen zijn er nauwelijks en dijken al helemaal niet, dus als het dan een keer aangaat wordt alles weggevaagd.

,,Hier stonden allemaal huizen'', wees Waling dan (zoals op de bovenste foto, waar dus vooral iets niet opstaat). Soms zag je nog wat palen of een stukje trap.



En heel soms een compleet huis. Je kunt zien dat dit van voor Ike is, want de verplichte paalhoogte is daarna van 12 voet naar 20 voet opgeschroefd.

De meesten waren hier bij voorbaat al landinwaarts gegaan, maar een enkeling bleef achter. Een koppige oude dame die hier al lang woonde was 's middags nog op tv, terwijl de overheden de bewoners die dat wilden hielpen om te vertrekken.

Zij bleef, vertelde ze. Ze had al zoveel stormen doorstaan.

Die avond sloeg Ike toe. De flat in downtown Houston waar Waling en Rita toevlucht hadden gezocht schudde vier uur, was toen - het oog van de storm - even stil en stond daarna nog eens vier uur te schokken.

De standvastige vrouw was van het natuurgeweld geschrokken en belde 's avonds in paniek de politie om haar komen te redden.

Die kwam niet meer, veel te gevaarlijk, dus ze is verdronken. Haar laatste oproep is de volgende dag op tv uitgezonden.

Communisme

,,Jij komt uit Holland?'', vroeg Jack (links op de foto, hij werkt voor Boeing bij Nasa).

,,Ja'', zei ik.

,,En je bent journalist?''

,,Ja'', zei ik weer.

,,Ben je communist?'', vroeg Jack, die zelf lid is van de Republikeinse partij. Zijn toon maakte duidelijk dat ontkennen hier niet zou helpen.

Het werd een interessante avond. Waar het ook over ging, we kwamen steeds terug op het communisme. En bij de uitgang van cafe Boondoggles hing, als om de feestvreugde te vergroten, een vlag met een hamer en een sikkel.

(Foto Rita Walthaus)

Zorro! Zorro! Zorro!

Bij de Hoagie Ranch zaten tussen de middag wel vier politiemannen broodjes te eten, dus dat moet een vertrouwd adres zijn. Het is er rijk versierd met cowboys- en indianendingen.

Aan het plafond hingen lunchboxes, blikken broodtrommeltjes met opdruk. De Amerikanen bij ons aan tafel vertelden dat die voor hen als kind een big deal waren, want je ouders kwamen altijd met een foute lunchbox aanzetten, terwijl anderen uit de klas precies die lunchboxes hadden die jij ook wilde.

Er hingen lunchboxes van 'Gunsmoke', 'Have Gun Will Travel', 'The Lone Ranger', 'Hopalong Cassidy', allemaal cowboyseries. De mooiste vond ik die van 'Zorro' omdat ik daar vroeger graag naar keek. Don Diego de la Vega deed een masker voor en was keer op keer de dikke Sergeant Garcia te slim af. Die riep dan 'Lancers! After him!'.

,,Hadden jullie dat in Nederland op tv?'', vroeg Margo.

Om het te bewijzen begon ik de intro van Zorro te zingen: ,,Out in the night / when the full moon is bright / comes the horseman known as Zorro.''

,,Ik wist niet eens dat er een theme-song van was'', zei Gilbert.

Toen we even later afrekenden vroeg de baas van Hoagie of ik het nog eens wilde zingen. Hij kende het muziekje evenmin.

Dat ze in Texas 'De Fabeltjeskrant' niet kennen, dat is niet anders. Maar het wordt bedenkelijk als ze hun eigen erfgoed vergeten.

School's out

,,School's out'', zei Charlie de zeiler en tevens piloot gisteren, toen we hem vertelden dat er verderop in de buurt een paar autobanden stukgesneden waren. De politie was erbij geweest om rapport op te maken.

Hij bedoelde dat het schoolvakantie is, die duurt hier wel drie maanden, terwijl gewone werkende Amerikanen maar een dag of tien vakantie hebben. Dat heeft tot gevolg dat schooljeugd allemaal rottigheid uithaalt. Iedereen weet dat, want ouders houden hier amper toezicht op wat hun kinderen zoal doen, en die stoken elkaar onderling op.

Vanmorgen ontdekte Waling dat de magnetische borden met Ramtec van de zijkanten van zijn auto zijn gehaald. Dat moet vannacht zijn gebeurd.

Zojuist kwam officer Murphy van de League City politie procesverbaal opmaken. ,,School's out'', concludeerde hij dadelijk. ,,Lots of kids on the street with time on their hands and nothing to do.''

Nou ja, dat is allemaal Amerika, denk je dan als bezoeker.

Tot je een mailtje krijgt van P. A. die de planten water zou geven en de voordeur niet openkrijgt omdat de gleuf van het slot horizontaal zat, in plaats van verticaal...

P. A. stuurde later nog een mailtje: Het mysterie is opgelost hoor. Ik stond gisteren bij je buren op nummer 69 voor de deur. Stom, stom. Met jouw huis is niks aan de hand.

School's not out in Holland yet.

(Er stond zelfs wat over in de krant, een paar dagen later)

Drinken met de Rock 'n' Rollers

Southbound heette de band (twee gitaarspelende heren en een drummer in een doosje) zaterdagavond in de Outriggers Seafood Grill & Oyster Bar. Dat is een open houten tent aan het water, waar je mag roken en een flesje bier 4 dollar 25 kost.

Het repertoire bestond uit verzoeknummers, Lynyrd Skynyrd, 'Hotel California' van de Eagles, 'The Joker' van de Steve Miller Band.

Ik schatte de rechter (gitaar en zang) in als fulltime muzikant en de linker (elektrische gitaar, soms zang) als een registeraccountant die in het weekend de ruige rocker in zichzelf loslaat.

,,Waar komen jullie vandaan'', vroeg de zanger, toen hun set voorbij was. Rita vertelde dat we uit Nederland komen, dat zij hier woont, haar man naar een klus in San Francisco is en ze hier zat met haar Nederlandse brother in law.

,,Ik ben mee om haar te beschermen tegen rock-and-rolltypes'', zei ik.

,,Oh, maar ik heb mijn vrouw mee'', zei de zanger, die Steve Johnson bleek te heten. Hij riep zijn vrouw erbij, Shirley, en de andere gitarist, Jimmy Johns.

,,Wat doe je voor de kost'', vroegen we Jimmy Johns.

,,Ik verkoop garagedeuren'', zei hij. Geen accountant dus.

,,Gaan de zaken goed?'', vroegen we.

,,Het gaat op en neer'', antwoordde hij. Een garagedeurengrap die hij vast al heel vaak had gemaakt.



,,Laten we een foto nemen om haar husband jaloers te maken'', stelde Steve Johnson voor. ,,We moeten net doen of we uit dezelfde fles drinken.''



,,En nu maken we er nog een met jou'', ging hij door. ,,Let's make it seem like I swing both ways.''

(Foto's Shirley Johnson)

TX in txt

Leerzame tekst op een tegel bij de University of St Thomas. Google leert dat deze Wheeler na zijn afstuderen horrorfilms en theater is gaan maken.



Dat was schrikken in de Menil Collection, een prachtmuseum waar hier en daar werk van Maurizio Cattelan was neergelegd, zoals dit opgezette paard met een bord INRI erin geramd. Het was in een zaaltje met werk van Magritte. Je mocht geen foto's maken in het museum, deze is stiekem gekiekt met de telefoon.



T-shirt in een winkel in Galveston. Rita draaide het om, zodat het leek of het rek vol onbedrukte grijze shirts hing.

Watching soccer

,,Lekker he, wakker worden in Houston en dan meteen de tv kunnen aanzetten voor het WK voetbal'', sms'de Wybren vanmorgen, in een kennelijke poging me uit bed te krijgen.

Hij wist niet dat ik al met Rita bij de drukke donutshop stond. Werkneemsters snelden met dozen vol bestellingen tussen de toonbank, de bakkerij ernaast en het loket voor passerende auto's.

Achterin de zaak bespraken oude mannen uit League City de gang van zaken in de wereld. Ik denk dat ze allemaal tegen Obama zijn, want dat heerst hier. Bij het postkantoor hier staan af en toe Republikeinen met een pop van Obama met Hitlersnor, die handtekeningen van voorbijgangers verzamelen.

Keith, die bij Waling werkt, schreef op zijn facebook hoe jammer het is dat zulke grote ronde gaten in de bodem alleen maar in Guatemala voorkomen. Er verschijnt er nooit eens een onder het Witte Huis wanneer Obama binnen is, liefst met zijn gezin en zijn hele staf erbij.

We haalden broodjes en donuts om op de zaak Zuid-Afrika tegen Mexico te kijken, met Gilbert, die tenslotte Mexicaan is.

Gilbert gaf het na de eerste helft al op. Hij kwam mismoedig om de hoek kijken toen Zuid-Afrika in de tweede helft een mooie goal maakte.

Keith en Wesley, die ook bij Ramtec waren, haalden een donut, wierpen een blik op het voetbal en op Rita haar 'Holland'-shirt, en gingen dan weer aan het werk.

Meanwhile...

Nieuws uit Houston: Waling heeft een leesbril, Joran van der Sloot staat op pagina drie van de Houston Chronicle, ik heb zojuist een Toyota gehuurd bij Enterprise ('Proud Sponsor of the Houston Rodeo'), waar een man zat te wachten die Waling monsterde met een blik van herkenning.

,,Ben jij niet de guy die de motor in mijn boot heeft vervangen?'', zei hij.

Dat bleek inderdaad zo te zijn, al was het al wat jaren geleden.

,,Hebt u nog altijd die papegaai die op uw schouder zat?'', vroeg Waling.

,,Nee die is dood'', zei de man. ,,Dat je dat onthouden hebt.''

Op de terugweg vertelde Waling, een beetje verbaasd, dat de man destijds erg moeilijk van betalen was geweest. Hij liet niks van zich horen en was er voortdurend niet, tot een ex-vriendin van de wanbetaler doorbelde dat hij nu thuis was.

In de vroege ochtend zijn ze naar zijn appartement gereden, waar ze hem aan zijn achterstallige betaling herinnerden terwijl ze nonchalant met honkbalknuppels zwaaiden.

Die middag kwam zijn vriendin, inmiddels kennelijk geen ex meer, met het geld.


(De foto is vanuit de auto gemaakt en met photoshop verstript)

Dos Equis Ambar

Na een maand geen drank is zo'n Mexicaanse Dos Equis Ambar met schijfje limoen best lekker.



Helemaal als je die in Houston inneemt.

Toen we er de vorige keer een kijkje namen, was het nieuwe kantoor van Ramtec Marine Systems enkel een veelbelovende betonplaat.





Inmiddels staat daar een echt bedrijf, met een fraai bord ervoor en van binnen (op de foto) Augie, Waling, Rita en Gilbert.

De sleutels van bijna de hemel

Als je in het bezit bent van de sleutel van de Oldehove hang je die natuurlijk aan je riem, zodat je de hele middag indrukwekkend loopt te rinkelen.

Vandaag was ik voor het eerst torenwachter en hoewel het volgens mijn collega Jan de Vries niet erg druk was, kwamen toch wat Nederlanders, vijf of zes Noren, vier Duitsers, twee Ieren en een Australier om het uitzicht te bewonderen.

Nou ja, de Ieren gingen niet, Dat waren twee oudere dames uit Dublin die er de puf niet voor hadden. Ze waren in Rome al eens bij de Sint Pieter opgeklommen en de schrik van dat steeds nauwere gangetje onder de koepel zat ze nog in de benen.

,,U was dan wel heel dicht bij de hemel'', zei ik.

,,We waren er bijna gebleven'', zeiden ze.

Gezakt maar niet gescheurd

Cultuur

De bouwput van het Zaailand (daar komen een grotere parkeergarage, winkels en appartementen en het nieuwe Fries Museum) was vandaag open voor bezoek. Er zijn drie bouwers mee in de weer, BAM, Koopmans en Friso.

Je werd er in kleine groepjes rondgeleid door een medewerker, in ons geval iemand van BAM. Een man met een hond die meeliep, ontpopte zich onderweg als een medewerker van Koopmans, dus we troffen het. We kregen alles te horen over hoe diep de heipalen steken, hoeveel grondwater er gepompt werd en wat er hier zoal geschraagd, gesondeerd en kopgesneld moest worden.



De man van Koopmans was een expert in civiele techniek. ,,Dat is tunnels graven'', legde hij ons leken uit.

,,Zoals de Noord-Zuidlijn?'', wilde ik weten, maar dat bedoelde hij nu juist weer niet.

Hier in Leeuwarden was het uitgraven juist erg meegevallen, van grondwater hadden ze weinig last gehad en in de omringende gebouwen zaten na het heien geen scheuren, wist hij.

,,Een pand is verzakt, maar scheuren heeft het niet'', onderstreepte hij.

Welk pand dan, vroegen we.

,,Dat zeg ik niet'', zei de man. ,,Dan komt alle focus op dat pand.''

Meer cultuur



Verderop was er feest op de Schrans. Er was een kartonnen poort over de weg gebouwd, de slager had een complete os aan het spit geregen die hij in kleine, gebraden stukjes verkocht en Anneke Douma trad op in een zilveren tenue.

Ik nam een foto van haar (en moet de groeten doen aan iedereen op Ameland die ze kent).

,,Heb je mijn sigaartje er wel bijop?'', vroeg ze. ,,Ik rook ze sinds een jaar.''

En nog meer cultuur



Ook gezien op de Schrans: speciale Leeuwarder souvenirbonbons met eetbare opdruk. Ze bewijzen dat alles wat de stad memorabel maakt in het centrum te vinden is.



Dat is sneu voor de Schrans, en daarom had banketbakkerij Nijstad ook zo'n doos gemaakt met alleen maar dingen uit die straat. Er waren een paar kunstgrepen voor nodig geweest om het negental vol te krijgen.

Penny Lane there is a barber showing photographs

,,Walthaus!'', denderde het achter me toen ik me gisteravond naar de bus naar Drachten haastte.

Het was de stationskapper, die half uit de deur van zijn bedrijf hing en me wenkte.

,,Must even komme'', zei hij. ,,Ik heb een kadootsje foor dij.''

,,Ik ben niet eens jarig'', zei ik terwijl ik achter hem aanliep.

Hij haalde een pakje uit de la, groter dan een doos lucifers maar kleiner dan een cd.

,,Must in de trein maar even uutpakke'', zei hij erbij.

In de bus even later haalde ik het cadeaupapier erom vandaan en kijk: een klein fotolijstje met een foto van opa Walthaus, bij dezelfde stationskapper. Die gaat er prat op dat hij zowel mijn opa (,,een echte heer'') als mijn vader (,,die had een mooi kopke haar'') als mij knipt.

De kapper is op de foto een stuk jonger. Logisch, want opa is in januari 1980 overleden, in zijn slaap, terwijl oma naast hem lag.

»Coff«

Dit komt uit een van de mooiste, beste stripboeken (pardon, graphic novels) die ik ken, Jimmy Corrigan - The Smartest Kid on Earth.

Ik kocht het jaren geleden en gaf het een paar mensen kado van wie ik dacht dat het ze aan zou spreken (als het niet zo is zullen ze dat niet tegen me zeggen). Het is nu in het Nederlands vertaald. Ik kan Ware een paar vragen stellen, wat ik ook ga doen, maar eerst lees ik zijn boek nogmaals.

(De illustratie komt van de min of meer laatste pagina. Goed kijken, bij Chris Ware bestaat een strip echt uit plaatjes die je moet lezen)