Paniek
Vanavond was er zo'n avond in De Bres, getiteld 'Paniek in de media', waar ik de discussie mocht leiden.
Kort gezegd: met de kranten gaat het steeds minder goed, helemaal nu er overal gratis kranten liggen en jongeren meer op internet uitvogelen dan in de krant.
Ik was bij voorbaat al gegoogled door de discussiepartners, dat is het leuke van mensen die in de Nieuwe Media zijn.
,,Jij zit nog op blogspot'', zei Jan Dijkgraaf (vroeger bij de gratis krant Metro, nu bij het blad Management Team) een beetje meewarig. Het is heel ouderwets om een weblog bij te houden op blogspot.
,,Waarom heb je de mogelijkheid om te reageren niet aan?'', vroeg Henk Blanken (vroeger Volkskrant, nu Dagblad van het Noorden) op licht verwijtende toon. Het is heel niet-interactief om geen reacties toe te staan.
Tja - ik ga het toch nog een tijdje doen. Wie wil reageren kan een mailtje sturen en wie dat niks vindt, leest maar een van de talloze andere weblogs.
Het was overigens een leuke avond, met de kortste definitie van nieuws die ik ooit hoorde: ,,Nieuws is wat je niet weet.'' Die heeft Henk Blanken vast vaker gebruikt.
maandag 26 november 2007
Jetzt geht's los
Een zekere Gerrie van Editie.nl belde, ze was op zoek naar een grote Johannes Heestersfan want hij treedt in februari misschien voor het eerst sinds 1963 weer op in Nederland.
Ik weet niet of ik nu een groot fan ben, maar ze had de stukjes (dit, dit en dit) op dit weblog gevonden. En zij vond kennelijk van wel.
Dus daar stond om half twee een cameraman en een interviewer die Ib van zijn voornaam heet (,,kort voor Jacob'' wist hij te vertellen) en oorspronkelijk uit Bolsward komt. Hij bleef er maar op hameren dat er toch een hoop mensen zijn die het Heesters kwalijk nemen dat Hitler hem meer dan eens heeft horen zingen, en vooral dat hij in 1941 in Dachau op bezoek ging (de man met de krul op zijn voorhoofd op de foto's).
Ja dat is achteraf gezien niet slim geweest, maar moeten we daar meer dan zestig jaar later nog moeilijk over doen? Die man moet naar Carre, heb ik gezegd. Daar is hij in 1963 uitgefloten omdat hij kolonel Von Trapp speelde in 'The sound of music', dus dat theater heeft nog wat goed te maken.
Het gesprek duurde wel twintig minuten, maar van mijn opmerking over de Wiedergutmachung van Carre is alleen de titel van het item, 'Heesters verdient Carre', overgebleven. De opmerking zelf kwam er niet in voor.
Een zekere Gerrie van Editie.nl belde, ze was op zoek naar een grote Johannes Heestersfan want hij treedt in februari misschien voor het eerst sinds 1963 weer op in Nederland.
Ik weet niet of ik nu een groot fan ben, maar ze had de stukjes (dit, dit en dit) op dit weblog gevonden. En zij vond kennelijk van wel.
Dus daar stond om half twee een cameraman en een interviewer die Ib van zijn voornaam heet (,,kort voor Jacob'' wist hij te vertellen) en oorspronkelijk uit Bolsward komt. Hij bleef er maar op hameren dat er toch een hoop mensen zijn die het Heesters kwalijk nemen dat Hitler hem meer dan eens heeft horen zingen, en vooral dat hij in 1941 in Dachau op bezoek ging (de man met de krul op zijn voorhoofd op de foto's).
Ja dat is achteraf gezien niet slim geweest, maar moeten we daar meer dan zestig jaar later nog moeilijk over doen? Die man moet naar Carre, heb ik gezegd. Daar is hij in 1963 uitgefloten omdat hij kolonel Von Trapp speelde in 'The sound of music', dus dat theater heeft nog wat goed te maken.
Het gesprek duurde wel twintig minuten, maar van mijn opmerking over de Wiedergutmachung van Carre is alleen de titel van het item, 'Heesters verdient Carre', overgebleven. De opmerking zelf kwam er niet in voor.
Manegesichten
Het is die tijd van het jaar: in de Hollumer winkels liggen de manegesichten, en er is volop papier en wol. Vroeger kocht je dat papier een beetje stiekem, achter een deur of zo, maar nu ligt het achterin de zaak, waar iedereen het kan zien. Zelfs de hoorns liggen er open en bloot.
,,Ze komen meestal pas als er verder niemand is'', legde de jongen van de Markthal uit. Wol loopt harder dan papier, vertelde hij, maar dat komt omdat hij de enige is die wol verkoopt en je papier bij nog twee Hollumer zaken kunt krijgen.
Dit is mijn nichtje Zoë, met een manegesicht voor.
Dit ook.
Dit is Regina. Ze vond het maar benauwd.
En dit ben ik zelf, door Zoë gefotografeerd. Ik had nog nauwelijks aan Sunneklaas gedacht, maar het zijn mooie dagen.
Het is die tijd van het jaar: in de Hollumer winkels liggen de manegesichten, en er is volop papier en wol. Vroeger kocht je dat papier een beetje stiekem, achter een deur of zo, maar nu ligt het achterin de zaak, waar iedereen het kan zien. Zelfs de hoorns liggen er open en bloot.
,,Ze komen meestal pas als er verder niemand is'', legde de jongen van de Markthal uit. Wol loopt harder dan papier, vertelde hij, maar dat komt omdat hij de enige is die wol verkoopt en je papier bij nog twee Hollumer zaken kunt krijgen.
Dit is mijn nichtje Zoë, met een manegesicht voor.
Dit ook.
Dit is Regina. Ze vond het maar benauwd.
En dit ben ik zelf, door Zoë gefotografeerd. Ik had nog nauwelijks aan Sunneklaas gedacht, maar het zijn mooie dagen.
vrijdag 23 november 2007
Allemaal Jantien
,,We zijn als mens allemaal een beetje een Jantien'', zei een dame gisteravond. ,,Wij kunnen het alleen niet verwoorden.''
Daarom kocht ook zij het boekje 'Dwars!', gebundelde columns van Jantien de Boer. Gisteravond was de presentatie, ik kletste de boel aan elkaar. De zaal zat vol bewonderaars, vrouwen vooral, wat familie en kennissen. Er werden meteen een stuk of zestig boekjes verkocht.
Het ging over echte damesdingen. Of je de naam van je man overneemt als je trouwt (Jantien vindt dat niks, schrijft ze, kreeg ze boze reacties over), over grof taalgebruik (als ze zich opwindt doet ze dat, komen er weer boze mailtjes), over boosheid, over feminisme, over mannengedrag en zo voort. Eigenlijk was iedereen het wel met haar eens.
Daarom was het wel mooi dat Jacco in de zaal zat, die ik van tevoren had gevraagd om iets pittigs te zeggen. ,,Het is toch gewoon chicklit voor de oudere dame?'' vroeg hij. ,,Voor vrouwen die bezig zijn de berg van de menopauze te beklimmen?''
De zaal heeft de avond niet zo luid gesist en gebromd.
(Op de foto, gemaakt door Tryntsje, hangt Jelle op de voorgrond te luisteren naar zijn moeder, achter de tafel links naast mij en leraar Jos Nijkrake. Die kreeg het eerste exemplaar, want hij gebruikt de columns in zijn lessen aan aankomende secretaresses, die zich er erg over opwinden).
,,We zijn als mens allemaal een beetje een Jantien'', zei een dame gisteravond. ,,Wij kunnen het alleen niet verwoorden.''
Daarom kocht ook zij het boekje 'Dwars!', gebundelde columns van Jantien de Boer. Gisteravond was de presentatie, ik kletste de boel aan elkaar. De zaal zat vol bewonderaars, vrouwen vooral, wat familie en kennissen. Er werden meteen een stuk of zestig boekjes verkocht.
Het ging over echte damesdingen. Of je de naam van je man overneemt als je trouwt (Jantien vindt dat niks, schrijft ze, kreeg ze boze reacties over), over grof taalgebruik (als ze zich opwindt doet ze dat, komen er weer boze mailtjes), over boosheid, over feminisme, over mannengedrag en zo voort. Eigenlijk was iedereen het wel met haar eens.
Daarom was het wel mooi dat Jacco in de zaal zat, die ik van tevoren had gevraagd om iets pittigs te zeggen. ,,Het is toch gewoon chicklit voor de oudere dame?'' vroeg hij. ,,Voor vrouwen die bezig zijn de berg van de menopauze te beklimmen?''
De zaal heeft de avond niet zo luid gesist en gebromd.
(Op de foto, gemaakt door Tryntsje, hangt Jelle op de voorgrond te luisteren naar zijn moeder, achter de tafel links naast mij en leraar Jos Nijkrake. Die kreeg het eerste exemplaar, want hij gebruikt de columns in zijn lessen aan aankomende secretaresses, die zich er erg over opwinden).
zaterdag 17 november 2007
De hoed van Karstkarel
Als je de fotos mag geloven, droegen vroeger alle mannen een hoed of pet. Tegenwoordig is de pet volop terug, al moet je hem cap noemen, maar de hoed niet, behalve voor kinderen die cowboy'tje spelen.
Schrijver Peter Karstkarel heeft altijd wel een hoed op. ,,Een echte Borsalino'', pochte hij vanmiddag in boekhandel De Tille, waar hij het dikke boek zat te signeren over middeleeuwse kerken, dat hij net heeft samengesteld. De hoed lag naast hem op een stapel boeken. ,,Pas hem maar even.''
Het voelde aangenaam, deze echte Borsalino, maar de rand was me te breed. Ik vind het model fedora, dat je altijd in films ziet en op de foto van William Heick hierboven, mooier. Die rand heeft volgens Karstkarel juist voordelen. ,,Je hebt 's winters warme oren, want de warmte van je hoofd blijft eronder hangen.''
Mooi allemaal, maar toch weet ik het niet. Zo'n hoed heeft iets aanstellerigs, van kijk mij nou. De drager wuifde dat weg. ,,De eerste week dat je er een ophebt denk je dat iedereen naar je kijkt, en daarna is het weg.''
Als je de fotos mag geloven, droegen vroeger alle mannen een hoed of pet. Tegenwoordig is de pet volop terug, al moet je hem cap noemen, maar de hoed niet, behalve voor kinderen die cowboy'tje spelen.
Schrijver Peter Karstkarel heeft altijd wel een hoed op. ,,Een echte Borsalino'', pochte hij vanmiddag in boekhandel De Tille, waar hij het dikke boek zat te signeren over middeleeuwse kerken, dat hij net heeft samengesteld. De hoed lag naast hem op een stapel boeken. ,,Pas hem maar even.''
Het voelde aangenaam, deze echte Borsalino, maar de rand was me te breed. Ik vind het model fedora, dat je altijd in films ziet en op de foto van William Heick hierboven, mooier. Die rand heeft volgens Karstkarel juist voordelen. ,,Je hebt 's winters warme oren, want de warmte van je hoofd blijft eronder hangen.''
Mooi allemaal, maar toch weet ik het niet. Zo'n hoed heeft iets aanstellerigs, van kijk mij nou. De drager wuifde dat weg. ,,De eerste week dat je er een ophebt denk je dat iedereen naar je kijkt, en daarna is het weg.''
dinsdag 13 november 2007
Vroeger, elders
Als Leeuwarder goochelaar en conferencier Ritsko van Vliet senior over vroeger praatte, en dat deed hij graag, had hij het altijd over ,,de fijnste orkesten'' die je toen had, met muzikanten die tegelijk gentlemen waren en bovendien noten konden lezen. Heel anders dan die rare muziek van nu.
Gisteravond werd dat allemaal opgehaald op een variete-avond van Leeuwardenclub Aed Levwerd, met salonorkest Sinnema. Daar was ik ook voor uitgenodigd, omdat ik de twijfelachtige eer heb dat ik hem in 2001 uitgebreid heb geinterviewd (over vroeger, natuurlijk) en Van Vliet de dag nadat dat in de Leeuwarder Courant stond is overleden.
Het gesprek was een beetje melancholiek, weet ik nog. ,,Oud worden is niet erg'', zei Van Vliet toen, ,,maar als je niet gezond bent is het niks.'' Deze tijd vond hij ook onplezierig. ,,Al die rotauto's. Al die vliegtuigen. Bedelaars bij het station. Dat rumoer. De romantiek is eigenlijk weg.''
Ik zat gisteravond naast een oudere heer - hij was geloof ik 82 - met wie ik tussendoor aan de praat raakte. Hij was viroloog geweest, had ondermeer in Mexico en Frankrijk gewoond, zijn zoon was ook journalist maar dan in Frankrijk. Toen het salonorkest een polka van Johan Strauss inzette, veerde hij op. ,,Hier heb ik vroeger met mijn vrouw op gedanst'', zei hij. Vooral toen ze in Mexico woonden, daar hebben ze wat afgedanst.
Inmiddels leeft zijn vrouw niet meer, en is hij sinds een maand of zes terug in zijn geboortestad Leeuwarden, in de wijk Zuiderburen. Veel vindt hij er niet aan, zei hij.
,,Waar woont u in uw hart?'', vroeg ik hem.
,,Overal ter wereld'', zei hij trots. Doordat hij overal gewoond had, maakte het hem kennelijk weinig uit waar hij woont.
Maar helemaal waar was dat niet, want toen het programma al lang weer bezig was, tikte hij me op de arm en zei: ,,Ik denk dat ik weer naar Frankrijk ga.''
Als Leeuwarder goochelaar en conferencier Ritsko van Vliet senior over vroeger praatte, en dat deed hij graag, had hij het altijd over ,,de fijnste orkesten'' die je toen had, met muzikanten die tegelijk gentlemen waren en bovendien noten konden lezen. Heel anders dan die rare muziek van nu.
Gisteravond werd dat allemaal opgehaald op een variete-avond van Leeuwardenclub Aed Levwerd, met salonorkest Sinnema. Daar was ik ook voor uitgenodigd, omdat ik de twijfelachtige eer heb dat ik hem in 2001 uitgebreid heb geinterviewd (over vroeger, natuurlijk) en Van Vliet de dag nadat dat in de Leeuwarder Courant stond is overleden.
Het gesprek was een beetje melancholiek, weet ik nog. ,,Oud worden is niet erg'', zei Van Vliet toen, ,,maar als je niet gezond bent is het niks.'' Deze tijd vond hij ook onplezierig. ,,Al die rotauto's. Al die vliegtuigen. Bedelaars bij het station. Dat rumoer. De romantiek is eigenlijk weg.''
Ik zat gisteravond naast een oudere heer - hij was geloof ik 82 - met wie ik tussendoor aan de praat raakte. Hij was viroloog geweest, had ondermeer in Mexico en Frankrijk gewoond, zijn zoon was ook journalist maar dan in Frankrijk. Toen het salonorkest een polka van Johan Strauss inzette, veerde hij op. ,,Hier heb ik vroeger met mijn vrouw op gedanst'', zei hij. Vooral toen ze in Mexico woonden, daar hebben ze wat afgedanst.
Inmiddels leeft zijn vrouw niet meer, en is hij sinds een maand of zes terug in zijn geboortestad Leeuwarden, in de wijk Zuiderburen. Veel vindt hij er niet aan, zei hij.
,,Waar woont u in uw hart?'', vroeg ik hem.
,,Overal ter wereld'', zei hij trots. Doordat hij overal gewoond had, maakte het hem kennelijk weinig uit waar hij woont.
Maar helemaal waar was dat niet, want toen het programma al lang weer bezig was, tikte hij me op de arm en zei: ,,Ik denk dat ik weer naar Frankrijk ga.''
zondag 11 november 2007
Mehr Licht
Maar liefst vier mensen hadden gehoor gegeven aan een oproep, om deel te nemen aan een Miss Schemerlamp-verkiezing in de Harmonie, bij een dansfeest tijdens het Noordelijk Film Festival. Ik zat in de jury, met Ellen en een zekere Lieuwe, die de voorzitter was.
Ik had geen idee waar je op moet letten bij het selecteren van een Miss Schemerlamp, maar de anderen wisten dat gelukkig evenmin. De winnaars waren toch snel duidelijk: Sjoerd en Marijke in politiepak, met een Ikea-lamp die ze een bontjas en een bh hadden aangetrokken. Meer een Sint Maartenlampion, eigenlijk.
(De foto's kreeg ik van Mirjam van der Veen, nadat ik mijn mailadres tijdens dat feest, heel suggestief allemaal, op haar hand had geschreven.)
Oh ja: dit was de mooiste film die ik op het festival heb gezien, al las ik er tot nu toe vrij slechte recensies over.
vrijdag 9 november 2007
Slecht weer
Dit is de pier van Nes, half elf vanmorgen, gezien door de webcam van Wagenborg. Pa kan vandaag weer naar Ameland, voor het weekeinde, dus ik zal hem uit het ziekenhuis halen en naar de middagboot brengen. Wie straks op deze webcam een rode Peugeot ziet dobberen, weet wie het zijn.
Dit is de pier van Nes, half elf vanmorgen, gezien door de webcam van Wagenborg. Pa kan vandaag weer naar Ameland, voor het weekeinde, dus ik zal hem uit het ziekenhuis halen en naar de middagboot brengen. Wie straks op deze webcam een rode Peugeot ziet dobberen, weet wie het zijn.
zondag 4 november 2007
Ramtec
Toen we een dikke maand geleden in Texas waren, was de betonvloer net gestort voor het bedrijfspand van Ramtec, het bedrijf van Waling en Rita. En nu al krijg ik foto's van het pand, met glimmende airconditioningbuizen bovenin.
Je kunt van Amerikanen zeggen wat je wilt, maar ze hebben dingen snel voor elkaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)
